So much terror.

Bloed. Pijn. Ellende. Met een schokje opende Lilypaw haar ogen. Haar hart bonsde in haar keel, haar nagels hadden zich onbewust diep in de grond onder haar geboord en er lag een wilde blik in haar ogen. Het duurde even voor ze zich besefte waar ze was, voor ze doorhad dat er alleen maar vrede was in de kleine den waar ze zich in bevond. Ze merkte haar denmates op, de katten die naast haar lagen en hun zachte ademhalingen vulden voor de moment de ruimte. De zwarte apprentice stond op, niet in staat zijnde om nog langer te slapen. Ze wilde haar mentor voor zijn, voordat hij zijn kille blik op haar zou richten en haar mee zou nemen. Ze herinnerde zich nog goed hoe hij op haar had gereageerd toen de paniek haar gedachten in beslag hadden genomen. Ze had zich niet zo mogen aanstellen. Ze moest zichzelf vermannen. Het had ongeveer twee weken in beslag genomen eer dat ze weer kon doorgaan met haar training, maar die twee weken waren een hel geweest. Alleen omwille van het feit dat ze een verbod opgelegd had gekregen, had ze niks anders mogen doen dan liggen, rusten en kijken hoe haar denmates zich vermaakten. Haar mentor was meerdere malen boos op haar geworden, ook al was het zijn schuld dat het gebeurd was, was het zijn schuld geweest dat ze die smak gemaakt had. Maar ze had gezwegen, had de ochtend toen ze weer begon met haar training naar hem geknikt en ze waren verdergegaan. Want wat kon ze anders doen? Ze moest en zou warrior worden en dat ging niet als ze zich liet leiden door zo’n tegenslag. Maar nu moest ze weg. Weg van het kamp en weg van haar Clanmates. En dus rende ze hard door het territorium. En ze wist niet waarom ze het deed, maar opeens stond ze stil voor the Tallpines, voor de plek waar het gebeurd was. Haar poten begonnen te trillen en haar eigen gil echode weer door haar hoofd heen, maar zijzelf was stil. De zon begon langzaam op te komen en ze merkte dat het weer een warme dag beloofde te worden. Ze schudde haar kopje en rende vervolgens door, weg van die akelige plek. Ze ging liggen op de verwarmde stenen en trok haar poten onder zich, slikkend en voor zich uit kijkend. Nu had ze even rust. Nu had ze even stilte.

Als Lilypaw nu in vijandig gebied had gelegen, zou ze een gemakkelijke prooi geweest zijn. Dan zou iemand haar zomaar van achteren kunnen besluipen en haar aan kunnen vallen. En er was een moment geweest in haar leven, een heel erg donker moment weliswaar, dat ze dat niet erg had gevonden. Dat ze er even vanaf wilde zijn, dat ze zich op iets anders dan de pijn en de vernedering wilde concentreren. Hoe ze daar voor een paar seconden roerloos op de grond had gelegen, hoe haar mentor haar een zet had gegeven en had gezegd dat ze zich niet zo moest aanstellen, dat ze weer op moest staan en verder moest gaan met haar training. Maar ze was niet meer opgestaan en na een korte aarzeling was haar mentor dan toch maar hulp gaan halen. Haar achterpoot had op meerdere plaatsen een breuk gehad, maar wonder boven wonder was ze zodanig genezen dat ze haar training weer gewoon voort kon zetten. De kruiden hadden wonderen verricht, maar Lilypaw ervoer nu nog steeds ongemakken. En dan was het al meer dan een maan geleden dat het gebeurd was. De mentale afschrikkingen bleven het ergste. Lilypaw werd uit haar gedachten gerukt toen ze een stem achter zich hoorde. Haar oren vouwden zich in haar nek en geschrokken keek ze over haar schouder, alleen om te ontdekken dat een apprentice van haar leeftijd zich achter haar bevond. “Ja hoor,” zei ze zachtjes tegen hem, verlegen met haar oren trekkend. Hij was iets breder dan de gemiddelde ThunderClanner, maar dat maakte hem niet lelijk of liet hem er niet verkeerd uitzien. Integendeel zelfs. Lilypaw vroeg zich af wat hem ertoe had aanzetten om haar te achtervolgen. “Ik kon niet goed slapen en daarom ging ik naar buiten. Ik wilde de rest niet wakker maken,” zei ze zachtjes.

Lilypaw probeerde te vermijden dat ze ongelovig met haar oortjes ging trekken. Ze dacht, omdat haar mentor vond dat ze zich aanstelde na de valpartij, dat iedereen vond dat ze een aansteller was, dat ze het niet verdiende om vrienden te hebben. Ze dacht dat ze nooit meer onder het groepje van de apprentices zou behoren, dat ze recht naar de elders’ den zou verhuizen. Maar blijkbaar had StarClan andere plannen met haar en kon ze nog steeds vechten, jagen en trainen, maar ging het iets moeizamer dan bij iemand anders. Zo kon ze haar achterpoot nog steeds niet helemaal bewegen zoals voor de val en had ze meer moeite met bepaalde taken die haar mentor haar liet uitvoeren. En hoewel het soms leek alsof hij zich daar niks van aantrok, kortte hij zijn opdrachten wel op zo’n manier in dat het voor Lilypaw net dragelijk genoeg was om haar opdrachten tot een goed einde te brengen. Ze hoopte dat de twee weken achterstand er niet voor zouden zorgen dat ze later warrior zou worden, maar dat zou de tijd uit moeten wijzen. De gestreepte tabby leek nog iets tegen haar te zeggen en kort overwoog Lilypaw om hem in vertrouwen te nemen. Het was nacht en het zou zeker nog een uur duren voordat de eerste kat zich klaar zou maken voor de eerste patrouille. Maar voordat ze die beslissing kon maken, stelde de tabby al voor dat hij ook weg kon gaan. “Nee!” bracht Lilypaw haastig uit. “Blijf!” Dat had zo haastig geklonken dat het overdreven aanvoelde en Lilypaw keek even beschaamd naar haar poten. “Ik wil nu niet alleen zijn,” murmelde ze zachtjes tegen. Ze richtte haar groene ogen terug op hem. “Ik… ik ben een maan geleden tijdens één van mijn eerste trainingen uit een boom gevallen en…” Ze twijfelde kort. Haar mentor vond haar een aansteller. Moest ze dat zeggen? “En ik heb het gevoel alsof ik iedereen teleurstel.” Ze draaide haar kopje weg. Ze wist niet wat ze nog moest zeggen. Ze voelde zich zwak en zielig. Ze voelde zich een aanstelster.

Lilypaw schaamde zich. Ze schaamde zich omdat ze het aan iemand verteld had. Ze had het graag voor zich willen houden, want niet iedereen wist wat haar overkomen was. Alleen diegenen die haar het kamp hadden binnen gedragen zien worden en zij hadden er gelukkig niks van gezegd. Ze hadden zo nu en dan aan haar gevraagd hoe het met haar ging, maar dat was het dan ook geweest. Niemand had de moeite genomen om haar nader te benaderen en dus was het haast ironisch te noemen dat deze kat, die geen idee had wie ze was en haar ook niet tijdens en na het ongeluk had gezien, zich juist zo om haar bekommerde. Ze richtte haar blik kort op de tom en gaf hem daarna een zacht, onmerkbaar knikje. Misschien had hij wel gelijk, maar dat gevoel had ze niet echt. Het was lastig als je hart en je hoofd twee tegenstrijdige dingen zeiden. “Maar mijn mentor wel,” fluisterde ze zachtjes op wat hij zei, maar ze schudde haar kopje snel. Misschien was het tijd om het over een ander onderwerp te hebben. Ze wilde geen medelijden opwekken, wilde ze zich niet de hele tijd zielig opstellen. Ze wilde vrienden maken, maar waarom leek dat zo moeilijk te zijn? Ze slikte en hief haar kop weer op zodat ze hem aan kon kijken. “Ik ben Lilypaw,” stelde ze zich uiteindelijk voor. Het was immers vreemd dat al twee manen bij elkaar in de den sliepen en elkaar nog niet goed kenden. “En wie ben jij?” vroeg ze vervolgens aan hem. Ze had geen idee of hij verder wilde praten nu hij van haar “geheim” wist, maar als hij weg wilde gaan, kon hij dat nog altijd doen. Ze snapte dat er apprentices waren die hun slaap graag in wilden halen en misschien had hij nog plannen met zijn mentor vandaag. Zij hoopte in elk geval dat haar mentor haar niet zou op gaan zoeken. Ze had niet het idee dat haar poot veel kon hebben vandaag.

De tom stelde zich voor als Ardentpaw en Lilypaw kneep vriendelijk haar ogen dicht naar hem. Ze was blij dat ze eindelijk de kans had om iemand beter te leren kennen. Eerst hadden haar zware trainingen in de weg gezeten, daarna haar ongeluk en vervolgens weer de zware trainingen. Haar mentor wilde zo veel mogelijk verloren training inhalen en dat zorgde er zodanig voor dat haar poot te erg belast werd om, als de klaar was met haar training, nog andere dingen te gaan doen. Terwijl ze met Ardentpaw sprak, spreidde ze haar achterpoot een beetje voor zich uit en bewoog er wat mee om de stijfheid tegen te gaan. Daarna stond ze op en richtte ze zich tot haar volledige lengte, wat niet erg groot was. Ze had wel wat spieren in haar lijf zitten, maar ze was niet de grootste kat. Qua bouw zou ze bijna een WindClanner kunnen zijn en qua vachtkleur eerder een ShadowClanner. Toch bestond haar bloedlijn uit volbloed ThunderClanners, waar ze blij om was. Ze had niks tegen half-Clanners, maar het leek haar toch niet aangenaam te zijn als je met je poten in twee verschillende Clans leefde, al voelde je dat zelf misschien nog niet zo aan. “Was je van plan om terug naar onze den te gaan trouwens?” Ze keek hem een tikkeltje verontschuldigend aan. “Je hoeft je niet verplicht te voelen om uit medelijden hier te blijven, hoor. Ik snap het als je liever weer terug wilt gaan naar onze den en nog wat wilt uitrusten.” Ze kon zijn blik niet langer vasthouden, want ze voelde de warmte weer onder haar vacht opkomen en snel draaide ze haar kopje weg.