Silver of the dawn [Trainingstopic]

  Een harde knal liet haar bijna van de schutting af vallen. Geschrokken keek ze op en zag een Twoleg met een lange stok in zijn handen, dat moest wel die luide knal veroorzaakt hebben. Nu zag ze ook Dawnwhisper, die verstijfd naar de Twoleg keek. Nu kwamen er nog meer knallen vandaan en Dawnwhisper rende helemaal de verkeerde kant op. Silverpaws ogen werden groot en het leek wel alsof haar hersenen overuren maakten. Wat nu??
  De zilveren kattin sprong van de schutting af, de tuin weer in en landde voor haar mentor. 'Stop!' riep ze naar haar, hopend dat ze door de blinde paniek kon doordringen. Ze probeerde kalm te blijven en te denken aan Rascals woorden, dat Twolegs lomp en sloom waren. Maar de Twoleg die ze toen tegen waren gekomen had geen stok die luide knallen veroorzaakte.
  'We moeten hier weg, kom mee!' riep ze Dawn toe. 'Naar de schutting!' En ze duwde haar mentor richting de schutting, weg van de wasbeer en de Twoleg. 'Je moet springen!' Ze bleef bewust achter de grijze kattin, zodat ze zeker wist dat ze niet achterbleef.

Door de hitte van het moment merkte ze haar leerling niet op tot ze pas recht voor haar neus sprong en "Stop!" riep. Geschrokken kwam ze tot stilstand. "We moeten hier weg, kom mee!" riep de leerling haar toe. "Naar de schutting!" zei ze, waarna ze haar richting de houten versperring duwde. Wild keek ze om zich heen. Wat was Silverpaw van plan? Daar konden ze niet langs. "Je moet springen!" legde ze uit. Oké, springen. Ze probeerde even alles te vergeten en zich alleen nog maar daar op te focussen. Krachtig zette ze zich af en landde ze op de zogenaamde "schutting". Ze schrok van hoe dun het ding was en wist haar evenwicht maar net te behouden. Vanaf hier had ze veel meer overzicht over het Twoleg territorium. Ze zag nu dus ook de Twoleg en de wasbeer, die elkaar zo te zien van de katten hadden afgeleid. "Silver, kijk!" mauwde ze verbaasd. De Twoleg zwaaide lomp met zijn voorpoten en riep woorden die ze niet kon verstaan. De wasbeer gromde agressief naar zijn belager en schoot op hem af. Dat had hij beter niet kunnen doen, want de Twoleg richtte zijn stok op het beest en er klonk een luide knal.

  Ze was blij dat haar mentor niet langer aarzelde en recht op de schutting afrende. Krachtig sprong ze erop, maar wist natuurlijk niet dat het zo dun was. Dat Silverpaw erop sprong naast haar hielp natuurlijk ook niet echt doordat het ding begon te bewegen. Maar gelukkig behielden ze beiden hun evenwicht.
  'Silver, kijk!' mauwde Dawn toen verbaasd.
  De Apprentice keek eerst naar haar maar volgde toen de richting die ze op keek. De Twoleg was afgeleid door de wasbeer en met zijn lompe poten probeerde hij de wasbeer op afstand te houden. Maar de wasbeer was iets anders van plan in plaats van weg gaan van de Twoleg en sprong op hem af, wat het beter niet had kunnen doen.
  De Twoleg richtte de stok op het dier en er volgde een luide knal. Silverpaw verstijfde even van schrik toen de wasbeer een kreet liet ontsnappen en vervolgens levenloos op de grond viel. Ze zag hoe het bloed langzaam meer werd. Toen de Twoleg z'n blik weer op hun richtte wist Silverpaw niet hoe snel ze van de schutting af moest springen, buiten het territorium nu, natuurlijk. Die stok was levensgevaarlijk! Ze moesten hier weg, en wel nu! Met een noodvaart rende de kattin terug het bos in, niet wachtend op haar mentor.

Na de luide knal en de kreet van de wasbeer volgde de meest intense stilte die ze ooit had ervaren. Hij was.. dood. Bloed welde op uit een wond in zijn kop. Was dit echt? Droomde ze dit niet gewoon? De Twoleg draaide zijn kop hun richting op. In zijn gezicht stond een blik vol haat. Het voelde nep aan, alsof het niet echt gebeurde. De aanwezigheid ijzersterke realiteit overviel haar toen ze Silverpaw naast zich van de schutting voelde springen. Dawn zag hoe ze zonder twijfelen wegrende. Nog voordat de Twoleg de stok op haar kon richten deed zij hetzelfde. Ze moesten maken dat ze wegkwamen. Zo snel als ze kon sprintte ze achter haar leerling aan, die inmiddels al een aardig eind bij haar vandaan was. Het was wel duidelijk wie er sneller was. De grijze poes wierp een vluchtige blik achterom. Tot haar opluchting was er nergens geen Twoleg of vreemde stok meer te bekennen. Ze besloot nog even door te rennen, voor de zekerheid. Want wie weet besloot hij om toch nog achter hen aan te komen.

  Silver sprintte zonder te denken het bos in. Of naja, ze dacht één ding. En dat was dat ze weg moest, weg moest vluchten van die Twoleg. Het had zomaar een dier dood gemaakt, met een soort stok? Dat kan toch niet?? Silver wist dat ze de wasbeer heus wel zelf hadden gedood als het echt niet anders kon, maar ze had dat zeker niet als eerste plan bedacht. Ze hadden het beest weg gelokt en toevallig was dat in de tuin van die Twoleg geweest. Dat die de wasbeer zou doodden was nooit in haar opgekomen.
  Uiteindelijk werd ze toch wel moe, doordat ze non-stop in topsnelheid door het bos rende. Plots kwam ook Dawnwhisper weer terug in haar geheugen. Hoe was zij er aan toe. Ze had niet nog een knal gehoord, dus dat was goed.
  De kattin minderde vaart, stopte en keek achterom. Ze zag haar mentor nog niet en ze wachtte met spanning af. Gelukkig zag ze even later de grijze vacht tussen de bomen door. Silverpaw haalde opgelucht adem en ontspande wat. Er was niets met haar gebeurd, StarClan zij dank.

De leerling kwam eindelijk in zicht. Dawn was al bang dat haar iets was overkomen. Opgelucht ging ze van sprinten over in draven. Ze kon beter haar energie sparen. Ze moesten namelijk nog helemaal terug naar het kamp. Nu de adrenaline haar lichaam begon te verlaten merkte ze pas hoe moe ze wel niet was. Bovendien bloedde haar schouder nog steeds. En deze deed langzaamaan steeds meer pijn. Hoe dat ze dit niet eerder gemerkt? Toen de wasbeer naar haar klauwde had ze dat gevoeld ja, maar daarna was de wond geen een keer meer in haar opgekomen. Ze was zo gefocust geweest op het beest wegjagen. En die Twoleg.. wat hier was gebeurt ging ze absoluut aan Thornstar vertellen. De wasbeer was dood, dus die vormde geen probleem meer. Maar die Twoleg met zijn stok, dat was levensgevaarlijk. Inmiddels kwam ze al aan bij haar apprentice. Die leek niet gewond te zijn, alleen maar erg geschrokken en moe. "Silverpaw, je hebt me gered." bracht ze dankbaar uit. Zonder haar zou de wasbeer nog in ThunderClan territorium zitten, of had zij nooit geweten van het "hek".

  Terwijl ze langzaam kalmeerde en op adem kwam arriveerde Dawnwhisper bij haar. 'Silverpaw, je hebt me gered,' bracht ze dankbaar uit.
  Silver zuchtte en haalde vermoeid haar schouders op. Ze zag hoe haar mentor gewon was, gelukkig door de wasbeer en niet die stok. 'Je bent gewond,' mauwde ze op vermoeide toon, waarna ze op haar afstapte en zachtjes de wond schoon likte. 'Je moet naar de Medicine Cat, kom op.' De Apprentice draaide al om en liep richting het kamp. Hoe eerder ze in het veilige kamp waren waar Dawnwhispers wond kon worden verzorgd hoe beter.

De leerling leek haar verwonding ook op de merken. Zachtjes likte ze haar wond schoon, iets waar Dawn haar dankbaar voor was. Ze had amper nog de fut om rechtop te staan. Toen Silver begon over de Medicine Cat besefte ze pas hoe erg ze eraan toe was. Het zou snel genoeg herstellen, dat wist ze wel. Maar als ze er niet op tijd bij waren dan kon het nog weleens lelijk geïnfecteerd raken. Tot daar kwam haar medische kennis. Maar het was genoeg om haar voor nog even overeind te houden. Ze moest en zou weer aankomen bij het kamp. Met die gedachte stapte ze weg, er vanuit gaande dat Silverpaw haar wel zou volgen.

Toen ze eenmaal door de kampingang naar binnen was gesjokt liet ze zich vallen. Vanaf hier was het aan Rousebell. Het was bizar hoe shock zoveel wist te maskeren. Ze wist dat ze pijn had en dat ze nu wel uitgeput moest zijn. Maar de beelden die door haar hoofd schoten, van de wasbeer en de Twoleg met de stok, leken dat allemaal te overstemmen. Een zacht, maar hopeloos gejammer ontsnapte uit haar keel. Of het van de pijn of schrik kwam wist ze niet. Maar het ging in ieder geval alles behalve goed met haar. Althans, zo ervoer ze het.

  Dawnwhisper leek nu ook te merken dat ze een wond had, en dat die nog best ernstig was, of kon zijn. Ze moesten snel terug naar het kamp zodat de Medicine Cat er iets op kon doen zodat het niet ging infecteren. En het was ook handig om Thornstar op de hoogte te stellen. Niet in de buurt komen van dat gekke Twoleg nest, want het is zeer gevaarlijk daar. En dat allemaal door een stok.
  Silverpaw hield haar mentor zo goed ze kon terwijl ze terug gingen naar het kamp. Zodra ze aangekomen waren bij de Medicine Cat Den sloeg Dawn een gejammer uit. Silver keek geschrokken naar haar, maar vond niets nieuws. Ze had vast een pijnscheut gehad, bedacht Silver toen. Ze richtte haar blik weer naar de ingang van de Den.
  'Rousebell?' vroeg ze, haar stem nog steeds wat gealarmeerd en van slag.

Rustig legde ze de laatste kruiden die ze had gehaald op hun plaats. Alles leek prima te gaan tot ze een zielig gejammer hoorde. Fronsend draaide ze haar kop en liep ze naar de uitgang van haar den. ‘Rousebell?’ hoorde ze Silverwish zeggen. Al snel localiseerde ze de kattin samen met Dawnwhisper. In een hoog tempo draafde ze op de twee katten af. ”Wat is er gebeurd?” vroeg ze op een bezorgde toon. Snel keek ze van kat tot kat, Silverwish leek er goed vanaf te zijn gekomen, het probleem lag bij Dawnwhisper. De kattin had een wond op haar schouder van een middelgroot dier. Het zouden meerdere dieren geweest kunnen zijn, dat zou ze waarschijnlijk wel te horen krijgen als antwoord op haar vraag.

Tot haar grote opluchting had Silver Rousebell erbij gehaald. Ze durfde wat te ontspannen. Met een kreun liet ze zich op haar wondloze zij vallen. De medicine cat vroeg op bezorgde toon wat er was gebeurd. Dawn hief haar kop zodat ze de poes aan kon kijken. "Gevochten met een wasbeer." zei ze puffend. StarClan, wat had ze toch pijn. De wond prikte en brandde als een gek en eerlijk- het voelde alsof ze dood ging. Ze was zich wel bewust van dat alles goed zou komen. Het kon immers nooit zo slecht eindigen als bij het beest wat haar dit had aangedaan.


Sorry voor de late reactie!

De warrior liet een zucht horen terwijl ze zich op een zij liet vallen. Meestal was dat een teken dat ze behoorlijk gespannen door had moeten bijten en ze zich nu meer op haar gemak voelde. "Gevochten met een wasbeer." De kattin hief speciaal hiervoor haar kop maar pufte wel met haar woorden. Buiten het verzorgen was het belangrijk om de kattin genoeg rust te geven. "Blijf maar liggen, ik haal wat spullen hier heen", zei Rousebell voor ze zich omdraaide. Als de kattin iets verder uitgerust was zou ze haar wel naar de Medicine cat den verplaatsen. Voor nu was het beter als ze zich rustig hield. De zilvertabby stapelde enkele dingen op een groot blad, voor ze dit optilde en meenam richting Dawnwhisper. Rousebell pakte een balletje nat mos beet om de wond mee schoon te maken. "Probeer zo goed mogelijk stil te liggen, ik ga kijken hoe ernstig het is en het schoonmaken", zei ze door haar tanden heen. Voorzichtig begon ze met de dikke vacht van de kattin opzij te vegen en de wonden bloot te leggen om die vervolgens met het natte balletje mos zo voorzichtig mogelijk schoon te vegen.

Toen de poes uit haar zicht verdween raakte ze zenuwachtig. Wat als ze niet op tijd terug was? Ze wist niet zeker of ze er slecht aan toe was. Pijn zei nog niet alles. Gelukkig duurde het niet lang voordat ze de stem van de Medicine Cat weer hoorde. Die vertelde haar dat ze stil moest liggen. Dat was momenteel niet zo'n uitdaging, dacht ze cynisch. Maar toen het mosballetje tegen haar vieze wond aan werd gedrukt, trok ze in een reflex met haar voorpoot. "Sorry." murmelde ze. Haar nagels boorde ze in de grond om dit verder te voorkomen. En het was eigenlijk ook wel fijn om iets hard vast te kunnen houden.