Silver of the dawn [Trainingstopic]

  'Volgens mij is dat een wasbeer,' klonk het antwoord van haar mentor.
  Silverpaw keek haar even van opzij aan en zag dat ze haar blik strak op de wasbeer gericht had. Ze voelde aan dat Dawnwhisper niet helemaal op haar gemak was, wat ervoor zorgde dat zij ook een lichte angst voelde in haar lijf. Was het zo erg als een das? Of nog erger?
  'We moeten het verjagen,' zei Dawn. 'richting de Twolegplace, en vooral niet naar het kamp of de andere clans.'
  Silver knikte. Dat was wel logisch. Ze hoopte alleen dat ze het wel samen aankonden.
  'Als jij wat naar rechts gaat en in wat naar links, dan kunnen we hem achterna zonder dat hij de verkeerde kant op gaat.' Oké, dat kon ze wel doen. Silverpaw nam plaats rechts van het gekke dier.
  'Als we genoeg afstand houden kan het ons toch niets doen?' vroeg Silverpaw. Aan haar stem te horen vond ze het wel spannend, maar ze probeerde zo rustig mogelijk te blijven. 'Het ziet er niet heel erg agressief uit...' Maar erg zeker van dit was ze niet, ze had ook nog nooit een wasbeer meegemaakt in haar leven.

"Weet ik niet." gaf ze eerlijk toe. Ze moesten voorzichtig blijven. En als ze haar apprentice zou voorliegen dan zou ze dat niet beseffen. "Het gaat goed kwaad worden als we het achterna jagen," dacht ze hardop. "dus blijf op afstand. En áls het je aanvalt, denk dan aan wat je net hebt geleerd." Ze deed haar best om helder te blijven. In paniek raken was onnodig, en het zou hun kansen verslechten. Wasberen waren bij lange na niet zo lastig als dassen. Dit zou moeten kúnnen lukken. Het beest keek haar verward aan. Het snapte niet goed wat er gaande was. Zou het begrijpen dat het een indringer was? Wel of niet, het begon te merken dat de twee katten geen goede bedoelingen hadden. "Begin met er achterna jagen als ik het sein geef." beval ze. De wasbeer siste naar haar. Het had het nu duidelijk door. Het was het nu wegjagen, of in een gevecht terechtkomen. "Nu!" riep ze, waarna ze krachtig en met veel geluid naar voren sprong.

  'Weet ik niet,' gaf haar mentor toe. Silver keek even zenuwachtig haar kant op voordat ze haar ogen weer op de wasbeer fixeerde. 'Het gaat goed kwaad worden als we het achterna jagen,' miauwde Dawnwhisper toen. 'dus blijf op afstand. En áls het je aanvalt, denk dan aan wat je net hebt geleerd.'
  Silverpaw knikte. Denken aan wat ze geleerd had. Dat kon ze wel. Ze was bang dat haar stem haar zenuwen zouden verraden, dus hield ze het op een korte 'oké'.
  De wasbeer had nu vooral aandacht voor de grijze kattin, waardoor Silver stilletjes nog wat meer op haar plaats sloop, zodat ze dadelijk goed voorbereid was.
  'Begin met er achterna jagen als ik het sein geef,' beval haar mentor, waarna Silver weer kort knikte. Intussen siste de wasbeer naar Dawnwhisper. 'Nu!' riep ze, waarna ze vooruit sprong en veel geluid maakte.
  Een fractie van een seconde later sprong Silverpaw ook op de wasbeer af, ook met veel geluid. Ze zorgde er wel voor dat ze genoeg afstand bewaarde, maar ze was dichtbij genoeg om de wasbeer de stuipen op het lijf te jagen. Het dier rende van hen weg en Silverpaw ging er na een korte blik op haar mentor achteraan.

In haar ooghoek zag ze dat de apprentice haar goed volgde. Ze zuchtte opgelucht, maar het was nog geen tijd om te ontspannen. Ze moesten gefocust blijven. Zeker nu dit voor beiden de eerste keer was dat ze een wasbeer zagen. Het gedrag van het beest was haar volkomen onbekend. Gelukkig rende het weg. Phew. Liever dat dan het eerst moeten bevechten. De grijze poes deed haar best om het beest in juiste banen te leiden. Ze moesten nog een heel eind, maar het was te doen. De wasbeer was nu nog in paniek, maar het kon zich best nog weleens bedenken als het wat kalmeerde. Zij zou zich ook niet zomaar laten verjagen. Voor nu ging het in ieder geval nog goed. "Zo door blijven rennen." zei ze. De wasbeer was niet erg snel en ze rende niet op haar volle snelheid, wat misschien wel goed was. Zo raakten ze minder snel uitgeput.

  Terwijl ze achter de wasbeer aanrende hoorde ze haar mentors woorden. 'Zo door blijven rennen,' zei ze. Silverpaw knikte. Dat moest wel lukken. De wasbeer was geschrokken en rende nu nog de goede kant op. Het was van belang dat hij ook de goede kant op blééf rennen. En hopelijk viel het hun niet aan. Dit was nog eens een aparte wending voor tijdens een training, bedacht Silver, en die korte gedachte deed haar toch een beetje glimlachen. Ze vond het wel geinig om achter dit rare beest aan te rennen. Zo ver was het nog lang niet zo gevaarlijk als dassen, mocht ze de verhalen geloven.
  Intussen bleef ze de wasbeer goed in de gaten houden, net zoals Dawnwhisper. Ze wilde niet opeens iets stoms doen, of net missen hoe de wasbeer toch opeens omdraaide om haa-
  Silver stopte abrupt met rennen toen de wasbeer opeens omkeerde en met veel geluid naar haar uithaalde. Geschrokken sprong de kattin achteruit en dankte StarClan voor haar snelle reflexen. Voordat de wasbeer nog iets kon doen sprong Silverpaw weer naar voren om een welgemikte klap op zijn kop te geven, maar of dit een goed idee was... Het leek er alleen maar op dat het dier nog kwader werd.

Tot haar schrik draaide de wasbeer zich om en haalde het uit naar de leerling. De grijze poes slipte tot een halt en stond al klaar om de zilveren poes te hulp te schieten. Gelukkig had ze een snel reactievermogen en sprong ze achteruit. Ze sprong naar voren en gaf het beest een mep op zijn kop. Dit was echter niet zo'n strak plan, want de wasbeer werd een behoorlijk stuk agressiever. Het stootte een gevaarlijke grom uit en schoot naar voren, recht op Silverpaw af. Dawn wierp zich op de wasbeer zijn rug en zette haar klauwen hier venijnig in vast. Het beest krijste van de pijn, maar gaf zich nog lang niet gewonnen. Starclan sta ons bij..

  De wasbeer gromde gevaarlijk en schoot naar voren, recht op haar af. Gelukkig was Silverpaw hierop voorbereid, of in ieder geval stonden haar spieren gespannen en was ze alert voor elke kleine beweging het dier maakte.
  Soepel sprong ze opzij, en tegelijkertijd sprong haar mentor bovenop het beest. Ze zette haar klauwen in zijn rug waardoor het dier krijste van de pijn. Dit maakte het humeur van het beest niet veel beter op. Silverpaw besloot haar mentor te helpen en sprong tegen de achterkant van de wasbeer. Ook zij zette haar nagels in zijn vlees. De wasbeer krijste weer en draaide zich om, maar Silverpaw bleef stevig vasthouden, tot dat hij de richting in wees waar ze hem de eerste keer naar toe joegen. Daar moest hij heen.
  'We moeten hem weer opjagen!' riep ze naar haar mentor. Silverpaw trok haar nagels in en sprong van hem af. Ze hoopte dat Dawnwhisper haar snapte en ook van hem afsprong, zodat ze hem snel weer de juiste richting in konden jagen.

De apprentice begon haar te helpen door zich ook op de wasbeer de werpen. Het beest krijste toen ze haar nagels in zijn vlees sloeg. Dawn viel op dat ze aan hem bleef hangen tot hij weer de goede kant op wees. Ze gaf haar een bewonderend knikje. "We moeten hem weer opjagen!" werd naar haar geroepen, waarna de apprentice losliet. De grijze poes volgde haar voorbeeld en liet zich op de grond vallen. Met samengeknepen ogen keek ze recht in die van de wasbeer, die kwaad terugkeek. Ze siste en wilde weer naar haar positie sprinten, maar plots haalde de wasbeer uit naar haar gezicht. Ze probeerde nog opzij te duiken, maar ze was niet snel genoeg en er gingen een stel scherpe nagels langs haar schouder. "Leer van je fouten!" schreeuwde ze kwaad. Ze had amper door dat ze begon te bloeden en wierp zich weer op zijn rug. Deze keer zou ze niet zo soft met hem zijn.

  Maar nog voor dat ze ook maar een stap in de juiste richting had kunnen zetten, draaide de wasbeer zich om naar Dawnwhisper. Het dier haalde naar haar uit, iets wat ze niet verwacht had, waardoor een stel scherpe nagels over haar schouder gingen.
  'Leer van je fouten!' schreeuwde de kattin kwaad en ze wierp zich op de wasbeer.
  Silverpaw stond even aan de grond genageld. Dat ging opeens wel heel snel. Hoe kon ze haar mentor nu het beste helpen? Het zou fijn zijn als ze versterking kon regelen, maar haar Dawn hier alleen achterlaten was geen fijn idee.
  Uiteindelijk vond ze een moment waarop ze kon toeslaan en snel schoot ze naar voren. Ze haalde haar nagels over zijn snuit, wat een kwade grom uit het beest haalde. Snel ging Silver weer naar achteren zodat het haar niet iets aan kon doen, en tegelijkertijd ging ze naar rechts om en daar een kras over zijn schouder te geven. Ze bleef als het ware om hem heen dansen zodat het afgeleid zou zijn, en misschien zou het haar wel volgen in de goede richting.

Enkele tellen later viel ook Silverpaw het beest aan. Toen haar nagels langs de wasbeer zijn neus gingen, begon het kwaad te grommen. Ze deinsde terug, maar maakte een schijnbeweging naar rechts en gaf het een kras op zijn schouder. Tot Dawn's bewondering danste ze om het dier heen. De wasbeer draaide verward rond. Die verwarring maakte hem alleen maar kwader. Dawn sprong van zijn rug af en besloot gebruik te maken van Silverpaw's tactiek. Momenteel stond hij naar de leerling gedraaid, wat de verkeerde kant op was. Ze gaf hem een klap met uitgetrokken nagels op zijn zij. Als hij zich zou omdraaien, dan zou ze hem haar achterna laten jagen.

  Terwijl de wasbeer rondjes bleef draaien, sprong Dawnwhisper van zijn rug af. Ze had door wat Silver aan het doen was, en besloot daar ook gebruik van te maken. Met uitgetrokken nagels gaf ze de wasbeer een klap op zijn zij, wat hem deed omdraaien. Hij gromde kwaad naar haar en rende op haar af.
  Silver zag wat er ging gebeuren. 'Pas op!' waarschuwde ze haar mentor nog, maar het leek er niet op dat ze ook rondjes ging draaien zoals Silver gedaan had. Wat was ze nou van plan? Het was niet de bedoeling dat ze zichzelf ging opofferen! Silverpaw wilde het dier nog een klap geven, maar het was net buiten haar bereik.

Het werkte. Het beest begon haar op te jagen. "Pas op!" hoorde ze haar leerling roepen. "Weg...lokken" pufte ze buiten adem uit. Ze zou nog een tijd kunnen rennen, maar het begon lastig te worden. Hopelijk begreep de leerling haar plan, want anders was het een verschrikkelijk dom plan geweest. Het beest bleef rennen, dus zij ook. Ze maakte gebruik van zigzagbewegingen langs een aantal boompjes zodat het dikke beest haar niet meteen te pakken kreeg. Zoals ze nu renden, gingen ze richting de Twoleg place. Zou dit werken?

  'Weg...lokken,' hoorde Silver haar mentor puffen. Daarna rende ze door de bomen weg, met de wasbeer achter haar aan. Opeens klikte het in Silver's koppie en ze knikte, om vervolgens achter hen aan te rennen. Dit was misschien nog wel een beter plan dan het opjagen. Als het achter hun aanrende wiste ze zeker dat het zou volgen. Of juist niet... Silver begreep dat het dier het uiteindelijk zat zou worden om achter Dawnwhisper te rennen. Ze besloot er maar gewoon achterna te blijven rennen, om zo het beest op te jagen. Hopelijk werkte het. Ze gingen in ieder geval al de goede kant op.

Dawn zag dat het al aardig opschoot. Het ThunderClan territorium was groot en het was vermoeiend om er in een keer doorheen te rennen, maar ze waren niet begonnen bij Fourtrees. De Sandy Hollow lag middenin het gebied. Als die stomme wasbeer nou maar achter haar aan bleef rennen en zij het volhield, dan zou dit plan nog weleens kunnen slagen. Er was één probleem. En dat was dat Dawn helemaal niet gemaakt was voor sprinten. Ze zou een hele dag kunnen draven als het nodig was. Maar snelheid maken? Dat stond haar grote, brede bouw niet toe. Vroeg of laat zou de wasbeer haar inhalen. Hij begon haar al steeds meer op de hielen te zitten. Wanhopig wierp ze Silver een blik. Help.

Even een beeld van het territorium :

  Silver rende achter het beest aan, hem zo opjagend. Ze zag hoe haar mentor schijnbewegingen maakte tussen de bomen en struiken door. Dat kostte ook allemaal energie. Gelukkig hoefde ze niet zo lang te rennen om de wasbeer naar de Twoleg Place te leiden. Toch had ze de wanhopige blik van Dawnwhisper opgemerkt. Silver begreep wat er aan de hand was. Dawn was helemaal niet gebouwd om snel te rennen. En hoewel Silverpaw ook 100% ThunderClan was (dat mocht ze in ieder geval geloven), was haar bouw veel slanker. Ze knikte haar toe en versnelde haar pas. In de verte zag ze Tallpines al opdoemen en Silver was van plan om daar voor de wasbeer te springen en de taak van wegleiden op zich te nemen.
  Silverpaw sprong was struikjes in zodat de wasbeer niet zou merken dat ze niet meer op haar plaats was, en zo haalde ze het dier en haar mentor in. Zodra ze bij de Tallpines aangekomen waren sprong Silverpaw voor de twee, haalde uit naar het dier zodat ze zijn aandacht had, en sprintte weg.
  'Geen zorgen, ik weet wat ik doe!' riep ze Dawn nog na, voordat zij zich zorgen ging maken. Silver kon sneller rennen dan zij, en het was nog maar een klein stukje. Nog even, en dan waren ze van dat beest verlost.

In de verte doemde Tallpines al op. Ze waren dus al op de helft. Maar nog een keer dat hele stuk rennen? Dat zou ze nooit redden. Ze wierp een blik naar achteren en zag tot haar schrik dat Silverpaw niet meer achter hun aan rende. Was ze gewond? Bang weggerend? Ze kon haar nu niet gaan zoeken, aangezien er een erg nijdige wasbeer achter haar aanrende. Gefrustreerd versnelde ze. Dit kon niet goed gaan. Inmiddels waren ze al bij Tallpines aangekomen en ze merkte dat ze echt nog maar net voor de wasbeer kon blijven. Ze begon zich ook goed zorgen te maken om haar leerling. Maar plots sprong Silverpaw vanuit de struiken voor haar. De leerling haalde uit naar de wasbeer, wat hem afleidde van haarzelf. Hij siste kwaad naar zijn aanvaller, die nu weg begon te rennen. Kwaad rende het achter haar aan. "Geen zorgen, ik weet wat ik doe!" riep ze naar achteren. Dawn knikte, ook al kon Silverpaw het niet zien. Deze keer rende zij áchter de wasbeer aan. Ze merkte meteen al dat het haar nu veel beter af ging. Ze renden nu door de Tallpines, wat zigzaggen moeilijker maakte. Er waren hier namelijk geen struiken zoals in het deel van het woud rondom ThunderClan kamp. In de verte was al een eenzaam Twolegnest te zien. Ze waren dus al dichtbij de Twolegplace. "We zijn er bijna!" riep ze naar Silverpaw.

  Silver zorgde ervoor dat ze goed door haar neus ademhaalde en probeerde ze min mogelijk energie te verspillen. Ze wist ook dat ze niet achterom moest kijken, hoe graag ze dat ook wilde, want dat zou haar afremmen. En voor je het wist knalde ze tegen een boom op. Alhoewel Tallpines wel redelijk open was. Silver wilde het risico in ieder geval niet nemen. En ze had ook wel het idee dat de wasbeer ver genoeg van haar vandaan was. Anders zou haar mentor haar wel waarschuwen.
  Over haar mentor gesproken, die riep net wat naar haar. 'We zijn er bijna!'
  Silverpaw knikte. Een Twolegnest kwam steeds dichterbij, daar zou ze de wasbeer aflossen. Ze zag de schutting die de grens van het kleine Twoleg territorium betekende al opdoemen. En zo te zien was een deel van dat territorium open. Een plannetje ontwikkelde in haar kopje. Ze zou door die opening zo'n tuin in rennen en de wasbeer zou haar hopelijk volgen. Daarna snel aan de andere kant op de schutting springen en dan maken dat ze wegkwam. Ze had van Rascal geleerd hoe ze op die schuttingen moest springen, dus het moest geen probleem zijn. Ze knikte. Zo ging ze het doen. Het was hun beste kans.
  De Apprentice rende door naar het nest en stopte niet toen ze dichterbij het nest kwam. Tot haar schrik zag ze een Twoleg in haar ooghoek, wat haar ietsje afremde. De grom van de wasbeer spoorde haar weer aan om snel te rennen. Ze dwong haarzelf om te focussen op het afschudden van de wasbeer. Het probleem Twoleg kwam later wel.

Tot haar schrik boog Silverpaw niet om het nest heen, maar ging ze er recht op af. Wat was ze in StarClan's naam van plan? Ze remde ook niet af toen ze het naderde. Ze had duidelijk een plan in haar koppie. Dawn besloot de leerling te vertrouwen. Silverpaw was namelijk niet achterlijk, en misschien wel slimmer dan zij. Met een systeem vol adrenaline volgde ze de leerling en de wasbeer het Twoleg territorium in. Silverpaw schrok ergens van, en toen Dawn opzij keek begreep ze meteen waarom. Er was een Twoleg die het stel compleet in de war aankeek. Hij rende zo snel als hij kon het Twolegnest in. Met haar hele hart hoopte ze dat het hij zich verstopte en niet later terug zou komen om aan te vallen. Al rennende keek ze om zich heen. Alles was omheind op de opening waar ze zojuist doorheen kwamen na. "Silverpaw, de ingang is de enige ingang!!" riep ze gestrest naar voren.

  In haar ooghoek zag ze de Twoleg zelfs wegrennen, het gekke nest in. Dat is dan mooi, dan loopt die in ieder geval niet meer in de weg, besloot Silver tevreden. Ze rende de tuin in en keek even snel om haar heen. Hier moest ze de wasbeer kwijt zien te raken.
  'Silverpaw, de ingang is de enige ingang!!' hoorde ze de gestreste stem van haar mentor roepen. Even keek Silverpaw verbaasd naar achteren. Ze had niet verwacht dat haar mentor haar ook de tuin in zal volgen.
  'Ja weet ik! Ik ga over de schutting!' riep ze haar nog toe, voordat ze snel weer wegrende voor de naderende wasbeer. Snel dook de Apprentice door allerlei struiken, sommige met vrolijk gekleurde bloemetjes. Ze hoopte hier de wasbeer af te remmen en af te schudden, zodat zij ongestoord de schutting over kon springen. Ze wist niet wat Dawnwhisper zou gaan doen, maar die kon ook weer weg uit de enige ingang.
  Voor zich zag ze de schutting opdoemen. Een vastberaden blik verscheen in haar blauwe ogen. Ze herinnerde zich nog hoe het niet gelukt was om erop te springen toen die Twoleg naar haar toe kwam. Rascal had haar toen moeten redden. Ze was via een gat in de schutting aan de andere kant gekomen. Dit keer was er geen gat en ook de wasbeer zou door dat gat kunnen. Ze hoopte ten zeerste dat het geen schutting kon beklimmen.
  Zodra ze dichtbij genoeg was zette ze zichzelf krachtig af en sprong tegen de schutting aan. Ze sloeg haar nagels in het hout en klauwde omhoog, weg van de grommende wasbeer. Eenmaal bovenaan balanceerde ze op de dunne bovenkant, als een soort heel stevig dun takje. Daarna keek ze weer de tuin in.
  'Dawnwhisper?' riep ze vragend, hopend haar mentor ergens veilig te zien.

"Ja weet ik! Ik ga over de schutting!" riep de apprentice naar achteren, waarna ze weer snel wegrende. De poes verdween tussen de struiken met de wasbeer nog steeds op haar hielen. Dawn remde af en keek angstig naar waar Silverpaw verdween, maar leek haar nergens te zien. De enige manier waarop ze kon zien dat ze nog leefde was doordat de bosjes ritselden. Plots hoorde ze een harde klap. Geschrokken keek ze opzij. Het was de Twoleg die met veel lawaai naar buiten was gekomen. En hij had een lange stok in zijn handen. Wat was hij in StarClan's naam van plan? Ondertussen hoorde ze verderop Silverpaw om haar naam roepen, maar ze durfde haar ogen niet van het projectiel af te houden. De Twoleg hield de stok omhoog en plots kwamen er enorm harde knallen vandaan. Was dit waar ze de elders weleens over had horen praten? Als dat het geval was, dan moesten ze hier als de sodemieter vandaan. Met haar staart tussen stormde ze weg, maar ze ging compleet de verkeerde kant op. In plaats van naar de opening te vluchten, rende ze ongecoördineerd recht op Silverpaw en de wasbeer af. Maar met de Twoleg op haar hielen was er geen weg meer terug.