The young boy wants to move ahead, and the old man sings rewind.

Met een diepe frons keek Amber uit over het grensgebied tussen de Shadow- en Windclan gebieden. De andere clan had niet heel lang geleden een heftige aanvaring met de Riverclan gehad, en Amber wenste niet dat nog zoiets zou gebeuren met zijn eigen clan. Om die reden bleef de kater een nette afstand van de werkelijke grens vandaan. Een nieuwsgierige Windclankat zou hem makkelijk kunnen zien zitten, maar niemand kon beweren dat hij een gevaar vormde.

[Moonvision eerst]

De witte kattin was op stap geweest naar de Shadowclan grens, zoals van haar verwacht werd. Haar strakke amberkleurige blik gleed over het gebied dat zich voor haar uit strekte. Ze sloeg even met haar dikke staart door de lucht. Er viel niemand te zien, wat goed was. Ze had geen zin in een confrontatie en nog meer spanning kon de Clan op dit moment niet gebruiken. Na de dood van Oceanstar was de witte kattin nog meer op haar hoede. Ze wou voorkomen dat de Clan iets overkwam in deze periode van onzekerheid.
Plots viel een rood gedaante haar op. Moonvision hielt halt en vernauwde haar ogen wat in de hoop zo beter te kunnen zien. Algauw merkte ze op dat het een Shadowclanner was. Echter bevond hij zich nog op de juiste kant van de grens. De witte kattin bleef even staan, haar blik strak op de kater gericht. Hij moest maar eens proberen één pootstap over de grens te zetten..

Een paar minuten later zag Amberhunt inderdaad niet al te ver van hem verwijderd, in het Windclangebied welteverstaan, een witte kattin verschijnen. Van waar hij zat zag Amberhunt dat ze waarschijnlijk wat jonger was dan hij, maar ze leek wel op een warrior. Ook zag hij dat ze hem wantrouwig aankeek. En dus knikte hij beleefd in haar richting en bleef rustig zitten, om duidelijk te maken dat hij geen kwaad in de zin had. "Geen zorgen... Ik blijf hier." Miauwde hij, hopend dat zij daardoor gerustgesteld zou worden.

De rode Shadowclan kater kreeg haar ook in het vizier. Kil staarde ze met haar amberkleurige blik terug, haar witte staart vijandig van links naar rechts zwiepende. Moonvison was over het algemeen een redelijk chille kattin die zich liever met haar eigen zaken bezighield dan zich te moeien met een of ander drama. Maar op het vlak van patrouilleren en haar Clan beschermen kon ze een echte tang worden. Daarom dat ze ook simpelweg met haar amberkleurige blik bleef staren toen de kater beweerde dat hij aan zijn kant van de grens bleef. "Ja, tot ik me omdraai en je lekker de grens oversteekt zeker. Liegen kunnen jullie goed." klonk haar stem, zowel kalm als met de nodige giftigheid.

Misschien was het niet de beste plek geweest om te gaan zitten... Het leek er op dat de ander niks van zijn kalmerende woorden wilde weten. Ze beschuldigde zijn clan zelfs van het goed zijn in liegen. Amber beet zachtjes op zijn lip om niet vijandelijk antwoord te geven, hij moest kalm blijven zodat er geen problemen zouden ontstaan. "Ik blijf hier, aan onze kant van de grens. Als je er per se zeker van moet zijn dat ik geen stap dichterbij kom zal je waarschijnlijk daar de wacht moeten blijven houden." Antwoordde hij met een lichte zucht, hij had niks willen uitlokken...

De kater beweerde dat ze aan haar kant van de grens de wacht moest houden. Hierop reageerde ze door haar wenkbrauw de hoogte in te schieten. Dus hij wou zeggen dat ze best de wacht hield, omdat hij anders wel de grens zou oversteken? Haar amberkleurige blik hield hem strak in de gaten. Een zucht verliet haar bek, haar witte vacht even omhoog strijkende door een kille bries dat over het landschap rolde. Geen probleem, ze moest toch patrouilleren. Ze zou dit gedrag straks bij Stallionstar melden. Het feit dat Shadowclan zich zo uitdagend gedroeg, zei genoeg over wat ze van plan waren.

Ze was niet erg gediend van zijn voorstel. Amber zuchtte opnieuw, was dit echt nodig... "Weet je... Als het jou, of jullie als clan, geruststelt wil ik best een ander plekje gaan zoeken. Maar ik had niet verwacht dat het een probleem zou zijn dat ik hier alleen aan de juiste kant van de grens zit" Miauwde hij, nog steeds rustig en op de meest vriendelijke toon die hij kon opbrengen. Misschien was het een beetje naïef, maar Amberhunt hoopte nog steeds dat de kattin zou kalmeren en hem met rust zou laten of zich minder agressief zou opstellen. Hoe dan ook, hij stond langzaam op, om te laten zien dat hij echt weg zou gaan.