Kids Again [ShadowClan]

Haar hele lichaam prikkelde van de zenuwen en het werd alleen maar erger naarmate ze de Shadowclan grens naderde. Was dit was ze wilde? Ja. Maar beangstigend was het zeker. Wat als het niet haar broer was die haar als eerste vond? En wat zou ze zeggen als dit wel het geval was? Allemaal vragen waar ze het liefst pas aan dacht wanneer het erop aan kwam. Haar hoofd was gevuld met onzekerheid. Sinds de laatste keer dat ze Amber zag was er veel veranderd. Zo leefde ze nu met haar vader. En oh, wat was ze bang dat hij dat niet zou trekken. Hij had hem inmiddels net zo in de steek gelaten als haar. Aan de andere kant, zij had hem ook kunnen vergeven. En Amberhunt was ondanks dat hij haar jongere broertje was, een stuk volwassener dan zij. Haar adem stokte. Hier was het dan. De sterke geur van de grens stak in haar neus. Die had ze al lang niet meer geroken. Ze was vergeten hoe sterk clangeuren waren. Wat ging ze nu doen? Toen ze haar broer nog veel zag, was hij vaak alleen aan het jagen. Hopend op dat dat een gewoonte was waar hij zich nog steeds aan hield, begon ze langs de grens te lopen. Zo zou ze hem sneller tegenkomen dan wanneer ze op dezelfde plek bleef wachten. Haar hart bonkte in haar keel. Wat was ze bang. Maar wat wilde ze hem graag weer zien. Wie weet zou alles toch weer goed komen.

-Amberhunt eerst, dan open voor clangenoten die even komen koekeloeren wat die Rogue nou precies bij hun grens doet c;

Hij hielt zich zeker nog aan de gewoonte om alleen te jagen. Hoewel Amber in het afgelopen jaar erg veranderd was, vooral qua volwassenheid, was dat iets dat hij nooit had losgelaten. Hij hield van de stilte van het bos en van de intrinsieke kunst van het jagen. En uiteraard probeerde hij elke dag tijd vrij te maken om in ieder geval een uurtje voedsel voor zijn clan te vergaren. En vandaag was, in dat opzicht, geen uitzondering. Tijdens deze trip voelde Amberhunt de willekeurige drang om de grens met het Roguegebied, dat het woud voor het grootste deel omringde, op te zoeken. Hij kreeg een knoop in zijn maag toen hij voor het eerst in een tijd langs die grens wandelde. Het was de enige grens die hij zonder toestemming overtreden had. Het was de grens waar hij zijn halfzus had ontmoet. En het was de grens die uiteindelijk voor al zijn problemen met de clan had gezorgd. Een sterke wind blies plotseling in zijn gezicht en Amberhunt rilde. Maar.. Rook hij dat goed? Kon het echt zo zijn? Hij had het idee dat hij Amare zelf rook. Waarschijnlijk was het maar verbeelding, maarja... het kon toch geen kwaad om daar zeker van te worden? Hij had zijn zus zo lang niet gezien, dus het was zeker mogelijk dat de geur heel iets anders was geweest. Maar het kleine beetje hoop in zijn achterhoofd stuurde hem toch richting waar hij dacht dat de geur vandaan was gekomen. En ja hoor... een zwart-witte pels en grijze ogen, daar was Amare. Vroeger zou hij de grens meteen over zijn gehold om haar te ontmoeten, maar nu bleef hij aan zijn kant. "Amare..." Miauwde hij rustig, maar hard genoeg zodat hij wist dat ze hem kon horen.

Geschrokken keek ze op. Ze hoorde haar naam. Haar ogen tuurden naar waar het geluid vandaan was gekomen, en in het struikgewas herkende ze een rode pels. "Amberhunt, ben jij dat?" bracht ze ontdaan uit. Toen ze bedacht om hem op te zoeken had ze nooit écht beseft dat ze hem daadwerkelijk tegen zou kunnen komen. De laatste keer dat ze hadden gesproken was vlak na de Journey geweest, waarvoor ze elkaar ook lang niet hadden gezien. Ze wilde niets liever dan hun oude band weer herstellen, maar had hij daar wel behoefte aan? Bovendien had hij waarschijnlijk al genoeg problemen gekregen door haar verschijning in het kamp. De poes zette een stap richting haar broer, maar ging niet de grens over. "Ik.. ik heb je gemist." zuchtte ze.

Wat moest hij doen? Als iemand hen zag zat hij behoorlijk in de problemen, het zou lijken alsof hij haar geregeld ontmoette. Hij graag hij ook met haar wenste te spreken, Amberhunt wist niet of dat de juiste beslissing was... Hij ging dus zitten, nog steeds aan de Shadowclan kant van de grens, en keek haar voor een paar seconden na haar uitspraak alleen maar aan. Hij had haar natuurlijk ongelofelijk gemist, maar nu ze hier ook echt was wist hij niet of hij het leven dat hij had opgebouwd daarvoor op het spel moest zetten. Demonslayer... zijn kinderen... De tweede kans die Tallstar hem gegeven had. Het voelde alsof hij hen allemaal tegelijkertijd had verraden door zichzelf aan Amare te onthullen. "Ja..." Kwam er met een verstikt geluidje uit, hij had zonder het te merken zijn adem ingehouden. Die blies hij nu zwaar uit terwijl hij zijn zus aankeek "Ik... Ik weet niet wat ik moet doen... of ik iets moet zeggen" vervolgde hij eerlijk.

Seaweedpaw was het zat geweest om alleen maar rotklusjes te doen die de andere apprentices konden vermijden met hun trainingen. Het werd tijd dat hij eens ging rondvragen voor een nieuwe mentor, want in het kamp opgescheept zitten was niets voor hem. Dat was dan ook een deel van de reden dat hij een bekende rosse vacht het kamp uit was gevolgd. Het enige deel wat hij zelf begreep. Hij en Amberhunt hadden namelijk al een tijdje niet meer gepraat. De warrior was als een oudere broer voor hem geweest toen hij een kitten was, maar toen kreeg hij een eigen familie en voelde Seaweedpaw zich aan de kant geschoven. Goed, had hij toen gedacht. Als Amberhunt hem niet meer hoefde, dan hoefde hij Amberhunt ook niet meer. Hij had nu immers zijn nichtje om zich mee bezig te houden, aangezien die kleine pluizenbal naar hem op leek te kijken ook al was hij vaak genoeg in een pestbui.
Maar, misschien was het eenmaal tijd om toch weer eens tegen Amberhunt te gaan praten. Hij zou het namelijk nooit toegeven, maar hij miste de oudere kater toch wel. En dus was hij hem het kamp uitgevolgd, helemaal tot aan de grens. Daar spotte hij een andere kat, een rogue. Het was een zwart-witte kattin, die, van de paar woorden die Seaweedpaw kon opvangen, Amberhunt kende. Ze leek tenminste geen kwaad voor zin te hebben en dus aamde de jonge kater het veilig om naar hen toe te stappen. "Wie is dit?" vroeg hij dan ook op lichtelijk brutale toon. Tja, het was toch echt de Shadowclan grens waar ze waren en zij was een rogue. Niet te vergeten dat hij en Amberhunt erg close waren geweest en hij hem nooit over deze kattin had verteld. Of hadden de twee elkaar pas leren kennen toen Seaweedpaw al niet meer met hem omging. Dat zou misschien een logische verklaring zijn, maar toch, hij wilde het weten.





hope you don't mind

Een golf van teleurstelling ging door haar heen. Hij leek alles behalve blij om haar te zien. Misschien had ze hem helemaal nooit moeten opzoeken. Was ze nou echt zo stom om te denken dat alles weer zoals vroeger zou gaan zijn? Wanhopig keek ze hem aan. Alsjeblieft Amberhunt, alsjeblieft. Ze wist niks terug te zeggen, bang dat wat ze ook zei, het iets ging verpesten. Het was dan ook bijna verlossend toen plots een zwart katertje tevoorschijn kwam. "Wie is dit?" werd aan haar broer gevraagd. Ze probeerde de paniek te onderdrukken. Het laatste wat ze wilde was zichzelf en haar broer in de problemen brengen. Niet alweer. Voordat de rode kater kon antwoorden, schraapte ze haar keel. "Ik ben Amare. En ik beloof dat ik niemand kwaad zal doen." mauwde ze voorzichtig. Zou deze jonge kat weten dat zij Ambers halfzus was? Ze durfde er niet op te gokken. Gespannen wachtte ze zijn antwoord af.

neejoh, is leuk

Hij was bang dat Amare het idee kreeg dat hij het niet waardeerde dat ze hier helemaal heen was gekomen, alleen maar voor de minuscule kans dat ze hem zou zien. Want Amber waardeerde haar zeker wel, hij was alleen erg voorzichtig geworden met dit soort dingen. Toen hij plotseling een bekende stem achter zich hoorde sloot hij zijn ogen, oh nee... Daar had je het al. Het was de stem van Seaweedpaw: een jonge apprentice die Amberhunt een tijdlang bijna als een jongere broer had aanschouwd. De laatste moons was de warrior erg druk geweest met zijn gezin, en had daardoor veel te weinig tijd voor hem gehad. Langzaam draaide hij zich om en keek de ander met een lichtelijk ongelukkige blik aan. Seaweed moest weten dat Amber in het verleden iets had gedaan dat de clan niet aanstond, maar blijkbaar wist hij niet wat dat was. Voordat hij echter antwoord op de vraag van de jonge kat kon geven had Amare dat zelf al gedaan. Nu wist hij helemaal niet meer wat hij moest zeggen of doen.

Hij kreeg een antwoord op zijn vraag, alleen niet van de kat die hij wilde. Natuurlijk was het fijn om te horen dat ze niemand kwaad ging doen. En alles was wel als ze maar aan haar kant van de grens bleef voor zijn part. "Okay," mompelde hij. Seaweedpaw was lichtelijk gepikeerd dat ze de vraag had beantwoord in plaats van Amberhunt. Hij had een gesprek willen starten met de rosse kater, niet met haar. "Waarom ben je hier dan?" Vroeg hij maar verder door, zich wat meer naar haar toe draaiende. Als Amberhunt zijn mond toch niet open zou trekken kon hij net zo goed een gesprek aan gaan met die kat die dat wel deed. Hun gesprek leek in eerste instantie toch niet erg vlot te gaan, als wat hij net zag enige indicatie was. Zijn aankomst had een aangename onderbreking geweest, mocht hij zo geloven, al had het ook een gespannen sfeer met zich meegebracht. Dat kon hij nog wel opmerken van de situatie waar hij zich in had begegeven, maar het was niet alsof hij nou echt een bedreiging was. "Ik bedoel, als je geen kwaad van zin bent, waarom dan naar clangebied komen?" Het klonk misschien een beetje beschuldigend, maar dan wat. Hij wilde gewoon weten wat er aan de hand was.

Net voordat ze de zwarte kater antwoord wilde geven, verscheen er een vierde kat. Een absoluut massieve kater vergeleken met de rest. Haar hart bonsde in haar keel. Dit was niet de bedoeling. Ze had gewoon Amberhunt willen spreken. "Rogue’s zijn hier niet welkom, ook niet als deze niks kwaads willen aanrichten." zei de grote kater. Zijn stem liet het nog beangstigender klinken dan het al was. "Ik stel voor dat je nu van onze grens verdwijnt, Amare." mauwde hij terwijl hij haar recht aan keek. Paniek nam haar over en ze keek van Amberhunt naar de kater die haar wegstuurde. "Maar," stotterde ze. Ze was niet helemaal hierheen gekomen om te worden weggestuurd door één of andere clankat die zichzelf te hoog had zitten. "Amberhunt is mijn broer!" bracht ze uit. Zou dit een verschil maken? Voor hem was ze waarschijnlijk net zoals alle andere rogues: een vijand.

Hij was altijd blij om Demon te zien... behalve nu, het had waarschijnlijk niet slechter kunnen lopen. Hij en Seaweedpaw waren nogal dwingend in hun vragen en Amare leek bijna te bezwijken onder de spanning. Toen zei ze precies wat er aan de hand was en Amber zuchtte diep. Misschien zou het iets veranderen... maar hij twijfelde er aan. Om te voorkomen dat de situatie te erg zou escaleren kwam Amber eindelijk in beweging. Hij ging hen in staan en keek Demon met een pijnlijke blik aan "Demon... Seaweed... dit is Amare, mijn zus. Ik wist niet dat ze zou komen en heb haar al tijden niet gezien." Toen draaide hij zich naar Amare om "Sorry... Ik ben blij om je te zien.. maar misschien is het nu beter als je gaat." Het deed pijn om te zeggen, maar het was de enige oplossing.

Zo snel als hij er bij leek te komen kwam er ook weer een andere kat bij. Demonslayer. Hij had de warrior nooit echt ontmoet en het enigste beeld wat hij van hem had was dat hij belangrijk was voor Amberhunt. Daarom wist hij ook niet echt wat hij er van moest vinden dat hij goedkeuring kreeg voor zijn houding naar de rogue kattin toe. Misschien moest hij een beetje trots zijn op erkenning van een geleerde warrior. Het bleek ook dat Demonslayer zelf ook vond dat Amare hier niets te zoeken had en vroeg haar zelfs om weg te gaan. Iets wat niet goed viel. Wat nu? Als ze niet weg ging zouden ze haar dan weg gaan jagen? Seaweedpaw was Amberhunt gevolgd om bij te praten, niet om in een grensgevecht te komen met een rogue. Echter ging die gedachte helemaal verloren bij haar volgende woorden. "Broer? Maar Amberhunt is toch een Shadowclanner, hoe kan hij een rogue als zus hebben?" Het was niet nieuwsgierigheid, maar eerder verwarring, die hem die vraag deed stellen. Was Amare dan de clan uitgestapt? Dat zou kunnen. Of was Amberhunt dan als rogue geboren. Maar clans namen geen buitenstaanders binnen, toch? De jonge kater snapte het allemaal niet meer en hij had waarschijnlijk al buiten zijn beurt gesproken. Niet dat dat hem normaal tegenhield, maar dit was toch wel een gespannen en misschien gevaarlijke situatie als Amare bleef tegenstribbelen. Dus misschien moest hij de volwassenen het maar even laten oplossen, hoe hij dat idee normaal ook haatte.

De sfeer die tussen de vier katten hing was allesbehalve ontspannend voor haar. Deze hele situatie leek al bergafwaarts te gaan. Maar toen haar broer haar suggereerde om te vertrekken, stond ze op de rand van een afgrond. Ze wilde tegen hem ingaan. En misschien had ze dat ook wel gedaan als ze alleen waren. Maar nu, met de twee vreemde ShadowClanners om zich heen durfde ze niks. Plots begon de apprentice weer te spreken. "Broer? Maar Amberhunt is toch een Shadowclanner, hoe kan hij een rogue als zus hebben?" vroeg hij verward. De poes vroeg zich even af of de zwarte kater écht zo dom was en wilde dit bijna laten merken, maar ze hield zich in. "Amberhunt en ik hebben dezelfde vader, die een Rogue is. Zijn moeder was een ShadowClanner. Daarom is hij ook een clankat. En mijn moeder-" is een Kittypet. Ze stopte even. "is dus niet zijn moeder." sprak ze moeizaam. Ze had haar moeder al niet meer gezien sinds ze een kit was. Zou ze gemist worden? Haar vader had wel haar enige kit van haar afgenomen. Ze wendde zich tot haar broer en keek hem recht aan, met sombere ogen. "Amber.. ik.. het spijt me dat ik gekomen ben." stotterde ze. "Als je me ooit nodig hebt: ik leef nu niet meer zo ver weg." ze liet haar kop zakken en richtte haar blik op haar voorpoten. Ze besloot om hem niet te vertellen over hoe ze nu weer optrok met hun vader. Niet nu ze geen privacy hadden. Hij had al genoeg problemen. Zonder nog iets te zeggen draaide ze zich om en sprintte ze weg, het Rogue gebied in. Met heel haar hart hoopte ze dat ze werd tegengehouden, maar ze wist dat ze op een ander moment beter zouden kunnen praten.

-Amare is het topic uit, tenzij er nog iets interessants gebeurt natuurlijk