Paw(s) Patrol.

En voor de zoveelste keer in zijn leven maakte Coldstreak weer deel uit van een patrouille. Echt waar. Als hij prooi ging vragen voor elke patrouille waar hij voor gevraagd werd, dan kon hij zelfs sparen tot leafbare en zou hij nog geen honger lijden dan. Ja, dat zou het echt zijn. Nee, want dan zouden zijn Clanmates met honger naar bed gaan en dat wilde hij niet. Hoewel honger ervoor zorgde dat hij sneller opvliegerig werd en ook een stuk norser was dan bij hem soms al het gebruikelijke geval was, was er geen haar op zijn hoofd die eraan dacht om zijn Clanmates met honger naar bed te laten gaan terwijl hijzelf genoeg gegeten had. Kittens en elders hadden bij hem prioriteit, daarna apprentices en daarna hijzelf en zijn denmates pas. En zo dacht iedereen erover, hopelijk. Coldstreak rende snel verder nadat hij een prooi had gevangen en begraven. Ondanks dat het geen jachtpatrouille was, had hij het toch niet kunnen laten om in te gaan op de geur van prooi. Nu de prooi langzaamaan minder schaars begon te worden, maakte hij daar handig gebruik van. Hij kwam al snel tot de border die ThunderCan met ShadowClan verbond. Hij trok kort met zijn oortje toen hij zijn bek opende en de geuren in dronk en erachter kwam dat er een ShadowClanner was die erg dichtbij was. En het was er maar één. Een afgedwaalde apprentice, misschien? Het zou niet de eerste keer zijn dat het voorkwam. Zijn vraag werd al snel beantwoord toen hij een flame point apprentice zag aankomen, waarschijnlijk nog maar net uit de nursery. “Ben jij niet een beetje ver van je kamp vandaan, kleintje?” bromde hij, de she-cat strak aankijkend met zijn gele ogen.

Van alle Clans waren de apprentices van ShadowClan nog het ergste. Net als hun mentors dachten ook zij dat ze overal mochten komen en dat ze maar alles mochten doen wat ze wilden. Hij zou niet zeggen dat hij echt een hekel had aan de Clan, maar hij dacht er wel zo het zijne over. En dus keek hij de apprentice niet echt onder de indruk zijnde aan toen ze haar woorden sprak. Was ze er zeker van dat ze echt overal in haar territorium mocht komen van haar mentor, zo alleen? Hij vroeg zich dan ook daadwerkelijk af of, als de apprentice al zo ver afdwaalde, ze ook daadwerkelijk binnen haar grenzen zou blijven. “Zo lang je het maar beperkt tot ShádowClan territorium vind ik het prima,” gromde hij terug, niet echt verder ingaande op haar woorden. Hij zou haar niet behoorlijk veel pijn doen als de grens zou oversteken, maar een goede klap om de oren zou haar hopelijk toch twee keer doen nadenken voordat ze het nog eens probeerde. Maar goed, praktisch gezien had ze de grens nog niet overgestoken, dus had hij ook geen reden om actie te ondernemen. “Coldstreak,” bromde hij kortaf op haar woorden. Hij had niet zo’n zin in beleefdheden, zeker niet met een andere Clan. Hij snapte niet dat er katten waren die daadwerkelijk een vriendschapsband op konden bouwen buiten hun Clans. Hij hoopte dan ook geen ThunderClanner tegen te komen die het deed, want die zou hij een enorme preek geven. “Heb je niks van taken te doen of iets anders in plaats van hier te staan kletsen met iemand van een andere Clan, kleintje?” Hij wist haar naam, maar dat wilde niet zeggen dat hij die ging gebruiken.

Coldstreak’s humeur verbeterde niet bepaald toen de jonge ShadowClan apprentice hem er net iets te blij op wees dat één van hun eigen apprentices een fout had gemaakt door de grens over te steken. Coldstreak hoefde ook niet te vragen wie het geweest was. Hij had de apprentice heus wel zien het kamp zien binnen wandelen met achter zich een zeer pissige Mistgaze. Nee, Waterpaw had zich niet bepaald als een voorbeeld voor alle apprentices opgesteld met zijn domme actie. Coldstreak hoopte dan ook dat Thornstar hem daar zeer hard over aanpakte. Je zou bijna denken dat een leader als mentor hebben je wel zou weerhouden van zulk soort praktijken, maar blijkbaar was Thornstar toch nog geen harde leermeester geweest. Maar dat zou nu onherroepelijk wel volgen. Daar was hij zeker van. “Laat de actie van Waterpaw een leermeester voor je zijn,” sprak hij op een kille manier. “Het kan er nog wel erger aan toe gaan als je zonder te toestemming een border oversteekt.” Waterpad had geluk gehad dat het een ShadowClan apprentice was geweest die hij was tegengekomen en niet een hele patrol vol boze warriors. Nu was hij er niet van overtuigd dat Tallstar het echt goed zou keuren als een paar van zijn warriors een weerloze apprentice zomaar aan zouden vallen, maar ShadowClan stond er nu ook weer niet om bekend dat ze zaken zoals dezen vriendelijk afhandelden. “Ik denk dat je mentor het niet goed vindt als je zo dicht in de buurt van de ThunderClan grens gaat rondkijken,” waarschuwde hij. “Dadelijk denkt hij nog dat je stiekeme ontmoetingen hebt met Waterpaw.” Het was natuurlijk maar een wilde gok, maar misschien had hij wel gelijk en was ze weldegelijk opzoek naar Waterpaw. Het zou zomaar kunnen.

De ShadowClan apprentice beloofde om de border niet over te gaan steken en Coldstreak knikte. Het was niet duidelijk of ze zich er ook echt aan ging houden, maar ze zou het zelf wel ondervinden als ze het toch deed. En misschien hadden ze nu nog geduld met haar als ze haar zouden vinden, maar later, als ze warrior zou zijn, zou dat geduld wegvallen en dan zou ze zien hoe pijnlijk het kon zijn als ze zomaar vijandelijk territorium binnendrong. Het was geen leuk en avontuurlijk tripje, het was gevaarlijk en roekeloos. En hij hoopte dat de idiote ThunderClan apprentice genaamd Waterpaw dat zich snel genoeg ook zou indenken. Hij geloofde heus wel dat Waterpaw bij Fourtrees af had willen spreken met haar; daar was hij het type wel voor. Hij hoopte dat Thornstar hem flink aan zou pakken en dat dat kinderachtige gedrag snel genoeg zou verdwijnen. “Dan heeft Acorndust goed gehandeld,” bromde hij. Hij was geen fan van de ShadowClan commander, maar hier was hij het wel mee eens. “Het is niet de bedoeling dat jullie bij elke gelegenheid gaan vechten met elkaar, maar het is beter om zo weinig mogelijk vriendschappen op te bouwen met katten buiten je Clan. Ooit kom je tegenover elkaar te staan in een gevecht en volgens de code moet je dan loyaal blijven aan je Clan. Je zou niet graag met je vrienden willen vechten, wel dan?” Hij kneep zijn ogen kort toe naar haar. “Je kunt beter vrienden worden met de katten uit je eigen Clan. Dat voorkomt een hoop drama.”

Coldstreak kneep zijn ogen kort samen naar haar. De manier waarop ze reageerde en toon waarop ze het zei, toonde aan dat ze helemaal niet doorhad wat hij bedoelde en dat ze er gerust nog wat tegenin had willen werpen, maar dat ze wijselijk had besloten om dat niet te doen. Nou ja, dan ging hij het er ook maar bij laten. Hij was haar vader niet, noch haar deputy of haar leader. Als ze per se een lesje wilde krijgen, dan, zouden zij die taak wel op hun nemen. Het was niet aan hem om de apprentices van ShadowClan op de hoogte te brengen van wat ze wel en wat ze niet moesten doen, tenzij het natuurlijk een regelrechte dreiging voor zijn eigen Clan vormde. “Ik was eerst aan het jagen en daarna de grenzen aan het controleren, zoals een warrior dat moet doen,” antwoordde hij op een lichtelijk droge toon op haar woorden. “Dat zijn taken die jij ook moet doen, maar wel onder begeleiding van een oudere kat.” Hij keek langs haar heen, maar zag geen andere kat en rook ook geen andere geur dan die van haar. “Wat is dat toch met apprentices en er alleen op uit gaan?” bromde hij op een chagrijnige toon. “En wij warriors ze maar uit de nesten halen.” Hij zuchtte vermoeid. Waarom had hij dit weer?