Beasty beast [open]

Kijk dit was haar hoekje. Het hol van het beest, de wolvenden... Ofterwijl een schaduwrijk plekje een eindje verwijderd van de apprentice den. Ze voelde zich veels te oud om daar nog iedere nacht te slapen, Starclan, binnenkort zou ze nog de oudste van alle apprentices zijn! Het irriteerde haar mateloos en ze was er dusdanig klaar mee dat haar humeur, wonder boven wonder, nog slechter was geworden! De wildharige apprentice hield zich afzijdig van de meeste apprentices en warriors konden haar disrespect vaak ook niet zo goed aan, waardoor ze het grootste deel van haar tijd in ofwel hier, ofwel bij Slatefur spendeerde. Nu was ze bezig met het eerste en had ze zich met een oud bot op haar vertrouwde plekje geïnstalleerd.  Afwezig knauwde ze daar op het bot, waardoor er af en toe wat beangstigende kraakgeluiden opstegen.


& Open!

Southernpaw had zich na zijn training in de zon voor de apprentice den gelegd in de hoop wat van de warmte en de rust te kunnen genieten, maar het was hem niet gegund. Een klein afstandje van de grijsbruine kater lag een andere apprentice luid krakend op een bot te knauwen en het geluid irriteerde hem mateloos. Even negeerde hij het gewoon, denkend dat het vanzelf wel over zou gaan, maar toen er opnieuw een hele kraaksymfonie zijn richting op kwam, besloot hij toch op te staan en richting Wolfpaw te lopen. Zijn gele blik was geïrriteerd terwijl hij op haar neerkeek. "Kan je dat walgelijke gekraak niet ergens anders doen?", vroeg hij, niet op de beleefdste manier, al hield hij zich nog in. Wolfpaw stond niet bekend als iemand die zich snel liet doen, maar hij zou haar een kans geven voor het uitliep op een hele discussie.

Ah, wie nam het vandaag op zich om haar rust te verpesten. Wolfpaw keek met vernauwde ogen toe hoe Southernpaw opstond en geïrriteerd op haar af stapte. Bingo, het was de deputy baby, gadverdamme. Die geïrriteerde blik in zijn ogen en de arrogante manier waarop hij op haar neer keek streek haar tegen alle haren in. "Kan je dat walgelijke gekraak niet ergens anders doen?" nou moest hij het verdomme eens in z'n lege kop halen. Wolfpaw keek hem kwaad aan, waarna ze overeind kwam en zichzelf nog net even iets groter maakte.Ze had haar grote van haar beide ouders mee gekregen en Southernpaw was ook wat jonger, waardoor zij nu degene was die op hem neer keek. "Nee," en met die woorden bracht ze haar kop nog net wat dichterbij de zijne en brak het bot dat ze nog altijd tussen haar kaken had met een luide krak in tweeën.

Natuurlijk was Wolfpaw niet het type om gewoon even beleefd te zijn en op te krassen met haar gekraak - dat had hij moeten weten. Maar Southernpaw liet zich niet intimideren; hij bleef staan en keek haar recht in de ogen, geen haar bewegend toen ze haar kop nog wat dichter bij de zijne bracht en met een luide kraak het bot in tweeën brak. "Gaat de teef niet ergens anders aan haar bot kluiven? Ik heb gehoord dat tweebenen van honden houden.", antwoordde hij, zijn stem bewust traag en elk woord duidelijk uitsprekend in woede. Hij kon niet tegen dit disrespect tegenover hem en alle anderen in de buurt. Had ze dan geen greintje respect?

Wat een dom joch, bleef als versteend waar hij was. Hoe oud was dat snotjong, slechts een paar maanden apprentice en hij dacht dat hij haar even kon vertellen wat ze wel en niet mocht doen? Zelfs toen ze het bot recht voor zijn neus door midden brak had hij de hint nog niet gesnapt. Duidelijk had hij de afwezigheid van hersenen van z'n pa geërfd. "Gaat de teef niet ergens anders aan haar bot kluiven? Ik heb gehoord dat tweebenen van honden houden." ieder woord liet vuur in haar ogen op laaien en ze drukte haar nagels diep, diep de grond in. Hoe durfde dit hoopje ongeluk, waar haalde hij het gore lef vandaan om met zo'n toon en dergelijke woorden tegen haat te spreken? Als het even kon had ze al 5 seconden geleden haar tanden in zijn stort gezet, maar een stemmetje in haar kop herinnerde de grote apprentice eraan dat ze ooit nog warrior moest worden en het wurgen van een mede apprentice dat niet echt zou helpen. Met al haar wilskracht liet ze haar nagels weer in hun hulzen schieten, waarna ze razendsnel en kneiterhard naar zijn gezicht uithaalde, hopend dat een goede hoek op z'n minst zijn hersentjes even rond zouden laten rammelen, als hij die al had. "Ik zou eens heel goed op je woorden letten, rot jong, want anders zijn het jouw botten die ik zo stuk voor stuk even hard breek,"

Even stonden ze neus aan neus, beiden hun spieren aangespannen alsof ze elk moment over de grond zouden rollen in een waas van klauwen. Maar Southernpaw zou de volwassene zijn - hij zou niet aanvallen. Tenminste, niet als eerste. Wolfpaw was niet bang om zich tot dat niveau te verlagen en met een snelle en goedgemikte beweging kreeg hij een klap in zijn snuit. Zijn hoofd vloog opzij; even voelde hij niets voor zijn kaak begon te bonzen in pijn. De kater klemde zijn kaken op elkaar en ontspande ze weer, als om zijn kin los te schudden. Toen hij terug opkeek stond er furie in zijn gele ogen. "Daar krijg je spijt van.", siste hij boos, bevend van amper ingehouden woede. Maar hij was beter dan dat. Hij zou warrior worden terwijl zij nog lang en breed nesten aan het verversen was. Ze was al 16 manen en toonde nog geen greintje volwassenheid. Geen verrassing dus dat ze nog steeds apprentice was. En hij, hij was er nog maar 9 en hij was al bijna klaar om zijn final assessment te doen. Pfuh. Ze zou respect moéten tonen als hij eenmaal hoger in rang was dan haar, of ze dat nu wou of niet. En nu, nu kon hij haar mooi gestraft laten worden door iemand die daar hoog genoeg in rang voor was. Zijn vader, bijvoorbeeld.

Bam, dat was een goede klap. Wolfpaw zag tevreden gesteld toe hoe zijn kop de klap opving en pijn duidelijk door zijn ogen schoot. Ze had keurig haar klauwen in gehouden, maar die corrigerende tik zou hem vast nog wel even nablijven. Southernpaw kelmde zijn kaken op elkaar en kort vernauwde Wolfpaw haar ogen, afwachtend of hij het gore lef zou hebben een tegen aanval te leveren. "Daar krijg je spijt van." sprak hij, bijna bevend van woede. Ze keek hem niet bepaald onder de indruk aan, hoogstens licht geïrriteerd. "Doe je best, papa's kindje," snoof ze zijn richting op en draaide zich van hem weg, niet van plan haar plek om te geven. Hij mocht maar oprotten en zijn meningen voor zich houden, zoals het hoorde.

Southernpaw haalde diep adem en kneedde de grond onder zijn poten terwijl hij toekeek hoe ze zich omdraaide en terug op haar plaats ging zitten. Even bleef hij staan, zijn kaken op elkaar geklemd, de zijkant van zijn gezicht nog steeds pijnlijk. Maar de kater draaide zich ook om met een bruusk gebaar. Hij was sterker dan dat, trotser. Zijn moment zou komen, en dan zou zij degene zijn die voor gek stond. Vanaf vandaag zou hij plannen voor dat moment.. En Wolfpaw zou spijt krijgen van haar daden, dat was zeker. Op een dag.

-Topic uit, I guess?