breathe in

Het was een zware dag geweest voor Ravenpaw. Hij was de hele dag druk geweest met het oefenen van zijn vecht moves die hij afgekeken had. Ook had hij geprobeerd om het jagen wat beter onder de knie te krijgen, maar hij merkte dat het toch wel lastig was zodat dat iemand naar hem keek en hem wees op zijn fouten. Hij zette zijn poten nog steeds te hard neer, want elke keer als hij een muis besloop had de muis hem eerder door. En nu was hij net buiten het kamp nog wat dingetjes aan het oefenen, maar het ging niet zo lekker. Hij voelde dat hij iets niet goed deed, maar wat...

& Settleddust

Settleddust was de dag geëindigd in het woud, en met enig succes. Een vink hing tussen zijn kaken, waarmee hij in een rustige tred terugging over één van de veel bewandelde paden naar het kamp. Zodra hij de doorntunnel in het zicht had, spitste hij zijn oren toen hij geschuifel in het kreupelhout hoorde. Toen hij opkeek zag hij Ravenpaw oefenen, in elk geval daar leek het op. Settleddust keek enkele momenten toe, voordat hij een foutje in zijn jachthouding zag. Hij was ook nog maar net bij de recente ceremonie apprentice geworden. Settleddust wist zelf hoe lastig het was, hij had ook weer recent opnieuw moeten leren jagen. Daarom legde hij zijn prooi neer en ging naar zwarte kater toe. ‘Verplaats meer gewicht naar je achterhand, gebruik je spieren in je bekken,’ miauwde hij rustig. ‘Dan kan je je poten zachter plaatsen.’ Hij knikte met een glimlach naar de jonge apprentice.  

Achter zich hoorde hij iets, wat ongeveer bij de doorntunnel moest zijn. Toen hij omkeek zag hij dat het Settleddust was. Zou de kater hem komen vertellen wat hij fout deed? ‘Verplaats meer gewicht naar je achterhand, gebruik je spieren in je bekken,’ werd hem toen uitgelegd. Meer gewicht op zijn achterhand. Het was toen pas dat Ravenpaw merkte hoeveel gewicht hij op zijn voorpoten had leunen. ‘Dan kan je je poten zachter plaatsen.’ was de redenatie van de kater. Ravenpaw knikte en probeerde het uit. Hij hoorde zijn eigen pootstappen al veel minder dan eerst! Nu moest hij wel dichter bij prooi kunnen komen. Rondom Settleddust rook hij de lucht van vogels. "Maar hoe doe je dat bij vogels? Als ze wegvliegen van je?" vroeg hij toen terwijl hij zich omdraaide naar de warrior. "En hoe moet je vechten met andere katten? Waar raak je ze het beste? Hebben we als ShadowClanner ook moves net als dat sommige Thunderclanners in bomen kunnen klimmen?" oeps, daar kwam de vragenzee.

De jonge leerling nam meteen zijn advies in acht. En verrek, het lukte hem meteen. Het ging veel beter. ‘Heel goed,’ snorde hij tevreden. Hij leek er wel talent voor te hebben. ‘Nog even oefenen en voor je het weet sluip je zo goed als een warrior.’ Een glimlach stond op zijn gezicht. Maar met zijn tip had hij blijkbaar ook de dam laten breken, want opeens vroeg de apprentice allemaal andere dingen. Een beetje overweldigend zette de jonge warrior een stapje achteruit, waarna er een lachje over zijn lippen rolde. ‘Rustig aan, Ravenpaw,’ snorde hij vrolijk. Het was van jagen opeens naar vechten. Hij was wel heel ijverig. ‘Voor vogels moet je snel en behendig zijn, best lastig,’ beantwoordde Settleddust zijn eerste vraag. Maar zijn ambities lagen kennelijk ook bij het vechten. ‘Misschien voor echte vechttraining moet je maar bij je mentor terecht. Maar ShadowClan heeft zeker goede moves. We heten niets voor niets Shadowclan. Voor echte verrassingsaanvallen, besluipen we onze vijand 's nachts, in volledige duisternis. Want geen andere clan kan zo goed in de schaduwen sluipen als Shadowclan.’ De trots voor zijn eigen clan glom van Settleddust af. Ja, zelfs een witte kat kon in hun clan nog beter in de schaduwen opgaan dan welke andere kat van één van de andere clans dan ook.