[Rouw/Vigil] She'll watch over us

De poes neeg haar kop wat terwijl ze verder liep. Tigergaze had twee kittens vastgenomen en was vertrokken zodra ze haar woorden had uitgesproken. Hij zou vast snel de kleintjes veilig willen stellen. Burnetbliss had helemaal geen aandacht geschonken aan Routnose en had ook twee kittens vastgenomen. Ze wist helemaal niet wat hun naam was... En het kon haar eigenlijk ook heel weinig schelen. Wat het ook was, ze waren de rede van alles dat fout was in deze wereld. Hoe dan ook was de oorzaak van zoveel pijn weg. Het was erg, misschien verschrikkelijk, dat ze zo dacht over haar moeder... maar het was ene feit. De erge dingen in het leven werden altijd het beste onthouden. Eenmaal aangekomen in het kamp, richtte Burnet haar kopje wat meer op. Kalm had ze de twee kittens naar een queen gebracht om vervolgens met een stil gebaar een random kat mee te wenken. Ze moesten terug gaan om Oceanstar's lichaam. Eerder die dag was ook haar broer overleden, Panthersoul. Burnet had ook koud gereageerd op het feit dat de ander dood was gegaan en was direct erna gaan jagen. De regen was niet veel later gebeurd.
Eenmaal terug aangekomen bij het lichaam neusde ze even in de pels van de oudere kattin. Kort keek ze om naar de kat die mee was gekomen met haar en met een zacht knikje gebaarde ze naar de ander. Zo begonnen de twee windclan katten hun leader terug te dragen naar het kamp.

Ze had niks gezegd, wist zelfs niet of Tigergaze, de rotzak, iets had gezegd. Maar of hij dat gedaan had of niet, een shock rimpelde door het kamp heen toen de gestreepte poes binnen werd gebracht. Burnet besloot om het lichaam in stilte naar het midden van het kamp te brengen. De kalmte die rond haar ging was ijzig koud, haast een onmenselijk iets. Maar er brandde zoveel in haar. Haar vlammetje raasde als een gek door haar ziel, het ging een kortsluiting veroorzaken. "Oceanstar is dood," verklaarde ze enkel kordaat naar allen die wilden luisteren. "Ik denk dat Routnose er meer over weet dan ik," klonk er vervolgens, niet eens opkijkende of haar ooit zo goede vriendin in het kamp was. "Ik ga jagen," en met die woorden draaide ze zich om en sprintte ze weg. Ze wilde alleen zijn.

- Toestemming van Daan om Tigergaze te godmodden. De random windclan kat is niemand specifiek, dus deze kan je evt invullen als je wilt.

[ Rouw/Vigil van Oceanstar en Panthersoul]

Abysshowl lag in haar den. De drie jongen die ze verzorgde lagen veilig in de warmte van haar ontblote buik. Ze was onrustig, al was dit niks buitengewoons voor de jonge elder. Het was lastig voor haar, het leven hier in de clan. Vooral nu ze een eigen dochter had, een perfect klein meisje waarvoor ze tot het eind van de wereld zou gaan. Voor wie ze alles zou doen om haar een leven te geven wat ze zelf nooit had kunnen krijgen. Ze vertrouwde Windclan niet, zo veel katten constant om je heen, het was te druk, te onveilig. De grijze kat probeerde haar zorgen de rug toe te keren en slaap te vatten. Maar zoals altijd zonder de veiligheid van haar partner wilde dit niet lukken. Laat staan toen er gemoer begon op te komen in het kamp. Ze drukte haar in flarde gescheurde oren naar achteren en stond op. “Blijf hier” sprak ze ferm en koel richting haar nest. Eerst uitzoeken wat deze ophef nu weer allemaal was. Als er weer een starclan verstoten das in het kamp was zou ze eens een hartig woordje-

Haar poten kwamen tot stilstand en haar enkele blauwe oog bevroor op het aanzicht van Oceanstar haar levenloze lichaam, midden in het kamp. Nee. Nee dat kon niet. Ongeloof overrompelde haar terwijl ze de situatie probeerde te begrijpen, maar de overspoeling van emotie zorgde ervoor dat ze haar gedachtes niet op een rij kon krijgen. Want daar lag haar partner. Haar vrouw. Een kat waarvoor ze door hell was gegaan en de kat die haar had laten zien dat de wereld niet helemaal slecht was. Ze zette een pas naar voren, haperend, nerveus. Ze dacht terug aan de kitten die ze beschermd had bij de rogues, de apprentice waarmee ze samen had gevochten tegen Cyber. De Warrior die haar de manieren van de clan had geleerd en de leader, de moeder die haar bescherming had geboden van alle monsters die haar achtervolgde in haar dromen. Oceanstar was voor haar zo veel meer dan de clanleader, ze was haar beste vriendin, haar geliefde, de moeder van haar kit. En ze kon nog niet dood zijn, ze had nog zo veel levens gehad om te geven voor haar clan. Zíj was degene die eerder had moeten sterven en haar partner had moeten opwachten in Starclan. Niet zo. Niet dit. Ze wilde vragen wat er was gebeurd. Maar zodra ze haar blik van het lichaam af liet glijden begreep ze het al.

Kittens. De geur van moedermelk waarvan ze eerder had gedacht dat die van haarzelf moest zijn. Kittens. Kittens die leken op Oceanstar en Tigergaze. Tigergaze. Haar gebroken hart werd koud. Ze rechte haar rug, hief haar kop en haar blik werd hard. Ze had veel meegemaakt, ze had veel pijn gemaakt en dit zou haar niet breken. Dit zou haar niet neer halen. Nee, Abysshowl had veel pijn gekend in haar leven en ze was het allemaal overwonnen. Maar dit, dit deed het zeerst van alle. Ze had geen vertrouwen meer in haar clan gehad nadat deze haar had aangevallen de rug toe had gekeerd in tijden van nood. Maar Oceanstar was er altijd geweest, zij was goed geweest… en kijk waar dat naar had geleid. Ze had haar nooit toe moeten laten in haar hart. Ze had nooit terug moeten komen. Wat voor plek was dit als verraders leader konden worden gemaakt. “Wie denkt ze dat ze was” Haar stem klonk als puur vergif. Haar houding was dominant en wild. “Wie denkt ze wie ze was om partners te zijn, hier een gezin mee te stichten en dan vréémd te gaan” Ze liep voorbij het lijk, richting de vader van de kits. “En wie denk jíj te zijn om op een kat te springen die een partner heeft, heb je geen enkele hoeveelheid gezond verstand. Hoe vaak zijn jullie achter mijn rug om gegaan. Hoe lang is dit verraad al bezig” Haar stem werd harder en harder. “Tigergaze, jij heb het recht niet meer om jezelf warrior of zelfs kát te noemen. Je bent niks beters dan een konijn, dan een haas wat enkel aan één ding denkt. Laat me duidelijk zijn Tigergaze. Als je weet wat je lief is zorg je dat je nooit meer mijn pad kruist of ik zorg er hoog persoonlijk voor dat je je voorouders ziet” Bij deze woorden liet ze haar blik lang doordringen in die van ander, puur vijandig, waarna ze naar het lichaam liep.

Haar blik ging naar de warme vacht waar ze iedere nacht haar snuit in had begraven. Waar ze geheimen en woorden van liefde in had gefluisterd. Nooit had ze gedacht dat dit zo zou eindigen. “Oceanstar had altijd al een hart gehad te groot voor deze wereld. Te vergefelijk, te open naar vreemden. Maar ik hielt van haar. En kijk waar dat toe heeft geleid. Een leader die haar partner al voorliegt, die zo onloyaal is. Laat staan hoe loyaal ze geweest moest zijn naar haar clan. Het is goed dat ze dood is. Laat Windclan nu een leader hebben die meer bekwaam is voor de rang” Ze ging zitten naast het lichaam en liet een raspige zucht over haar lippen rollen. Haar blik star, alles aan haar was vijandig op dit moment maar ze droeg het goed. Ze droeg het met kracht. Hoe gebroken de poes ook mocht zijn ze bleef sterk. Later zou ze kunnen rouwen, later zou ze naar starclan schreeuwen en huilen over verloren liefdes. “Ik zit vannacht Vigil bij haar lichaam. Ik wil onze relatie loyaal aflossen, ondanks haar daden. Wie de behoefte voelt is welkom mij gezelschap te houden.”

Moedermelk. Bloed. Angst. Dood. De geuren stroomde allemaal tegelijk Ivoryrose haar neusgaten binnen. Ze hief haar kop op en wendde haar kop richting de ingang en sperde haar azuur blauwe ogen wijd open bij de aanblik. Oceanstar was dood. Haar lichaam levenloos op de rug van haar clangenoot. Heel langzaam rees de poes overeind en keek ze naar het tafereel. Katten overal om haar heen stroomde nader om het tafereel gade te slagen. Een vreemd gevoel bekroop Ivyrorose toen ze naderbij kwam en haar ogen op Oceanstar liet rusten. Haar mondhoeken krulde lichtjes om. StarClan had haar dus toch gehoord. Ze likte haar lippen af bij het drama. Ashkit was nog niet koud op de wereld en zie, Oceanstar wierp opnieuw een nest. Oké, WindClan hun prooi en hyn symbool waren de hazen waarmee ze konden rennen. Maar haar tante nam dat toch iets té serieus. Hoofdschuddend keek Ivoryrose neer op haar leider, ze kon het niet stoppen om zwak te glimlachen, bijna onzichtbaar voor andere. Alleen haar ogen verraadde haar die fonkelde van triomf. Opgeruimd staat netjes. Littlepaw had gerechtigheid.. nou ja.. bijna. Stallionheart leefde nog. Maar daar kon verandering in komen. StarClan zou die mousebrain nooit levens gunnen. Niet na het bloedbad die híj aangericht had. Nee.. dat zouden ze nooit doen. Nooit en te nimmer. Met haar inmiddels bolle buik zette Ivoryrose een stap achteruit. De kittens in haar buik groeide hard. Zo hard dat je nu kon zien dat ze zwanger was. Ze walgde ieder moment dat ze aan die mormels moest denken. 'Laat Windclan nu een leader hebben die meer bekwaam is voor de rang' Hoorde ze de woorden en Ivoryrose snoof. "Zo te zien zal dat nog lang duren voor WindClan eindelijk een bekwame kat als leider heeft." Ze keerde zich om en vertrok zonder nog acht te slaan op haar dode leider. Als het aan haar lag mocht Stallionheart zich bij haar voegen. Oceanstar mocht van haar part rotten in StarClan. Ivoryrose had haar zinnen gezet op de plek waar haar moeder rustte.

Een druk gemurmel die door het camp leek te glijden als een schokgolf trok haar aandacht. "Oceanstar is dood", werd er gefluisterd, alsof de kittens het niet mochten horen. Amberstorm keek op, verbaasd, nog niet helemaal begrijpend wat er aan de hand was. Ze liet haar twee bijna-apprentice kittens achter en baande zich een weg door de nursery, door het camp, door de menigte; tot haar groene blik viel op het levenloze lichaam van hun leider. Bloed ruiste in haar oren. Het drong niet door, dat de kattin die daar lag echt dood was. Alsof ze elk moment weer tot leven gewekt zou worden. De drama ging aan haar voorbij; hoe Abysshowl woedend werd omdat Oceanstar vreemd gegaan was, kittens had gekregen met een andere.

Loyaal, dat woord zinderde na in haar hoofd, dat momenteel aanvoelde alsof het gevuld was met spinrag. Loyaal. Aan de clan, aan familie. Aan de enige die misschien als familie aangevoeld had, al had ze dat nooit durven toegeven laat staan uitspreken. Een golf van spijt overspoelde de jonge kattin; maar het was een spijt zoals ze nog nooit eerder gevoeld had. Ze had al veel spijt gekend in haar leven, spijt van daden, maar nooit van non-daden. Van dingen die ze niét gedaan had. Die ze niet gezegd had, of getoond had. Abysshowl introduceerde een vigil en de slanke tabby schaarde zich aan haar zijde, op weliswaar een beleefde afstand. Haar blik staarde naar het grijs gestreepte lichaam van hun leider, maar ze zag het niet.

Toen haar moeder wegging, was ze vooral boos geweest. Woedend op haar verraad, omdat ze hen achterliet. Nu was het moeilijk te zeggen wat ze voelde. Misschien had ze nooit beseft dat ze Oceanstar steeds meer begon te zien als moeder, op een bepaalde, rare, verdraaide manier. Ze had haar nooit kunnen bedanken voor het vertrouwen, het begrip, de vergiffenis die de kattin haar geschonken had. De tweede kansen.

De geur van moedermelk lag over Oceanstar's lichaam als een deken; een heel toepasselijke geur voor de kattin die haar leven gegeven had voor haar kittens. Letterlijk, keer op keer weer. Hoewel ze moest toegeven dat Amberstorm dat nooit zou snappen - zij zou sneller haar leven geven voor haar clan dan voor haar kittens - was het een kalmerende geur op dit moment. Ze durfde haar neus echter niet in haar vacht te steken; bang voor de genegenheid, bang voor de blikken, bang voor de koelte van de dood. Nee, ze zou hier gewoon liggen, de wacht houden voor vannacht, alsof dat iets kon goedmaken. Ze hoopte dat Oceanstar neer zou kijken en de spijt in haar blik zou zien; de ongezegde woorden die ze nu nooit meer zou zeggen. Maar het leven ging verder. Na vannacht zouden ze verder moeten. Amberstorm had altijd al geweten dat de wereld hard was.

Note; Amber gaat mee vigil liggen!

Er klonk commotie buiten de Nursery en het duurde dan ook niet lang voordat haar moeder verdwenen was. Er was tegen haar gesproken dat ze moest blijven liggen in het nest, maar haar nieuwsgierige aart had al snel de overhand en de kleine grijze kattin schuifelde naar de ingang van de den. In de verte zag ze hoe haar moeder naar iets toe liep, iets waar veel andere katten bij stonden. Ashkit had geen idee wat er aan de hand was, maar stond te popelen om te gaan kijken. Toch twijfelde ze, immers wilde ze niet dat haar moeder kwaad op d'r werd omdat ze de den uit was gekropen. Aan de andere kant wilde ze ook dolgraag weten wat er aan de hand was. Stapje voor stapje liep ze langzaam dichter naar de groep katten toe, telkens een beetje in elkaar duikend als er een kat langs haar stapte, bang dat ze op d'r kop kreeg. Toen ze eenmaal binnen gehoorafstand kwam van haar moeder hoorde ze diens giftige toon, maar ze snapte niet helemaal wat er gezegd werd. Langzaam wurmde ze zich langs een paar katten die stonden te kijken en daar stond ze oog in oog met het lichaam van haar andere moeder, van Oceanstar. Ze begreep het niet helemaal, haar moeder was kwaad op iets, maar haar andere moeder lag gewoon te slapen? Wat was hier allemaal aan de hand. Met haar ogen vol ongeloof kroop ze in de richting van Abysshowl en krulde zich op tegen haar poot. "Mama?" vroeg ze zachtjes, omhoog kijkend naar de gehavende kop van haar moeder. "Wat is, mama?" Ze wilde het begrijpen, ze wilde weten wat er aan de hand was, maar haar kennis van de wereld was nog te klein om er iets van te snappen. Het verwarde haar allemaal.

[Tag: @Abysshowl]

hear me sing

with the voices of the sea

The sea is emotion incarnate. It loves, hates, and weeps. It defies all attempts to capture it with words and rejects all shackles.

Het leven was geen sprookje en de kitten was geen prinses die gered zou worden uit de poten van een nijdige kattin. De jonge kitten had zich kort nadat het leven in haar kleine lichaam was teruggestroomd tegen haar vader opgekruld. De enige bescherming tegen de heftige regen die kort op haar tere lichaam was neer gestort. Lang bleef ze niet in deze veilige ruimte, beschermt tegen de werkelijkheid. Al snel werd ze opgepakt door een andere kat, een die een nog onbekende geur droeg. Samen met een van haar nestgenootjes werd ze opgetild en begon de in haar ogen eindeloze reis naar het kamp. Het was maar goed dat de regen zich op dit moment niet toonde. Toch weerhield het de kitten er niet van om rillend en zacht klagend aan haar nekvel in de mond van Burnetbliss te hangen. Zoekend naar een bron van veiligheid en warmte. Een die ze met deze tocht was verloren. Daar hing dan de kleine prinses, wachtend op wat er komen zou, wachtend op eten en liefde. Liefde, een emotie die veel los kon scheuren, kon breken. Gebroken zou de kitten nog niet zijn door het offer van haar moeder, immers kende ze het offer nog niet.

Het evenbeeld van de overleden Windclan Leader werd naar de warme Nursery gebracht. Deze geur leek al wat beter dan die van de kattin die haar tijdens de reis had vast gehouden. Immers rook ze de zoetige geur van melk en voelde de warmte om haar kleine, iele lichaam heen zeer prettig. De jonge kitten slaakte een tevreden geluidje uit toen ze eindelijk de warme, zachte grond voelde en zich tegen de onbekende Queen aan nestelde. Voordat de kleine kitten begon te zogen. Warme melk vulde haar buikje, voordat ze in slaap sukkelde. Haar herinnering aan de koude viel hierbij in het niets. Nooit zou ze het verhaal van haar geboorte kunnen vertellen, want haar lichaam kende de juiste begrippen hiervoor nog niet. Ze was een kleine kitten in een vreselijk harde wereld. Een kitten die de naam van de net overleden Leader droeg. Oceankit, een nieuw begin in de wrede maar toch mooie wereld. Later zou ze pas te weten komen hoeveel de keuze van haar moeder de Clan zou kunnen veranderen. Op zou kunnen breken, immers waren met haar komst veel katten zeer gedaan.

Het duurde niet lang voordat de zes kittens van Oceanstar veilig en wel in de Nursery lagen en het koude, stille lichaam van de Leader werd binnen gebracht. Het was maar goed dat de kitten de pijn nog niet kon horen, noch begrijpen. Immers had Oceanstar haar partner verraden met het jonge nestje. De kattin had altijd te veel van anderen gehouden en nooit geleerd een goede, sterke basis te behouden. Ze had zich verloren in haar pijn en dat waren momenten waarin zelfs de beste katten, slechte keuzes konden maken. Ooit zou ze het verhaal van haar moeder horen, maar tot die tijd zou de jonge kitten zich ontwikkelen als elke andere kitten in Windclan. Ze was in ieder geval niet alleen.

NOTES:none
TAGS:Burnetbliss & Onbekend

FL*

Nadat Burnetbliss weg was gelopen om te gaan jagen was de gevlekte kater nog een poos blijven zitten bij Rosefield en haar overleden partner. De stilte die om het lichaam van Panthersoul heen hing was bijna vredig te noemen, de kater had geprobeerd de ziekte te boven te komen maar helaas had StarClan besloten de bengaal tot zich te nemen. Zijn groene ogen stonden droevig, het was verschrikkelijk dat ze de broer van Oceanstar hadden moeten afgeven net nu de poes een wandeling was gaan maken met Routnose en Tigergaze. Zijn gedachtes dwaalden af totdat er een schelle stem door het Camp heen klonk. “Oceanstar is dood” als door een bij gestoken trok de kater zijn kop op en liep hij de Medicine den uit. Burnetbliss stond daar samen met Routnose en Tigergaze. Hij wilde vragen wat voor zieke grap dit nu weer was van de she cat maar zag al snel dat ze de waarheid sprak. Het voelde alsof hij een enorme klap kreeg van een onzichtbare kat en hij bleef aan de grond genageld staan met grote ogen. Voordat ook maar een kat iets kon zeggen zei Burnetbliss dat ze met vragen naar Routnose moesten en dat zij ging jagen. De poes sprintte weg en liet een moment van stilte achter. Zijn ogen zochten Routnose en in zijn blik stond dat hij haar ook iets moest vertellen maar het feit dat Oceanstar nu hier in hun midden lag, dood was iets wat meer prioriteit had ookal wist hij dat Routnose en Panthersoul close waren geweest. Hij had eerder in het Camp wel wat geroezemoes gehoord maar nu hij ontdooide rook hij de geur van het lichaam van Oceanstar. Kittens? Zijn groene ogen schoten naar Tigergaze en toen naar Routnose. Naast zich zag hij Abysshowl dichterbij stappen die een tirade tegen Tigergaze begon, de vader van de kittens. “Oceanstar had altijd al een hart gehad te groot voor deze wereld. Te vergefelijk, te open naar vreemden. Maar ik hielt van haar. En kijk waar dat toe heeft geleid. Een leader die haar partner al voorliegt, die zo onloyaal is. Laat staan hoe loyaal ze geweest moest zijn naar haar clan. Het is goed dat ze dood is. Laat Windclan nu een leader hebben die meer bekwaam is voor de rang” miauwde de grijze poes. “Ik zit vannacht Vigil bij haar lichaam. Ik wil onze relatie loyaal aflossen, ondanks haar daden. Wie de behoefte voelt is welkom mij gezelschap te houden.” vervolgde ze waarna Ivoryrose het nodig vond om iets te zeggen. "Zo te zien zal dat nog lang duren voor WindClan eindelijk een bekwame kat als leider heeft." miauwde de witte poes waarna ze verdween. De gevlekte kater trok even met zijn oren, was ze nu nog steeds boos? Hij voelde dat de ergste shock wegebde en zag hoe Amberstorm Oceanstar’s lichaam naderde en er bij ging zitten. Dit was een slag die erger was dan het verliezen van de Heatherfields, vele malen erger. Oceanstar was veel te jong heengegaan en had nog vele moons moeten leiden. Hij draaide zijn kop naar Routnose en wenkte haar naar de zijkant. Eerst zou hij een gesprek met haar hebben en daarna zou hij samen met alle katten die dat wilden een Vigil houden voor de overleden leidster. “Wat is er in StarClan’s naam gebeurd?” miauwde hij zacht tegen de Medicine cat. Zelfs als hij wist wat er gebeurd was dan moest hij haar alsnog het nieuws geven van het overlijden van Panthersoul iets wat hem nu al zwaar op het hart lag.

Note: Stallionheart zal eerst met Routnose praten en komt daarna ook vigil houden

Met een zwaar gevoel in haar hart keek ze naar her lichaam van Oceanstar. Het was niet zo’n shock voor haar als voor de andere omdat ze al met de nu overleden leader had gesproken, maar haar lichaam voor de tweede keer zien zonder een teken van leven hakte er nog steeds in. Langzaam liep ze naar haar toe, maar op een voslengte afstand bleef ze staan toen Abysshowl tekeer ging. Dewpaw drukte haar lippen op elkaar en begreep haar woede, maar uiteindelijk was ze er klaar mee. Haar nek- en rugharen stonden wat overeind en een felle twinkeling was zichtbaar in haar altijd vriendelijke goudgele ogen. ”Oceanstar heeft een fout gemaakt toen ze samen met Tigergaze de kittens gekregen had, maar alleen daarom kunnen we nu toch niet zeggen dat ze geen goede leader was?” Vol ongeloof keek ze de katten aan die zeiden dat ze nu eindelijk een goede leader zouden krijgen en haar nagels boorde de grond in. Ze wist ook we dat Stallionheart een goede leader zou zijn, maar dat gaf hun het recht nog niet om nu ineens slecht te praten over de kattin die voor de clan gezorgd had. De kattin die haar levens had opgegeven voor de kittens die eigenlijk nooit levend op aarde aangekomen zouden moeten zijn ”Oceanstar had een groot hart voor iedereen in deze clan en ze wilde er altijd voor iedereen zijn. In starclans naam, ze redde het leven van een medicine cat apprentice van een andere clan en heeft haar best gedaan voor iedereen hier. Als je problemen met Oceanstar had dan had je dat tegen haar moeten zeggen toen ze nog leefde en niet nu dat ze dood is en niks kan. Ze heeft de rest van haar levens gegeven voor haar kittens en deze verdienen goede verhalen over hun moeder. Niet het verhaal hoe ze niet loyaal was, want dat was ze, ook al heeft ze fouten gemaakt. Zeg niet dat jullie nooit iets fout gedaan hebben.” De jonge apprentice gromde zacht bij haar laatste woorden en duwde haar neusje even tegen het lichaam van Oceanstar aan voordat ze een aantal passen terug zetten om de katten aan te kijken die er waren, maar het felle was al snel weer uit haar lichaam verdwenen toen ze had gezegd wat ze wou zeggen.

[Rouw/Vigil] She'll watch over us D9qgc1k-83b9005e-2a8d-4efb-b704-863d970e9e81

De onredelijke kilheid van Burnetbliss en de afwezigheid van empathie tegenover de gestorven leider drongen amper door. Haar tranen waren al opgedroogd, maar ze voelde zich dor en dor verrot van binnen. Opnieuw had ze gefaald, en dit keer had zij samen met Oceanstar en Tigergaze een fout gemaakt die de grootste tol had geëist; een leven. Routnose stapte in stilte achter het gezelschap aan, tussen haar kaken twee kleintjes geklemd. Ze zouden het overleven, dat wist ze, het moment dat ze hun tweede kans gekregen hadden leek ze een bepaald vuur in hen te spotten die vandaag niet gedoofd zou worden. Een gegeven leven zou niet nogmaals vergooid worden, of was dat slechts hoop?
Eenmaal in het kamp werden ze overweldigd met vragen. Met zachte woordjes en geschud van haar kop wuifde ze alle aandacht van zich af. Voor nu moesten de kittens veilig zijn en Starclanzijdank zouden er genoeg queens zijn om ze voor nu te voeden. De zes kleintjes waren veilig, en tegen de tijd dat Routnose ieder nog één laatste keer had gecontroleerd werd het lichaam van Oceanstar al het kamp in gedragen. Routnose huiverde en slikte een brok in haar keel door bij het aanzien van haar vriendin, haar vacht donker van vocht, modder en bloed. Al het karakter leek uit haar gelaat te zijn getrokken en hoewel haar vachtpatroon en geur hetzelfde waren gebleven, leek ze allang niet meer op de zachtaardige leider. "Oceanstar is dood," verklaarde de geadopteerde dochter luid. Routnose trok haar oren gepijnigd naar achteren, op het moment wilde ze niets liever dan enkel in haar den liggen en slapen. Slapen zolang ze kon en niet denken aan het schouwspel dat hier voor hen lag, de verantwoordelijkheden die ze nu moest dragen. "Ik denk dat Routnose er meer over weet dan ik," opnieuw slikte ze, hopend dat ze haar stem nog had. "Ik ga jagen," met een ruk keek ze op naar de jonge poes. "Burnet-" Wat had ze haar misdaan? Waarom deed ze zo? Meer dan ooit had ze nu de steun van haar jongere vriendin nodig, had ze die poes die haar zo dierbaar was nu om zich heen gehad. Maar Burnet was alweer vertrokken. Ah.
Vervolgens begon Abysshowl een tirade, die Routnose deels kon begrijpen maar alsnog diep sneed. Oceanstar had inderdaad te veel lief gehad, maar ze zou trouw zijn geweest aan haar clan, daar twijfelde ze niet over. De gevlekte, cyperse poes liet ieder praten, niet willig om nu zelf deze wanorde tot een halt te roepen. Pas toen Ivoryrose het kamp uit was gestapt, Amberstorm zich naast Oceanstar's lichaam neer had gelegd en Stallionheart tegen haar sprak, was ze bereid op te kijken van haar poten en te spreken. “Wat is er in StarClan’s naam gebeurd?” de grote kater had haar naar de kant van het kamp gewenkt, maar Routnose schudde mak haar kop en schraapte haar keel, hopelijk zodat de clan tot stilte zou komen. Ze zou het niet over haar hart kunnen verkrijgen om dit verhaal twee keer te vertellen of nog eens te hoeven horen, laat heel de clan het dan meteen weten."Iedere kat van Windclan, luister alsjeblieft," haar stem was schor, maar ze deed haar best om zo luid mogelijk te spreken. "Z-zoals jullie zien is Oceanstar overleden," ze dacht dat ze al haar tranen had gehuild, maar pareltjes vormden zich alweer in haar groene oogjes en ze knipperde ze verwoed weg. "Ze was zwanger en veel te vroeg bevallen in de storm... De kittens waren dood geboren en Oceanstar stierf kort daarna. Z-ze heeft besloten haar resterende 6 levens aan haar zoons en dochters te schenken, en zelf haar plaats te nemen tussen de sterren," De woorden kwamen soepeler eruit dan ze had verwacht, maar meer wilde ze ook niet spreken. "Ik... Vanavond zitten we vigil, daarna kunnen diegene die dat willen samen met mij Oceanstar's lichaam volgens het ritueel naar de velden brengen," ze knikte enkel, hoewel ze er erg tegenop keek om die tocht te maken en haar lichaam over te laten aan de elementen, zoals het gebruik was. De poes stond op en zonder nog veel meer te zeggen stapte ze richting haar den, onwetend van het tweede verdriet dat ze daar aan zou treffen.

Dodo je was me voor ;u;

De reacties van de Clan waren gemixt, de ene zei dat WindClan een betere leider verdiende en de andere was in diepe rouw gedompelt. Routnose besloot dat ze haar verhaal kon doen ten overstaan van de gehele Clan dus liep hij weer terug naar waar hij eerder had gestaan. "Ze was zwanger en veel te vroeg bevallen in de storm... De kittens waren dood geboren en Oceanstar stierf kort daarna. Z-ze heeft besloten haar resterende 6 levens aan haar zoons en dochters te schenken, en zelf haar plaats te nemen tussen de sterren," De gevlekte kater voelde zijn oren naar achter draaien. De storm begon op het moment dat Panthersoul was overleden.. Was hij tegelijk met Oceanstar gestorven dan? "Ik... Vanavond zitten we vigil, daarna kunnen diegene die dat willen samen met mij Oceanstar's lichaam volgens het ritueel naar de velden brengen," miauwde ze en begon richting haar den te lopen. Snel liep de gevlekte kater achter haar aan en hij hield haar tegen met zijn staart. "Routnose, voordat je binnen gaat... Panthersoul is ook overleden. Toen de storm begon" miauwde hij zacht en hij keek haar meelevend en triest aan. "Ik en Rosefield waren bij hem. Burnetbliss is na het overlijden van hem gaan jagen en moet jullie toen zijn tegengekomen" De Clan zou rouwen om Oceanstar's verlies maar het nieuwe leven dat ze hadden meegenomen dat Oceanstar had geschonken was dubbel. Zes kittens in ruil voor zes levens en haar eigen laatste leven tijdens de bevalling. Oceanstar had te veel lief gehad en de woede van Abysshowl begreep hij maar dit waren niet de keuzes geweest die welk een kat ook kon maken. Niks in dit leven was makkelijk en hij hoopte dat hij Routnose kon steunen.

Haar blik bewoog strak naar de jonge apprentice Dewpaw toen deze begon te spreken tegen haar en de andere. Ze liet de poes aan het woord tot ze gezegd had wat ze wilde zeggen, waarnaar ze omhoog kwam en naar de ander liep. Abysshowl stond erom bekend dat ze enorm streng was ingesteld tegenover haar clan. Ze hielt zich aan de regels en verwachte hetzelfde van de rest van haar omgeving. Niet alleen dat, ze verwachte manieren en respect. Hoewel zij uitgevallen was tegenover Tigergaze, was dit een gelijke in leeftijd en zij net hoger in rang als Elder wanneer het ging om het recht om iemand aan te spreken. Het was niet dat ze enig gezag had maar meer dat de oudjes dit behoorde te doen. En in haar ogen was de jonge apprentice uit haar beurt gesproken. Ze mocht haar mening spreken maar niet op deze manier, die ze zelf ervaarde als onbeschoft. Vandaar dat ze Dewpaw bij haar nekvel nam en kort corrigerend beet. Het was op de manier hoe moeders hun kittens op deden pakken en de beet was zacht genoeg dat het geen pijn deed, maar hard genoeg dat je het scherpe randje kon voelen. Haar toon was anders tegenover haar vergeleken met hoe ze eerst had gesproken. De rouwe woede en pijn was nog te vinden in haar stem, maar het was nu kalmer en streng. “Dewpaw. Je bent een kind, nog maar twee moons uit de nursery. Hoeveel weet je over loyaliteit? Hoeveel weet je over opoffering en goed leiderschap? Je kent niet anders dan Oceanstar haar manieren. Maar die manieren waren niet altijd die van Starclan. Met andere clans samenwerken, levens voor hun opofferen en ze zien als vrienden. Dit is niet de manier van ons volk. Ze wist mijn gedachtes hierover. Ze pleegde bedrog uit emotie, naar haar clan, en naar mij” Haar enkele oog boorde in die van de ander. Abysshowl wist dat Dewpaw geen makkelijke jeugd had gehad en dit was des te meer reden om haar duidelijk te maken wat acceptabel was en wat niet. Ze moest manieren immers leren van haar clan en door deze worden opgevoed. Al was de drang natuurlijk groter nu de woorden vooral naar haar toe waren gekeerd. “Je hebt gelijk dat ze goede dingen moeten horen over hun moeder. Maar ook de slechte. We hebben allemaal fouten gemaakt, laat ons nageslacht daarvan leren en niet dezelfde fouten herhalen.” Hierbij draaide zich weer terug om.

De kattin was terug op haar plaats gaan zitten naast het lijk van haar partner toen ze ineens de kleine stem van een bekende kitten hoorde. Háár kitten. De enige biologische kitten die ze ooit zou hebben. Soms vroeg ze zich af waarom ze een wezen op deze verschrikkelijke wereld had gezet om te leiden en te vechten. Maar dan keek ze in de kittenblauwe oogjes van haar dochter en wist ze dat dit de enige actie was waar ze nooit spijt van zou kunnen hebben. Zelfs al was deze kitten nu haar enige echte familie, in ieder geval had ze haar nog. Ze drukte haar oren naar achteren maar besloot het jong niet af te sneeren voor het ongehoorzame gedrag, voornamelijk omdat ze wist dat ze zichzelf niet in de hand had. “Mama-“ Ze knikte naar het lijk van Oceanstar “Is dood. Dit betekend dat ze voor altijd weg is en nooit meer terugkomt. Je kan nu nog gedag zeggen tegen haar” Abysshowl was simpel en direct over de naarheid van de dood. Al had ze ook wel door dat diens gewicht niet helemaal zou indringen op het jonge kind. Vandaar dat ze het kleine maar tussen haar poten legde en enkele goede likken gaf. Ashkit, arme Ashkit. Op een dag niet alleen een moeder verloren maar ook haar echte vader. Al wist ze dat een kit zo jong de tragedie nog zou kunnen vergeten. En daar haalde ze troost uit.

Tag: Dewpaw and Ashkit <3

Moonvision was net terug in het kamp wanneer ze begroet werd door de grote commotie die er gaande was. Haar amberkleurige ogen waren vernauwd en haar witte oortjes wiebelden onbehaaglijk. De koude sfeer die er hing en de vele kwade blikken die in het rond geworpen werden, deden haar vacht prikken. Moonvision had geen woorden nodig om tot het besef te komen dat er iets flink mis was. En alsnog waren het de woorden van Routnose die haar met de neus op de feiten drukte. Oceanstar was dood? De langharige witte kattin baande zich een weg dichter naar de rest toe, zich bij het groepje katten voegende dat zich gevormd had op de open plek. Een steen leek haar maag samen te drukken.
Ze had de kattin nooit goed gekend maar kon niet ontkennen dat wat ze gedaan had veel moed vereiste. Ze had haar leven gegeven voor haar kittens. En wat ze kon afleiden van de situatie, waren deze kittens niet voortgekomen uit een gezonde relatie. Zo bleek wanneer Abysshowl in discussie raakte met Dewpaw. Moonvision begreep waarom de kattin van streek was en vond diens reden dan ook terecht, maar dit hield alsnog niet weg dat ze respect zou tonen voor hun overleden leader. Oceanstar was misschien geen alledaagse leader geweest, wie was dat dezer dagen wel? Over Tallstar konden ze ook urenlang roddels en verhalen vertellen en wat Butterstar betrof... die kon net zo goed gek genoemd worden. Tijden waren veranderd en alhoewel ze het zelf ook niet eens was met alles wat de leidster gedaan had, ze vond dit niet het moment om de kattin slecht te praten. Daarom dat ze slechts een afkeurende blik naar de katten wierp die de commotie nog harder deden oplaaien.
Vervolgens gleed haar blik naar Stallionheart. Nu zou hij leader worden. Ze wist dat de kater veel verschilde met de overleden kattin.. Moonvision hield niet van onzekerheid. Het zorgde ervoor dat haar haren overeind kwamen en een blik vol met zorgen haar ogen betrad. Wat ging er nu gebeuren met de Clan? Van alle momenten, moest dit alles net nu gebeuren.. Net nu er zoveel spanningen waren tussen de Clans. Een onhoorbare zucht verliet haar bekje. Dit zinde haar niet, totaal niet.

Hij had samen met de anderen de kittens opgepakt en naar het kamp gebracht. Burnetbliss was Oceanstars lichaam gaan halen en hij wachtte met zijn blik op de grond gericht af totdat ze weer terug zou komen. Uiteindelijk deed ze dat en ze legde het lichaam midden in het kamp neer. Hij zuchtte even bij haar woorden en zag haar weer vertrekken.
De woorden van Abbyshowl deed hem weer naar de grond kijken. Hij had Oceanstar gemogen, ja, maar hij had zich nooit bezig gehouden met haar privézaken en alles. Wat Abyss zei maakte hem nog meer in de war over zijn gevoelens. Ze was vreemd gegaan. Maar ze was wel altijd aardig geweest, voor zo ver Shadefeather meegemaakt had. Hij was dus ook blij dat Dewpaw het voor hun Leadster, of vorige Leadster? opnam. Een klein maar verdrietig glimlachje vormde op zijn gezicht.
Wat Routnose toen zei gaf hem ook wel weer een goed gevoel. Ze had inderdaad een groot hart. Ze had al haar levens voor haar kittens gegeven. Kittens die onschuldig waren. Zij konden er ook niets aan doen dat hun moeder fouten gemaakt had.
De kater zuchtte weer eens en schermde zich even af van alle discussies en verwijtingen. Alles ging verder in een waas aan hem voorbij. Hij zou verdrietig zijn om Oceanstar, maar hij wist dat Stallionheart ook een erg goede Leader zou zijn. Haar kittens zullen gelukkig voort leven door Oceans grote hart en hij was vast besloten om er maar weer is het beste van te maken.

Dewpaw had wel verwacht dat Abysshowl, na haar zegje, boos zou worden maar toch schrok ze er wel van. Haar goudgele ogen waren zo groot als schoteltjes toen ze bij haar nekvel gepakt werd, maar ze deed er niks aan om haar te stoppen. Ze had het recht om boos te zijn, zeker omdat Dewpaw nu haar bekje geopend had en terugsprak. ”Ik ben misschien nog jong maar dat betekend niet dat ik achterlijk ben, Oceanstar was naar me toe gekomen voordat dit gebeurden en vertelde me dat dit eraan zat te komen. Ja ik ben jong en heb Evergreen niet meegemaakt als Everstar, maar dan nog kan je niet zeggen dat ik niks weet over wat dan ook.” Met een zachte en vriendelijke blik keek ze Abysshowl nu aan hoewel haar hart nog steeds tekeer ging. De jonge apprentice dook een beetje in elkaar onder de doorborende blik van de Elder en haar snorharen trilde. ”Natuurlijk kunnen we de kittens niet alleen maar vertellen dat Oceanstar vriendelijk was, maar we kunnen ze ook niet volproppen met haat naar haar, want dat is het niet waard. Ze heeft ons de kans gegeven om zes warriors te trainen wanneer ze oud genoeg zijn en wie weet wat ze later kunnen bereiken.” Met een wiebel van haar linkeroor zuchtte ze zachtjes en keek naar Stallionheart voordat haar blik weer naar de elder gleed. ”Het enige wat we kunnen doen is ze laten opgroeien in een grote familie waar ze niet behandeld worden als een grote fout, maar gewoon als familie.” Ze wist zelf hoe pijnlijk het was om behandeld te worden alsof je minder waard was dan de rest en dit was dan ook iets wat ze de jonge kittens niet gunde. Haar staart zwiepte langzaam heen en weer en ze ging weer zitten terwijl Abysshowl naar haar jonge kitten Ashkit liep. ”Je mag boos zijn, dat zeker Abysshowl en daar heb je gelijk in, maar ik wil alleen dat je ook denkt aan de goede kanten van Oceanstar, ze was goed en anders dan de andere voor zover ik van de verhalen gehoord heb. Haar hart was groot en iedereen had er een plekje in.” Miauwde ze zacht voordat ze wat verder van de clan ging zitten met hangende oortjes. Hoe moest ze nu ooit nog naar Abysshowl gaan als ze alleen was terwijl ze er bijna honderd procent zeker van was dat de elder haar nu met een passie haatte. Haar goudgele ogen gleden omhoog naar de hemel waar Oceanstar zich nu zou bevinden en stilletjes beloofde ze haar dat ze zou doen wat ze van haar gevraagd had voordat ze overleed.

Whitefur was licht in haar kop. Misschien was het de warme nursery? Met het benauwde en bedrukte weer was het natuurlijk ook niet zo gek. Meerdere katten hadden last van de warmte ook haar eigen kittens. Maar vreemd genoeg ondanks dat het regende, bleef de lucht een vreemde drukkende sfeer behouden. Het was iets aparts. Alsof het een teken was. Ze schudde haar kop. Het steeg haar naar haar hoofd. Ze had genoeg zorgen om over te piekeren. Vanuit de rand van de nursery kon ze net de Zilverpelt zien. Het thuis van de Starclan leek helderder te schijnen dan anders. Ze staarde met glanzende ogen naar de lucht. "b-blackkit" mompelde ze zachtjes. Whitefur sloot haar ogen en liet haar kop weer hangen. Ze wiegde rustig heen en weer alsof ze in een trans was.
Terwijl de zon langzaam onderging zat Whitefur nog steeds op de rand van de Nursery. Haar kittens waren onder hoede van een andere moederkat. Ze keek achterom. Haar kittens lagen zoetjes te snorren in hun slaap. Whitefur haalde diep adem door haar neus. De zoete geur van regen stroomde door haar neus. Ook de geur van moedermelk. Wat niet zo gek was in de nursery. Maar de geur leek van veder te komen. Wat gespannen stond Whitefur op. Opnieuw proefde ze de lucht: Bloed! met een vermengeling van kittens en tot een grote schok Oceanstar. Zo snel als haar poten haar konden dragen rende ze naar de ingang van het kamp. Shadefeather kwam aan met de kittens. Whitefur zuchte van verlichting. De kittens leefde. Maar waarom draagt Oceanstar ze niet gewoon? en waar is ze? Waarom is ze niet bij haar jongen? Honderden vragen schoten door het hoofd van Whitefur. Tot haar schok zag ze nog een kat het kamp binnenkomen. Ditmaal niet met kittens. Maar met het levenloze lichaam van een ooit prachtige witte kat: Oceanstar. Het was alsof een pijl door het hart van Whitefur schoot. Ze wankelde. Oceanstar, haar leider, haar voorbeeld. Ze had zoveel prachtige kittens gekregen, zo goed de clan geleid. Nu zou alles anders worden. Al wankelend zette ze een paar stappen richting Burnetbliss die Ocean had gedragen. Toen onstondt een nieuwe vraag. Ocean had nog 7 levens gehad. Hoe kon ze sterven? Whitefur hapte naar adem. Ze had zich opgeofferd voor haar kinderen. Ze had haar levens geschonken aan haar nakomelingen. Haar legacy.
Whitefur drukte kort haar neus in de vacht van Oceanstar. "Ik zal je nooit vergeten" murmelde ze.
Het levenloze lichaam voelde koud. Haar ziel was opweg naar de Starclan om daar voor eeuwig voort te leven. Met pijn in haar hart draaide ze zich om naar de nursery waar de kitten heen gebracht waren. Snel raasde ze warme plek binnen. Zonder ook maar te kijken naar wat er gebeurde mauwde ze: "Ik zal voor ze zorgen." Het voelde lichtelijk als verraad naar blackkit. Maar ze wou niks liever als haar leider een laatste eer bewijzen. "Ik heb genoeg melk" Wachtend op antwoord keek ze de katten aan.

Zo had je twee moeders en zo had je er geen meer. Mama was dood. Ze had zeven levens gehad en nu was ze dood en hadden zes kittens haar plaats ingenomen. Zes kittens hadden haar zeven levens gestolen. Homepaw stond bevroren, haar lijf op slot en haar gedachten verward en bijtend als een stofstorm. Ze had broertjes en zusjes en ze hadden mama doodgemaakt.

De verwarring was haar te veel, de ruzie die het kamp opnieuw in tweeën spleet was haar te veel. Net als na het gevecht tegen RiverClan wist ze niet welke kant te kiezen. Mama was niet slecht. Mama was lief en warm en fijn en dood. Maar Abysshowl was zo boos en Homepaw durfde het niet voor haar moeder en haar vader op te nemen, ook al voelde ieder woord van de elder als een klap. Homepaw sidderde, van pijn die nog te scherp was om simpel verdriet genoemd te worden, van angst en van schaamte omdat Abysshowl al die dingen over haar ouders zei en zij er niets aan deed, en tegelijkertijd schaamte omdat haar ouders dit hadden gedaan en Homepaw, hoewel ze dingen altijd moeilijk in te schatten vind, begreep dat het een fout van ze geweest was. Ze wist niet wat te doen, ze wist niet of ze naar haar moeder toe moest gaan. Ze wilde niet. Ze wilde haar niet van dichtbij zien, ze wilde niet bij die nieuwe kittens in de buurt zijn en al helemaal niet bij Oceanstars verraden partner, en dus deinsde de witte poes langzaam terug, stap voor stap achteruit. Weg. Weg. Het was te veel.

Haar opvolgster was geen lang leiderschap gegund. Het leek zo lang en tegelijk zo kort geleden dat Oceanstar de last van Evergreen had overgenomen. Ze had de clan terug naar het oude territorium geleid, had gerouwd om haar eerste deputy die ze hadden verloren aan de vos, had een oorlog gemist omdat ze bezig was elders een leven te redden. Had liefde gekend en kittens gekregen, en niet weinig ook, en nu was ze gestorven zoals ze had geleefd: voor die kittens. Evergreens groene blik rustte op het lichaam van haar de gestorven leider, haar vriendin, een van de weinige katten in de clan die ze nog had vertrouwd toen ze op haar dieptepunt was. De enige, misschien wel. Oceanstar had haar levens er buitensporig snel doorheen gejaagd, maar ieder leven was gegeven om dat van een ander te redden, en was dat niet hoe het hoorde?

Zwijgend hoorde ze Abysshowls tirade aan, en ze sprak de door het leven getekende elder niet tegen, want ze kon niet alle acties van haar opvolgster goedpraten. Oceanstar was altijd al te snel geweest. Het voelde voor Evergreen nog altijd verkeerd hoe Oceanstar zo kort na de dood van Neverland al de liefde van een ander had gezocht. Hoe Abysshowl, die nog leefde, die op Oceanstars trouw en liefde had gerekend, zich nu moest voelen, kon Evergreen wel begrijpen. Het moest iets van hetzelfde gevoel zijn als ze zelf had beleefd toen ze had geloofd dat Lionroar een moord had gepleegd, dat haar deputy en beste vriend haar en de clan had verraden. Het was een leugen gebleken, maar het gevoel lag nog vers in haar geheugen. En Oceanstars verraad was zeker geen leugen; zes kittens vormden het levende bewijs. Evergreen trok echter een streep bij dat verraad en weigerde Abysshowl redenering verder te volgen. Oceanstars trouweloosheid naar haar partner betekende nog niet dat ze een slechte leider was geweest. Evergreen stapte naar voren. "Oceanstar was loyaal als WindClanner en als leider. Zij nam een taak over waarvan jullie je niet kunnen voorstellen hoe zwaar het is. Een taak die ze met alle kracht en zorg die ze in zich heeft gedragen", miauwde ze stellig, met iets van de kracht in haar stem die deze ook bij ceremonies had gedragen, toen zij die nog voltrok. Ze sprak iets zachter toen ze verder sprak. "Ik zal niet beweren dat ze een perfecte kat was, ik weet dat ze fouten heeft gemaakt als leider en ernstiger fouten als partner, en ik zal die fouten niet wegwuiven onder het mom dat iedere kat ze maakt. Maar één ding is mij duidelijk: haar hart stond open voor iedere WindClanner. Te ver open, misschien, maar twijfel over haar loyaliteit naar deze clan heb ik niet." Een te groot hart. Te veel liefde, alsof de gestorven leider had willen compenseren voor het gebrek aan liefde dat haar voorganger had gekend en verspreid. Misschien had Oceanstar zo willen proberen deze gebroken clan weer in elkaar te lijmen, maar de barsten waren niet verdwenen. Dat maakte Burnetbliss wel duidelijk, en Abysshowl, en Dewpaw en Ivoryrose. De clan vormde geen eenheid, had dat al lange tijd niet gedaan. Evergreen kon alleen maar hopen dat Stallionheart zou bereiken wat zijn voorgangers niet hadden gekund, ook al had ze er moeite mee haar volle vertrouwen in de gevlekte kater te leggen. Misschien kon hij de gulden middenweg vinden.

Maar dat kwam morgen, als de nieuwe dag aanbrak. Nu was de tijd voor rouw om twee te vroeg gestorven katten. Twee, want Oceanstars broer was vrijwel tegelijk met zijn zus overleden. Evergreen voelde het verlies als een dof verdriet, niet in staat de scherpte te voelen die die pijn vroeger had gekend. Daarvoor had ze te veel meegemaakt. Maar ze zou rouwen met de anderen, vannacht, en waken over het lichaam van haar opvolgster en vriendin.

Ze hield voor nu haar afstand. Alle geluiden, al het praten en alle verschillende katten hielpen haar niet met het volledig begrijpen van wat er aan de hand was. Oceanstar was dood, dat was iets dat ze hoorde en er waren kittens, die blijkbaar van haar vader waren? Ze probeerde de vacht van haar vader te onderscheiden van de rest, ze wilde vragen of dit alles waar was of hij echt kittens had gehad met Oceanstar. Ze had tenslotte al te goed geweten dat de leidster met een ander was en niet met haar vader. "Tigergaze?" Haar stem was wijfelend, terwijl ze naar de kat ging waarvan ze vrij zeker was dat het haar vader was. "Is dit waar?" Ze negeerde de rest, ze wilde van haar eigen vader horen dat dit zo was.

Ze had niet verwacht dat dit allemaal zou gebeuren. Ze was nog maar net apprentice en toch leek er zoveel meer te gebeuren dan ze eigenlijk zou willen in haar korte leven. Ze kreeg het vrijwel meteen te horen toen het lichaam van haar oudere zus het kamp in gebracht werd, dood. Ze kon het maar half bevatten dat dit ook echt het geval was, maar daar lag ze. Haar zus die meerdere levens had gehad, maar ze toch allemaal kwijt was geraakt en dat voor haar kittens. Ze begreep niet waarom dat gebeurde. Haar moeder had tenslotte ook haar leven voor haar en haar zusje gegeven en toch begreep ze niet waarom. Was het dan wel een goed plan om kittens te krijgen? Als iedereen die haar familie was eraan dood leek te gaan? Langzaam kwam ze dichter naar het lichaam van Oceanstar toe en begroef haar neus erin, verder niets zeggende. Er was niets dat ze kon zeggen.

Ze was pas net geboren en nu al leek er vanalles te gebeuren. Alleen het was niet alsof ze er zelf bewust van was. Ze wist niet eens wie haar het kamp in bracht of het feit dat haar moeder van allerlei dingen werd beschuldigd samen met haar vader. Haar moeder was dood, dat was een feit, haar vader leefde nog, maar wat zou er gaan worden van haar leven. Voor nu was het enige dat ze echt miste melk, want daar begon haar maag over te klagen. Ze kon dan ook niet helpen om een kleine piep te laten horen van de plek waar ze was.

Onderwerp: Re: [Rouw/Vigil] She'll watch over us