Plan Stupid

Met een verveeld gezicht keek Eaglekit de nursery rond. Als hij hier nog zo veel moons moest blijven, zou hij echt gek worden, hoor! Hij had helemaal geen zin om nog lang op zijn apprenticeschap te wachten. Hij durfde het echter ook niet aan om nog eens door het territorium te dwalen. Als zijn pleegvader hem zou vinden, zou hij vast vreselijk boos worden en daar had Eaglekit het eerlijk gezegd niet voor over. En dus keek hij dus maar toe hoe de kittens en de queens met elkaar praatten en de meeste kittens vervolgens aangemaand werden om te gaan slapen. Zijn blik bleef kort hangen op Deathkit. Ze wilde duidelijk de aandacht van één van de queens trekken, maar deze leek niet in haar geïnteresseerd te zijn en wimpelde haar af. Eaglekit’s oren zakten in zijn nek toen hij zag dat Deathkit naar buiten werd gestuurd en hij keek snel om zich heen om te kijken of niemand hem zou zien. Toen hij er vrij zeker van was dat niemand hem in de gaten had, rende hij snel achter Deahtkit aan. Zijn pleegvader had hem gezegd dat hij niet zonder toestemming uit het kamp mocht gaan, maar hij had niks gezegd over het uit de nursery gaan. Bovendien was Eaglekit geen kleine kitten meer; hij was inmiddels al twee moons oud! Dat wilde zeggen dat hij in zijn ogen dit soort beslissingen prima kon maken. Eaglekit ging naast Deathkit staan en glimlachte bemoedigend naar haar. “Dadelijk wordt je vacht nog grijs als je zo door blijft mopperen,” grapte hij tegen haar. Daarna voegde hij er op een sympathieke toon aan toe: “Alles in orde?"

“Ik ook!” zei hij snel en op een enthousiaste manier terwijl hij zijn poot uitstak zodat ze duidelijk zijn grijze vacht kon zien. Officieel was zijn vacht grijs, wit en zat er een patroon in, maar Eaglekit kon dat enkel zien als hij zijn kopje heel ver naar beneden liet zakken en vervolgens zijn ogen helemaal naar beneden draaide. Hij had in de reflectie van het water gezien dat er op zijn snoetje ook wit zat, maar voor de rest kon hij alleen de witte en grijze gemengde vachtkleur zien die hij had. Hij richtte zijn aandacht op Deathkit zodat hij goed naar haar kon luisteren en naar wat ze wilde zeggen. Hij vond het jammer dat ze het gewend was dat ze werd afgewezen door de queens, maar aan de andere kant kon hij nu ook met haar praten en met haar spelen als de queens dat niet wilden. Zo kon hij hopelijk een beetje van haar verdriet en ergernis opvangen, al had hij natuurlijk niet elke dag de hele tijd om enkel met haar te spelen. Hij had nog zo veel om te ontdekken! “Omdat ik je uit de nursery zag gaan en ik wilde weten hoe je je voelde,” zei hij. Hij haalde zijn schouders op alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat er iemand achter haar aanrende. En volgens hem was dat ook zo. “En ik was ook nog niet echt moe,” zei hij grinnikend. “Dus ik kan gerust nog even met je blijven praten als je dat wilt.” Hij glimlachte. “Dan is er toch tenminste één kat waar je niet door afgewezen wordt, al stelt het misschien niet veel voor.” Een tikkeltje verlegen keek hij naar zijn pootjes.

Eaglekit voelde zich al een beetje meer opgelucht toen hij opmerkte dat ze weer wat vrolijker was geworden en dat ze zelfs aan het lachen was. Daar deed hij het voor. Hij zou het jammer gevonden hebben als ze hier alleen had gezeten en zich enkel nog ellendiger had gevoeld onder de situatie, maar gelukkig leek ze al snel op te beuren en het voorval vergeten te zijn. Of toch zo goed als. Hij voelde de huid onder zijn vacht prikkelen en een lichte verlegen grijns verscheen om zijn lippen toen ze zei dat ze het wel lief vond wat hij had gedaan. “Ach ja…” begon hij, maar haalde daarna zijn schouders op. Hij was het niet echt gewend om lief genoemd te worden, maar het klonk zeker niet verkeerd. “Ik ben gewoon blij dat ik je heb kunnen troosten,” besloot hij zijn zin af te maken, maar zijn oren prikten nieuwsgierig naar boven toen ze het had over het kamp verkennen. Ze was een oudere kitten en bovendien zou er niet echt iets misgaan als hij binnen het kamp bleef, wel dan? Hij herinnerde zich nog hoe bezorgd en boos zijn pleegvader had geklonken toen hij uit het kamp was gegaan. Maar er waren hier genoeg katten die hun in de gaten konden houden en in principe liepen ze geen gevaar als ze geen al te gekke dingen deden. “Het kamp zelf niet. Ik heb een beetje straf gehad omdat ik uit het kamp ben gegaan.” Hij lachte schaapachtig. “Sindsdien houden de queens me iets meer in de gaten en is het sowieso veel te warm geweest om naar buiten te gaan.” Met zijn lange tabby vacht voelde hij de warmte natuurlijk al sneller aan dan de gemiddelde kat. Niet dat hij zich daardoor liet stoppen als hij eenmaal een doel voor ogen had, maar goed.