[Leadership Ceremony] Don't waste your time looking back you're not going that way

Het was een bewuste keuze om zichzelf niet direct te tonen. Immers moest ze zichzelf ook voorbereiden op het zien van haar Deputy. De kater had zichzelf in de korte tijd dat hij naast haar had gestaan, goed ontwikkeld. Toch bleef bij haar ook een lichte angst voelbaar, immers had hij tijdens het gevecht met Riverclan hun Clan niet op tijd terug getrokken. Ze herinnerde zich nog het onthaal van Starclan dat ze had gehad, de pijn die in de ogen van de dode katten had gelegen. De vredige sfeer van Starclan verbroken door het gruwelijke tafereel. Echter was hij niet de enige die hiervoor verantwoordelijkheid droeg, waardoor ze het ook niet zou bespreken. Er waren belangrinkere dingen die gedaan moesten worden. Zoals hem een volwaardig Leader maken. Daarnaast maakte elke kat fouten, ze wist nog hoe vaak Starclan had ingegrepen omdat ze het vertrouwen in de Clan was verlorwn of gebroken was door een heftige gebeurtenis. Soms moest een Leader het hart op een tweede plek zetten, en met het hoofd koppig verder gaan. Het was een zware positie; een waar de kater zelf pas later achter zou komen. Ooit zou hij weten waarom ze bepaalde dingen had gedaan of gelaten. Groene ogen namen haar slanke gestalte in zich op, de sluier was weg gevallen en met een droge en luchtige toon maakte ze zich verder kenbaar. De kater leek bijna verstijfd. Wat een vertrouwen had hij gehad in haar, haar blauwe ogen kregen kort een ietwat strenge blik. Teleurgesteld dat hij haar niet honderd procent had vertrouwd maar als ze eerlijk was had ze dit in het begin naar hem ook niet gedaan en dus zuchtte ze kort toen haar naam over zijn lippen viel. "... Oceanstar," Mauwde hij zacht. Zijn stem was rauw met emoties, het was in haar ogen geen wonder. Immers had de kater geen afscheid van haar kunnen nemen, ze werd plotsklaps het kamp in gedragen, dood. Zonder enig teken waarom, behalve zes levende kittens. Haar kittens, haar liefde zou hen hopelijk tegen de harde wereld kunnen beschermen. Al was de kans zeer klein dat ze er niks van mee zouden krijgen. Burnetbliss had ze ook willen beschermen, echter was dat haar nooit gelukt. Zoveel katten in haar Clan had ze haar leven voor willen geven. Voor Stallionheart was haar aanwezigheid wellicht een balsem op de wonden die haar vertrek had achtergelaten. Ze wist dat de Clan haar zouden missen, op verschillende wijzen. Ook al was ze er ook zeker van dat Abysshowl haar haatte, de woorden die gesproken waren... Ze had haar partner verraden. Niet bewust, maar het bleef een ernstige fout. Echter zou ze haar emoties op de tweede plek zetten, en haar taak als Starclanner op zich nemen en het leven aan de kater geven. Na haar woorden knikte de tortie kater langzaam. Hij had wellicht door dat ze pas later elkaar als oude vrienden zouden kunnen begroetten. Op dit moment hadden ze de ceremonie die afgerond zou moeten worden. Als er een kat waardig in haar pootstappen kon treden naast Bronzemask, zou dat ongetwijfeld Stallionheart kunnen zijn. Ze hoopte dat hij het langer en beter vol zou houden dan zijzelf had gedaan. Evergreen was met een reden afgestapt, het leek bijna alsof Windclan een lastige Clan was om te leidden, door de vele gebeurtenissen die hen hadden opgebroken. Ze moesten een eenheid worden, iets dat haar niet was gelukt om te maken. Ze sprak kalm de woorden voor het laatste leven uit terwijl ze haar neus rustig tegen die van hem aandrukte. Het laten zien van haar dood, was wellicht een heftige ervaring maar ze droeg de kennis om te weten dat dit de enige manier was geweest om haar Clan veilig te stellen van zichzelf. Nooit meer zou ze fouten maken terwijl een hele Clan van haar afhankelijk was geweest. Kort werd alles zwart voor de ogen van de pas overleden Leader voordat ze hen terug bracht op de bekende plek. Haar staart zwiepte ze lichtjes heen en weer terwijl ze haar opvolger aan keek. De blik van liefde in zijn ogen deed haar verwoed knipperen. De tranen zouden vandaag niet stromen. "Je bent zo dapper geweest Oceanstar." Mauwde hij, met een glimlach op zijn gezicht waarna hij een laatste stap zette om zijn kop in haar nek te kunnen leggen. Zacht snorde de kattin terwijl ze haar licht gespannen spieren ontspande. "Bedankt, maar het was de enige keuze. Hoe graag ik nog als Leader had willen zorgen voor de Clan. Als ik deze zes kittens had moeten missen, mijn fouten eeuwig zou herinneren. Zou ik geen goede Leader zijn geweest in mijn rouw. Ik heb voldoende fouten gemaakt, had nooit de Heatherfields terug kunnen nemen van Riverclan in mijn staat. Niet kunnen doen wat de Clan nodig had. Een slecht functionerende Leader of zes toekomstige Warriors waar ik ondanks mijn fouten zielsveel van houd. De keuze is dan vrij eenvoudig. Al zal ik mij eeuwig schuldig voelen naar Abysshowl. Ik kon mijn eigen pijn niet meer aan, heb haar daarmee onbewust verraden. Ze had gelijk, mijn hart is te groot geweest en daarmee was mijn Leaderschap onstabiel." Mauwde ze zacht. Tallstar had gelijk gehad hem hiervoor te waarschuwen. Na een lang moment stapte de kater weer achteruit. "Wil je dat ik nog iets vertel aan de achtergebleven katten? Aan je kinderen die binnenkort Warrior worden?" mauwde de kater, hij wist hoe moeilijk haar familie het zou krijgen. Ze had voor zoveel katten gezorgd. "Zeg Amberstorm dat alles haar is vergeven en ik weet dat ze ergens van mij hield. Ik zal een oogje op haar en haar kroost houden." Mauwde ze warm en zacht. Ze had de blik van de gestreepte kattin gezien. "Zeg Abysshowl dat ik mijn fouten niet ontken, en hoop dat ze bij Burnetbliss steun kan vinden, dat ze aan elkaar steun zullen hebben." Murmelde ze haar stem klonk verdrietig en spijtig. Echter kon ze er niets meer aan veranderen. "Mijn kittens die bijna Warrior worden, zullen moeten weten dat ik er zal zijn. Dat ik vol trots toe zal kijken. Ze zullen het fantastisch doen, eg hen dat zelfs een Leader, zelfs hun mama vele fouten heeft gemaakt, maar de fouten maken de kat niet. Nee, wat een goede kat maakt is een die van deze fouten probeert te leren en niet bang is liefde te tonen en voor deze liefde te strijdden." Mauwde ze waarna ze haar ogen kort sloot. "Spreek met je Apprentice, met Dewpaw. Voordat ik overleed, toen ik net wist dat ik in verwachting was... heb ik met haar gesproken." Ze had haar opgedragen met Stallionheart en Abysshowl te spreken. In dit geval zou de eerste niet langer meer Stallionheart heten maar zou ze als ze hem terug zond de eer hebben hem als eerste bij zijn nieuwe naam te noemen. . "Tallstar gaf het advies te leiden met beide hart en verstand maar hoe doe je dat?'' Mauwde de kater met een frons. "Soms moet je, je gevoelens uitzetten en strategisch denken om Windclan op het goede pad te houden. Dat was iets waar ik enorm in heb gefaald. De balans te vinden tussen het hoofd en he mt hart. Je moet niet kil worden naar de Clan maar draagt wel alle verantwoordelijkheid voor de Clan. Dit kan enorm veel van een Leader vragen. Ben je bereid om soms eenzaam een keuze te moeten maken, die niemand zal begrijpen.. dat is soms wat het vergt." Mauwde ze zacht. "Dezelfde woorden heeft Tallstar met mij gedeeld maar ik was niet in staat mijn hart los te laten." Legde ze met een lichte spijt in haar stem en blik uit. Ze had de Clan niet op het beste moment verlaten, maar er was nu een nieuwe kans.

De groene ogen van de kater voor haar, fonkelden nog wat na. Het vuur dat altijd in zijn ogen gebrand had leek aangewakkerd te zijn met haar aanwezigheid. Haar blauwe ogen stonder helder en kalm, een stille baken in de felle winden die altijd geheerst hadden op hun territorium. Haar daden zouden nog niet vergeten worden, waarschijnlijk niet voor vele Moons. Ze had met haar hart geleefd, als een moeder voor de Clan. Windclan de liefde getoond die het nodig leek te hebben; zelfs nadat enkele katten de regels hadden overtreden. Echter had ze niet altijd respect gekend, mede door haar eigen fouten. Toch hoopte ze dat ze de Clan goed genoeg zou achterlaten in de poten van haar opvolger. Geen enkele kat zou haar op deze manier zien, ze moest haar woorden doorgeven aan Stallionheart in de hoop dat iets de wonden van de Clan zou verzachtten. De kater wiebelde met zijn oren bij haar woorden, immers was het niet onbekend dat de jonge kattin fouten had gemaakt. Ze was vooral de laatste Moons niet stabiel geweest, had altijd de Clan voor zichzelf proberen te zetten en al haar levens gegeven voor anderen. "Je bent altijd een moeder gebleven in je hart, naar de Clan en je eigen kinderen." Een moeder voor hen die het nodig hadden. Ze was de tegenpool van Whitelion geweest en juist die kater had voor een deel haar hart gevormd. Daarnaast had Evergreen haar veel meegegeven voor de Clan. De kracht en zelfverzekerdheid. Iets dat elke Leader kon gebruiken, zelfs al was ze niet in staat geweest de hele Clan op te bouwen. "Ik kan niks lovenswaardigers bedenken dan dat." Vervolgde de kater terwijl de punt van zijn staart bewoog. Dankbaar en met een lichte glimlach op haar lippen knikte de jonge Starclanner voordat ze haar ogen kort sloot. Hierna, als een echte moeder én Leader begon ze over de dochter van haar mentor. Een kattin die ze zoveel mogelijk had proberen te begeleiden. "Amberstorm zal je missen, ik zal haar vertellen over hoe je een oogje in het zeil zal houden." Mauwde de kater warm. Hij wist hoe de andere kattin in elkaar stak. Ze was een trouwe Warrior in hart en nieren ondanks het hart dat te vaak gebroken was geweest. Zelf had ze heling gezocht in anderen, was ze wellicht te snel naar een andere partner gesprongen. Ze had de Clan niet alleen kunnen dragen, als ze er goed op terug keek wist ze wat ze anders had gedaan. Ze had vaker met haar Medicine Cats gesproken en een sterkere leidingsfunctie gemaakt samen met hen. Vervolgens begon ze over Abysshowl, en haar fouten. Ze zou deze niet ontkennen, had dat ook nooit gedaan. De kater glimlachte bij haar woorden. "Zonder liefde zijn we nergens. Ik zal hen jouw woorden doorgeven, opdat ze tot troost mogen zijn." antwoorde hij haar waardoor ze langzaam knikte. Dankbaar drukte ze haar kop tegen zijn schouder aan, hij was over de Moons heen een vriend van haar geworden. Waarschijnlijk had hij haar volgende woorden niet verwacht. Het feit dat een Apprentice meer wist dan hij, was wellicht niet iets dat hij had kunnen bedenken bij haar. Toch had ze in Dewpaw de kattin gevonden die ze had kunnen vertrouwen. "Oké, ik zal haar zo snel mogelijk spreken, Oceanstar." Opgelucht haalde de grijze kattin adem voordat ze op een rustige en krachtige toon sprak. "Ik heb haar dingen verteld die hopelijk kunnen helpen de Clan te helen. In haar zag ik mijzelf terug; er is een reden waarom ik haar jouw Apprentice heb gemaakt. Als ik sterker was geweest en niet in verwachting van de kittens, dan had ik haar zelf getraind in de hoop haar te kunnen leren wat ik zelf in al mijn Moons heb moeten ondervinden. Haar pijn te besparen die ik heb gevoeld." Sprak ze warm, ze was enorm trots op de jonge gevlekte kattin. Ze bezat een goed hart en mocht meer zelfvertrouwen kweken. "Wees trots op haar, dat ben ik ook. Wees dus trots voor ons beide." Mauwde ze hees door de emotie. Ze was zo blij hem te zien en wist hoeveel angst Dewpaw had om met Abysshowl te spreken. Daarnaast kon de Apprentice de verantwoordelijkheid niet alleen dragen en zou ze dat haar niet aan doen. "Ze hoeft de verantwoordelijkheid van mijn woorden niet langer alleen te dragen." Mauwde ze zacht. Hierna lichtte ze de woorden van Tallstar toe, zodat hij de verdere stappen kon zetten om voor de Clan te zorgen. "Nog een laatste advies?" Vroeg de kater waarop ze met een treurige glimlach knikte. "Vertrouw de Clan, zelfs in de donkerste dagen. Ik en Evergreen zijn beide gebroken geweest op verschillende manieren door verraad binnen in de Clan. De Clan zal enkel op je kunnen bouwen en vertrouwen als jij hen hetzelfde terug geeft. Gebruik de wijsheid en ervaring van de Medicine Cats, ten alle tijden. Ze zien meer dan jij weet en wees niet bang op hun schouders te leunen. Ik zal Routnose proberen te bereiken in de komende dagen. Ze heeft een te zware klap gehad om alleen te kunnen verwerken." Mauwde ze zacht. Arme Routnose, haar goede vriendin was kapot met de verliezen die de Clan had geleden. "Vertrouw op het teken dat ze van Starclan heeft gekregen met mijn dood. Ik weet zeker dat je een waardige Deputy zal kiezen." Vervolgde ze op een rustige toon, ze was trots op hem. Voorzichtig likte ze hem over zijn wang in een teder gebaar. "Ik kan mij rustig terugtrekken in Starclan, wetende dat ik een waardige opvolger heb." Verklaarde ze op een bijna vredige toon. Toch had ze nog een laatste advies die ze bijna was vergeten. "Steun en spreek met Evergreen als het nodig is. Ze zal je begrijpen en de druk van een Leader ook."Murmelde ze warm en zacht. "Je tijd hier komt tot een einde, en ik heb de eer om je als eerste bij je nieuwe naam te noemen." Vervolgde ze op een heldere toon. Dankbaar voor het korte maar hectische leven dat ze had mogen leiden. "Ik roep je bij je nieuwe naam Stallionstar. Je oude leven bestaat niet meer. Je hebt nu de negen levens van een leider ontvangen, en de StarClan vertrouwt je de WindClan toe. Verdedig je Clan, zorg voor de jongen en de oudsten, houd je voorouders en de tradities van de krijgscode in ere. Leef elk leven met trots en waardigheid." Ze drukte haar hele lichaam bij de laatste woorden zacht tegen hem aan. In een sterk gebaar van vertrouwen en vriendschappelijke liefde voordat ze langzaam weer verdween, eerst verdween de rest van Starclan voordat ook zij een laatste keer vol vertrouwen naar hem knikte.