[Leadership Ceremony] Don't waste your time looking back you're not going that way

De donkere wanden van de Moonstone sloten zich als een tweede pels om hem heen. Hij liep door de gang om daarna oog in oog te staan met de Moonstone die hem begroette met haar zachte blauwe licht dat zijn groene ogen blauw kleurde. Even bleef hij verstijfd staan. Hij wist wat hij moest doen maar wat zou er gebeuren nadat hij zijn neus tegen de steen had aangedrukt? Twijfel kwam omhoog en het liefst zou hij terug naar buiten gaan maar dat was geen optie meer. De Clan had hem nodig. Hij zette een pootstap naar voren en keek nog een keer naar de Moonstone die al vele Leaders 9 levens had geschonken. StarClan zou zich al verzameld hebben hierboven maar hoe zag het er daar uit? Zou hij daar wel een poot mogen zetten na de oorlog met RiverClan? De altijd zo zekere kater voelde zich nu niet meer dan een kleine kitten die door zijn moeder naar buiten werd geduwd het open gebied van het Camp op. Hij nam een diepe teug lucht en zette de laatste stap naar voren. Zijn neus raakte de steen bijna maar voordat hij de steen aanraakte keek hij nog even omhoog. "StarClan" miauwde hij zacht alsof hij eerst de bestemming moest noemen voordat hij zichzelf ertoe kon zetten om zijn neus tegen de steen aan te drukken. Hij zakte door zijn voorpoten waarna hij zonder een moment van twijfel zijn neus tegen de ijskoude steen drukte. Golven van kou en warmte wisselden elkaar af en alles werd zwart totdat ook het licht van de Moonstone verdween.

Alsof hij in de rivier was gegooid, zo voelde het. Happend naar adem voelde hij hoe zijn lichaam van rechts naar links golfde totdat het stabiel werd. Zijn ogen waren nog stevig dichtgeknepen maar hij merkte wel dat het niet meer zwart was om hem heen. Langzaam deed hij zijn ogen op een kiertje open en hij zag de uitgestrekte velden van StarClan voor zich. Onder zijn poten twinkelden sterretjes en verbaasd keek hij er naar. Was hij hier echt in StarClan? Wat ongemakkelijk van de tocht naar boven krabbelde de gevlekte kater overeind en keek hij rond. Ergens had hij verwacht dat er vele katten zouden zijn hier boven maar het veld was leeg. Was hij dan niet welkom? Nee, als dat zo was hadden ze hem waarschijnlijk nooit naar hier gebracht. Het voelde raar om hier nu te zijn, met de kennis dat alle overleden katten hier ook waren. Hij zette een paar stappen vooruit maar hij zag nog steeds geen enkele kat, ook de Moonstone leek verdwenen te zijn. "Hallo?" miauwde hij twijfelend. Zou Oceanstar hem verwelkomen? Zijn hart begon te kloppen in zijn keel terwijl hij wachtte op antwoord, er kwam toch wel antwoord?

Eerste post is voor Ravenheart, daarna mogen de levens gegeven worden

Levensvolgorde:

1) War and peace (Bunny met Whitelion)
2) Wisdom (Babs met Tallstar)
3) Curiosity (Cynthia met Doveheart)
4) The ability to seize every opportunity, to act without fear or hesitation (Marlie met Ravenfall)
5) Acceptance ( Hannah met Runningtime )
6) Strength to go on with determination (Chi met Wolftail)
7) Courage to do what you think is right (Daan met Bravesoul)
8) Trust in other Clans (Mimi met Dreamheart)
9) The love and strength of a father (Butter met Oceanstar)

Hij wist wie ging komen. StarClan wist alles. Van een afstand keek de kater met koele blik naar de aankomend leider die leek te vechten met zijn aanwezigheid in het land van de doden. Als een kat die aan het verdrinken was spartelde hij voordat het ophield. Hij kon duidelijk zien dat het de eerste keer was voor hem. Zijn blauwe ogen bleven nog even kijken en lieten de kater in het duister. "Hallo?" klonk er toen. Ravenheart's teken. Rustig liep hij op de kater af, bekeek hem nog een keer kort - nu van dichtbij. "Welkom, Stallionheart." zei hij toen kort. "Loop met mij mee, als je wilt." gebood hij toen met een gebaar van zijn staart en liep weg. "Ik zag dat je wat moeite had met het binnenkomen. Tien keer erger als het gepaard gaat met de dood, geloof me." Ravenheart besefte nu pas dat het niet de meest bemoedigende woorden waren. "Het wordt makkelijker," beloofde hij toen. "Maar eerst zul je een aantal katten ontmoeten voordat het tijd is om terug te gaan.." hij bleef stil staan, dit was de plek. "Wees sterk, luister naar je hart. Het pad dat een leider bewandeld is geen makkelijke, maar wel een eervolle." met een korte knik stapte hij terug en verdween hij in de struiken. Het was aan de katten die nu kwamen om hun plicht uit te voeren.

Het bleef een tijdje stil waarna er een zwarte kater tevoorschijn trad uit .. ja, waaruit eigenlijk? "Welkom, Stallionheart." miauwde de zwarte kater en hij zijn kop uit respect even boog voor de StarClanner. De kat leek op Innerstar maar als het Innerstar geweest was had hij dat zeker wel gezien aan de uitdrukking van de kat, daarbij was dit een kater en geen poes. "Loop met mij mee, als je wilt." miauwde de kater en hij wenkte hem met zijn staart. Hij volgde de zwarte kater en keek opzij toen die begon te vertellen. "Ik zag dat je wat moeite had met het binnenkomen. Tien keer erger als het gepaard gaat met de dood, geloof me." na deze woorden keek hij hem even aan met een blik vol vragen. "Het wordt makkelijker," vervolgde de zwarte kater en hij knikte enkel. Werd het makkelijker om dood te gaan? Dat klonk best wel raar, geen enkele kat maakte dat zoveel keren mee, de meeste katten maar een keer. "Maar eerst zul je een aantal katten ontmoeten voordat het tijd is om terug te gaan.." vervolgde de zwarte kater waarna hij stil bleef staan en hijzelf ook stopte naast de zwarte kater. Hij zag meer sterren om zich heen vormen die de gelaten van katten begonnen aan te nemen. "Wees sterk, luister naar je hart. Het pad dat een leider bewandeld is geen makkelijke, maar wel een eervolle." miauwde de zwarte kater waarna deze verdween in de struiken. Hij had zijn mond nog geopend om te vragen wie de kat nu eigenlijk was maar daar kreeg hij de kans niet meer voor. De woorden die de zwarte kater had gesproken deden hem glimlachen. "Luister naar je hart". Hij liet zijn ogen van de struiken gaan naar de katten die nu vastere vormen begonnen aan te nemen. "Ik ben er klaar voor" miauwde hij toen vastberaden. Hij kon zich nog niet indenken hoe het was om levens te ontvangen maar elke vezel in zijn lijf vertelde hem dat hij er klaar voor was, en hij zou altijd naar zijn hart luisteren. Daarom had StarClan hem toen hij Warrior werd ook het suffix Heart gegeven.

Er lag een zachte glimlach op het gezicht van de grote witte kater, al was de blik in zijn tweekleurige ogen triest. Het feit dat de calico hier stond, betekende immers dat zijn kleine zus veel te vroeg haar leven had moeten afgeven. Het deed hem pijn om de katten die hij in zijn leven gekend had stuk voor stuk Starclan te zien binnentreden. De wereld ging door zonder hem - binnen de kortste keren zou hij vergeten zijn, zijn leven slechts een seconde in de eeuwigheid. Maar hij had een legacy achtergelaten, niet alleen in de vorm van kittens of pijn, maar in oorlogen en vernieuwingen. Hij had zijn stempel gedrukt op de wereld, ook al was hij nooit leider geworden. Stallionheart zou ook zijn stempel op de wereld kunnen drukken. Whitelion zette een stap naar voren. Hoewel de calico kater grof gebouwd was, keek de witte Starclanner nog steeds op hem neer. Het Riverclanbloed dat door zijn aderen vloeide gaf hem een voorsprong op elke volbloed Windclanner. "Dan is het nu tijd om je eerste leven te ontvangen.", mauwde hij zachtjes. Hij had dit al vele keren moeten doen; vorige keer voor zijn zus. Zo lang geleden was dat zelfs nog niet, en veel sneller had hij ze alweer af moeten nemen. En nu stond hij hier opnieuw om de levens te geven aan de nieuwe leider van Windclan. "Ik geef jou het leven van oorlog en vrede.", vervolgde hij, zijn stem plechtig, waarna de grote kater zijn kop lichtjes neerboog om het neusje van de iets kleinere kater aan te raken. Voor een eerste leven was het zeker geen makkelijk leven om te ontvangen. De pijn en het verdriet van oorlog vloeide door hun lijven; de onzekerheid, de chaos, de schreeuwen. Rood kleurde hun zicht als hij terugdacht aan de oorlogen die hij had meegemaakt. Oorlogen met Thunderclan, met Riverclan, met Shadowclan. Oorlogen die soms zijn schuld waren, oorlogen waar hij niets mee te maken had. De met sterren bedekte kater spande zijn spieren aan; zijn klauwen jeukten om uit te halen, om de clanleden die hij voor zich zag te helpen. Maar het waren slechts visioenen, van het verleden of van de toekomst - wie zou het zeggen. Hij ontspande zich weer toen de stilte volgde. De geur van kruiden, het zachte gejammer en gefluister, de plechtigheden voor de overledenen. Het ging vloeiend over in de goede tijden die tussen oorlogen in zaten. De vrede, wanneer de clans elkaar hielpen, wanneer ze bloeiden. Whitelion haalde diep adem, zette een stap naar achteren en verbrak daarmee plotsklaps de verbinding. Hij opende zijn tweekleurige ogen en bestudeerde Stallionheart even, als om te zien hoe hij met dit eerste leven omging. Hij kon niet zeggen dat hij het gevoel kende, maar hij had aan de andere leiders gezien dat het een levensveranderende ervaring was. "Zowel vrede als oorlog hebben hun nut.", mauwde hij nog zachtjes, bij wijze van advies, voordat zijn moment gedaan was. De grote kater zette een stap naar achter, vermengde zich met de met sterren gevulde verschillend gekleurde vachten en keek toe terwijl de volgende kat het tweede leven zou geven.

De gevlekte kater liet zijn ogen gaan langs de katten die zich in grote getalen leken te verzamelen, en elk moment leken er meer katten bij te komen, katten die al lang dood waren en andere die recenter dood waren gegaan. Vanuit hun midden trad een witte brede kater met een groen oog en een blauw oog. Hij keek naar de witte kater, Whitelion, de oud Deputy van WindClan om wie ze met Everstar ten oorlog waren getrokken wat later helemaal verkeerd bleek te zijn geweest. Hij boog zijn kop voor de witte kater, hij had zelf ook fouten gemaakt in zijn tijd als Deputy en daarin stonden alle katten gelijk, Leader of Warrior iedereen maakte fouten. Hij keek een klein beetje omhoog toen de witte kater sprak met zijn diepe stem die hij vele moons geleden nog gehoord had als jonge kat. "Dan is het nu tijd om je eerste leven te ontvangen." miauwde hij waarna hij zijn kop naar voren bracht. "Ik geef jou het leven van oorlog en vrede." vervolgde de kater maar geen woord van wat de zwarte kater had gezegd had hem kunnen voorbereiden op zoiets heftigs. De roze neus van de witte kater raakte de zijne waarna er een stekende diepe inwendige pijn voelde, verdriet, verlies... Alles wat hij pas had doorgemaakt maar dan vele keren heftiger. Hij zag katten voor zijn ogen doodgaan en hij stak zijn poot wel uit maar net te laat. Zijn groene ogen staarden voor hem uit toen hij weer een lichaam voor zich op de grond zag vallen. Afschuw en meer verdriet vulde hem toen hij om zich heen keek, overal lag bloed en vielen katten elkaar aan. Het leek alsof de witte kater hem terug stuurde naar de Heatherfields en hem een doorkijkje gaf naar hoe het zou zijn gegaan als Tallstar niet tussenbeiden was gekomen. Hij zag ook andere gevechten van katten die hij niet kende en giste enkel naar hun betekenis. Het geschreeuw en de pijn sijpelde langzaam weg langs hem heen. Alsof er regendruppels van zijn vacht afrolden. Hij voelde rust komen en voelde vrede. De gevlekte kater bleef stil en voelde hoe de andere kat zich van hem losmaakte. "Zowel vrede als oorlog hebben hun nut." miauwde hij en zelf haalde de gevlekte kater even trillend adem. Alle emoties, zo veel gemixte gevoelens hij had het gevoel alsof hij alle katten die hij zonet had zien sterven moest behoeden voor hun dood, de geur van kruiden vulden ook even zijn neus waarna deze langzaam weer vervaagde. Zijn ogen focusten zich weer en hij keek naar de witte kater. "Ik zal mijn best doen altijd het nut van beide in te zien en te gebruiken" miauwde hij met een licht trillende stem. Whitelion deed een paar passen naar achter en verdween weer in de sterrenmassa van katten. Als alle levens zo heftig waren als dit eerste zou het nog eens heel zwaar kunnen worden. Hij ademde een paar keer diep in en uit en keek naar de sterren katten waar een andere kat zich uit losmaakte.

_{Het was alweer veel te snel dat er een nieuwe leider verwelkomd moest worden in Starclan. Tallstar merkte dat hij er moe van werd, ondertussen had hij al zoveel levens mogen uitdelen aan nieuwe hoopvolle leiders, met sterren in hun ogen en vol goede moed, om het vervolgens weer te zien wegbrokkelen. Oceanstar had haar levens weggegooid voor haar kinderen, en waar hij het ergens begreep, wist hij ook dat Windclan stabiliteit nodig had. Hopelijk kon Stallionheart dit aan Windclan bieden voor de aankomende manen. Waarschuwingen werden al in Starclan gefluisterd over wat er komen ging. En oh.. wat er komen ging was verschrikkelijk.

Eerst mocht Whitelion een leven geven aan Stallionheart en Tallstar rechtte zijn rug, zich ergens afvragend waarom dit parasiet een plek in Starclan verdiend had. Maar dat was niet aan de zwart met witte kater. Hij bezat Starclan's oordeel niet, hij bezat enkel de verantwoordelijkheid om een nieuw leven te geven aan de kersverse leider. Op sierlijke, lange poten stapte de kater naar de driekleurige kater toe. "Welkom Stallionheart," groette de kater op een rustige toon, "Mijn naam is Tallstar, een Windclan leider van voor jouw tijd." Hoe lang zou het duren voordat de katten zijn naam überhaupt vergeten waren? Hij vroeg het zich af. Maar voor nu was dit niet belangrijk. Zachtjes liet hij zijn neus tegen die van Stallionheart aan rusten, waarna een schokgolf van energie door hem heen leek te trekken. "Met dit leven geef ik je wijsheid. Gebruik het om je clan door de donkerste tijden heen te leiden en om je clan te leiden met zowel je hoofd als hart." De kater liet het even bezinken en stapte achteruit. "Treedt niet in de voetsporen van je voorgangers, laat je hart nooit je hoofd overheersen," klonken zijn laatste woorden. Windclan had stabiliteit nodig, rust, orde en regelmaat. Hier konden over emotionele beslissingen niet bij horen.}

De kat die naar voren stapte herkende hij gelijk als een WindClan kat. Als de verhalen die hij had gehoord in de Nursery klopten moest dit Tallstar zijn? De zwart-witte tom begroette hem waarna hij zich voorstelde. "Mijn naam is Tallstar, een WindClan leider van voor jouw tijd." de woorden die hij sprak kwamen met een bepaald gewicht en een rust en een kalmte zoals een Leader die behoorde te hebben. Zijn groene ogen keken nieuwsgierig naar de zwart-witte tom, een kat van lang geleden stond hier in levende lijve voor hem. "Het is een eer u te ontmoeten" miauwde hij en boog opnieuw respectvol zijn kop. De zwart-witte tom zette nog een pas naar voren op zijn hoge poten en raakte zijn neus aan. "Met dit leven geef ik je wijsheid. Gebruik het om je clan door de donkerste tijden heen te leiden en om je clan te leiden met zowel je hoofd als hart." miauwde Tallstar. Zijn groene ogen lichtte op toen de neus van de kater de zijne had geraakt, een gevoel van kalmte en overzicht kwam over hem, heel anders dan toen Whitelion zijn neus had aangeraakt voelde hij een kalmte die, hoewel veel energie vroeg ook veel energie teruggaf. Toen de kater achteruit stapte keek hij naar de kater die hem nog een advies meegaf. "Treedt niet in de voetsporen van je voorgangers, laat je hart nooit je hoofd overheersen," na deze woorden keek hij de kater aan en gaf hij een kortdate knik. "Ik zal WindClan leiden met zowel mijn verstand en waar het kan met mijn hart Tallstar. Bedankt voor dit leven" miauwde hij terwijl hij wende aan het gevoel dat dit leven hem bracht. Wijsheid... Iets wat elke kat nodig had in alle dagen van zijn of haar leven. Hij keek naar hoe de oud WindClan Leader weer tussen de katten ging staan met sterren in hun pels en hij voelde een kleine steek. Waar was Oceanstar? Hij kon zich niet voorstellen dat zo'n poes naar de Dark Forest gegaan was maar ze was nu nog niet hier. Veel tijd om te piekeren kreeg de gevlekte kater niet want er maakte zich een sierlijke verschijning los uit de menigte katten. De manier waarop deze verschijning liep zei hem dat het een poes was maar ook deze kat was een onbekende voor hem.

Ze had al vele leiders zien komen en gaan, maar toch voelde het deze keer alsof het eigenlijk te snel was gegaan. Natuurlijk kon het altijd gebeuren, maar ergens verwachtte je dat een leider langer zou blijven. Toch kon Starclan er niks aan doen terwijl een leider zijn of haar levens verloor, ook al was het deze keer wel iets bijzonders geweest. Al je levens opgeven voor je kittens was zeker niet iets dat vaak voorkwam. Het was in ieder geval nu niet belangrijk meer. De kittens leefden en een nieuwe leider zou de plaats innemen van de oude.
Ze keek rustig toe hoe de eerste twee levens aan Stallionheart gegeven werden en kwam toen rustig overeind. Ze zette de paar passen die nodig waren om dichter naar de kater toe te komen en stond vlak voor hem stil. "Stallionheart, ik ga er niet vanuit dat je me kent." Begon ze rustig. Tenslotte was het al een aardige tijd geleden sinds ze medicine cat van Thunderclan was geweest en er waren er al een aantal na haar geweest. "Ik ben Doveheart en was ooit de medicine cat van Thunderclan." Of het echt belangrijk was om te weten wie ze was betwijfelde ze, maar zo wist Stallionheart in ieder geval van wie hij het leven kreeg. Eenmaal het zover was om het leven te geven drukte ze haar neus tegen de zijne aan. "Met dit leven geef ik je nieuwsgierigheid." Begon ze. "Gebruik het om de moed te hebben om nieuwe dingen te ontdekken en te leren. Zorg ervoor dat je nooit een kans om iets te leren uit de weg slaat." Ze liet de woorden inzinken voor ze weg stapte en plaats maakte voor de volgende kat.

De met sterren bezaaide poes liep naar hem toe en stopte vlak voor hem. "Stallionheart, ik ga er niet vanuit dat je me kent." miauwde ze en hij schudde zijn kop. "Ik ben Doveheart en was ooit de Medicine Cat van Thunderclan." miauwde ze en hij glimlachte naar de grijze poes. Dat moest dan net zo lang geleden zijn geweest als Tallstar dacht hij. De glimlach stond nog op zijn lippen toen de Medicine Cat haar neus tegen de zijne aandrukte. "Met dit leven geef ik je nieuwsgierigheid." miauwde ze en hij voelde zich alsof hij weer een kitten was. Het ontdekken en onderzoeken van elk hoekje en gaatje van de Nursery, kijken hoe ver je kon gaan met het uittesten van de Queens. "Gebruik het om de moed te hebben om nieuwe dingen te ontdekken en te leren. Zorg ervoor dat je nooit een kans om iets te leren uit de weg slaat." vervolgde ze en hij zag zichzelf nog altijd als kitten ronddartelen in de Nursery en later op weg met zijn mentor Iceflame om te leren wat het betekende om een Warrior te zijn. Toen ze de verbinding verbrak keek hij haar dankbaar aan maar toch ook met een zekere vermoeidheid, het ontvangen van levens was zwaar maar deze flashback's waren mooi om te zien. Hij dacht er zelf wel eens aan maar niet zo bewust dat hij het beeld zich voor zijn ogen zag afspelen. Hij sloot even zijn ogen in dankbaarheid van dit leven. "Ik zal nieuwsgierigheid gebruiken om te ontdekken wat de Clan nodig heeft en altijd proberen te blijven leren" miauwde hij en keek naar hoe ze terugstapte voor de volgende kat. De kat die na de vriendelijke oude Medicine Cat naar voren stapte herkende hij vaag. Was dit geen Elder geweest van RiverClan? Hij zag de zwarte vacht en melkachtige ogen van de kat en voelde hoe zijn maag even samenkneep. RiverClan en WindClan stonden momenteel niet op goede voet en hoewel het RiverClan geweest was die hen aanviel voelde hij zich alsnog schuldig over de doden. "Het spijt me voor de doden van RiverClan" miauwde hij en hij boog zijn kop voor de zwarte kater, hoewel die het niet zou zien wist hij wel dat dit de gepaste reactie was. Na kort zijn kop gebogen te hebben keek hij naar de zwarte kater die onder de littekens zat. Welk leven zou deze RiverClan kat hem geven?

Hij was er alweer, te snel naar zijn mening. Het was nog maar pas geleden in de ogen van de Riverclan Elder dat hij het leven courage gegeven had aan Thornstar. Nu stond hij weer opnieuw in de rij van negen om een nieuwe leader een extra leven te gunnen zodat hij deze gebruiken kon om zijn clan te leiden. Oceanstar was pas overleden, haar zes levens die ze nog had gegeven aan haar overleden kittens die nu toch na starclan's wonder ademend in de nursury lagen. Het was een moedig geweest van de veel te vroeg gestorven leader maar hij snapte keuze. Immers had de zwarte tom het zelfde gedaan. Robinkit, Ruffkit en Ravenkit, die vernoemd was naar hem, leefde nu een fijn leven in zijn clan omdat hij zijn leven gegeven had om hun te redden. De tom die amper lachte had een kleine glimlach op zijn lippen. Hij zal elke dag opnieuw sterven voor de drie kittens van Feathertail als dat moest. Hun zouden het goed doen in het leven, hun zouden Riverclan helpen met hun vaardigheden en hij was elke dag dankbaar dat hij die dag erbij was om hun uit het water te redden. Ravenfall was ondertussen gaan zitten en keek toe hoe Stallionheart zijn eerste drie levens ontving. Nu was het zijn beurt, nummer vier van de negen, met bijna het zelfde leven die hij aan de Thunderclan leader gegeven had. De zwarte Elder die nog altijd zijn zware littekens droeg op zijn zwarte lijf stapte naar voren. Hij was niet enorm groot zoals Stallionheart en Whitelion waren, maar hij hoefde ook niet zo erg zijn kop omhoog te duwen dat hij vannacht nekklachten zou hebben. Daarnaast was Ravenfall ook nog eens op een jonge leeftijd gestorven waardoor hij nog niet helemaal uitgegroeid was. Als hij niet blind geboren was en Warrior had kunnen worden dan had de Elder een sterke kat geweest zijn. Nu was hij bekend om zijn magere, humeurige en erg verdrietige uitstraling al was hij hier in Starclan anders dan toen hij nog op de aarde gelopen had. Ondanks hij nog altijd zijn bewolkte ogen had en zijn littekens, glommen de sterren nu fel in zijn gitzwarte vacht en lag de kalmte en vrede in zijn uitstraling. "Het spijt me voor de doden van RiverClan" Sprak de Windclan deputy die had gevecht geleid had om zijn territory te beschermen. Ravenfall keek hoe de gevlekte tom zijn kop boog en Ravenfall legde zijn staart op de schouder van de ander. "Je heb gevochten uit verdediging." Sprak de zwarte tom terwijl hij zijn grijze ogen in die van de Windclan tom keek. "Maar beide clans hebben fouten gemaakt." Mauwde Ravenfall serieus. Hij was hier niet om zijn mening te geven aan de ander, hoewel hij vond dat beide clans fouten gemaakt had vond hij ook dat zijn clan hun gedrag in dit gevecht geen woorden waard was. Maar beide clans zouden hun straf wel krijgen, dat verzekerde hij. De zwarte tom rekte zijn schouders en knikte Stallionheart toe dat het tijd was voor zijn vierde leven. "Met dit leven geef ik jou: The ability to seize every opportunity, to act without fear or hesitation." De Elder drukte zijn neus zacht tegen die van Stallionheart al was de schrok die daarna volgde geen zachte. Thornstar had ook een leven van hem ontvangen en dat was ook geen makkelijke geweest. Ook voor Stallionheart moest er duidelijk gemaakt worden dat angst bestond. Hoewel de gevlekte tom al dapper van zichzelf was moest hij ook voelen hoe het was om bang te zijn. Hierbij mocht de Windclan Deputy voelen hoe bang hij geweest was in zijn leven. De angst die zijn lichaam overnam toen hij aangevallen was door de vogels, door het gevecht van Bloodclan. Maar zeker toen hij de drie kittens redden. Deze gebeurtenis zou het meest gebaseerd zijn op het leven die Stallion nu van hem kreeg. Dat hij ondanks dat hij bang was de dappere keuze nam om zijn leven te geven aan drie andere. Hoe hij zonder angst het water insprong. Ravenfall trok zich terug. Zijn ogen scannend over de ander. Levens ontvangen was nooit een pretje. Dit leven was ook pijnlijk en vol beangstigen emoties, maar het laatste stukje was een boost van adrenaline die moed doorgaf aan de ander. De vele moed die hij nodig zal hebben om zonder angst zijn clan te helpen. Net als hoe hij gedaan had. "Gebruik dit leven goed." Sprak de met sterren gevulde tom met een knikje voor hij zich weer terugtrok en zijn plaats weer nam in de rij van negen.

Stil wachtte hij totdat de zwarte kat hem naderde. Eenmaal voor hem keek hij hem aan in zijn melkachtige ogen toen hij begon te spreken. "Je heb gevochten uit verdediging. Maar beide clans hebben fouten gemaakt." miauwde de kater en hij knikte enkel. Hij wilde eigenlijk nog meer excuses maken aan de RiverClanner maar die leek te vinden dat het fout was gegaan bij beide Clans. De zwarte kater kwam dichterbij en duwde zijn neus tegen die van hem aan. "Met dit leven geef ik jou: The ability to seize every opportunity, to act without fear or hesitation." na deze woorden ging er een schok door de gevlekte kater heen.
Alles om hem heen vervaagde, StarClan en alles. Het werd zwart, alsof een klauw zich om zijn hart sloot haalde hij rasperig adem. Wat gebeurde er? Het enige wat hij voelde was een enorme angst, voor nagenoeg alles. Zijn neus vertelde hem dat er vogels waren maar waarom moest hij bang zijn voor vogels? Even leek het iets rustiger te worden waarna de angst in heftigheid groeide. Hij voelde kou over zijn lichaam rimpelen alsof het water was, en al snel besefte hij dat het ook echt water moest zijn geweest maar dat de zwarte kat voor hem dat niet had moeten kunnen zien. Toch voelde hij ondanks de angst ook iets van dapperheid bovenkomen, moed en de actie om te handelen zonder angst en twijfel. Hij wist niet precies wat de zwarte kater mee had gemaakt maar wist wel dat ondanks dat hij niet zag een ware held was geweest toen hij nog leefde. De angst en zekerheid leken rust te vinden en neer te komen zoals zand na een windvlaag. Hij knipperde met zijn ogen toen het langzaam weer lichter werd en StarClan weer zichtbaar werd. De heftigheid van het leven was misschien nog wel intenser geweest dan het eerste leven wat Whitelion had gegeven maar beide waren extreem heftig geweest. Hij voelde nu pas dat hij al die tijd zijn adem had ingehouden en blies deze nu langzaam uit. Hij voelde de moed en dapperheid de overhand nemen en hij keek nu met hernieuwde moed naar de zwarte kater. "Gebruik dit leven goed." miauwde de zwarte kater en hij knikte. "Dat zal ik doen, ik zal mijn Clan in de donkerste dagen leiden zonder twijfel en angst" zei hij en glimlachte toen. Hoewel het een zwaar leven was geweest om te ontvangen gaf dit hem meer kracht en moed om dadelijk zijn taak te gaan opnemen. De zwarte kater stapte terug in de rij van de negen katten en hij zag een volgende kat naar voren treden. "Runningtime?" prevelde hij vragend. Hij wist het niet zeker maar dacht de zwart-witte kat die naar hem toe liep te herkennen.

ACCEPTANCE

Fifth life

Nogmaals had hij de taak gekregen om iemand een leven te geven. Om de nieuwe leider, de nieuwe hoop van WindClan de mogelijkheid te geven om zich ook te bewijzen. Hij kon zich nog herinneren hoe hij hier al eerder had gestaan, om Oceanbreeze het vertrouwen te geven dat een leider nodig zou moeten hebben. Echter had de jonge kattin zich al snel bij StarClan gevoegd. En had hij haar graag verwelkomd als éen van hun. Je levens geven voor je eigen kittens deed je niet zomaar. En Runningtime vond het altijd wel vermakend hoe hij ze zag groeien. Al was de Clan hem zowat langzaamaan aan het vergeten. Er kwam plaats voor een nieuwe generatie. Een nieuw begin. En hij zou de Clans op weg helpen, net zoals hij Stallionheart zal begeleiden. WindClan was altijd zijn thuis geweest, en hij was blij dat hij de Clan op de gevlekte kater zijn schouders kon zetten.
Toen Ravenfall, een RiverClan kater, zich weer voegde bij de rij. Stapte de zwarte kater naar voren. Zijn zwarte vacht glanzend en glimmend door de sterren dat hij met zich meenam terwijl hij op de toekomstige leider af liep. "Runningtime?" Kwam er. Waardoor hij toch even moest glimlachen. "Dus je herkent me nog," miauwde hij in een geamuseerde toon. Ze waren natuurlijk nog Clangenoten geweest. Maar veel tijd om met de ander te praten had hij niet gehad in zijn leven, te druk met zich zorgen maken over hoe het afliep. En nu had hij ook geen tijd, want hij was hier alleen om zijn leven aan hem te geven.

"Ik had altijd wel verwacht dat jij hier op een dag zou staan, Stallionheart. Je bent erg ver gekomen en jezelf op alle manieren als een goede commandant bewijst voor de Clan. Nu ook zal je geaccepteerd worden als de nieuwe leider van WindClan. Met dit leven geef ik je dus ook acceptance." Sprak hij rustig. Voorzichtig drukte hij zijn neus tegen die van de ander aan. Zijn leven was niet al te intens, maar hiermee kon ook hij voelen hoe Runningtime zich in de oudere tijd had gevoeld. Dingen accepteren was eenmaal moeilijk, de realisatie lag dan zwaarder. "Er gaan moeilijke tijden komen voor WindClan en voor jou. Je zal je situatie moeten accepteren en een oplossing voor bedenken. StarClan staat aan jouw zijde." Runningtime hoopte dat de andere hiermee verdere dingen kon bereiken. En WindClan zo terug op de top kon helpen.
Hij gaf de ander nog een langzame knik voor hij voor achteruit liep en zich omdraaide. Om zich weer bij de rij te voegen. Zijn taak hier was voldaan.

▼

Ergens was hij blij dat hij een oude Clangenoot zag hier voor hem, een die zich naar zijn mening ook veel te vroeg bij StarClan had gevoegd. Toen de zwarte kater voor hem stopte leek die blij te zijn hem ook te zien. "Dus je herkent me nog," miauwde hij en hijzelf knikte. "Ja, natuurlijk herken ik je nog" miauwde hij met een glimlach op zijn lippen. Hij dacht terug aan het moment dat hij vele Clangenoten was verloren in de bergen, een reis die vele levens had geëist maar die eigenlijk nergens toe had geleid. Ergens was hij diep van binnen nog steeds bang dat er iets de kop zou opsteken en dat alle Clans alsnog moesten verhuizen en ver weg trekken naar achter de bergen. Hij ademde een keer diep in en uit en gaf Runningtime toen een knikje. Hij was klaar voor zijn 5e leven en de aanraking van zijn neus tegen die van Runningtime. De zwarte kater drukte zijn neus tegen die van hem aan en sprak "Ik had altijd wel verwacht dat jij hier op een dag zou staan, Stallionheart. Je bent erg ver gekomen en jezelf op alle manieren als een goede commandant bewijst voor de Clan. Nu ook zal je geaccepteerd worden als de nieuwe leider van WindClan. Met dit leven geef ik je dus ook acceptance." Na deze woorden voelde hij zich van binnen warm worden door de prijzende woorden die ook fijn voelden als de tong van een moeder die over de kop van een kleine kitten gingen. Acceptatie op moeilijke momenten. Hij zag beelden uit het leven van Runningtime hoe hij bepaalde keuzes had moeten accepteren, hoe moeilijk ook. Voordat hij herinneringen tegen kon houden deelde hij ook beelden terug met Runningtime, de momenten dat er gekozen werd voor iets anders en hoe hijzelf die had moeten accepteren en dat moeilijk had gevonden, dit leven echter maakte het al iets gemakkelijker. Runningtime verbrak de verbinding en de gevlekte kater boog zijn kop in dankbaarheid. "Er gaan moeilijke tijden komen voor WindClan en voor jou. Je zal je situatie moeten accepteren en een oplossing voor bedenken. StarClan staat aan jouw zijde." vervolgde Runningtime waarna hij terugstapte in de rij van de katten. "Ik zal alle keuzes van StarClan accepteren, hoe moeilijk ook. Ik zal je niet vergeten Runningtime. Dankjewel." miauwde hij krachtiger. Elk leven schonk hem een kracht waarvan hij nooit had geweten dat hij dat dat in zich had gedragen en dat maakte hem stiekem wel een beetje trots. Hij keek naar de volgende kat die hem naderde, deze kende hij niet maar aan het brede postuur herkende hij de kat wel als een ShadowClan kat. Hij hoopte dat de andere kat zich zou voorstellen, dan kon hij de kat in elk geval bij naam bedanken.

Wolftail had met zijn cyaanblauwe ogen naar de nieuwkomer zitten kijken. Stallionheart was een kater die hij nooit persoonlijk gekend had. Het was intussen dan ook al een hele tijd geleden dat Wolftail zijn Clan nog gediend had. Samen met Shrewstar had hij zijn leven gegeven, vele manen geleden. Nog voor Tallstar's tijd, zelfs nog voor Innerstar's tijd. Het was dus ook logisch dat de gekleurde kater hem niet herkende. Stallionheart mocht het misschien niet luidop zeggen, maar Wolftail zag het aan de manier hoe de kater reageerde op zijn aanwezigheid. "Mijn naam is Wolftail, voormalige krijger van Shadowclan." begon hij, een korte zelf-introductie gevende zodat hij niet als total stranger een leven aan de kater gaf. Voor een tel priemde hij zijn doordringende blauwe ogen in die van de toekomstige leader. Dit oogcontact verbrak hij echter. "Met dit leven geef ik je kracht om door te zetten met vastberadenheid. Gebruik het in moeilijke tijden. Geef niet op en geloof in jezelf. Als jij dit doet, zal jouw Clan automatisch volgen." miauwde hij, waarna hij zijn neus terugtrok en hij nog een laatste blik op de kater wierp. "Succes." sloot hij af, waarna hij zich omdraaide en terug naar de menigte toeliep. Hij hoopte maar dat Stallionheart meer stabiliteit te bieden had aan Windclan. Die Clan had het nodig. En ook al was het niet de Clan geweest die hij gediend had, het was nu eenmaal zielig om te zien hoe ze bergaf gingen.

De kater met cyaanblauwe ogen stapte naar hem toe en begroette hem. De ShadowClan Warrior stelde zichzelf voor als Wolftail. Herkenning flitste in zijn groene ogen. Hij had wel verhalen gehoord van deze kater en zijn partner Shrewstar. Hij had gehoord dat Wolftail samen met zijn partner was gestorven waarna Innerghost, daarna Innerstar Shrewstar had opgevolgd. "Het is me een eer je te ontmoeten Wolftail" miauwde hij en hij gaf de grijze kat een knikje. Hij voelde zich al iets meer op zijn gemak nu hij wist wie deze kater was en hij had eigenlijk niks dan respect voor Wolftail, zeker na alle verhalen die hij over hem had gehoord. Voor even keken de cyaanblauwe ogen strak in zijn smaragd groene waarna het oogcontact verbroken werd. "Met dit leven geef ik je kracht om door te zetten met vastberadenheid. Gebruik het in moeilijke tijden. Geef niet op en geloof in jezelf. Als jij dit doet, zal jouw Clan automatisch volgen." terwijl deze woorden werden gesproken drukte Wolftail zijn neus tegen die van hem aan en ging er opnieuw een schok door zijn lijf. Het 6e leven voegde zich bij de andere 5 en hij merkte dat dit leven veel van zijn energie vroeg. Hierna mocht hij er nog 3 ontvangen en hij hoopte dat hij Oceanstar mocht zien. De ogen van de gevlekte kater draaiden even weg toen de kracht van het 6e leven over hem heen spoelde. Kracht om door te zetten met vastberadenheid. Soms had hij wel de kracht in zijn stem liggen maar de vastberadenheid niet of omgekeerd. Hij voelde hoe dit leven hem meevoer terug naar de beslissing om ten strijde te trekken tegen RiverClan en alles leek samen te komen op dit punt. Toen Wolftail de aanraking weer verbrak kwam StarClan weer terug waarna hij Wolftail dankbaar een knikje gaf. "Bedankt voor alles" prevelde de gevlekte kater nu met vermoeidheid in zijn stem hoorbaar. Wolftail voegde zich terug bij de andere negen katten en hij keek naar de volgende kat die naar hem toe kwam. Ook dit was een onbekende kat voor hem, maar dit was overduidelijk een RiverClan kat. Hij draaide zijn oren naar voren, benieuwd wie deze kat was en welk leven hij mocht ontvangen van deze kat.

De kater had toegekeken hoe een van zijn clangenoten hem voor was gegaan. Een aantal levens was hij blijven wachten tussen de andere vage gestaltes die zich om de nieuwe leider heen hadden gevormd. Toen het zevende leven aan de beurt was en Wolftail zich weer bij de andere StarClan katten voegde was het zijn moment om op te staan. De grote, pluizige kater stapte op de kater af en liet voor een moment zijn goudkleurige kijkers over hem heengaan, waarna hij goedkeurend knikte. ”Ik ben Bravesoul van RiverClan,” stelde hij zich voor. Er waren verhalen over een dappere kater in RiverClan die was gestorven om zijn clan te beschermen, de kleinzoon van de befaamde Stormstar. Het moment was daar en de kater die al vele manen met StarClan wandelde drukte ferm zijn neus tegen die van de kater aan, dit was een krachtig leven. ”Met dit leven geef ik je moed,” sprak de kater. Hoe toepasselijk dat hij dit leven mocht geven, maar vandaag draaide het niet om hem. ”Moed om te kunnen doen wat jij vindt dat goed is, voor zowel jezelf als je clan en elke andere levende ziel in het woud.” De kater voelde de energie door zijn lichaam bruisen en trok zijn neus terug. Deze kater was een nieuw begin voor WindClan, misschien wel een nieuw begin voor de frustraties die in het woud heersten op dit moment. ”Succes, Stallionheart.” Binnen twee levens zou zijn naam Stallionstar zijn.

De pluizige RiverClan kat die naar hem toestapte stelde zichzelf voor als Bravesoul van RiverClan. Nog een RiverClan kat die hem een leven schonk? Ergens voelde hij zich verbaasd over de RiverClan katten die hem levens kwamen schenken, ergens had hij verwacht dat alle RiverClanners hem met de nek aan zouden kijken maar gelukkig leek het hier in StarClan anders te zijn. "Hallo Bravesoul" miauwde hij met dezelfde vermoeide glimlach op zijn lippen. Veel woorden maakte Bravesoul niet vuil aan conversatie waarna hij al vrij snel zijn neus tegen die van hem aan drukte. ”Met dit leven geef ik je moed,” miauwde de pluizige kat en zijn glimlach, hoewel vermoeid werd wat breder. Hij had in zichzelf al wel moed maar soms leek het wel alsof hij net dat beetje extra miste. ”Moed om te kunnen doen wat jij vindt dat goed is, voor zowel jezelf als je clan en elke andere levende ziel in het woud.” vervolgde Bravesoul en hij voelde de energie door zijn pels heen gaan. Elk leven bracht een heftige schok mee en deze ook. De gevlekte kater duwde zijn nagels even in de grond toen hij beelden zag langsflitsen. Doen wat hij goed vond viel hem altijd zwaar, soms nam een ander deel het in hem van hem over waardoor hij standvastig een besluit kon maken maar makkelijk was dat niet. Hij hoopte dat hij de verwachtingen van Bravesoul kon waarmaken en wist dat dit een leven was wat hij sneller moest gaan gebruiken dan hem lief was. Er lagen nog vele keuzes voor hem om te maken, welke kat hij moest aanstellen als Deputy en welke katten er op een Patrol moesten gaan, allemaal keuzes die hij nog moest maken die hij hopelijk met zijn verstand kon maken en met zijn hart. Toen Bravesoul de verbinding verbrak knipperde hij met zijn groene ogen en zag hoe de kater wegliep en nog even omkeek. ”Succes, Stallionheart.” miauwde de pluizige kater. "Dankjewel Bravesoul." miauwde hij oprecht waarna hij zijn blik focuste op de eennalaatste kat die hem een leven zou geven. Ook deze kat had de bouw van een RiverClanner maar ook deze kat kende hij niet. Even verscheen er een sombere blik in zijn ogen. Oceanstar was er niet, de laatste kat die in de rij zat kon hij niet duidelijk zien maar de kans was klein dat dit Oceanstar was. Hij schudde even zijn kop en keek naar de kat die hem naderde. "Hallo" miauwde hij waarna hij ging zitten. Zijn spieren voelden stram van de vele schokken die hij had gekregen van de levens maar hij moest nog even volhouden, daarna zou hij terugkeren naar WindClan als volwaardige Leader... Als Stallionstar.

O ye'll tak' the high road, and I'll tak' the low road,
And I'll be in Riverclan a'fore ye,

Diep blauwe ogen stonden troubel terwijl ze naar de Deputy keek. De windclanner die binnenkort zijn leadernaam zou ontvangen. Hij zou bekend staan als Stallionstar. De kater had zichzelf als warrior bewezen maar, of hij wel degelijk ook een wijze leader zou zijn moest starclan nog zien. In het gevecht met Riverclan had hij door willen vechten, ondanks de vele verliezen. Voor diezelfde wil om door te vechten was Butterstar zwaar gestraft, ondanks dat deze kater dat nog niet zou kunnen weten. Maar waar Butterstar gestraft was, werdt hij nu beloond met een leadernaam. Niet dat ze iets tegen hem had, maar de loyaliteit naar haar oude clan borrelde toch even op bij de gedachte.

Een die ze wegduwde, de wil van Starclan was zoals hij nu stond. En het was aan haar gegeven om een leven te geven aan Stallionstar wat zou dienen als een brug tussen hem en de clans. Het was nodig in deze tijden.

Ze stapte langzaam naar voren, haar blauwe ogen in de zijne hakende terwijl ze zichzelf op zijn galaat focuste. "Stallionheart." Sprak ze haar stem zacht en bijna weverig. "Mijn naam is Dreamheart, Queen van Riverclan en moeder en grootmoeder van menig kat nu nog in leven." Ze glimlachte warm bij de gedachte van haar familie die nogsteeds de wereld bewandelde. "In mijn leven heb ik veel lief gehad, en fouten gemaakt uit verblinding van deze liefde. Echter stond mijn hart niet enkel voor mijn clan open. Ik hielt van alle clans. En zag in ieder wat hen uniek maakte. Dit is wat ik je wil meegeven." Sprak ze zachtjes hem aan blijven kijkende terwijl ze zijn neus aanraakte. "Met dit leven geef ik je het vertrouwen in alle Clans. Het inzicht om te zien waarom een clan handelt en wat de clans voelen. Geen enkel verhaal heeft een zijde, een leader dient van alle kanten te kijken en een keuze te maken die niet alleen zijn clan een voordeel geeft, maar uiteindelijk goed is voor alle clans." Ze sloot haar ogen, wetende dat de kater op dit moment zou voelen hoe zij gestorven was, aan de tanden en klauwen van Icy, Bloodclan leader in een ver verleden. Een bloodclan leader waar zij het goede van had gezien. Een kattin die ook verdwaald en eenzaam was geweest, of zo had zij gedacht, en vervolgens een einde aan haar leven had gemaakt op een brute manier. Haar wegtrekkende van al waar ze van hielt.

Het was opnieuw een RiverClan kat die hem naderde zag hij aan de vacht. Al vrij snel stelde de gevlekte poes zich voor als Dreamheart, een RiverClan Queen die moeder was van vele nog levende katten nu. Hij glimlachte vermoeid maar wel oprecht naar de poes. In ruil hiervoor kreeg hij een warme glimlach terug. De stramheid uit zijn spieren leek op te lossen als sneeuw voor de zon door de warme lach, het was alsof alles goed zou komen en dat deze poes daarop zou toezien. Hij duwde zich terug overeind, hoewel zijn spieren protesteerde lukte het hem wel. "In mijn leven heb ik veel lief gehad, en fouten gemaakt uit verblinding van deze liefde. Echter stond mijn hart niet enkel voor mijn clan open. Ik hielt van alle clans. En zag in ieder wat hen uniek maakte. Dit is wat ik je wil meegeven." miauwde ze en hij knikte. "Elke Clan zal altijd uniek blijven" miauwde hij bevestigend. Hij herkende haar woorden, ook hij had veel katten lief en maakte fouten. Dat was iets wat alle katten deden. De gevlekte poes stapte dichterbij en duwde haast liefdevol haar neus tegen die van hem aan. Een golf van liefde en warmte overspoelde hem totdat deze veranderde in een soort ijswater. De kater rilde toen hij beelden voorbij zag flitsen, BloodClan die aanviel en een grijze poes met veel tanden aan haar halsband sloot haar tanden om zijn nek. Hij wilde een schreeuw uitstoten maar voelde hoe hij verdronk in zijn eigen bloed. "Met dit leven geef ik je het vertrouwen in alle Clans. Het inzicht om te zien waarom een clan handelt en wat de clans voelen. Geen enkel verhaal heeft een zijde, een leader dient van alle kanten te kijken en een keuze te maken die niet alleen zijn clan een voordeel geeft, maar uiteindelijk goed is voor alle clans." miauwde Dreamheart waarna hij werd terug gezogen naar een ander beeld. Hij zag alle Clans in vrede bij Fourtrees. Er was een Gathering bezig maar er was geen haat en nijd onderling, een van de zeldzame Moons zonder oorlog of de dreiging hiervan. Haar laatste woorden galmden na in zijn hoofd toen ze haar neus terugtrok. ''...alle kanten te kijken en een keuze te maken die niet alleen zijn clan een voordeel geeft, maar uiteindelijk goed is voor alle clans." hij keek naar de poes die hem zijn 8e leven had geschonken aan met een gemixte blik. "Bedankt Dreamheart" miauwde hij zacht. Het was moeilijk in te denken om vertrouwe te stellen in andere Clans maar als er een kat het voortouw hierin moest nemen zou hij dat moeten zijn, alle Clans leefden nu naast elkaar in plaats van met elkaar. Thornstar had zich compleet afgesneden van de andere Clans en hield zich alleen bezig met wat zijn Clan aanging, dat was vrij logisch maar toch zou hij zich meer met de andere Clans moeten inlaten. Butterstar leefde een leven vol haat jegens WindClan een leven wat haar zou opeten van binnenuit en Tallstar.. Tsja. Tallstar deed zijn eigen ding, net als Thornstar. Moest hij de drie katten samenbrengen? Hij voelde hoe Dreamheart achteruit stapte om plaats te maken voor de laatste kat. Hij knipperde met zijn groene ogen om scherp te stellen maar hij kon niet zien wie de kat was. Kort trok hij met zijn snorharen en opende hij zijn bek of hij de geur van de kat kon ruiken maar dit alles bleef uit, het enige wat hij kon doen was wachten totdat de kater of de poes verscheen en een vastere vorm aannam.

OCEANSTAR

Het was de ochtend na haar dood. Alles in haar lichaam voelde nog verdoofd aan; het was immers nog niet helemaal tot haar doorgedrongen dat ze nooit meer vrij door de velden van haar Clan zou rennen. Nooit meer aan het hoofd van haar Clan zou syaan en hen zou leidden door de lichte en donkere dagen. Het eerste had zeer zeldzaam geleken, de kleine momenten van vrede en schappelijkheid. Echter waren deze er geweest en hadden ze enorm veel goed gedaan, voor deze momenten had ze geleefd. Wellicht was ze oorspronkelijk te vreedzaam geweest om een Clan te kunnen leiden, aan de andere kant had ze het niet slecht gedaan. Ze had katten meerdere kansen gegeven en een deel van de Clan had haar ook aan het hoofd geaccepteerd. Ondanks het feit dat ze extreem jong was geweest toen Evergreen, toen nog Everstar, haar benoemd had als haar Deputy. Het was niet vreemd in haar grote familie om een hoge rang als deze te dragen. Van alle kinderen die Icecloud op de wereld had gebracht hadden een aantal dit dan ook bereikr. Daarnaast was Lizardpath een Medicine Cat geworden die groots respect verdiende. Oceanstar hoopte dat haar nichtje in staat was Routnose door deze tijd heen te helpen, de prachtige cyperse kattin had immers een groot verlies geleden. Ze wist nog maar al te goed hoe ze zich had gevoeld toen Whitelion was gestorven. De witte langharige kater had zich door het nemen van doodsbessen om het leven geholpen. Zijn daden hadden veel los gemaakt, iets dat ze later pas had ontdekt. De oorlog had ze zelf niet mee gekregen, ze was te jong geweest om mee te vechtten en had te weinig katten gekend die er door waren overleden. Daarnaast had ze met het tweede gevecht, waarbij Riverclan het kamp was binnen gevallen, net haar eerste nest gehad. Een lange tijd was voorbij gegaan, even zuchtte de jonge kattin terwijl ze haar helder blauwe ogen op de andere katten wierp. Ravenheart, een Shadowclanner had de bekende kater begroet. Zelf bleef ze nog wazig. Het was haar moment nog niet om naar voren te stappen en hem met warmte te begroetten. Eerst zouden acht andere katten haar voor gaan, hem de levens geven die hij ondanks de fout met Riverclan verdiende.

Haar blauwe ogen sprankelden onnatuurlijk met de duizende dansende sterren die zich erin schuil hielden. De kattin zag er jonger en sterker uit, maar droeg nog steeds dezelfde moederlijke uitdrukking als altijd terwijl ze zwijgend toe keek hoe als eerste haar halfbroer naar voren stapte. Zijn bekende, langharige witte vacht was er een waar ze als kitten dikwijls in had gescholen. Haar halfbroer was bijna meer een vader geweest en toch verschilden de twee katten enorm in karakter. Het leven van oorlog en vrede werd gegeven. Een belangrijk leven; immers wist ze dat Windclan het territorium terug moest nemen van Butterstar en haar Warriors. Er was geen twijfel over mogelijk dat ze zelf uiteindelijk ook een directw ooelog was aangegaan. Door de vos en vele andere gebeurtenissen leken ze zwak, maar ook die breekbaarheid kon een kracht zijn mits Stallionheart de Clan dichter bij elkaar kon brengen. Iets dat haar spijtig genoeg, niet gelukt was. Katten hadden de gevlekte kater echter altijd gerespecteerd waardoor ze vertrouwen had in haar opvolger. Haar vacht glinsterde met de sterren waarmee het ingebed leek te zijn, ze zat statig en stil terwijl de volgende kater naar voren stapte. Deze was haar ook bekend, Tallstar. Een van Windclan's vorige Leaders. Nog ver voor haar eigen leven, maar ook een kater die ze als rechtvaardig en streng kende. Dat laatste niet op een slechte manier, hij wist wat de Clan nodig had en dulde geen onnodige zwakte. Zwakte die zij wel eens had getoond toen alles zo hopeloos had geleken. Het was beter op deze manier, beter dat ze niet meer voor de Clan stond. Ze verdienden een Leader die niet verscheurt was dpor de druk die op haar schouders had gelegen. Door de pijn die littekens op haar hart had achtergelaten. Echter had ze veel op de wereld moeten laten gaan, veel dat ze een dag naar haar dood al miste.

Na het leven wijsheid dat door Tallstar was gegeven kwam er een voor haar nog onbekende Thunderclanner naar voren gestapt. Doveheart, een kattin van voor haar tijd. Haar blauwe ogen volgden de sierlijke Starclanner terwijl ze haar aandacht voornamelijk op Stallionheart hield. De kater zou ongetwijfeld de nasleep van elk leven nog een poos in zijn lichaam voelen. Het was niet makkelijk om de levens te ontvangen. Enkele konden behoorlijk pijnlijk zijn, waarna vaak een wat makkelijkere volgde. Starclan was immers niet wreed. Het leven nieuwsgierigheid werd gegeven. Een leven zonder nieuwsgierigheid was een te veilig leven. Zonder uitdagingen en nieuwe ontwikkelingen en Windclan mowst het hebben van ontwikkelingen. Niets kon eeuwig stil blijven staan, de wind blies altijd door. Altijd hadden de katten dit door hun vachten gevoeld. Krachtig en sterk, het maakte dat Windclanners zo snel waren en niet te vergeten gehard.

Ravenfall een Riverclan Elder was de volgende die naar voren stapte. Ze had er voor gekozen om als laatste pas haar leven te geven aangezien ze wist dat Stallionheart waarschijnlijk nog wat vragen had. Daarnaast moest hij weten dat ze zijn Apprentice Dewpaw enkele dingen had doorgegeven die bepaalde katten moesten horen. Ze was niet dom geweest in die zin. Ze had ontelbare fouten gemaakt en als Leader werd een kat dan vaak harder op de poten getikt, maar dat maakte een kat niet meteen slecht. Ongeacht wat anderen daarover dachten, ze wist dat enkele andere katten haar misschien minder emotioneel hadden willen hebben, meer denkend met haar geest dan ziel. Echter was haar hart sterker geweest, wellicht wel omdat ze altijd gevoelig was geweest in haar leven of omdat ze zoveel kittens onder haar hoede had gehad. De zwarte kater gaf het leven om elke mogelijkheid te pakken zonder angst of afwachtendheid. Een Leader kon niet altijd bang zijn, soms moest er iets worden gedaan en dan werkte het niet om angstig opgekruld te blijven liggen in het mosnest. Ze had zelf nooit van vechtten gehouden maar als het nodig was geweest, zelfs als ze bang was, had ze zich vol in het gevecht gestort. Ze had negen levens en daarmee diende ze haar Clan te beschermen. Zoals ze met het verlies van elk leven ook had gedaan. Het was haar duidelijk dat de tortie kater op zoek was naar het gezicht van zijn Leader. Een bekend gezicht die hij op deze plek verwachtte. Echter was het haar beurd nog niet, ze kon hem niet steunen. Dit was iets dat hij alleen moest doen. Net zoals alle Leaders voor hem. Acceptatie was het leven dat hij van Runningtime kreeg, een zwarte kater die ze nog had gekend. Hij was een goede Warrior geweest; logisch ook want anders was hij naar de Dark Forest gegaan. Runningtime had dit al eerder gedaan, haar had hij ook een leven mogen geven. Echter had ze er uiteindelijk maar weinig gebruik van mogen maken. Vertrouwen was iets dat ze had verloren, immers had ze te veel slechte dingen gezien. De dood van Cootsnarl had veel onrust bezorgd, niet dat Amberstorm er wat aan had kunnen doen. Toch had het haar er meer van overtuigd dat ze haar Clangenoten niet altijd kon vertrouwen. Wolftail volgde, met kracht om vastberaden door te gaan. Kracht die een Leader groots kon maken. Hij moest zich niet van zijn pad af laten slaan door iemand. Haar blauwe ogen fonkelden terwijl ze haar staart rustig zwiepte. Haar tijd naderde langzaam maar zeker.

Het leven moed werd door Bravesoul gegeven een Riverclan kater die ze nooit had gekend. Het was duidelijk dat Stallionheart inmiddels de hoop verloor om haar te zien. Niet dat hij naar haar vroeg maar ze had zijn blik al snel leren lezen. Haar dikke staart sloeg ze met een kleine frons over haar voorpoten heen voordat een zachte zucht over haar lippen gleed. De kater mocht wel meer vertrouwen in haar koppigheid hebben. Hij wist toch wel dat ze hem echt niet zomaar zou laten gaan? Dit was een van de hopelijk weinige keren dat ze met hem zou moeten spreken, immers bracht Starclan meestal geen goed nieuws. Dat wist ze zelf ook. Soms benaderde de katten van de Clan tussen de sterren wel Medicine Cats of Leaders als ze wat moed nodig hadden, een balsem over een vermoeid hart; echter betekende het niet dat ze elke nacht samen zouden komen. Dreamheart een Queen van Riverclan gaf dan het leven vertrouwen in alle Clans, wellicht omdat de vier Clans af en toe samen moesten komen om gezamelijke vijanden aan te kunnen. Rivaliteit mocht er zijn maar uiteindelijk wilden ze allemaal hetzelfde, het beste voor hun Clan en soms was dat samenwerken en vrede. Dreamheart stapte naar achteren toe waardoor haar wazige gestalte langzaam zichtbaar werd. Echter had ze geen haast voor haar voormalige Deputy. De tijd tikte verder, terwijl ze rustig in haar benen kwam en naar voren stapte. Nog steeds hing de waas voor haar, alsof ze haar ware gezicht nog niet wilde laten zien. Langzaam verscheen dan toch de kleur in haar lange vacht en schoten haar ongetwijfeld bekende blauwe ogen naar de tortie kater voor haar. Hij had haar ongetwijfeld al herkend als haar geur hier gehangen had, echter was deze niet aanwezig. Haar passen waren kalm en evenwichtig terwijl ze voor hem kwam staan met een warme glimlach op haar gezicht. Voordat ze zacht snorrend de kater aan keek. "Ik hoef mij vast niet voor te stellen." Mauwde ze een tikkeltje droog en luchtig, in de hoop hem wat te doen ontspannen. Het ergste was al voorbij, alleen haar leven moest nog gegeven worden. Het laatste van de negen, de laatste voordat hij met zijn volle naam terug zou keren. De prachtige kattin nam kort de tijd hem in haar op te nemen voordat ze langzaam sprak. "Ik zal je het laatste leven geven. Maar je zult niet direct terug gezonden worden. Ik weet dat je nog vragen hebt en deze zal ik daarna nog beantwoorden voordat je als Stallionstar terug naar Windclan zal keren." Mauwde ze zacht en helder. Daarna stapte ze verder naar voren toe en sloot ze haar ogen terwijl ze aan haar dood dacht. Haar laatste nest. "Hierbij geef ik het leven dat je zal steunen om beslissingen te maken voor Windclan met de liefde van een vaderhart. De liefde en kracht van een vader zal Windclan altijd beschermen. Zorg voor de Clan als een ouder voor de kittens zal doen." Haar ogen waren nog steeds gesloten, van alles schoot als een warboel door haar hoofd heen, naar zijn ziel zodat hij zou zien wat haar de beslissing had doen maken. De liefde die ze voor de doodgeboren kittens voelde. De kittens die ze nooit had moeten krijgen, de liefde voor de Clan en de kennis dat ze in haar gemis en verdriet nooit goed had kunnen leiden. De wetenschap dat hij een sterke opvolger was, en de wens haar Clan altijd te beschermen zoals een ouder zijn kittens beschermde. Tot aan het moment dat een zwarte Bloodclanner een bekende Medicine Cat Apprentice aanviel en het monster dat haar had aangereden zodat ze Fawnkit kon redden aan toe. Haar levens had ze als een ware moeder gegeven voor de volgende generaties. Hierna verbrak ze het contact en bleef ze kort zwijgend voor hem staan. Wachtende tot hij voldoende hersteld was om de laatste dingen door te spreken. Zijn vragen te beantwoorden en een sterke, goed voorbereide Leader terug te sturen.