White stripes

Wren was helemaal flink bezig met omhoog klimmen en toen ze omkeek was Stag weg, maar toen ze terugkeek stond hij opeens weer voor haar. Wren sprong geschrokken achteruit, waarbij ze bijna weer van de richel gleed. Ugh! Stomme Stag! Meteen drukte ze haar oortjes plat in zijn nek en zwiepte haar korte staart heen en weer. Toen hij sprak dat niemand haar zou geloven als ze had gezegd dat ze een roofvogel had gezien, dacht ze even kort na. Uh ja… misschien… maar ze wilde Stag er niet bij hebben. En Stag wilde ook niet helpen. Ze keek even kort naar beneden, totdat ze had verzonnen. Ze keek op met een geniepige grijns op haar bekje. ‘Omdat ik bewijs mee zal nemen! Een veer, of.. of een ei!’ Ja, dat kon ze heus wel. Ze zou zo de roofvogel volgen, hem uit de lucht halen en hem een lesje leren! En dan nam ze een veer mee, zou ze hem mee terug nemen naar de grot en kon ze iedereen meebrengen naar het lichaam van de vogel! Ja, top plan! Ze wierp zelfvoldane blik naar Stag, waarna ze hem weer voorbij liep en het weer op een lopen zette. Dit was alleen maar tijdverspillen geweest, waar was de arend nu?

Wren leek nog steeds te vinden dat ze hem niet nodig had. Toch betwijfelde hij zeer dat de jonge kattin in haar eentje een roofvogel aan zou kunnen. Niet dat hij veel hulp zou zijn, aangezien hij nooit een echte vechttraining had gehad. Hij was immers een Prey Hunter. Toch, ze zou zo meegenomen worden of zwaar gewond raken in een eenzame ontmoeting met een Adelaar, daar was hij wel zeker van. Toch toverde Wren een grijns op haar gezicht en gaf ze haar antwoord. ‘Omdat ik bewijs mee zal nemen! Een veer, of.. of een ei!’ Stag kon het niet helpen, hij snoof geamuseerd bij dat antwoord. "Een veer kan je hier zo vinden en hoe ga je een ei meenemen zonder dat het breekt?" Vroeg hij haar. Ja dat was een antwoord wat hij wel wilde horen, want Wren mocht misschien ietwat brutaal zijn, maar creatieve antwoorden had ze wel.

Stag vond het weer nodig om haar goede idee meteen weer de grond in te boren. Hij zei dat veren overal gevonden konden worden en ze geen ei mee kon nemen zonder het brak. ‘Hoe weet jij dat nou?’ bracht ze er fel tegenin. Ze keek Stag niet aan, haar helderblauwe ogen waren gericht op de hemel, daar waar de arend was verdwenen. Gefrustreerd gromde en keek ze fel Stag aan. Hij had tijd zitten rekken, nu had ze echt geen idee meer waar ze heen moest. ‘En nu is hij weg!’ gromde ze. Haar haren kwamen overeind totdat ze een klein bolletje van furie werd. ‘Ben je nu blij?’ Als blikken konden doden, was Stag nu tot gruis verpulverd. Wren sloeg een keer met een poot op de grond, waarna ze weer in de richting begon te lopen waar de arend eerst heen was gevlogen. Ze had geen idee waar dat heen leidde. Zó goed kende ze het territorium ook weer niet. Maar ze sprong handig van rots tot rots, af en toe met haar achterpootjes bij krabbelend om zichzelf omhoog te hijsen. Ze weigerde Stag nog langer aan te kijken.

Ze leek echt een weerwoord te willen geven op ieder ding wat hij zei en ze leek het ook zijn schuld te vinden dat de vogel weg was. Ze dacht wel echt heel wat te zijn, dat zij nóóit iets fout leek te doen. "Jij stopte zelf om op mij te reageren, Wren, dus stop met anderen de schuld geven." Hij werd niet vaak kwaad, maar ze haalde het wel echt naar boven. Naja, hij was nu nog geïrriteerd, want hij had zichzelf wel wat beter onder controle dan het poesje wat tegenover hem stond. Zij was allang uitgebarsten tegen hem en hem overal de schuld van gegeven. Stag kon tenminste met trots zeggen dat hij dat niet deed. "En ik ben heel blij want misschien breng dit je van je domme notie af dat je met weinig training een roofvogel in je eentje aan kan." Riep hij haar nog achterna, toen ze weer van hem wegliep. Nee, nu was hij er klaar mee. Liet het ondankbare kind maar in haar eentje een roofvogel achterna gaan. Er was toch maar een kleine kans dat ze het beest terug zou vinden en de kant die ze nu opging zou in een poosje toch overgaan in een plek met veel begroeing, dus alle muizen en andere kleine prooidiertjes zouden toch verscholen zitten van de jachtdieren in de lucht. Hij bleef dan ook mooi zitten, want hij verwachtte toch echt half dat Wren het niet kon weerstaan om haarzelf toch om te draaien en weer een argument met hem op te strijken.

Wren was erop gebrand te slagen, maar Stag was weer van de partij om de sfeer te drukken. Wat een stomme negatieverd! Hij zag ook nergens lol in. Wren wilde laten zien hoe goed ze wel niet was, dat ze de beste cave guard van de tribe ooit zou worden. Maar Stag vond blijkbaar dat dat niet mocht én hij ging haar weer de schuld geven. Ze probeerde hem te negeren, door te lopen en haar kop trots in de lucht te houden. Maar bij zijn volgende opmerking kookte haar bloed. Ze stond abrupt stil en sloeg haar nagels in de aarde. ‘Stomme… dom.. Ik kan echt wel.. Stag is stom. Stag is stom.’ Alle woorden die ze onder haar adem murmelde werden met het woord agressiever over haar lippen gespuwd. Het waren woorden die ze uitsprak om haarzelf proberen te kalmeren, maar het werkte enkel averechts. Stag was inderdaad stom. En dat zou ze hem wel even vertellen!
Wren draaide om op haar achterpoten en stampte als een woeste stier terug naar de langharige kater. ‘Jij- jij negatieve, stomme, brompot!’ brieste ze woest over haar lippen. Het was dat ze nog geen betere woorden wist om hem uit te schelden, anders had ze hem de grond in gescholden. ‘Ik kan best dat in mijn eentje! Ik ga de beste ooit worden! Hoor je dat!’ Het kleine meisje was vergeten dat ze nog amper kitten-af was, dat ze nog maar een klein, gevlekt bolletje vacht op korte pootjes was. Ze maakte zich groter dan ooit, haar vacht opgezet en haar blauwe ogen vlammend met koud vuur.

Wren stampte door terwijl ze kwaad dingen onder haar adem mompelde. Stag twijfelde er niet over dat het onaardige opmerkingen naar hem toe waren, de jonge she-cat had hem immers al lang laten weten dat ze hem niet leuk vond. Toch, toen ze zijn laatste opmerking hoorde leek niet leuk toch iets te zwak zijn om het te beschrijven. Ze noemde hem een negatieve, stomme brompot. Hij moest een sarcastische grinnik onderdrukken, want hij was totaal niet negatief of een brompot. Tenminste, als hij niet bij haar in de buurt was dan. Nee, Wren leek het bloed onder zijn nagels uit te trekken terwijl hij het té zelfverzekerde jong alleen maar veilig wilde houden. Nu begon ze ook nog eens te roepen dat ze het wél alleen aan kon en dat ze de beste ooit ging worden. "Wren, er is een reden waarom er bijna nooit katten alleen op jacht gaan en niet alleen omdat Prey-hunters niet getraind zijn in het afvechten van roofvogels. Een volwaardige Cave-guard, hoe goed ze ook mogen zijn, kan een roofvogel niet in zijn eentje aan. Ze kunnen zo een kat de lucht in tillen en meenemen en die worden dan nooit meer gezien. Een ongetrainde To-Be gaat dus nóóit een roofvogel aankunnen." Misschien was dit even heel serieus, maar dat moest dan maar. Ze kon hem een brompot noemen, negatief, stom, maar er moest iets door die koppigheid van haar heen getimmerd worden of ze zou het niet gaan redden in de bergen. En als ze nu niet naar hem wilde luisteren, dan hoopte hij maar dat haar mentor meer geluk had. Nee, dan kon hij toch van geluk spreken dat ze niet zijn To-Be was. "Dus noem me wat je wilt, maar ik probeer alleen je hachje te redden," vertelde hij haar statig, nu toch iets van irritatie dat ze totaal niet wilde luisteren aanwezig in zijn stem.

Het stoom kwam uit Wren haar oren. En dat werd niet beter toen de blik in Stag zijn ogen leek alsof hij haar aan het uitlachen was. Vervolgens begon hij een betweterige tirade. Wren keek woest, als blikken konden doden zat Stag al onder de grond en kijk hij op haar neer vanuit de Tribe of Endless Hunting. ‘Ik weet dat heus wel!’ miauwde ze bits terug. Zij werd getraind als cave-guard, hij niet! Dus hij moest niet doen alsof hij alles wist van het cave-guard zijn, want dat wist  hij gewoon niet. Ze zwiepte boos met haar staart heen en weer. Ze was pislink, haar nagels krasten op de kale rotsen en haar blauwe ogen vonkten vuur. ‘Ik kan voor mezelf zorgen. Je hoeft me niet te redden!’ En demonstratief rende ze weg. Ze zou nu ook niet meer omkeren hoe hard hij ook naar haar zou roepen. Ze zou de arend vinden! Ze zou hem vangen en terug naar de grot brengen en dan zou iedereen wel zien hoe goed ze was. Ze rende en ze rende, richting waar ze meende de grote vogel voor het laatst te hebben gezien. Ze zette haar pels op en ze rende harder dan ze ooit had gedaan. Stomme Stag! Ze kon het heus wel. Echt. Wel. Stag was nu officieel toegevoegd op haar haat lijstje. Puh! Dat zou hij krijgen ook!!