White stripes

Het was niet altijd even behaaglijk om hier te komen, vooral niet alleen, maar dat hield Stag niet tegen. Natuurlijk was de jonge Prey Hunter gewend aan een escort van Cave Guards als hij erop uit ging om te jagen, vaak ook met andere Prey Hunters, of tenminste de begroeing van het Redwood om hem te beschermen van eventuele roofvogels. Hij was niet zo dom om niet bang te zijn voor die venijnige beesten puur omdat hij op ze joeg. Nee, ze konden zo een kat opplukken en met hun meenemen om nooit meer terug gezien te worden. Maar dat was niet waarom hij hier was en dus ook niet waar hij aan wilde denken. Hij was hier gekomen puur voor het rustige stukje natuur en misschien dat hij nog wat prooi mee naar huis kon nemen. Hij vond deze plek wel redelijk bijzonder, met alle verschillende stukken begroeing en hij hield van de geur van de grasvlaktes die de wind naar zijn neus voortbracht. De wolken waren witte, wollige strepen in de helder blauwe lucht. Ah, wat heerlijk. Even vrij zijn van verwachtingen en gewoon genieten van wat het leven hem te bieden had. Weg van alle problemen. Dat was wat hij het liefste deed, hoe erg hij ook van de tribe en al haar leden hield.


Wren eerst

Wren was weer eens in de hooglanden te vinden. Dit was één van de plekken die bijna helemaal hoog waren. Het liefste wilde ze naar de Eagle’s Peak, dat was de top van alles! Maar het was verboden. Wren had gesmeekt bij Star, bij haar moeder, zelfs bij Bee, maar van iedereen kreeg ze hetzelfde antwoord: “Verboden voor to-be’s”. Pfft. Wren trippelde verder langs de struiken, paadjes en bloemen. Zo nu en dan snuffelde ze aan een plant die ze nog nooit eerder had gezien, waarna ze weer verder huppelde. Totdat ze opeens een andere geur rook. Een kat! Een tribegenoot! Wren snorde vermaakt en haar vrolijke tred vertraagde en ze probeerde zo zachtjes mogelijk te sluipen. Maar ze was natuurlijk een kersverse to-be met nog weinig training achter haar. En ze trainde niet als jager, maar als cave-guard! Ze kreeg al snel een bruin-witte pels in haar zicht. Wren sloop naar een richel iets boven de kater. Een paar kleine steentjes rolden onder haar poten vandaan toen ze naar boven stapte. Oh nee! Nu was het slechts een kwestie van tijd. Wren rende naar voren, waarna ze van de richel sprong met een strijdkreet. De bedoeling was om bovenop de kater te springen en hem te pletten! Alsof hij een arend was en zij de grote cave guard! Wren gromde toen ze in de lucht was, maar haar staartje was hoog en in haar ogen schitterden ondeugende pretlichtjes.

Het was heerlijk stil, op het geruis van de stevige bries na. Dat was dan ook de reden waarom de kater het geluid van rollende steentjes hoorden. Zijn oren spitsten zich, zoekend naar een ander geluid. Toch, dat was geen eens nodig, wat Stag pikte al snel de bekende geur van de tribe op. Heel precies herkende hij de geur niet, maar het was een jonge kattin en ze leek hem te willen besluipen. Niet erg goed, bedacht hij zo geamuseerd. Nou had hij dan ook scherpe zintuigen en snelle reflexen dankzij zijn training als een Prey Hunter en misschien als ze die steentjes niet had laten rollen dat ze een minder getrainde kat, of een Cave Guard die aan het genieten was van de zon, wel succesvol had kunnen besluipen. Al gauw hoorde hij snelle, luide pootstappen achter hem, die aanduidde dat zijn 'aanvaller' aan het rennen was. Toch draaide de bruin met witte kater zich niet om. Het was niet moeilijk om in te schatten waar ze was met al het kabaal wat ze maakte. Een strijdkreet klonk vlak achter hem en Stag door gauw uit de weg. Hij zag nu dat het een klein gevlekt poesje was, die hij vaag herkende. Wren, of iets. Hij deed niet echt zijn best om iedereens naam te onthouden, veel te veel onnutige informatie. Misschien had hij de To-Be moeten entertainen en haar toch boven op hem laten landen. Maar gezien hij hier voor zijn rust was gekomen was het aanzicht om tegen de grond aangeplet te worden niet erg aantrekkelijk. "Goede poging hoor, maar probeer wat meer sneaky te zijn volgende keer, ik kon je duidelijk horen," grinnikte hij geamuseerd. Ze kon er vast wel om lachen met hem, toch?

Wren suisde door de lucht. De bruine vacht van de kater leek zo dichtbij, totdat hij opeens uit de weg ging en de grond opeens heel hard onder Wrens poten leek. Ze landde onhandig op de grond, waarna ze met een verontwaardigd koppie terugkeek naar de kater. Hij moest er enkel om lachen en vertelde dat ze zachter moest zijn. Wren fronste haar kopje en stampte een keer gefrustreerd op de grond. ‘Ik wás zachtjes!’ bracht ze koppig tegen de kater in. Nou ja, misschien tot het laatste moment, maar toen was ze al super dichtbij. Maar nu moest de kleine calico nog een verklaring verzinnen waarom het dan wel niet was gelukt. ‘Jij… jij,’ begon de kleine poes. Ugh, zoekende naar de juiste woorden wiebelde ze op haar twee voorpootjes heen en weer. ‘Jij had me gewoon al gezien en deed net alsof van niet!’ Ja, dat was de enige verklaring. Hij hield haar gewoon voor de gek!

Hij weerhield een lach toen de jonge kattin het tegenwoord gaf dat ze wel zachtjes was geweest, want hij dacht niet dat dat veel zou helpen, met de frustratie die ze duidelijk leek te voelen. "Hoe zou ik je kunnen hebben gezien als je achter mij was?" vroeg hij haar geamuseerd toen ze beweerde dat hij haar al had gezien maar het zo speelde dat hij dat niet had gedaan. "Maar hé, ik ben een prey hunter. Ik moet de stille pootstapjes van een muis al kunnen horen, dus ik gelood gerust dat je zachtjes was hoor. Alleen niet zacht genoeg om mij te bespringen." Stag eindigde zijn zin met een knipoog. Ze was nog jong en ze wilde vast de beste ooit zijn, zoals bijna iedereen van haar leeftijd. Het was dan ook geen wonder dat ze het niet leuk vond dat haar impromptu lesje katten besluipen en bespringen niet geslaagd was.

Er kwam kortsluiting in Wrens brein. Hoe hij haar had kunnen zien als hij achter haar was? Ja, dat had inderdaad niet gekund moeten hebben! Boos zwiepte Wren met haar staartje. Waar had het dan aan gelegen? Hij had haar niet gezien, niet kúnnen horen. ‘Je hebt me geroken!’ concludeerde Wren dan uiteindelijk, trots op haar ondervinding. Stond de wind dan niet goed ofzo? Wist zij veel wat jagers deden. Maar Stag deed net alsof hij een superheld was, dat hij voetstapjes van muizen kon horen. Pfft. ‘Je kan echt niet voetstappen van muizen horen,’ ketste ze toen terug. Nee, daar geloofde ze niets van. Muizen waren mini! ‘Doe maar niet zo stoer.’ Nee, prey-hunters deden altijd alsof zij degene waren die roofvogels naar beneden haalden. Maar ze hadden daarbij wel cave-guards nodig als bescherming. Ze konden niets alleen!

Natuurlijk had hij haar geroken, maar Stag besloot daar maar niets op te zeggen, Wren leek zo trots. Hij was vaak eerlijk, maar in dit geval kon hij die eerlijkheid wel in bedwang houden. En toen ging de jonge kattin ook nog eens over door te zeggen dat hij echt geen muizen pootstappen kon horen en dat hij maar niet zo stoer moest doen. Okay, misschien had hij een beetje overdreven met dat voorbeeld van de muis, maar hij had wel hele goede oren! En hij deed ook helemaal niet stoer, hij had alleen geprobeerd haar wat beter te laten voelen over de mislukte aanval en uit te leggen hoe het fout was gegaan. "Als je me niet wilt geloven, dan kan je net zo goed weg gaan want dan ga ik mijn geheimen niet met je delen," vertelde hij haar met een speelse brommende toon. Misschien kon hij Wren dan wel wat plagen, als zij dacht dat ze hem zomaar kon vertellen wat hij wel en niet kon. Hij was toch echt de Prey Hunter hoor! Hij wist beter wat hij wel kon horen en wat niet, wat hij wel kon ruiken en wat niet enzovoort. Toch sprak ze een beetje alsof hij minderwaardig was, en daar zou hij nu dus speels op tegenin gaan met wat ongein.

Ja ja, dan wist Stag even niet wat hij moest zeggen hè? Wren keek triomfantelijk naar de prey hunter. Cave guards waren gewoon echt beter, Wren wist het zeker. Maar opeens zei Stag iets wat zeer interessant klonk. Een geheim?! Wren wilde dat geheim wel weten. Wren wilde alle geheimen weten. ‘Oh nee, ik geloof je wel!’ kirde ze meteen, waarna ze dichter naar de kater trippelde. De kleine poes ging braaf voor hem zitten en zette haar allerliefste gezichtje op. ‘Vertel het geheim!’ eiste ze toen, misschien iets te gretig. Mama zou haar op haar poten tikken als ze zo brutaal was. Nukkig keek ze dan ook naar de grond. ‘Alsjeblieft,’ mompelde ze toen erachteraan, een beetje van haar manieren herinnerend. Ze deed alles voor een geheim. Misschien was het wel heel sappig! Dan kon ze het aan alle andere to-be’s vertellen. Dan zou ze vast heel populair worden!

Oh nu had hij de aandacht van het kleine dametje. Grappig hoe dat werkte. Ze zei al gauw dat ze hem tóch wel geloofde, iets te snel om het heel geloofwaardig te laten zijn, dacht hij geamuseerd. "Hm, ik weet het niet hoor. Ik weet niet zeker of je mij wel echt geloofd," vertelde hij haar, zijn toon bloedserieus. Toch stond er wel iets van een speelse twinkeling in zijn ogen. Hij was immers maar aan het plagen, toch hij was wel benieuwd wat de reactie van Wren zou zijn. "Hoe kun je bewijzen dat je de waarheid spreekt?" vroeg hij haar dus, zijn toon echter al wat minder serieus. Misschien zou ze het opmerken, misschien niet, ze leek immers erg gedreven om erachter te komen wat het geheim nou echt was. Niet dat hij er veel had maar misschien kon hij haar wel wat trucjes leren.

Wren werd nu wel erg ongeduldig met de Stag. Hij geloofde haar niet! Waarom nu weer niet? Haar staart begon heen en weer te bewegen en haar gezicht begon steeds meer te veranderen naar een onweersstorm. Ze had het en al gezegd en zelfs alsjeblieft gezegd! Waarom vertelde hij het geheim dan nog niet? En nu moest ze het ook nog bewijzen? Nee, ze ging echt nog niet verder! ‘Ik had al alsjeblieft gezegd!’ miauwde ze toen. En voor haar was dat normaal altijd het toverwoord. Een woordje dat bergen deed bewegen. ‘Waarom geloof je mij niet dat ik jóu geloof dan?’ Pft, ja, gewoon de rollen omdraaien. Dat was in Wrens belevenis de beste oplossing. ‘Dus eigenlijk ben jíj niet te geloven!’ Ja, prefecte logica. Als hij haar niet geloofde, dan was hij niet te vertrouwen. Duh!

Hij had het zelf best wel grappig gevonden, maar daar was de gevlekte To-Be het duidelijk niet mee eens. Ze vertelde hem eerst dat ze al alsjeblieft had gezegd, en het amuseerde hem wel, dat ze dacht dat dal alles geloofwaardig maakte. Misschien moest hij het dan ook wel gaan vertellen, maar toen begon Wren allerlei woorden en meningen te verdraaien en te zeggen dat hij niet te geloven was. Puh, misschien zou hij het dan toch lekker niet vertellen. "Ik wilde jou misschien wat geheimen vertellen over jagen, zodat je een hele slimme To-Be kon zijn, maar nou ga ik dat niet meer doen hoor," vertelde hij haar dan ook. Het was ergens wel grappig hoe de kattin in haar eigen wereldje leefde en zo snel van mening kon veranderen, maar hij wilde ook wel een klein beetje respect sinds hij nu al een tijdje een Prey Hunter was.

Wren rolde duidelijk met haar ogen toen Stag vertelde dat ze hem geheimen over jagen wilde leren. Potverdikkie, dat wilde ze helemaal niets van weten. Had ze daarvoor alsjeblieft gezegd? Deze geheimen stelden niets voor. Die wilde ze niet weten. Ze was een cave-guard to-be, geen saaie prey-hunter! ‘Ik hoef jouw stomme prey-hunter geheimen niet te weten!’ gilde ze toen boos terug. Haar oren kwamen naar achteren en een brutale uitdrukking kwam op haar gezicht. ‘Ik ben een cave-guard, die zijn toch veel beter dan die stomme jagers,’ snauwde ze nu naar hem. Ze was helemaal klaar met de kater. En ze besloot dan ook om driftig weg te stampen. Maar op het moment dat ze zich omkeerde en weg wil rennen, hoorde ze gekletter van vleugels en haar kopje ging geschrokken omhoog. Ze zag nog het zonlicht weerkaatsten op scherpe klauwen in haar ogen en even stokte de adem in haar keel en sloeg haar hart een slag over. Ze kromp ineen en deinsde weer achteruit richting Stag. Maar ze ontsnapte aan de klauwen, want voor één of andere reden trok de arend weer omhoog. Hijgend keek Wren de enorme vogel na. Ze keek om, de angst nog duidelijk in haar blauwe ogen weerschitterend. Die vogel was enorm! Maar Wren schudde haar kopje toen ze Stag zag. Ze moest niet laten zien dat ze bang was. Nee, nooit! Ze sprong op en keek de arend na. ‘Ja, goed zo!’ gromde ze dapperder dan ze zich voelde. ‘Vlucht maar, ik wist wel dat je bang was voor mij!’ riep ze de arend na. Ze zette haar stoere gezicht op en knikte tevreden. Ja, dat was vast geloofwaardig.

Wren bleek helemaal niets van iets anders dan haar opleiding tot een Cave Guard te willen weten. Tja, dan had hij dat verkeerd ingeschat. Al leek ze hem nog steeds het type dat graag overal de beste en de eerste in was. Ach, het maakte voor hem geen verschil of de wat brutale to-be nu boos wegstampte of niet, of dat ze zich beter vond dan een Prey Hunter. Hij had allang geleerd dat de twee elkaar nodig hadden en dat zou zij ook nog wel gaan doen, hopelijk. Maar toen bereikte het geluid van grote, flappende vleugels zijn oren en Wren deinsde achteruit. Hij had nog net de terugtrekkende vorm van een Adelaar kunnen zien voor het gevlekte poesje voor hem het ding begon uit te dagen. "Wren, doe niet, straks komt hij nog terug. We hebben dit keer geluk gehad en hoe stoer je ook doet, jij weet dat ook," vertelde hij haar in een wat strenge toon die hij normaal nooit zou gebruiken. Ze moest wel gek zijn om niet bang te zijn voor de roofvogels. Er was immers een reden waarom er méérdere Cave Guards met een groep Prey Hunters meegingen. Zij zou ze echt niet alleen aankunnen. Stag hield dan ook nog even zijn blik op de blauwe lucht gericht om er zeker van te zijn dat het beest weg bleef.

Wren keek triomfantelijk toen ze de adelaar aan de horizon zag verdwijnen. Maar Stag strooide meteen alweer roet in het eten, door haar overwinnen te kleineren. Wren keek met vlammende ogen terug naar de prey-hunter. Waarom zei iedereen altijd dingen tegen haar die ze niet mocht doen. Het was zo vermoeiend. Altijd maar nee, nee, nee. Ze moesten hun ogen eens openen naar de leuke dingen. Ze waren allemaal oude, chagrijnige, saaie muizen! ‘Hij vluchtte voor mij,’ bitste ze vel terug tegen de prey-hunter. ‘Wees blij dat ik er was om je te beschermen!’ En met die woorden hief ze trots haar kopje en sprong weer naar voren. ‘Laten we hem volgen! Misschien kunnen we zijn nest wel vinden!’ miauwde ze met glimmende ogen. Ze had nog nooit een arendsnest gezien. Misschien had hij wel kits!

Stag betwijfelde zeer dat de roofvogel was gevlucht puur omdat hij bang was voor haar. Hij vermoedde dat het beest had besloten dat het toch niet een makkelijke hap zou zijn, met hen tweeën hier. Toch bleek de To-Be er niets van te willen horen en leek ze zelfs boos dat hij had gezegd dat ze moest kappen het beest achterna te joelen. ”Oh ja, ik be zo trots dat een klein poesje zoals jou zich achter mij verstopte,” mompelde hij onder zijn adem. Wren had zo te zien last van grootheidswaanzin en hij hoopte maar dat ze er uit zo groeien, voor haar eigen veiligheid maar ook voor die van de Tribe. Haar volgende woorden waren immers een goed voorbeeld waarom het gevaarlijk zou zijn. ”Weet je wat, ga je gang, je zult hem waarschijnlijk toch niet kunnen vinden,” vertelde hij haar droogjes.

Wren zwiepte woest met haar staart. Ja, ze was woest! Haar bloed kookte bijna. Gepaard met de adrenalinekick die door haar heen was gegaan toen de arend op hen was neergestreken. Ze waren bijna arendenvoer geweest, maar dankzij haar was hij hen uit de weg gegaan. Toen Stag ook nog eens een hele onjuiste opmerking maakte, gingen haar oren plat naar achter. ‘Niet waar!’ gilde ze met overslaande stem. Ugh, waarom stak ze ook nog moeite in hém? Totdat ze geprikkeld werd met een uitdaging. Ze ging hem heus wel vinden! ‘Echt wel, let maar op,’ miauwde ze onverschrokken terug. ‘Hij ging die kant op, dus we moeten ook gewoon die kant op, en dan vind ik vast wel sporen,’ begon ze te ratelen, terwijl ze  En anders ging ze wel naar Eagle’s Peak… Wren besloot niet langer op Stag zijn toestemming te wachten en ze racete al bij hem vandaan, de richting op waar de arend heen was gevlogen.

Ah, ze had zijn opmerking gehoord en bleek hem niet leuk te vinden. Tja, als zij de waarheid niet in wilde zien kon hij er ook niet veel aan doen. Echter werd Stag weer alert toen ze zijn woorden als een uitdaging aannam, dat ze de arend wel zou vinden. Oh nee, waarom moest ze alles zo letterlijk nemen. Voor hij ook maak een woord van bezwaar kon utteren, of uitleggen dat het geen uitdaging was, was Wren al weer weggerend. Met een zucht spande hij zijn spieren aan en racete hij haar achterna. De kater had haar gemakkelijk ingehaald, maar hij had niet het idee dat hij haar van haar queste af zou kunnen praten. Dan zou hij maar gewoon mee moeten gaan. "Okay dan Wren, maar jij moet hem in je eentje opsporen," Ergens hoopte hij dat de jonge kattin zou afknappen bij het idee van al dat werk, maar met hoe ze weg was geracet om het beest te gaan zoeken geloofde hij van niet.

Wren had het avontuur al in haar neus. De wind waaide door haar vacht en ze sprong over de rotsen heen alsof ze al manen in de bergen kwam. Haar helderblauwe ogen stonden gericht op de strakblauwe hemel, de lach op haar gezicht. Maar voor ze het wist zat Stag haar alweer op de hielen, en wierp Wren weer een boze blik opzij. Hij kwam alleen maar langs om te zeggen dat hij niet wilde helpen. ‘Oké,’ miauwde ze koppig, waarna ze weer harder probeerde weg te spurtten om Stag achter haar te laten. ‘Ik heb je hulp niet nodig!’ schreeuwde ze vervolgens. De vlaktes waar ze overheen rende glooide toen weer omhoog, waardoor ze uiteindelijk af moest remmen, waarna ze de richel op krabbelde en zichzelf bij haar voorpoten omhoog trok. Ze keek toch wel weer achterom, waarna ze hoopte Stag niet meer zou zien. Ze had écht geen zin om nog langer naar zijn gekwetter te horen.

Blijkbaar was dat het verkeerde ding om te zeggen, aangezien Wren koppig aankondigde dat ze zijn hulp niet nodig had. Ze schoot van hem weg, de vlaktes in en Stag draafde haar rustig achteraan. Hij kon waarschijnlijk niets zeggen of doen waardoor ze minder koppig of brutaal tegen hem gaan doen, maar hij had haar nu op dit pad gezet en hij kon haar moeilijk alleen een Adelaar achterna laten gaan. Toch maakte hij geen moeite om haar in te halen, al zou hij dat makkelijk hebben gekund. Hij kende dit territorium toch net ietsje beter als haar en hij wist dat het hoogtevershchil in de vlaktes haar zou vertragen. Daardoor haalde hij haar aan de top van de richel weer in. Nou moest hij even snel iets bedenken waardoor ze hem niet weer een grote mond zou geven. "Kijk, ik ben misschien niet je favoriete kat, maar wie gaat je geloven dat je een roofvogel hebt gevonden zonder dat er iemand anders bij was?" Kijk, dat moest haar vast overhalen.