Can you guide me? [Crowcall]

Dwarfpaw liep tussen de hoge gele planten door. Hij wist niet precies wat het waren. Maar ze zagen er in ieder geval interessant uit. Veel gezelliger en kleurrijker dan de planeten die ze in Shadowclan hadden gehad. Die waren veel donkerder en daarmee saaier van kleur. Al viel hij hier met zijn zwart witte vacht wel veel meer op dan tussen de dennenbomen. Aangezien deze planten zo hoog waren verdween hij er geheel tussen. Perfect om verstoppertje te spelen of om iemand of iets te ontlopen… Wat hij hier precies zocht wist hij niet. Wellicht was de voornaamste reden dat hij hier even ongestoord op zich zelf zou kunnen zijn. Vandaag was het alweer de zoveelste keer geweest dat hij met een andere apprentice op pad had willen gaan maar deze door zijn overmatige karakter had weten af te schrikken. Het wilde allemaal nog niet echt lukken… Na de ruzie met Dewpaw had hij een grote behoefte aan nieuwe vriendschappen. Nee, dat niet alleen. Hij wilde iemand in zijn kring hebben om naar op te kijken. Iemand wie hij trots zou kunnen maken. Maar Dwarfpaw was zeer kieskeurig.  Lang niet iedereen kwam hier zomaar voor in aanmerking. Niet dat hij tot nu toe veel kansen had gekregen om er iemand voor uit te kiezen. Aangezien de meeste katten zich nog niet zo in hem interesseerde. Dwarfpaw keek op en hield vrijwel gelijk zijn pas in. Net op tijd. Want op nog geen meter afstand zat een zwarte kattin. Crowcall, hij had wel eens iets over haar gehoord. Maar echt kennen deed hij haar niet. Was hij toch bijna tegen haar aan gelopen… “Sorry- ik was in gedachten verzonken.” Zei hij dan ook snel.

Het was een goede plek om de eenzaamheid op te zoeken. Wanneer het kamp te klein leek, wanneer de clan te groot leek, wanneer iedere kat die je zag je vooral deed denken aan alle katten die je niet mocht zien en alle katten die niemand ooit nog zou zien. Vaak vond ze het fijn om tijd met Crowfur door te brengen wanneer ze in een dipje zat, maar nu droeg zelfs zijn aanwezigheid de nare bijsmaak van het gevecht tegen RiverClan. Beter nog was dat het maïsveld geen enkele associatie opriep met de tijd voor de reis, toen ze zich ook al zo verloren en gevangen had gevoeld. Dit gebied was nieuw, onbevlekt. Neutraal. Ze hoorde iets ritselen tussen de planten en rook de geur van een muis. Ze was er graag achteraan gegaan, maar met die schouder van haar kon ze niet rennen en de prooi zou toch wel ontsnappen als ze nu probeerde hem te vangen. Even later klonk er geritsel van een andere kant, dit keer vergezeld door kattengeur. Crowcall keek om en was opgelucht om te zien dat het een apprentice was. Net zoals het maïsveld onbezoedeld. "Maakt niet uit", miauwde ze en ondanks haar sombere humeur wist ze naar hem te glimlachen. Dwarfpaw. Nog maar een paar manen in de clan waarin hij niet geboren was, de clan van zijn vader. Die kater had zijn zoon opgehaald en was er vervolgens zelf vandoor gegaan. Het was nogal een schandaal geweest. Crowcall kon niet anders dan iets van verbondenheid voelen met de zwart-witte kat die ze nauwelijks kenden. Halfclanners onder elkaar, nietwaar?

Was hij toch bijna vol tegen de zwarte kattin opgebotst. Dat zou niet bepaald een goede eerste indruk zijn geweest. Slechte eerste indrukken, daar scheen hij goed in te zijn. “Sorry- ik was in gedachten verzonken.” Een oprecht excuus. Iets dat bij hem niet al te vaak voorkwam. Maar zo op z’n tijd wilde hij er nog wel eens eentje geven. Het werd geapprecieerd. Hij was opgelucht dat Crowcall niet kwaad leek te zijn over zijn onhandigheid. Nu waren er ook niet echt ongelukken gebeurd. Maar toch, sommige katten hadden daar nu eenmaal niet zo veel geduld mee. "Maakt niet uit", Zei Crowcall en glimlachte naar hem. Dwarfpaw glimlachte beleefd terug en ging op een klein afstandje van haar zitten. Het gebeurde niet heel vaak dat hij zich snel echt op zijn gemak voelde rond zijn ‘kennissen’ in de Clan. Maar gelukkig scheen dat hier wel het geval te zijn.  Beide waren ze nog niet heel erg spraakzaam geweest. Maar ergens was dat ook wel logisch. Hun ontmoeting was meer toeval dan welwillendheid. Toch zou daar wel verandering in kunnen komen. En Dwarfpaw had er geen problemen mee om daarin de eerste stap te zetten. Als Crowcall echt geen zin had in een gesprek dan zou ze dat vanaf wel wel aangeven. Hij kon het niet helpen toch al snel nieuwsgierig te zijn naar de situatie die zich hier voordeed. Wat deed ze hier zo alleen in de gele planten? “Ook op zoek naar een stille nadenk plaats?” Vroeg hij, de nieuwsgierigheid hoorbaar in zijn stem. Het was een simpele vraag geweest. Maar men kon zelf bepalen hoe uitgebreid daar antwoord op gegeven zou worden. Van een ‘ja’ tot een uitgebreide uitleg over waar ze mee zat, het was allemaal mogelijk.

.:Sorry:.:

Ze had gedacht helemaal alleen te willen zijn, maar merkte dat ze zich niet stoorde aan de aanwezigheid van de jonge kater. Verder dan de begroeting ging haar eigen tekst in eerste instantie niet. Rust en stilte had ze gewild en ze was ergens bang een ruzie te starten als ze meteen haar hart zou luchten. Conflict was niet iets waar ze nu op zat te wachten. In eerste instantie beantwoordde ze zijn vraag dan ook niet met veel meer dan een bevestigend "Hm", en een knikje. Na een paar tellen draaide ze zich om naar de zwart-witte kater, nu iets van nieuwsgierigheid in háár ogen. "Ook?"