Some things are meant to be

Langzaamaan kwam er een beetje meer beweging in de driepotige kitten. Niet extreem veel, niet zoals de anderen; maar met bevende dunne pootjes zette hij zijn eerste zelfstandige stapjes, op een leeftijd van twee manen. Het waren geen enthousiaste huppelpasjes, nog angstige trillerige sluippasjes. Het was gewoon, omdat hij moest, omdat zijn beenderen pijn deden van altijd in dezelfde positie te liggen. Het stappen op zich ging verbazingwekkend vlot, of toch relatief vlot; want voor elke andere kitten zou dit vreselijk traag en lomp zijn. Hij zette een paar stappen, tot hij aan de uitgang van de nursery was, en plofte daar uitgeput neer. Dit was waarom Annuletkit normaal niet probeerde. Hij was duidelijk niet gebouwd om te lopen; Starclan's grootste grap was dat hij in Windclan zat, de clan bekend om hun snelheid.

Gorsekit zijn oogjes begluurden een zwarte kitten die moeizaam door de nursery bewoog. Hij had hem nog nauwelijks eerder gezien. Hij kwam nooit spelen of praten. Maar dat was nog niet het bijzonderste van de zwarte kitten. Hij was namelijk anders, heel anders. Hij miste één achterpoot. En zover Gorsekit wist had elke kat vier poten in totaal. Dat maakte de zwarte kat apart, en ook een beetje eng. Toch kreeg Gorsekit medelijden met hem, hoe hij neerviel van zijn kleine stukje lopen. Misschien zou hij nooit normaal kunnen lopen. Gorsekit wilde niet dat de zwarte kitten zich verdrietig zou voelen, of minder dan ieder andere kitten in de nursery. Dus Gorsekit nam een hap adem en liep naar de kitten toe die aan de ingang van het kamp zat. ‘U-euuh hoi!’ Gorsekit probeerde zo opgewekt mogelijk te klinken, maar zijn stem trilde alsnog een beetje toen hij bij de kitten ging zitten. ‘Ik ben Gojsekit! En jij?’

Annuletkit kneep zijn oogjes toe tegen het felle licht dat brandde in zijn lichtblauwe oogjes, toen een opgewekt maar beverig stemmetje hem begroette. Het zwarte katertje fronste lichtjes en wierp even een blik opzij, maar gaf verder weinig reactie. De toon van de kitten klonk al niet positief, eerde gemaakt blij, en als Gorsekit dacht dat hij iemand was om mee te lachen zou hij vast snel verveeld raken. Nee, Annuletkit was niet bijster interessant; en hoe sneller de anderen dat doorhadden en hem niet meer lastigvielen, hoe beter. Dan kon hij tenminste in stilte afzien.

Gorsekit zag de ogen van de zwarte kitten op zich vallen. Maar verder: niets. Geen hoi, geen naam. Gorsekit keek meteen ongemakkelijk naar zijn pootjes en beet op zijn wangen. Oh, was het verkeerd om naar hem toe te lopen? Hij had het goed bedoeld hoor! Maar blijkbaar haatte de mocht kitten hem nu al niet. Oh, en nu? Moest hij iets zeggen? Hij wilde de zwarte kitten één: niet beledigen, twee: niet boos maken. En hij was zo bang dat het volgende wat hij zou zeggen ook verkeerd zou zijn. ‘Wil je.. spelen?’ vroeg hij toen stilletjes. Zelf Gorsekit kon de vrolijkheid niet meer in zijn stem opbrengen. Hij was gewoon bang wat de volgende reactie van de kitten zou zijn. Hij wilde ergens niet afgewezen worden, maar hij wou ook niet onvriendelijk zijn. Een duivels dilemma.

De kitten leek langzaamaan door te hebben dat hij niet het juiste type was om mee om te gaan, al bleef het katertje koppig doorgaan. Dat snapte Annuletkit niet echt. Waarschijnlijk wist hij al wat hij zou antwoorden, namelijk nee, dus waarom probeerde hij dan nog? Wat was het nut? De zwarte kitten haalde zijn schouders op, al gleed zijn ijzige blauwe blik nu opnieuw naar de rood met witte kitten. Was Gorsekit dom, misschien? Misschien was het niet normaal om al te weten wat de uitkomst zou zijn van een vraag. Misschien was hij de enige die slim genoeg was om te weten dat alles gewoon compleet nutteloos was. Dat zou veel verklaren.

Doodse stilte was zijn antwoord. Oh nee! Gorsekit keek naar de grond en boorde zijn nageltjes in de grond. Hij probeerde het alleen maar goed te doen! Waarom was de zwarte kitten dan zo… zo onaardig? Voorzichtig keek hij weer op naar de kitten. De zwarte kitten had nog geen woord gezegd. Wanneer moest Gorsekit ophouden met proberen? ‘Wil je dan iets andejs doen?’ kwam er uiteindelijk uit het rood-witte kittentje, met een bevend stemmetje. Ergens verwachtte Gorsekit weer geen antwoord. De zwarte kitten had nog geen aanstalten gemaakt om iets te zeggen. Misschien wilde hij niet spelen, moest Gorsekit het gewoon opgeven. Als de kitten met drie poten niet wilde, dan kon hij ook niets doen.

Annuletkit fronste, zowel van irritatie als van ongeloof. Hij had wel verwacht dat Gorsekit ondertussen al opgegeven zou hebben, maar nee - het rosse katertje leek in zijn hele doen wel compleet het tegenovergestelde van hem. Hoewel Annuletkit zelfs nooit zou proberen, gaf Gorsekit niet snel op; en hoewel hij er zelf vanuitging dat niemand iets met hem te maken wou hebben, leek de ander eerder optimistisch ingesteld. Annuletkit was niet in staat dat te snappen. Het kwam ook niet bij hem op dat zijn mening misschien gevormd werd door zijn handicap en zijn eerste dagen, al herinnerde hij zich zijn eerste dagen bij de rogue niet eens meer. Het had onbewust toch de fundering van zijn pessimisme gelegd. "Ben je dom?", vroeg hij uiteindelijk na een lange stilte waarin hij enkel de ander had aangekeken met zijn ijzig blauwe ogen. Hoewel hij zijn stem amper gebruikte, klonken zijn woorden glashelder; al was de toon die hij gebruikte ijskoud, bijna robotisch.

Het was stil. IJzig stil. Maar uiteindelijk gaf de zwarte kitten antwoord. Een antwoord die Gorsekit fysiek in elkaar deed krimpen en bijna de tranen spontaan in zijn ogen deed springen. Blijkbaar was hij dom? Wat had hij gedaan wat dom was? Oh nee, hij had nooit tegen de kitten moeten praten. Hij had nooit medelijden met hem moeten voelen. De kitten liep vast nooit om een reden. Had geen vriendjes om een reden. ’S-Sorry!’ snikte Gorsekit dan ook meteen, waarbij hij achteruit schuifelde. De zwarte kitten was nu echt eng. En gemeen. Maar hij had gelijk. Gorsekit was dom. Oerdom! ‘I-ik.. ljaat je wel..’ kwam er hakkelend uit zijn bekje. De traantjes waren nu gevormd en biggelden langzaam over zijn wangetjes. Hij droop meteen af. Keerde zich om en wilde zo snel mogelijk terug naar zijn nest rennen, zijn staartje laag slepend over de grond.