Whispering words of long lost lullabies

Het waaide erg veel vandaag. Dat was het eerste wat Watercolour was opgevallen. Zelfs na een lange dag jagen kon ze het maar niet uit haar hoofd zetten. En nu lag ze hier, in het kamp, en ze luisterde er nog steeds naar. Het was alsof het sprak, als een oud slaapliedje dat haar moeder altijd voor haar zong, en dat, als ze ooit het geluk had om kittens te mogen krijgen, zij ook aan haar kittens zou leren. Onbewust neuriede ze het deuntje. Al die herinneringen aan vroeger drongen zich aan haar op, en ze merkte dat ze het miste, ze miste de tijd dat ze een kitten was en haar enige zorgen de kwaliteit van de mosballetjes waren. Ze verzonk in gedachten, terugdenkend aan die goede oude tijd die nooit terug zou komen.

- Pepperpaw first

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepperpaw had zojuist de nesten in de Elder's den vervangen en moest toegeven dat het een stuk minder leuk was zonder Settledpaw. Helaas was ze nu een grote apprentice en moest ze soms ook dingen in haar upje oplossen. Ze zag er geradbraakt uit met af en toe een plukje mos dat in haar pels was blijven hangen. Maar goed, dat was niet anders. Ze stopte echter met lopen toen ze een zacht geneurie hoorde. Huh.. Dat klonk een beetje zoals het geneurie van haar moeder en Burnetbliss. Pepperpaw bleef stil staan en keek van een afstandje, in stilte luisterend.}

Dit... was fijn. Ze voelde zich veilig. Ze keek even om zich heen, maar merkte de kat die aan het meeluisteren was niet op. Nu begon ze harder te neuriën, ze gaf er niet meer om of iemand haar zou horen, of iemand haar zou uitlachen. Misschien was er geen mogelijkheid om volledig terug te gaan naar haar kittentijd, maar dit kwam wel dichtbij.

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Voor een moment hield het neuriën op, waarop Pepperpaw’s oren wat teleurgesteld begonnen te hangen. Maar vervolgens ging het geluid door. Pepperpaw’s oren spitsten zich weer opgewekt, waarna ze toch wat langzamer dichterbij wandelde, de struiken verlatend. Met een opgewekte blik bleef ze luisteren, haar hoofdje wat nieuwsgierig scheef houdende.}

Nu pas merkte ze de ander op. Terwijl ze bleef neuriën glimlachte ze naar Pepperpaw, die erg geïnteresseerd leek. Watercolour zwaaide haar staart in een “kom maar” beweging. Ze zou dit liedje niet voor zichzelf houden, daar was het te mooi voor. Zachtjes begon ze nu te zingen. De kattin wist de woorden niet meer precies, dus vulde ze de stukken die ze niet kende in met geneurie. Dit, dit was het goede leven.

~~Het liedje is Song Of The Sea (lullaby versie)~~

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Haar ogen ontmoetten die van Watercolour en voor een momentje bevroor Pepperpaw, zich verschrikkelijk betrapt voelend. Zou de warrior boos zijn dat Pepperpaw haar af had lopen luisteren? Maar Pepperpaw kon opgelucht ademhalen en deed dit dan ook. De warrior wenkte haar met haar staart en Pepperpaw glimlachte hierop breed. Met voorzichtige stappen liep ze naar de mooie kattin toe en luisterde met grote ogen, waarna ze uiteindelijk zei: "Mevrouw, u kunt dat heel mooi.."}

Onderwerp: Re: Whispering words of long lost lullabies