Ultralight beam [Settledust]

Settleddust. Hij moest er nog steeds aan wennen. Maar zoals zo vaak waren zijn clangenoten er bijna sneller aan gewend dan hijzelf. Maar Settleddust had wel meer te verduren dan alleen dat. Zijn verloren staart. Hij was nog nauwelijks de medicine cat den uit geweest. Naar de prooistapel en weer terug. De uitgang van het kamp was geen uitnodiging geweest, slecht een teken van onrust. Hij had zijn warrior naam nu wel, maar misschien kon hij beter de elders den in duiken. Hij kon nog niet eens weer normaal lopen. Misschien kon hij wel nooit meer jagen en vechten. Dan was hij een last, geen warrior.
Maar Settleddust had zichzelf gedwongen de stoffige medicine cat den uit te komen. Hij had weer stevigere voeting op zijn voorpoten gevonden, zijn achterhand leek echter nog een beetje wankel. De jonge kater dacht wel na over iedere stap, elke poot die geplaats werd moest perfect gebalanceerd geplaats worden, anders wiebelde hij meteen iets van zijn pad. Maar Settleddust dacht dat het beter werd. Misschien moest hij gewoon meer oefenen.
Toen kwam opeens een kleine rosse kat op zijn netvlies. Hij glimlachte naar Amberhunt en een waterig lachje kwam van zijn gelaat toen hij hem feliciteerde met zijn warrior naam. ‘Dankjewel, Amberhunt,’ miauwde Settleddust terug. Hij probeerde opgewekt te klinken. Hij wás ook echt wel blij met zijn nieuwe naam. Maar al het andere zat hem een beetje dwars.

Settleddust was kennelijk een open boek, want Amberhunt seinde zonder iets te zeggen dat hij mee moest komen. Toen de rosse kater zich had omgedraaid vloekte hij zacht in zichzelf, waarna hij met berekende stappen de kater volgde. Toen ze kwamen op een iets afgezonderd plekje bleef Settleddust ongemakkelijk staan, niet willen laten zien dat zitten, liggen of ook maar in een andere houding komen nog een flinke klus was. En toen zei de kater dingen wat de spijker op zijn kop sloeg. Hij knikte langzaam instemmend en voelde een brok in zijn keel opkomen, waarna hij met een waterig lachje reageerde op de manier hoe Amberhunt zei dat ze een probleem zouden hebben. Settleddust zuchtte en liet zijn kopje iets hangen. ‘Maar misschien hadden ze me iets langer apprentice moeten houden. Zodat ik weer kon leren.. je weet wel.’ Maar wie kon hem helpen? Niemand hier had geen staart. Misschien was dit ook wel een ding die hij zelf moest uitzoeken. Zijn training was in principe afgelopen. Final assesment was geslaagd. En er stond geen paw meer achter zijn naam.

Hij was geen medicine cat, en wist niet altijd wat het beste voor iemand was, meestal niet zelfs... Maar hij had over alles een eigen mening en zou alles doen om die te uitten. Natuurlijk had Settled weinig vertrouwen in zijn warriorschap, wat hij te danken had aan zijn nieuwe handicap, maar Amberhunt zou niet toestaan dat hij zichzelf een gat in groef waar hij niet meer uit zou kunnen komen. "Als jij bij de ceremonie Apprentice was gebleven zou dat je alleen maar beperkt hebben. Natuurlijk moet je veel opnieuw leren, maar geen enkele mentor zou je daarbij kunnen helpen. Niemand hier weet hoe jouw lichaam nu werkt... Het spijt me, maar je zult het zelf moeten doen" vertelde hij zo eerlijk mogelijk. "En dit klinkt natuurlijk ongelofelijk afgezaagd.. Maar je kunt het ook." Zonder het door te hebben waren zijn ogen vochtig geworden. Dit gesprek deed echt iets met hem...

Ergens wilde Settleddust zijn ogen rollen. Zeggen dat het niet waar was, dat Amberhunt dit alleen maar zei om hem beter te laten voelen. Maar er zat een kern van waarheid achter. Hij zou het zelf maar moeten uitzoeken. Hij voelde zich deels aan zijn lot achtergelaten. Maar dan herinnerde hij zich alle katten die enthousiast hadden gereageerd op zijn ceremonie. Viper, Pepper, Acorn of de kleine rosse kater voor hem. Ze zouden hem allemaal helpen als hij hulp nodig had. Settleddust knikte dan ook langzaam. ‘Je hebt ook wel gelijk,’ miauwde hij toegevend. En toen de kater ook nog eens benadrukte dat hij het kon, kwam er een klein glimlachje om de lippen van de kater. ‘Bedankt,’ mauwde hij daarna. Hij was ook wel echt dankbaar voor de woorden van de rosse kater.

Zijn woorden leken echt door te dringen en daar was Amberhunt ongelofelijk blij mee. Hij hoopte dat het iets voor Settled zou doen en dat het hem zou helpen om zichzelf weer op te pakken en verder te gaan. "Geen probleem... Laat het je niet kapotmaken.. Ik weet dan niet hoe jij je precies voelt, maar dáár heb ik de nodige ervaring mee gehad." Vervolgde hij, nu weer een klein beetje glimlachend. Misschien zei de jonge warrior alleen meer dat hij gelijk had, maar het gaf Amber hoe dan ook een goed gevoel om het te horen...

Settleddust glimlachte. Misschien moest hij gewoon zich vermannen, ballen tonen en dit hem niet klein laten krijgen. De jonge kater rechtte zijn schouders en een nieuwe vonk leek aan te wakkeren in zijn ogen. De rosse kater sprak over dat het hem niet kapot mocht maken. En dat hij er ervaring mee had. Meteen bracht Settleddust hem terug naar hun vorige gesprek en hij knikte standvastig. ‘Nee, ik kan dit,’ miauwde hij zelfverzekerd. Een glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij de kleine kat weer aankeek. ‘Dankjewel. Ik waardeer dit echt.’

Hij had de ander opgefleurd en nieuwe hoop gegeven en Amber begon een beetje te stralen. En het werd nog beter toen Settled zei dat hij het echt waardeerde. "Goedzo" Miauwde hij, een het oogcontact vermijdend, toen besloot Amber het over een andere boeg te gooien, een wat luchtiger onderwerp. "Nu we dat gehad hebben... Moet ik je toch vragen of je al een bijzondere kat op het oog hebt" Vervolgde hij, licht grinnikend.

Settleddust leek het gewicht van zijn schouders ervan af te hebben gezucht. Ja, hij zou zo snel mogelijk beginnen met weer te trainen. Hoe moeilijk kon het zijn? Zodra hij weer normaal kon lopen zou alles zo terugkomen, toch? Hij rechtte zijn schouders en keek de rosse kater dankbaar aan. Die besloot het gesprek opeens een hele andere kant op te gooien en vroeg of hij iemand op het oog had. Settleddust gezicht veranderde kort naar schrik toen hij de witte RiverClan poes voor zich zag. Daar kon hij natuurlijk nooit over praten, maar hij kreeg al snel een lach op zijn gezicht. De kater zat hem gewoon wat te stangen. ‘Wat?! Nee!’ mauwde hij toen quasi verontwaardigd. ‘Ik heb daar toch geen tijd voor,’ sprak hij met een jolige ondertoon. ‘En ik ben niet zo woest aantrekkelijk meer,’ mauwde hij met de nodige zelfspot.

Het was leuk om te zien hoe de ander schrok en Amber keek hem grijnzend aan. Gelukkig ging Settled er gezellig in mee en zei dat hij er geen tijd voor had, maar Amber voelde dat er meer te vertellen was. Toen zei de jonge kater dat hij niet meer zo aantrekkelijk was, nou dat maakte Amber wel uit. "Hey, Ik heb uiteraard dé mooiste kater in het woud voor mezelf opgeëist, dat is geen discussie. Maar jij bent zeker niet onaantrekkelijk" Miauwde hij achteloos, zonder ruimte voor een weerwoord. "Maar weet je zeker dat er niks gaande is? Je schrok zo" miauwde hij, nog steeds met de grote grijns op zijn gezicht.

Settleddust kon nu wel lachen om de kleine rosse kater. Hij maakte grapjes, maar allemaal goed bedoeld. Al was het misschien een klein beetje ongemakkelijk. Gelukkig had Amberhunt al een partner en kon Settleddust met een gerust hartje gaan slapen. Settleddust besloot om maar zijn schattigste glimlachje op te zetten, om vervolgens de kater weer grijnzend aan te kijken. Maar de volgende vraag liet zijn grijns weer wat afzakken. Oh nee, was hij zo’n duidelijk dat hij iets achterhield. Nee, hij was gek. Amberhunt wist van niets. Settleddust schudde zijn kop, waarna hij weer een grijns op zijn gezicht forceerde. ‘Nee, ik schrok gewoon van de nieuwsgierigheid van een bepaalde kat hiero,’ grinnikte hij, waarna hij de kater een speels duwtje gaf. Nee hoor, er was niets aan de hand…

Natuurlijk, de opmerking was een klein beetje ongepast geweest. Maar hij wist wel dat Settleddust ertegen zou kunnen. Amber grijnsde een beetje toen hij een duwtje kreeg. "Dat is de taak van een vriend en adviseur, niet?" vroeg hij met een knipoog. "Om net té veel te willen weten." Nou, hijzelf was de koning van te veel willen weten: Amberhunt had meerdere keren meegemaakt dat hij een gesprek compleet verpast had omdat hij te ver doorvroeg, en daarom weerhield hij zich daar nu van. Maar diep van binnen wist de rosse kater zeker dat hij iets in die groene ogen had gezien.

Settleddust lachte vrolijk mee met de kater. Het voelde vreselijk om tegen hem te liegen, helemaal omdat Amberhunt hem vertrouwd had met één van zijn grootste geheimen. Maar het kon niet. En was het echt liegen? Hij verzweeg de waarheid gewoon. Voor Amberhunt zijn eigen bestwil, voor zijn eigen bestwil. En bovendien, Blizzardpaw was een vriendin. Ze kwam uit RiverClan. Settleddust wist heus wel dat nooit wat meer zou worden. En dat wilde hij ook niet. Echt niet. ‘Maar ik moet je teleurstellen,’ grinnikte hij vrolijk. ‘Geen meisjes hebben dit tere hartje weten te veroveren,’ miauwde hij quasi dramatisch, met een korte grinnik die over zijn lippen rolde.

Waar was dit gesprek heen gegaan? Het begon als een simpele felicitatie, werd toen een soort therapie geprek en was nu een vriendschappelijke plagerij over romantische interesses. "Dan zal ik je daar maar mee vertrouwen" glimlachte hij, maar hij liet doorklinken dat er íets meer was. Amber keek het kamp in "maar net als vorige keer... onthoud wat ik tegen je gezegd heb, want ik meen het. En het betekent heel wat voor me dat je doorgaat" zei hij toen iets serieuzer

Amberhunt zei het één, maar Settleddust had ergens het gevoel alsof hij hem juist niet helemaal geloofde. Hij slikte en keek even kort weg. Maar het was helemaal Amberhunt zijn zaken niet. Dit was iets wat hij voor zichzelf hield, want hij kon het niet met iemand delen. Iedereen zou hem achterlijk vinden!  Maar Settleddust dwong zichzelf weer naar de rosse kater te kijken en hij glimlachte dankbaar. Amberhunt was er écht voor hem. Heel gek dat de kleine kater en hem zo goed klikten, alhoewel hij ouder was. Hij was een soort oude broer… een vader? ‘Dankjewel.. Ik heb gewoon wat tijd nodig.. denk ik.’ Hij wou echter dat het niet zo was. Hij wilde gewoon dat hij zo weer zijn normale leven zou kunnen oppakken. Zou kunnen genieten van het feit dat hij warrior was geworden. Maar het was alsof hij zijn training helemaal opnieuw moest doen.

Het was hartverscheurend om te zien hoe iemand die ongelofelijk blij zou moeten zijn met zijn nieuwe rang en naam, er zo aan toe was. En natuurlijk had Settled tijd nodig, om uit te zoeken hoe hij met deze handicap om zou gaan. Want hoewel Amber hem hoop had ingesproken, hij was nog steeds realistisch. Dingen zoals klimmen zouden bijna onmogelijk worden voor de jonge warrior, dankzij het enorme gevaar dat er aan verbonden zou zijn. "Uiteraard... En zoek me op als je hulp nodig heb... Ook als ik het druk heb of niet in het beste humeur ben, dit is eens stuk belangrijker" Miauwde hij terwijl hij zijn wang heel even vriendelijk en misschien troostend tegen die van de cyperse kater wreef.

De kleine rosse kater was zo vriendelijk tegen hem. Hij bood zijn schouder aan als hij het moeilijk had. Waar had Settleddust dit aan verdiend? Zijn groene ogen stonden dankbaar en hij liet zich gewillig door de rosse kater aanraken. ‘Zal ik doen,’ miauwde Settleddust zachtjes. Hij zou ook niet weten wie anders. Hij was praktisch gezien een wees. Acorndust was zijn mentor geweest, maar ze waren nooit echt.. close geweest. Hij was er om hem alles te leren en dat had hij uitstekend gedaan. Settleddust had zich ook écht klaar gevoeld voor zijn nieuwe naam, totdat het ongelukje gebeurde. Nu werd hij in het diepe gegooid en was het Amberhunt die voor hem klaar stond. ‘Ik denk, dat ik maar weer ga,’ mompelde hij toen zachtjes naar de rosse kater. Hij had hem vriendelijk met zijn staart aangeraakt als hij kon, maar in plaats daarvan duwde hij zacht zijn neus tegen zijn schouder. De rosse kater had hem hernieuwde energie ingepraat, om meteen weer te gaan trainen. ‘Echt bedankt.’ Settleddust wist niet hoe vaak hij het kon zeggen. Hij hees zichzelf weer wiebelend overeind, maar verbeet zichzelf snel en duwde wat extra gewicht op zijn achterpoten.

Het gesprek was ten einde, en hoewel Amber dat jammer vond had hij bereikt wat hij wilde. Hij had er hoogstpersoonlijk voor gezorgd dat Settleddust zijn warriornaam eer aan zou doen en zich niet afhankelijk bleef voelen van anderen. Hij zelf was de enige die hem kon helpen en hoewel dat een gigantische uitdaging zou worden: Amber wist dat hij het aan kon. "Ja, ik moet ook maar weer eens aan de slag" zei de rosse kater, een stuk opgewekter dan hij zich in dagen gevoeld had. Hij hees zich ook weer omhoog en keek naar de uitgang van het kamp, hij zou gaan jagen. "Maak er wat van, want jij bent de enige die dat voor je kan doen" Miauwde hij zachtjes en duwde zijn kopje nog even bemoedigend tegen de schouder van de jonge warrior, alvorens richting de uitgang te lopen. Hij glimlachte nog één keer over zijn schouder en verdween toen het kamp uit

Topic uit

De kleine kater miauwde dat hij inderdaad maar verder moest. Settleddust knikte. Ja, werk, dat was wel het goede woord. Hij kreeg nog het goede advies om er wat van te maken. Wat dat precies was, wist Settleddust ook nog niet precies. Maar hij zou zijn stinkende best te doen om nog altijd een van de beste en waardevolle warriors van de clan zou worden. Ondanks dat hij nu nog instabiel op zijn poten stond, binnen no-time zou hij weer aan het jagen zijn. Een gedachte die hem weer vastberaden maakte. Hij kreeg nog een kopje tegen zijn schouder en Settleddust antwoordde met zacht gesnor. Hij keek de rosse kater uit toen hij het kamp uit ging en hij knikte. Ja, ze zouden weer snel samen jagen!

- Topic uit