Fluffle puff

Met 2 moons oud was Littlekit al best een decadent meisje geworden, ookal was ze nog altijd veel te klein voor haar leeftijd. Inmiddels hadden haar ogen niet langer meer een kitten blauwe kleur, maar, uh, een volwassen blauwe kleur? En had ze al best wel wat van haar kleine wereldje ontdekt. Toch zat het leven nog altijd vol verrassingen, zoals ook nu. Een van de warriors had een enorme veer mee genomen, waarschijnlijk van een roofvogel, zodat zij er mee konden spelen. Littlekit had het al heel snel geclaimed en had de in verhouding met haar enorme veer mee genomen naar de rand van het kamp, waar ze met grote twinkelende ogen het telkens weer in de lucht gooide en ving, giechelend en al. Wel heel voorzichtig hoor, want hij mocht niet kapot. Wat was dat gaaf!

&Whitekit

Zoals hij wel vaker deed banjerde Whitekit door het kamp. Hij was op zoek naar wat leuks om te doen en het duurde niet lang voordat hij een ideetje kreeg. Want hij zag Littlekit en die was stom en ze was aan het spelen met nog iets stoms! Há! Hij sloop dichterbij, want ze mocht hem niet zien hoor, dan was de lol er vanaf. Hij wachtte gespannen totdat ze de veer in de lucht gooide... En hapte hem zo uit de lucht! Hij voelde het ding knakken tussen zijn tandjes. Triomfantelijk keek hij naar het katje. Wat zou ze doen?

En daar gebeurde het, het monster sprong naar voren en scheurde haar pluizige vriendje in stukken! Littlekit slaakte een kreetje uit en keek hem beteuterd maar boven alles boos aan. Meteen daarna keek ze om zich heen, maar tot haar frustratie waren er even geen queens of warriors in de buurt die hen in de gaten hielden, wat vervelend was want normaal gezien was haar tactiek om ontzettend dikke krokodillen tranen op te zetten en dan te zorgen dat Whitekit straf zou krijgen, maar nu kon dat niet. Eigenlijk wilde ze hem slaan, maar dat mocht niet. Zucht! Wat was het leven van een lady toch ook zwaar. Dan maar een andere tactiek. Ze hief haar kopje op. "Hmpf! Ik was daar toch niet mee aan het spelen, hoor," toch prikten er kleine traantjes in haar ogen want! Dat was haar veren vriendje!

Hij kreeg een boze uitdrukking naar hem toegestuurd wat hij maar wat leuk vond, en hij glimlachte lief naar haar met de geknakte veer nog tussen zijn kaken. Hij zag haar rondkijken, maar wist dat er niemand om hen heen was om er wat over te zeggen! Dat had hij wel zo gepland. Want straf krijgen, daar hield hij niet van. Verrast keek hij op op de woorden van Littlekit. Hij had verwacht dat ze hem uit zou foeteren maar ze deed juist onverschillig. Wat ontzettend saai was dat zeg. Toch spraken haar ogen boekdelen. "Echt wel, ik kon dat gewoon zien." miauwde Whitekit droogjes tussen de veer door. "Het was echt een super lelijke veer, ik heb je gered van zo'n vies ding," zei hij toen triomfantelijk.

Ze waren ouder, ze waren sterker,,, ze waren nog altijd domme kittens die nu net iets beter konden praten en dus bekvechten. "Echt wel, ik kon dat gewoon zien." ze hief haar neus hooghartig in de lucht en draaide zich half van hem weg. "Nou, dan moet je je ogen laten checken, hmpf!" haar mooie veer... Die lag daar nu zo verkompeld en kapot, door die stomme stomme Whitekit! Hij moest ook echt álles verpesten he? Dit zou ze onthouden, en ze zou hem terug pakken. Ja! "Het was echt een super lelijke veer, ik heb je gered van zo'n vies ding," nu kon ze het niet laten om zich toch weer naar hem om te keren en hem uiterst boos aan te kijken. De queens vertelden verhaaltjes over knappe katers die je kwamen redden, over de prins op het witte paard, niet een Whitekit die je veer sloopte! "Nietus! Ik hoef helemaal niet door jou gered te worden, stommerik!"

Nou zeg, Little draaide zich van hem weg en dat vond hij opnieuw super saai. Hij wou dat ze naar hem keek, hallo, hij had haar veer toch? Wat was dit nou voor onzin! Hij sprong dan ook weer uitdagend voor haar neus, met een wild zwiepende staart en een grote grijns. Als zij weg keek zou hij gewoon weer terug voor haar springen. Toen hij opmerkte dat hij haar gered had werd ze toch weer lekker op haar teentjes getrapt! Triomfantelijk keek hij haar aan. "Wellis, dat moet je wel want jij bent klein en jong en een meisje!" Há! Daar zou ze niks op terug kunnen zeggen want het was allemaal lekker waar!

Dat vond ze stom! Ze wilde niet dat hij haar kwam beschermen. "Wellis, dat moet je wel want jij bent klein en jong en een meisje!" nu was ze écht boos hoor. Haar grijze vacht floofte overeind en maakte haar in een nog wolliger bolletje grijze wol. "Jongens zijn stom!" piepte ze boos. "Meisjes zijn mooi en lief en stoer en leuk en en en," wat waren nog meer woorden die iets goeds betekenden? Haar vocabulaire was nog niet zo uitgebreid. "En ik heb jouw red... redder... redding niet nodig!" met haar kop hoog en haar borst vooruit en haar staartje in de lucht keek ze hem aan. "En ik ben niet klein!"

Oh, White moest weer zo hard lachen toen ze deed wat ze deed als ze boos was! Heel haar wangetjes werden dan bol en haar lichaam werd een rondje door haar grijze vacht. Bovendien was het nog grappiger als ze dan ging praten want ze deed het gelijk allemaal zo snel en ze was gewoon een rond tonnetje geluid! Haha!! White gierde het uit terwijl ze allemaal stomme meisjes dingen ging opnoemen. "Bleegghh! Stel je voor je bent alleen maar mooi en lief! Meisjes zijn niet stoer," met een grote grijns stak hij zijn tong uit. Hij schudde hard zijn kop toen ze zei dat ze zijn redding niet nodig had - há! ze had zelfs moeite met het woord! - en dat ze niet klein was. Nou, daar zou hij haar toch is wat laten zien! "Je bent wel klein, kijk dan!" miauwde hij waarna hij naast haar ging staan en mooi kon laten zien dat hij wel een halve kop groter was.

Hij bleef maar lachen!! Littlekit was aan het koken van woede en wilde eigenlijk hem slaan en huilen, want hij was zo gemeen. Iedereen noemde haar altijd klein en ze wilde ook groot en stoer zijn! Ookal was ze een meisje! Whitekit was niet stoer... Al was hij wel groot, en sterk, en durfde hij helemaal naar de leadersden... Maar hij was wel gemeen. Littlekit kreeg kleine traantjes in haar ogen toen hij ook nog eens naast haar ging staan en veel groter was. "Ik vind jou de grootste stommerik van alle kittens!" piepte ze boos en liep stampvoetend weg van hem, in het voorbijgaan pakte ze toch nog even haar verfomfaaide en kapotte veer. Stom! Stom! Alle jongens waren stom, en Whitekit was het aller stomsterder. Ze wilde bij mama liggen, die zou vast wél zeggen dat ze stoer was... Toch?

Oh oh, Whitekit had in al zijn lol helemaal niet door dat Littlekit het echt niet meer leuk vond! Toen hij lachend naar haar opzij keek en tranen in haar ogen zag, schrok hij toch wel een beetje. Was hij te ver gegaan? Hij deed alleen maar plagen hoor, ze hoefde niet zo gevoelig te zijn. Typisch voor een meisje- Oh nee, ze liep weg! En ze noemde hem het allerstomst. Dat vond hij niet leuk. Hij was helemaal niet stom. "Je bent ZELF stom!" schreeuwde hij toen, plots heel boos en óók met traantjes in zijn ogen. Hij vond het helemaal niet leuk dat ze dat zo tegen hem zei! "Blijf staan!" schreeuwde hij tegen de weg stampende kitten. Want hoewel hij eigenlijk zijn excuses had willen aanbieden was hij nu gewoon heel boos. En zei mocht niet beslissen wanneer ze wegging, dat zou hij wel voor haar doen.

Wat!! Nu was zij stom?! Littlekit snuffelde boos en knipperde haar traantjes weg, maar draaide zich niet meer naar hem om hoor! Ze ging naar mama en de queens toe en alles zeggen wat hij gemeen had gedaan en dan zouden ze haar troosten en hem misschien wel straf geven. Hmf! Dan zou hij zijn lesje wél leren en mocht zij toe kijken terwijl hij alle teken weghaalde bij de elders. Die gedachte gaf haar wat troost, maar Whitekit moest het zoals altijd weer verpesten!1!!! "Blijf staan!" ze draaide boos even haar koppie om. "Neee-hee! Laat me met rust! Je doet altijd stom!" en toen deed ze het ergste gebaar dat ze kende, ze stak haar tong naar hem uit! Niet plagend, maar echt gemeen bedoeld! En toen draaide ze haar kop weer om en vervolgde haar weg naar de nursery, dat ging hem leren.

Nu keken toch wel heel veel katten hun kant op, omdat hij zo geschreeuwd had. White kromp lichtelijk ineen toen een warrior wel een hele boze blik zijn kant op stuurde, terwijl, Little had eerst het stom-woord gezegd!! Niet hij! Wat een onzin. Daarom riep hij weer zo boos dat ze moest blijven staan, maar Littlekit zei gewoon dat ze het niet ging doen en noemde hem weer stom. Boos duwde het katje zijn oren diep, diep in zijn nek en hij klapte zijn nageltjes uit om deze gefrustreerd in de grond te duwen. Hij wou haar niet meer zien! Nooit niet! Toen ze haar tong naar hem uitstak deed hij mooi precies hetzelfde terug! "K UTWIJF!" zei hij toen hard, hopelijk moest ze ervan huilen! Hij haatte haar! HAATTE haar!!! Ook hij draaide zich om en stormde richting de medicine cat's den om hopelijk daar zijn papa te vinden.