Trauma

Meestal vermeed Redpetal deze plek. Hier hingen zoveel herinneringen - het was bijna alsof ze zijn lach nog kon horen wanneer ze hier zat. Maar vandaag was ze er per ongeluk op uitgekomen, terwijl ze even niet aan het opletten was. Het had de adem uit haar longen geslagen. Voorzichtig daalde ze af, haar pootjes in het losse zand zakkend. In het midden van de kuil bleef ze staan, omhoog kijkend naar de rand. Wanneer ze haar ogen sloot zag ze hem daar nog staan. Zijn groene ogen twinkelden ondeugend voor ze samen naar beneden rolden in een kluwen van vacht en ledematen. Toen was ze gelukkig geweest; nu leek het een leven ver vandaan. Alsof het zij niet was, die hier door het zand rolde met hem - alsof ze de herinneringen van iemand anders gestolen had. Maar dat kon het gemis in haar hart niet verklaren, de heimwee naar die simpelere tijd. Redpetal ging zitten toen haar poten begonnen te trillen en kneep haar ogen toe om de tranen eruit te bannen. Natuurlijk werkte dat niet - dat werkte nooit. Dat zou ze onderhand met de ervaring toch al geleerd moeten hebben.

+Ardentpaw eerst

De jonge kater was op weg terug naar het kamp. Trots hield hij zijn vangst van die dag in zijn bekje. Hij zat dan al een moon in zijn training, maar zijn eerste moon had hij niet veel geleerd en jagen ging hem nog steeds niet zo geweldig af. Hij was te snel afgeleid en te druk. Natuurlijk was hij dus blij iets te kunnen hebben gevangen. Zijn kopje was hoog in de lucht geheven, muisje in zijn bek, toen hij langs de Sandy Hollow kwam. In eerste instantie was het niet zijn plan geweest om te stoppen, maar het zicht van een rosse kattin, precies in het midden van de kuil, liet hem dat wel doen. Waarom zou een warrior in het midden van de Sandy Hollow zitten? Bij nader onderzoek zag hij dat het Redpetal was en....dat ze aan het huilen was? Oh. Uh...Wat moest hij nu doen? Voorzichtig en wat weifelend stapte hij op de kattin af. "Wat is er mis?" vroeg hij lichtelijk bezorgd. Dit was toch wel zijn clangenoot en het leek er niet op dat het goed met haar ging. Redpetal deed hem een beetje denken aan die ene Riverclanner bij de stepping stones, alleen dan enkel verdrietig. Ardentpaw kende haar niet goed genoeg om te weten wat er aan de hand kon zijn of hoe hij haar beter kon laten voelen, maar hij wilde het proberen.

Redpetal schrok op toen er plots een stem haar vroeg wat er mis was. Haar gouden ogen vlogen open en fixeerden meteen op de bruine tabby apprentice, die in haar heimwee even Branchpaw was - maar de queen schudde die gedachte snel weg wanneer ze de gele blik van de apprentice zag. Branchpaw had mooie groene ogen gehad, hoewel er ook gouden spikkeltjes in waren. Maar Branchpaw bestond niet meer. "U-uhm..", hakkelde ze, niet zeker wat ze moest zeggen. Ardentpaw was vast te jong om het hele drama om haar heen meegemaakt te hebben - die gedachte alleen al maakte dat ze zich oud voelde, al was ze helemaal niet zo oud. Met haar voorpootje wreef ze de tranen van haar snuitje. Redpetal wou zo niet gezien worden, ze was al te vaak met medelijden aangekeken. Ze was.. Niet zwak. Sterk was misschien een iets te sterk woord. "Ik verlang naar de tijd dat ik even oud was als jou.", mauwde ze zachtjes, na een klein poosje stilte. Hoewel, eigenlijk was dat niet helemaal waar. Ze verlangde naar de tijd dat ze rond de tien manen was
- want toen zij zeven manen was, zat Thunderclan in een periode van chaos na net bevrijd te zijn van Bloodclan en was ze zelf in een periode van chaos omdat ze nét tot apprentice benoemd was. Maar toch, die tijd was een simpelere tijd. Toen was ze minder gelittekend.

Hij keek woordeloos toe hoe ze haar tranen weg wreef. Wat kon hij dan ook zeggen? Hij wist nog steeds niet wat er aan de hand was, hij kende haar niet persoonlijk. Kans was, dat als hij iets zou zeggen dat hij het alleen maar erger zou maken. Ardentpaw stond er nu vast dom bij, de oudere kattin aanstarend terwijl hij wachtte op een antwoord dat hem misschien niet eens gegeven zou worden. Veel katten wilden niet zo snel iets delen en- Oh, nee, Redpetal wilde het wel vertellen. Ze vertrouwde hem toe met de reden waarom ze aan het huilen was, zomaar. Het was omdat ze verlangde naar vroeger. Maar waarom moest dat haar dan verdrietig maken? Hij had het nu juist leuk. "Oh, is er iets gebeurd dan? Vroeg hij op voorzichtige toon. Het ergste wat er nu kon gebeuren was dat hij juist meer pijnlijke herinneringen omhoog zou halen. Alhoewel, misschien zou dat juist kunnen hebben. Hij had altijd al over zijn gevoelens gepraat, als hij iets leuk vond of als hem iets dwars zat en het hielp altijd. Praten hielp. Dus misschien kon het Redpetal ook helpen, kon hij haar helpen. Ardentpaw deed namelijk niets liever als clangenoten helpen, het gaf hem een gelukkig gevoel om anderen gelukkig te zien. "Wil je er over praten?" Bood hij dan ook aan. Nu kon de kattin voor hem altijd nog nee zeggen en was er geen kwaad geschied.

Redpetal keek de jonge kater even aan, alvorens op te staan en zich om te draaien zodat ze hem niet langer hoefde aan te kijken. "Wat is het nut van oude wonden openhalen?", antwoordde ze zachtjes, haar blik gericht op de lijn van bomen die de zandholte scheidde van het bos. Het was echter duidelijk dat de wonden minder oud en toegegroeid waren als ze zo graag zou doen uitschijnen. De meeste dagen ging het goed; ze had het druk met de kittens en dat maakte haar blij, al dacht ze nog steeds elke keer als ze hen zag aan hun moeder. Zou ze hen ooit vertellen dat ze half Riverclan waren? Het was een moeilijke kwestie. Toen ze nog jonger was, vijftien manen slechts, en voor Avidkit, Bunnykit en Cedarkit kon zorgen met haar partner, toen was het zo veel simpeler geweest. Spannend en beangstigend, tuurlijk, maar simpeler. Ze had de bagage nog niet gehad waar ze nu zo hard mee zwoegde.

Ardentpaw hield even stil nadat ze haar antwoord had gegeven. Het leek er niet op alsof ze erover wilde praten, maar was dat juist niet de reden om het wel te doen. "Oude wonden die niet goed helen blijven pijn doen. Als je erover praat, geef je ze de kans om ze wel goed te laten helen." sprak hij dan uiteindelijk. Het had even geduurd voordat hij een zin kon vinden waarmee hij haar kon zeggen waarom ze juist moest praten, zonder commanderend te klinken, of dingen te zeggen die ze misschien al duizende keren had gehoord en geen effect leken te hebben. "Iets negeren of wegstoppen maakt het alleen maar erger. Misschien lijkt het eerst beter, maar later gaat het erger pijn doen dan voorheen. En praten erover, ja dat doet ook pijn en het is vaak ook helemaal niet fijn, maar dan laat je alle gevoelens eruit. Je laat dan de pijn eruit. En na een tijdje...Na een tijdje voel je je beter." Hij wist niet precies waar hij de woorden vandaan haalde, maar ze waren oprecht. Het was een soort preek, maar misschien had Redpetal die nu wel nodig. Ze moest tenminste iets gaan doen om die pijn weg te krijgen, misschien zou ze dat door die preek dan gaan inzien.

Redpetal keek de jongere kater weifelend aan, met haar voorpootjes zachtjes het zand knedend. Haar blik gleed weg en staarde in het oneindige, naar niets in het bijzonders. "Ik denk niet dat het er nog in zit voor mij.", antwoordde ze enkel, na een lange stilte. En het was niet dat Redpetal bijzonder oud was, in tegendeel - veel katten begonnen nu misschien zelfs maar met kittens, terwijl zij er al twee had die warrior waren en bijna zelf een gezin konden starten. Maar ze voelde zich oud, zo oud, en ergens levensmoe - maar in haar hart was er nog dat beetje dat vasthield, dat in haar oor fluisterde dat alles beter zou worden, als ze de harde tijd maar uitzat. Soms had ze zin om terug te schreeuwen dat ze al zo lang wachten, wanneer zou de betere tijd dan komen? Het leek een kittendroom, iets waar katten in geloofden als ze nog geen echte problemen gehad hadden. Ze was gewend aan de altijd doffe pijn in haar hart. Het was een deel van haar. Op de ergste dagen wist ze zelfs niet of ze ervan af wou - want wat zou ze dan nog hebben? Wie zou ze dan zijn, zonder de pijn?

Hij kon zien dat hij Redpetal niet had overgehaald. Ze antwoorde zelfs dat ze niet dacht dat het er nog in zat voor haar om zich beter te voelen. Iets wat Ardentpaw niet wilde geloven. Iedereen kon zich altijd beter voelen, er was geen gebroken hart waar je niet van terug kon komen, geen fout die niet hersteld kon worden in zijn zicht van de wereld. En hij wist dat zeker niet iedereen het zo zag, maar hij wenste van wel. Met minder pijn en haat dan zou het toch een betere plek zijn. Dan zouden minder katten bitter en kwaad zijn, minder katten eenzaam. Maar dat zou niet veranderen als niemand er iets aan deed en dus wilde hij er iets aan doen. Misschien kon hij niet alles alleen veranderen, maar hij kon anderen wel blij maken. Hij kon Redpetal proberen te helpen, haar weer iets van blijdschap laten voelen in plaats van de pijn die ze zo verborgen leek te houden. "Dat weiger ik te geloven. Iedereen kan geholpen worden en iedereen kan weer gelukkig worden. En daar hoor jij bij." Hij sprak zelfverzekerd, met volle overtuiging dat zijn woorden de waarheid waren. Hoe hij maar hoopte dat de rosse kattin hem zou gaan geloven.