This

Nettlepaw zat kaarsrecht in het midden van de sandy hollow. Het zand was opgewarmd door de zon en voelde aangenaam. Newleaf was aangebroken en ze kon niet minder blij zijn. Eindelijk leek het erop dat haar leven op de goede rails zat. Ze had zelfs een vriendin in een andere clan gemaakt. Dat vond ze heel wat. Ze werd een stuk serieuzer toen ze een cypers vachtje de heuvel af zag komen. Daar was Ardentpaw. Ze had met hem afgesproken hem hier te ontmoeten, maar alleen in het absolute geheim. Wat ze tegen hem te zeggen had was voor geen andere oren bestemd dan die van hem.

Ardentpaw was opweg naar de sandy hollow, maar niet voor een training. Nettlepaw had hem gevraagd om hem daar te ontmoeten in het geheim. Misschien was dat een beetje gek want het was een best vaak bezochte plaats. Toch had hij dubbel gechekt dat niemand hem volgde, om niet weer een herhaling te krijgen van wat er was gebeurd toen hij had besloten rogue gebied te bezoeken. Silverpaw had hem toen helemaal verrast. Maar dit keer was ze nergens in de buurt geweest en kon hij ongevolgd het kamp uit komen. Het zou vast serieus zijn, zoals bijna alles was met Nettlepaw tot nu toe. Haar hele lichaamstaal liet dat dan ook zien toen hij eindelijk de heuvel afkwam en op haar af liep. Wat zou er aan de hand zijn? Er was maar een manier om daar achter te komen. "Hallo," groette hij. Hun gesprek moest immers ergens beginnen. Tenzij de kattin niet wilde dat hij hier kwam voor een gesprek maar om hem iets te laten zien.

Terwijl Ardentpaw dichterbij kwam voelde Nettlepaw hoe haar zenuwen begonnen te stijgen. Dit was een zeer belangrijke vraag voor haar. Immers was dit ook iets wat zij moest gaan weten onderhand. En.. tja, Ardentpaw leek soms van veel dingen te weten die zij niet wist. "Hey." Ze keek om zich heen maar zag niemand. "Je zal wel willen weten waarom je hier naartoe moest komen. Aller eerst.. is niemand je gevolgd?" Vroeg ze met een heel intense blik in zijn ogen.

Hij knikte. Natuurlijk wilde hij weten waarom hij hier in het aller geheimst naartoe moest komen. "Niemand is me gevolgd. Ik heb zelfs dubbel gechekt," verzekerde hij haar. Het bleek heel belangrijk te zijn voor Nettlepaw dat ze alleen waren en niemand hen dus kon overhoren. Waarom? Dat was hem nog steeds een raadsel. Waarschijnlijk zou hem dat zo verteld worden, maar hij stond niet altijd bekend om zijn geduld. Natuurlijk wist hij wel dat hij bij zijn vriendin niet moest pushen als ze helemaal serieus was. Hij had al in het begin geleerd dat ze een complex karakter had. "Uhm, dus waarom ben ik hier eigenlijk?"

Langzaam knikte Nettlepaw maar ze kon het niet laten om toch op te staan en nog even snel te checken of er echt niemand in de buurt was. Ze draafde vlug langs de bovenste ring en luisterde. Na enkele keren rondgelopen te zijn kwam ze terug naar beneden en nam ze plaats voor Ardentpaw. "Ik heb een brandende vraag, Ardentpaw," Begon ze. "Een vraag die mijn hele leven kan veranderen als ik hem stel.." Haar amberkleurige ogen begonnen te schitteren en ze voelde hoe haar hart sneller begon te kloppen nu ze op het punt stond het te vragen. Aan wie anders moest ze het doen? Maar ze voelde wel enige noodzaak uit te leggen waarom ze het ging stellen. "Zoals je weet heb ik geen ouders. Dus ik heb nooit geleerd over.. en.. als ik het Swallowflight vraag denk ik dat ze dit nooit meer los laat en het heel de clan vertelt." Nettlepaw haalde diep adem, stapte naar voren en keek Ardentpaw recht aan terwijl ze op lage toon fluisterde "Ardentpaw, waar komen kittens vandaan?"

Je kon het slechte timing noemen of gewoon pure pech. Misschien had hij vandaag er beter voor kunnen kiezen om niet in de buurt van de sandy hollow te komen, maar toch was hij nu hier en ving hij net de vraag op die Nettlepaw aan Ardentpaw stelde. Zijn bek hing open van verbazing over de vraag voor een moment. Iemand had het hem al een keer verteld, maar hij betwijfelde of Ardentpaw het zou weten. Tocb was hij niet van plan om te gaan luisteren naar het antwoord op die vraag en draaide hij zich alweer om om zich snel uit de voeten te maken.

Een vraag die haar hele leven kon veranderen? En ze dacht dat hij de beste keuze daarvoor was? Maar hij was jonger als haar, hoe kon hij nou iets wat zo belangrijk zou zijn weten. Maat toen de vraag kwam was hij er zeker van dat zijn ogen komisch groot werden. Uhm. Wat? Hij zette nu op zijn beurt een stap naar achteren, helemaal verbijsterd van haar vraag. Het hielp dan ook niet dat hij zijn wangen warm voelde worden. Ardentpaw keek dan ook overal behalve naar Nettlepaw hoe hij bedacht wat hij hier uberhaupt op kon antwoorden. Hij was dan ook uitermate opgelucht toen hij Dustpaw zag. Hij was de oudste apprentice die hij persoonlijk kende, dus hij zou toch vast een antwoord hebben. "Dustpaw?" vroeg hij dan ook. Eigenlijk was hij wel een beetje nieuwsgierig wat de oudere kater hier kwam doen.

Vol verwachting klopte haar hartje, al wist ze niet zo goed hoe zijn Ardentpawa zijn reactie moest interpreteren. Reageerde hij zo juist omdat hij het wist? Of wist hij het ook niet en was hij erg geschokt door de vraag? Het zweet brak haar uit terwijl ze haar adem inhield. Echter kwam haar hele gevoel van veiligheid naar beneden toen zij en Ardentpaw tegelijk Dustpaw zagen. Alle kleur trok uit haar gezichtje en verdraaide tot pure schok en verschrikking. Dustpaw had haar gehoord! "Sssssssht!" Siste ze in Ardentpaw zijn oor. "Stil roep hem niet." Smeekte ze hem, maar het was al te laat.

Het was duidelijk dat hij zich niet snel genoeg had omgedraaid, want zijn naam werd genoemd. Ergens wilde hij doen alsof hij het niet gehoord had en weglopen, maar geloofwaardig zou het niet zijn. Hij draaide zijn lichaam weer om en probeerde een glimlach op zijn gezicht te zetten, in de hoop de ongemakkelijke situatie wat te verlichten. "Hey," Begroette hij de twee, niks zeggende over wat hij gehoord had.

Het was geen eens dat hij de oudere kater riep, maar Nettlepaw leek dat wel te denken. Ardentpaw had meer de naam hardop gezegd omdat hij verrast was om de gevlekte apprentice hier rond te zien lopen. Toch, zijn geluk zat hem niet mee, want Dustpaw leek zijn naam te horen en kwam op hen afgelopen. "Uh, hallo. Wat doe jij hier?" vroeg hij, misschien een beetje beschuldigend. Waar hij gelijk spijt van had, want Dustpaw was hen niet gevolgd vanuit het kamp. In tegendeel juist, hij leek er naar terug te gaan. "Niet dat je hier niet mag zijn, maar ik ben gewoon nieuwsgierig en alles," sprak hij er dan ook snel achteraan.

Zijn kans om onopgemerkt te ontsnappen was hem ontgaan en nu werd hij gevraagd wat hij hier deed. Hij wist het zelf niet eens zo goed meer als hij eerlijk was. Hij was hier gewoon precies op het verkeerde moment geweest en had iets gehoord wat hij beter niet kon horen. "Ik liep hier gewoon," Sprak hij dan ook, niet goed wetend wat anders te zeggen. Hij wilde namelijk absoluut niet beginnen over wat hij gehoord had, beter doen alsof hij dat niet gehoord had, dat was beter voor iedereen.

Hij had daar gewoon gelopen? Dat was wel een wat vaag antwoord. Toch, Ardentpaw was er niet een om het woord van een vriend in twijfel te trekken. Alhoewel, was Dustpaw wel een vriend? Hij hoopte van wel, na hun gesprek en plannen om naar Owltree te gaan te hebben gemaakt. Dat moesten ze ook nog steeds gaan doen. Wat was het toch ook allemaal druk. "Oh okay. Ging je terug naar het kamp dan?"Het leek Ardentpaw een omweg, maar misschien kwam hij wel van een kant uit het territorium waar het de meest logische weg was om naar het kamp te gaan.