Show me what it feels like now I'm on the outisde.

Cedarpaw liep met rustige stappen naar de prooistapel, pakte een vis en at deze in een paar snelle happen op. Zijn mentor had hem daarnet laten weten dat hij dringend een patrouille moest bijwonen en dat Cedarpaw om die reden een vrije dag had. Een smalle grijns kroop om Cedarpaw’s lippen toen hij terugdacht aan die woorden. Mooi, want dan kon hij gebruik maken van de gelegenheid om gebieden te ontdekken waar zijn mentor hem nog niet naar geleid had. Misschien expres, misschien bij gebrek aan te weinig tijd, maar dat deerde Cedarpaw niet. Hij wilde graag zijn omgeving leren kennen en dat ging niet als het enkel beperkt bleef tot RiverClangebied. En dus, nadat hij zijn vis had opgepeuzeld, rende de Bengaalse kat richting de uitgang van het kamp, maar niet nadat hij snel over zijn schouder had gekeken of hij misschien in de gaten werd gehouden. Na heel dat gedoe tussen RiverClan en WindClan had hij het idee dat de apprentices korter werden gehouden en daarom was het dus niet zo simpel om als apprentice zijnde het gebied te verlaten. Het leek er echter op dat niemand naar hem keek en Cedarpaw verdween tussen de struiken. Zijn poten roffelden dof over de bosgrond terwijl hij rende en ondertussen zijn territorium in zich opnam. Het kabbelende water leek overal te horen te zijn en de vogels floten, wat aantoonde dat er in elk geval genoeg prooi was om te vangen. Geuren van vis, natte aarde en een vleugje ThunderClan mengde zich in zijn neusgaten en al snel had hij de grens van RiverClan bereikt. In plaats van dat hij richting Fourtrees ging, koos hij nu de richting naar een plek waar hij nog niet eerder geweest was. Hij had er vaag de historie van gehoord van zijn elders, maar meer wist hij er ook niet van. Zijn enthousiasme om de plek te ontdekken bleef aanwezig, zelfs nadat hij het verwoeste landschap met zijn groene ogen op kon nemen. Hij opende zijn bek zodat hij de geuren om zich heen kon indrinken en zijn oren wiebelden toen hij de geur van as in zich opnam. Maar ook iets anders. Verrast draaide hij zijn kop toen hij pootstappen opmerkte en een vreemde geur die bij geen enkele van de Clans toehoorde opmerkte.

Hoewel Cedarpaw ietwat gespannen was, liet niks in zijn houding dat merken terwijl hij de nieuwkomer met zijn groenige ogen in zich opnam. De she-cat kwam dichterbij en Cedarpaw dwong zichzelf om te blijven staan. Hij had verschillende verhalen gehoord over katten buiten de Clans en ook BloodClan was aan bod gekomen, maar de bekende geur die hij dan zou moeten ruiken, drong niet zijn neusgaten binnen. En toen de nieuwkomer tegen hem begon te praten, klonk het allesbehalve dreigend. Cedarpaw voelde dat hij al ietwat ontspande en bewoog wat met zijn oortjes toen ze haar vraag stelde. Hij wierp een blik over zijn schouder en nam the Wastelands nog eens in zich op, waarna hij moest concluderen dat ze inderdaad gelijk had en dat het iets fascinerends had, ondanks de triestige geschiedenis die eraan vasthing. “Het heeft wel iets,” was dan ook zijn rustige antwoord. Daarna richtte hij zich weer naar haar, want om eerlijk te zijn, was hij best nieuwsgierig naar haar achtergrondverhaal. Wie weet was ze verbannen van één van de Clans en wist hij dat helemaal niet. Ze kon één of andere gekke moordenaar zijn, maar ook een kat die als rogue was opgegroeid. “Wat is jouw verhaal?” vroeg hij niet al te tactisch aan haar. “Heb je ooit in de Clans gewoond? Of ben je al sinds je geboorte rogue?” Hij keek haar rustig aan, wachtend op antwoord.