Wilting

Rascal wist niet waar zijn poten hem nú weer hadden gebracht. Maar hij keek zijn ogen uit. Dit was wel de ultieme plek om aan de werkelijkheid te ontsnappen. Er was hier namelijk niets. Deze plek leek wel onwerkelijk. Hij kon het niet anders beschrijven als niemandsland. Er waren slecht verkoolde bomen en een dikke laag as. Geen leven, geen geluiden. Alleen hij. Rascal keek om zich heen, zich voortbewegend door de as die langzaam in zijn lange vacht nestelde. De grote kater vond het ergens prachtig. Dit was hoe werkelijke dood en verderf eruit zag. Slechts één ding was hier verantwoordelijk voor: vuur. Hij had het ooit van een afstandje bekeken toen tweebenen joelend het vuur wisten te beheersen. Maar hij had ook gezien welke schade het toe kon richten in een uitgebrande schuur. Maar nooit zoals dit. Dit was een immens vuur geweest, anders kon het niet zo’n litteken achterlaten op het land. Rascals ogen vlamden en hij besloot om op onderzoek uit te gaan. Niemand zou hem storen, toch?

- Pepperpaw eerst

Rascal sluimerde door het aslandschap. Het was triestig prachtig. Zijn poten gleden weg in de zachte substantie, de aarde eronder die het licht van de dag niet meer kon aanschouwen. Waanzinnig wat de kracht van de natuur kon aanrichting als ze kwaad was. Rascal versnelde zijn pas. Zo ver het oog rijkte was er niets, op enkele verkoolde bomen na. En iets merkwaardigs. Hij kreeg het silhouet van een kleine kat op zijn netvlies, als een blok beton. Rascal fronste en verlaagde zijn kop tot borsthoogte. Op onderzoek uit.
Niet veel later begroette ook de geur van ShadowClan hem. Hij had het eerder geroken langs het donderpad die ThunderClan en Shadowclan scheidde op één van zijn lange zwerftochten. Wat deed zij hier? Wat hadden clans hier te zoeken? Rascal benaderde de kat alsof het prooi was: behoedzaam. Pas toen hij vlakbij was liet hij het achterste van zijn tong zien: ‘Hallo daar, kleine muis.’

Och gossie, het muisje was bang. Rascal moest zijn best doen om zich in te houden. Geen kleine kinderen plagen. Hij mocht zijn rang in de elite niet als een voorrecht zien. Iedereen angst aanjagen waar hij maar heen ging. Met de kleine was doodsbenauwd. Maar niet angstig genoeg om haar bekje dicht te houden. Rascal grijnsde dan ook geamuseerd toen ze miauwde dat ze geen muis was. Nee, ze was Pepperpaw. ‘Is dat zo?’ miauwde hij toen vervolgens alsof hij zich van niets bewust was. Hij gooide zijn kop in zijn nek en deed alsof hij de lucht proefde, waarna hij weer naar de flamepoint keek. ‘Ik kon zweren dat ik muis rook, Pepperpaw.’ Rascal zette een pasje dichterbij, de pretlichtjes schitterden al in zijn ogen. Dit was zoveel leuker dan het zou moeten zijn. Hij mocht geen kleine kinderen plagen. Nou ja, misschien een klein beetje dan. ‘Weet je zeker dat jij het niet was,’ miauwde hij langzaam, waarna hij zijn tong langs zijn lippen liet gaan.

Hihi, ze werd nog banger. Rascal zag het aan haar. De grote kater vond het alleen maar mooi, een jolige grijns stond dan ook op zijn kop. Maar Rascal was weer te overmoedig geweest, te egoïstisch dat hij dacht dat hij overal maar mee weg kon komen. Uit een onverwachtste hoek kwamen opeens scherpe klauwen. Rascal schoot nog achteruit, maar het was te laat om zijn neus er ongeschonden mee weg te laten komen. ‘Verdomme,’ gromde hij toen de kleine poes ervandoor schoot en drie druppeltje bloed op zijn neus op begonnen te wellen. ‘Jij kleine-’ Rascal zette af en scheurde de kleine poes achterna. Hij kon haar hier toch niet zomaar mee weg laten komen? De kleine poes was vliegensvlug, maar Rascal gaf nog niet op. ‘Hey muisje!’ schreeuwde hij naar haar, waarna hij zijn achterstand beetje bij beetje in begon te halen. ‘Moet ja daar geen sorry voor zeggen?!’

Rascal kwam steeds dichterbij. Het voelde net alsof hij jaagde, maar dit keer op iets groters. Zijn poten tintelden met het vreemde gevoel dat door zijn aderden gierde. Niemand was ooit zo bang voor hem geweest. Och, ja het was zielig. Maar ook grappig. Helemaal toen ze gilde dat hij haar met rust moest laten. Uhum, nee dus. Niet voordat ze sorry zou zeggen. Want geloof het of niet, zijn neus prikte. Maar Pepperpaw deed een verwoede poging om te ontsnappen en glipte een takkenbos in. Rascal kwam slippend op de rem waardoor hij een aswolk deed opdoemen. Kort was hij het zicht op de pluizige poes kwijt, maar al snel was haar witte vacht weer een lichtje in het donker. Rascal wist dat zijn logge lichaam nooit door die bende heen zou komen en hij had ook niet echt zin om vacht kwijt te raken voor dít. In plaats daarvan ijsbeerde hij langs het takkebos, proberend uitwegen te blokkeren. ‘Ik laat je met rust, Pep-pep-paw’ Jeetje, dat bekte lekker. ‘Als je sorry hebt gezegd.’ Zijn passen waren zwaar en gejaagd, en zijn kop swingde hevig heen en weer bij elke stap die hij zette.

Het kleine muisje zat gevangen in haar hol. Ze was een balletje wol in een takkenbende. Maar Rascal kon er niet bij en zij kon niet weg. Op één voorwaarde zou hij haar laten gaan. En Rascal grinnikte toen de poes uiteindelijk sorry zei, maar meteen eraan toevoegde dat hij ook maar kon vertrekken. De grote kater haalde zijn wenkbrauwen op. Maar hij wist dat hij veel beter niet uit haar zou krijgen. De bruinwitte kat plofte resoluut neer in het as. ‘Oké, dankjewel,’ mauwde hij, waarna hij zijn tong over zijn neus liet gaan om de druppels bloed van het puntje weg te likken. ‘Ga dan.’ Hij wenkte met zijn kop opzij, naar de buitenwereld. Rascal hield zijn blik op de kleine ShadowClanner, met een uitdagende blik in zijn ogen. Hij zou haar heus niet in de weg staan.

Rascal rook haar angst. Ze moest wel zeven kleuren stront schijten zo langzamerhand. Maar Rascal deed alsof het hem geen moer scheelde. Nee, hij had een pad voor haar vrijgemaakt, maar mevrouw vond het niet genoeg. Wat ondankbaar. Hij moest eerst gaan. ‘Waarom?’ was zijn snelle antwoord terug. Hij kon het ook. Piepte ze, dan kon hij terug piepen. ‘Ik doe je niets muisje, als je dat soms denkt.’ Rascal kantelde zijn kop, waarna hij die naar voren strekte om tussen de dikke takken warboel te turen. ‘Je hebt toch sorry gezegd?’ Rascal duwde zijn neus tegen de takken, waardoor het verkoolde takje bijna meteen uit elkaar viel. ‘Tenzij je het niet meende.’ Zijn stem werd zwaarder bij die woorden, en hij trok een mondhoek omhoog.

Mevrouw was niet helemaal achterlijk. Rascal grinnikte toen ze haar achterdochtige gedachten uitsprak. ‘Tuurlijk niet,’ mauwde hij. ‘Wat levert het mij op om jou te pakken?’ Nee joh, alles was goed en wel. Natuurlijk zou Rascal niets met haar doen. Ze zou zometeen huilend terugrennen naar haar Clan, vertellen aan haar vriendjes hoe eng het wel niet was en dan was alles goed en wel vergeven. Als dit grapje op BloodClan territorium was gebeurd, dan zou het hem misschien zelfs een hondentand hebben opgeleverd. Maar gelukkig voor kleine Pepperpaw, had hij die ambities niet. Meteen toen hij vroeg of ze het wel meende, kwam sputterend tegengas. Ze poes krabbelde terug. Rascal kon een lachje weer niet inhouden. Och gossie, het beestje trilde als een rietje! ‘Als je het meent, dan is er toch niets aan de hand?’ Rascal trok zijn kop terug, kwam zelfs overeind en zette een paar passen achteruit. ‘Ga. Dan.’ Hij herhaalde zijn woorden, nu iets meer kracht erachter brengend. Bijna dwingend. Kom op juffie, actie!

Mevrouw was haastig erbij dat het hem niets zou opleveren. Rascal kantelde zijn kopje. Nee, wat maakte één ShadowClan apprentice nu uit. En bovendien, hij gunde het zijn vijand nog niet op in BloodClan te gaan wonen. Het was ook een stinkhol. Maar mevrouw maakte ook nog steeds eisen. Ze ging pas weg als ze hem niet meer kon zien. Ugh, moest ze dan zo moeilijk doen. Rascal rolde zijn ogen en knikte uiteindelijk langzaam. Misschien was de lol voorbij, moest hij het kind loslaten. Ze was immers ook nog maar een kind. ‘Oké,’ stemde hij uiteindelijk toe. Hij speurde weer tussen de takken, totdat hij het pluizige bolletje weer vond. ‘Ik vond het leuk je ontmoet te hebben, Pepperpaw.’ Hij gaf haar een knipoog, waarna hij een paar passen terugzette en omkeerde, en langzaam de andere richting uit slofte. Maar hij kon het niet laten om af en toe een blik achterom te werpen om te kijken of mevrouw al uit haar fort durfde te komen.

Het duurde niet lang voordat Rascal geritsel achter zich hoorde. Rascal dwong zichzelf nu vooruit te blijven kijken, loom vooruit sloffend. Maar op een gegeven moment kon hij het niet laten, en hij keek achterom. Daar was haar koppie al tussen de takken vandaan. Rascal vertraagde zijn pas, afvragend wat ze zou doen. Maar op een gegeven moment scheurde mevrouw tussen de takken weg en zette het op een lopen. Dat was voor Rascal het startsein. Hij draaide zich op zijn achterpoten en scheurde enkele passen achter de poes aan. ‘Ren muisje! Ren!’ riep hij lachend de poes na. Zijn staart was hoog, zijn houding niets dan lol. Maar na enkele meters zag hij al dat de kleine poes sneller was en de grote kater vertraagde zijn pas, totdat hij na enkele sprongen het opgaf en in haar spoor bleef staan. ‘Tot volgende keer!’ riep hij de kleine na. Dat was leuk. Een grijnsje sierde zijn lippen nog, totdat het muisje als een stipje op de horizon verdween. Waarschijnlijk terug naar huis. Rascal zuchtte, voordat hij zijn kop wegdraaide en besloot verder door het gebied te slenteren. Hij verwachtte dat Pepperpaw hier niet één twee drie terug zou komen.