Film the world before it happens

Nors draafde de bruine kater weer weg van de tunnels. Nog steeds geen teken van prooi. En hij had verwacht dat het juist wel makkelijk te doen was in zo een hitte. Zijn ogen moesten al gauw weer wennen aan het zonlicht. Soms was het een leuk klusje om Tunneler te zijn. Hij hield al niet veel van het licht en bovendien hoefde hij ook niet al te veel gaan bewegen om een konijn of mol te vangen. Maar ook tijden zoals deze lieten hem denken aan hoe het zou zijn als hij net als Undersea een Moor Runner was. Hij zwiepte zijn staart heen en weer toen hij eindelijk naast een struik besloot te zitten. Even zijn normale ademhaling terug krijgen. Al het rennen in een smalle tunnel zorgde er voor dat hij het al snel warm had. Vooral met zo een warm en vochtig weer, en dan nog zijn lange vacht erbij. Hij schudde voor kort zijn kop voor hij weer omhoog keek naar de hemel. Donkere wolken stapelden zich al op. Oh... Daarom. Hij had absoluut geen zin in een regenbui. Daar werd zijn vacht rommelig en krullend van. En van krullen kwamen klitten. Misschien moest hij weer terug in de tunnels gaan. Het zou slap van hem zijn om terug naar het kamp te lopen met lege poten. Verdomme. Niet iedereen had geluk.

+ Stallionheart

Zijn poten droegen hem en een kleine prooi in de richting van de Tunnels. Daar kon hij zijn prooi droog neerleggen want die donkere wolken beloofden niet veel geods. Hij snoof even en liep de kant op waarvan hij zeker wist dat de Tunnels afwaren. Terwijl hij zich een weg baande door het hoge gras rook hij Owlbate, de jonge Tunneler die ook recent zijn moeder had verloren. Hij kantelde zijn oren naar voren en liep in de richting van de geur van de Tunneler toen hij de ingang zag van de Tunnel legde hij zijn kleine spreeuw neer. "Hey Owlbate. Al prooi gevangen?" vroeg hij nieuwsgierig. Soms legden de Tunneler de prooi diep in de Tunnels voor als ze aan het werk waren en dat de prooi droog bleef.

Hij had net niet de aanwezigheid van de andere kater voelen aankomen. Vandaar dat zijn staart voor kort rechtop ging toen hij Stallionheart's stem hoorde. "Hey Owlbate. Al prooi gevangen?" Een steek van schuldgevoel ging door hem heen toen hij opmerkte dat de deputy al een spreeuw had weten te krijgen. "Om eerlijk te zijn, Stallionheart." Mompelde hij. Hij zag eruit als een ellendig mormel. Compleet verdwaald en betrapt. "Ik weet niet wat ik aan het doen ben." Hij keek de gevlekte kater aan in de ogen. Tuurlijk zou hij doorgaan met jagen. Hij was namelijk niet zomaar iemand die opgaf. Maar hij had nu na het harde werk wat rust genomen. En het leek totaal anders nu Stallionheart hem analyseerde. Tenminste, hij kreeg het gevoel. Wat zal hij dan wel niet denken? "Maar ik ga weer aan de slag, het weer is niet bepaald vriendelijk tegen mij en mijn vacht geweest, de laatste tijd. Ik denk dat u het ook kan begrijpen." Snorde hij, het was meer geforceerd. Alsof hij hem wou laten zien dat hij wel tegen een stootje kon. Langharige broeders voor het leven, right?

Owlbate keek haast betrapt als een kleine kitten toen hij achter hem verschenen was. Geruststellend glimlachte hij naar de kater die zei dat hij niet wist wat hij aan het doen was. "Hoe komt het?" miauwde hij opbeurend. "Maar ik ga weer aan de slag, het weer is niet bepaald vriendelijk tegen mij en mijn vacht geweest, de laatste tijd. Ik denk dat u het ook kan begrijpen." miauwde Owlbate en hij trok zijn wenkbrauwen even op. "Vergeet niet tijdig te rusten Owlbate, WindClan heeft al zijn Warrior's nodig" miauwde hij vriendelijk en hij keek naar de vacht van de bruine kater. Hij zag her en der wel een paar klitten zitten en hij gebaarde naar de klitten die op onmogelijke plekken zaten. "Wil je daar hulp bij?" vroeg hij Owlbate vriendelijk.

Zijn bruine ogen waren opnieuw op de spreeuw gericht. Meer omdat hij geen oog-contact wou maken wanneer de deputy hem vertelde dat ze hun warriors nodig hadden. Bang dat er tranen in zijn ogen zouden komen. Want het was niet altijd zo vaak dat andere katten hem vertelden dat ze hem nodig hadden.Dat hij wel gewild was. Al was dat indirect. Het leek wel alsof al zijn emoties op het moment alle kanten op gingen. Maar dat kon hij niet aan de deputy laten zien. Dus hij dwong zichzelf om weer omhoog te kijken. De brok nog steeds in zijn keel. "Wil je daar hulp bij?" De vraag trok hem al snel van zijn pad af. Hulp? Waarbij? "Jagen?" Miauwde hij al snel. Dat was toen hij opmerkte dat de gevlekte kat het over de klitten in zijn vacht had. Nou... Wat hulp kon geen kwaad. Hij kon Undersea immers niet altijd vragen voor hulp. Hij wou zijn vacht altijd netjes, en dat vroeg voor heel veel wasbeurten. "Oh. Ja, graag." Mompelde hij. Hij had gedacht dat Stallionheart hem op zijn kop ging geven, omdat hij nog niks had. Maar wat was er mis met wat schoonmaken? "Uhm, ik kan net niet bij deze klit op mijn rug. De spier in mijn nek gaat dan pijn doen." Begon hij voorzichtig. Dit was compleet platonisch.

Owlbate leek duidelijk in de war te zijn door wat hij had had voorgesteld. Hij zag de vraagtekens in zijn ogen maar toen leek Owlbate te beseffen wat hij had voorgesteld. De gevlekte kater liet een geamuseerd geluid horen. Hij wilde net op zoek gaan naar de meest vervelende klitten toen Owlbate hem nog wat instructies gaf. "Uhm, ik kan net niet bij deze klit op mijn rug. De spier in mijn nek gaat dan pijn doen." miauwde hij voorzichtig en hij wiebelde met zijn oren. "Dan zal ik die het eerst weghalen, het kan even pijn doen als ik de klit eruit moet trekken" miauwde hij om Owlbate vast een beetje te waarschuwen. Hij zette een paar pootstappen dichterbij en neusde door zijn vacht totdat hij een dikke vervilte klit vond. Hoe had een andere Warrior Owlbate hier niet mee willen helpen? Hij haalde zijn schouders even op en probeerde zijn tanden voorzichtig onder de klit te haken, toen zijn tand onder de klit gleed trok hij zijn kop omhoog zodat de klit kapot scheurde en hij bleef zitten met een bek vol vacht. Hij spuwde zoveel mogelijk haren uit en begon aan de restanten van de klit te plukken. "Waarom heb je geen hulp gevraagd?" vroeg hij Owlbate tussen het plukken door.

Voor even dacht de gevlekte kater dat hij geen antwoord zou krijgen van Owlbate. Toen de bruine kater zijn kaken losmaakte begon hij te vertellen over Undersea, de rode tom die hij vaak bij Owlbate had gezien. Hij knikte dat hij dat wel begreep, Shatteredice kon ook koppig zijn maar soms was het hebben van zo'n mooie pluisvacht echt een vloek. "Geen dank" miauwde hij enkel en haalde zijn schouders op. ”Ik ga weer verder met jagen, dan. Voordat het wat erger gaat-“ miauwde Owlbate en net toen hij uitgesproken was begon het te regenen en onweren. Hij zag de Warrior achteruit schuifelen en naast hem tot stilstand komen. Hij keek even omhoog en voelde een paar koude druppels zijn neus raken. Bah, nog meer regen. Hij duwde met zijn schouder tegen Owlbate aan. "Laten we ergens onderdak zoeken voordat we doorweekt zijn" miauwde hij. "Weet jij een tunnel die breed genoeg is?" vroeg hij dan ook snel erachteraan. Hij had geen zin om weer vast te zitten in zo'n smalle tunnel.

Gelukkig leek de gevlekte kater het niet opgemerkt te hebben toen Owlbate wat schrok van de donder. Hij had dit niet zo vaak meegemaakt. Maar hij wist dat hij zulke stormen nooit plezierig had gevonden. Al leek Stallionheart wel rustig te zijn, waarschijnlijk ook gewend aan het harde geluid. Dus veel kwaads deed het hun niet, toch? Hij dwong zijn spieren om te ontspannen terwijl hij naar de deputy luisterde. "Laten we ergens onderdak zoeken voordat we doorweekt zijn. Weet jij een tunnel die breed genoeg is?" Kwam de vraag. Of hij het wist? Hij was een Tunneler. De bruine kater knikte langzaam. Voor hij algauw weer opstond en zijn vacht wat schudde. "Het is niet ver van hier, volg me maar." Zei hij als volgt terwijl hij de ander aankeek. Hij draaide zich om en liep zo langs éen van de kleine tunnels. "Oh, en de spreeuw. Vergeet die niet." Voegde hij toe. Hij wou immers niet dat de prooi nat werd. Hij wachtte voor even op de ander voor hij eindelijk verder ging lopen. Langs nog een paar bosjes en tunnels. Ergens rook hij de vage geur van een waterrat. Maar de geur was al snel weg door de regen. Bovendien was het gerommel in de lucht al luid genoeg om al de prooi een waarschuwing te geven.
Uiteindelijk stopte de bruine kater bij een tunnel, de ingang was breed genoeg voor een volwassen kat. Iemand met lange poten zoals Owlbate. Daarom was hij hier ook liever. Dan hoefde hij ook niet te veel bukken. "En voilá. Breed genoeg?" Sprak hij met een kleine glimlach, voor hij zelf eerst de tunnel in ging. Zie je wel, veilig genoeg. En droog. Thank StarClan. Nog een flits buiten, gevolgd door donder. Voor kort ging er paniek door zijn hoofd heen. Maar om de éen of andere reden voelde hij zich veiliger in de tunnel. Hier zou hij niet getroffen worden, toch?

Opgelucht stond de gevlekte kater op, blij dat hij niet langer dan nodig in de regen hoefde te blijven. Hij boog zijn kop en pakte de spreeuw op waarna hij zich achter Owlbate aanhaastte. Liever iets sneller lopen dan een doorweekte vacht, toen Owlbate vaart leek te minderen deed hij hetzelfde en hij keek om de bruine kater heen. De tunnel die Owlbate aangaf was breed genoeg om met z’n tweeën in te zitten en dankbaar knikte hij. “Waar zouden we zonder jullie Tunnelers zijn?” miauwde hij en hij legde de vogel aan zijn poten. “Had jij al gegeten?” vroeg hij Owlbate terwijl hij de bruine kater onderzoekend aankeek. Er veel zag hij niet van de Tunnelers, meestal trokken die katten hun eigen plan over wat ze deden en zaten ze onder de grond. Enkel in de avonden zag hij ze soms als ze terugkwamen en hij dacht aan Shatteredice en haar witte vacht die dan altijd wat doffer was na het graven. Owlbate had maar mazzel met zijn bruine vacht.

Hij vond het krap zitten in een tunnel al niet fijn. Vandaar dat de bruine kater nog even moest wennen aan de aanwezigheid van een andere kat. Steeds herinnerde hij zichzelf dat er een open uitgang was. Dat, als het toch te benauwd werd, hij nog altijd naar buiten kon gaan. Maar er was ook een zware donderstorm buiten, en dat was ook niet wat hij liever wou. “Waar zouden we zonder jullie Tunnelers zijn?” Kwam er als volgt. Waardoor Owlbate toch even moest glimlachen. Zie je? Tunnelers waren nuttig voor iets. Hij was al dankbaar dat iemand er tenminste zo over dacht. “Had jij al gegeten?” Kwam de plotse vraag. De bruine kater keek de Deputy aan met een opgetrokken wenkbrauw. En toen pas merkte hij op dat ze inderdaad nog een spreeuw hadden. Gelukkig dat Stallionheart wel wat had kunnen weten te vangen. Bij die gedachte voelde de bruine kater weer schuldgevoel door hem heen gaan. Hij kon niet zomaar prooi eten zonder zelf wat gevangen te hebben. Dat was voor zijn moraal niet goed. Dus langzaam knikte hij maar. "Ja, voor ik op jacht ging." Zei hij voor hij zijn keel schraapte. Hij hoopte maar dat het zou stoppen met regenen. Zodat ze toch terug naar het kamp konden gaan, of hij wat kon vangen in de tunnels. Maar prooi was waarschijnlijk dan erg ver te vinden.

De opgetrokken wenkbrauw van Owlbate deed de Deputy glimlachen. Was het zo raar dat hij bezorgd was om zijn Clanleden? Ach, misschien voor sommige katten dat het raar was. Langzaam begon Owlbate te knikken en zei dat hij wat had gegeten voordat hij op jacht ging. De gevlekte kater staarde naar de donkere lucht die voorbij bleef razen en keek toen weer terug naar Owlbate. "Ik heb als Moorrunner nooit begrepen hoe jullie ooit iets kunnen vangen hier. Zou je me dat willen uitleggen?" miauwde hij zijn groene ogen onderzoekend op Owlbate gericht. "Want ik denk dat het nog wel even duurt voordat de regen voorbij is. Als jij vragen hebt aan mij mag je ze natuurlijk ook stellen" miauwde hij en glimlachte vriendelijk naar de bruine Tunneler. Hij had het Shatteredice wel eens gevraagd maar echt veel duidelijkheid had hij toen niet gekregen, misschien ook omdat hij het had gevraagd toen ze net gingen slapen en het als een vervelende bij rond zijn kop bleef zoemen.