This view is breathtaking

Onderwerp: This view is breathtaking vr 21 jun 2019 - 18:36

I'll know my name
as it's called again

De avondzon scheen over de heuvels. Een gouden glans over het landschap werpende. Haar diep blauwe ogen scande de omgeving af. Haar blik vallende op een konijn dat wegsprong. Onbedoeld schoot een grijns over haar lippen terwijl ze in de jagerspositie dook.

Adrenaline stroomde door haar aderen. Het was een van haar eerste jachten op haar nieuwe territorium. Overwonnen van Windclan, gewonnen met bloed en tranen. Haar eigen dochter was gestorven in het gevecht en de littekens die dat op haar hart had gekerft zou ze nooit kwijt raken.

Haar dochter had haar leven gegeven voor het leven van de clan.

En voor altijd zouden ze haar en de andere doden terugbetalen.

Butterstar schoot naar voren achter het konijn aan. Haar lange poten bijna vliegend onder haar slanke poten. Het konijn had haar door en schoot er vandoor waardoor de leader achter het dier aanschoot.

Haar focus was zo op het konijn gericht dat ze niet doorhad dat er iets glimmends gespannen was waar het konijn onderdoor dook. Butterstar was echter net even wat groter en voor ze het doorhad klampte een kabel om haar keel heen. Die door haar snelheid direct om haar nek aanspande. Een velle gil van schrik schoot over haar keel. Niet wetende dat dat die gil het laatste echte geluid zou zijn dat over haar keel zou komen.

Ze stortte ter aarde. Haar nagels in de grond zettende terwijl ze zichelf los probeerde te trekken, waardoor de kabel strakker en strakker om haar keel trok. Bloed welde op en stroomde naar beneden over haar borst. Bloed gorgelde op in haar Mond wat ze op de grond spuugde.

Haar poten begonnen de kracht te verliezen sterren twinkelde tussen de duisternis die zich opwelde en haar gezichtsveld overnam. Ze was aan het sterven. Aleen op semi vijandelijk gebied. Was dit een trick geweest van Windclan? Of straf van Starclan. Tranen welde op met een laatste kracht. Ze kon niet langer uitschreeuwen voor hulp en alles wat er over haar lippen wist te komen was een gorgelde sorry.

Warhound had besloten om hun geliefde leader te volgen toen ze naar het nieuwe gebied was gelopen. Waarom ook niet? Misschien dat er nog wat interessants zou gebeuren als ze er waren, en zo niet... Tja, dan kon hij het altijd zelf nog leuk maken met haar. Net toen hij zijn pas uitbreidde om de flamepoint in te halen zag hij haar silhouette van zijn oogpunt verdwijnen. Hm. Kijk dat was net waar hij het over had. Dat maakte zijn dag al een beetje spannender. Hier deed hij het voor. Nonchalant kwam hij aangewandeld en nam de situatie in zich op. Butterstar lag te stikken in de val van een twoleg. Hij had ze eerder gezien, enkel kleiner. "Nou schoonheid, dit is toch geen goede positie om jezelf in te krijgen" Terwijl hij dit zei vond hij het houtje waar het draadje aan gesponnen was. Met harde passen begon hij te graven en probeerde hij de houten stok los te rukken met zijn muil.

De kersverse apprentice was op patrouille met een clangenoot. De rode vacht van Morningsun lag ver achter hem omdat de witte tom zijn tempo hoog had staan. Nog kort hoorde hij de ander naar hem schreeuwen om dichtbij te blijven maar Whitepaw was te koppig om te luisteren. Hij mocht na zes moons eindelijk het kamp uit, er was geen tijd om het rustig aan te doen. Nu was hij ook nog eens op een stuk gebied wat eigenlijk tot die van een andere clan toebehoorde, extra spannend dus. Whitepaw ging dan ook snel veder met het stukje territory te markeren. Hij wou dat elke hazenvreter zijn geur vanaf kilometers kon ruiken zodat ze alle wisten dat zijn clan hier nu de baas was! Riverclan was sterk, hadden die mietjes van hun eigen thuisland verjaagd en nu was dit heerlijke eten allemaal voor hun. Kort schoot het idee in zijn kop om eens een poging te doen om een konijn te vangen, helemaal bij zichzelf, lekker alle andere apprentice eens laten zien hoe goed hij wel niet was. Zijn plan werd echter verstoord door een luide pijnlijke gil. De witte apprentice kwam direct tot stilstand en spitse zijn pluizige oren. Het gegil echode nog kort na over het platte stuk land terwijl de lucht zich al snel vulde met een mentale soort geur. De tom bevroor, dit kon niet goed zijn. Zijn fel gekleurde ogen zochten naar de vacht van Morningsun, wat moesten ze doen? Al snel zag hij de warrior wegschieten en Whitepaw twijfelde geen moment om de achtervolging in te zetten. Uit eindelijk kwam de witte apprentice bij de plek waar het gegil vandaag gekomen was. Daar trof Whitepaw meteen de vastzittende leader aan die gorgelend het bloed over haar lippen heen liet sijpelen. Geschrokken keek hij neer. In Starclan's naam! wat moest hij doen!?? De apprentice keek naar het gevlekte vacht van Warhound die druk bezig was met graven rondom een paal. De witte tom zag er een draad aangespannen zitten die om de keel van Butterstar geknoopt lag. Hij twijfelde geen moment en omklemde zijn tanden om de keiharde kabel heen, een poging om er doorheen te bijten.

Ze zag hen wel bezig zijn. Rose versmalde haar ogen. Wat toepasselijk ook; haar monster van een moeder lag te stikken op gebied dat zij veroverd had van andere monsters. De gevlekte queen stapte naar voren toen beide katten haar probeerden te redden. Zagen ze niet in dat Butterstar dood moest? Dat wijf was de schuld van de dood van haar opa. En dat zou ze haar nooit maar dan ook nooit vergeven. Met een gezicht op onweer liep ze naar Warhound toe, de zogenaamde papa van haar kinderen. Ze klapte haar klauw uit en sloeg de witte apprentice in zijn gezicht, ze konden niet hebben dat dat kind die strop nog door wist te bijten ook. "Afblijven wuppie," gromde ze hem toe waarna ze haar felblauwe ogen op Warhound richtte, en haar klauwen dreigend in de grond drukte. "Ik zal de clan vertellen dat jij haar vermoord heb als je haar nu probeert te helpen, Foxdung. Op welke manier dan ook, mijn moeder gaat vandaag dood. En je wilt niet aan de verkeerde kant staan, lijkt me." Rose wist dondersgoed dat als haar plan niet slaagde vandaag, ze in een groot probleem zat. Maar dit was haar kans. Dit was haar kans om de fouten van haar moeder recht te zetten en RiverClan groot te maken zoals haar opa haar had opgedragen. Zo'n kans als vandaag kreeg ze nooit meer.

I'll know my name
as it's called again

Het geruis om haar heen, de stilte die gevallen was terwijl ze een leven verloor in Starclan.

Alles kwam met een crash terug terwijl ze haar lichaam weer betrad. Blauwe ogen schoten wagenwijd open. Starend naar de sterren en starclan ver boven haar. Haar poten trapte met nieuwe energie maar haar luchtpijp werdt nog altijd geblokkeerd door de snaar die zich strakker leek te trekken met elke beweging.

In de enkele secondes die ze weer in leven had zag ze vanuit haar ooghoek de pels van Warhound. Haar on loyale Fox-hearted van een warrior. Haar apprentice. Hij was haar aan het redden. Hij had een hart voor haar.. Ze wist het. Ze wist dat ze de juiste keuze had gemaakt met hem in haar clan behouden.

Ze wou zijn naam uitspreken. Enkel kwamen er bloedbelletjes over haar lippen en rolde haar ogen iets weg. Er was nog een apprentice. Whitepaw was ook aan het helpen en warmte verspreidde zich door haar lichaam. Ze wouden haar niet kwi...

Roseburn's woorden schoten als ijs over haar aderen. Haar ogen staarde richting haar dochter. Verraad duidelijk zichtbaar in haar blik. Haar dochter.. Wou haar dood.

Met die wetenschap raakte ze de strijd een tweede keer kwijt en gleden haar ogen nogmaals dicht. Een tweede leven verliezende.

Hij was niet op tijd. Dat was het enige dat door zijn hoofd schoot. Hij had Whitepaw's geur weten te volgen na zijn korte uitje door het territorium. Het duurde ook niet lang voor hij bloed rook en gelijk uit de struiken sprong om als volgt oog in oog te staan met zijn stervende moeder. Dat was ook toen hij plots Roseburn's woorden hoorde. "Ik zal de clan vertellen dat jij haar vermoord heb als je haar nu probeert te helpen, Foxdung. Op welke manier dan ook, mijn moeder gaat vandaag dood. En je wilt niet aan de verkeerde kant staan, lijkt me." Hij trok zijn oren naar achter. "Roseburn?" Miauwde hij voorzichtig. StarClan, laat haar niet serieus zijn. De bruine kater botste zo tegen zijn zus aan. "Ben je wel goed bij je hoofd? Het is jouw leider, onze moeder!" Gromde hij. Als volgt liep hij af op Butterstar. En merkte op hoe Warhound tenminste wel hielp om de stok uit te graven. Zo een val had hij nooit gezien. Zou een twoleg het geplaatst hebben? Whirlpool probeerde een klauw door de dunne draad te haken. In een poging het los te snijden. StarClan, alsjeblieft. Alsjeblieft.

Er was een stilte gevallen over de heatherfields toen ze begonnen was met jagen. Kleine pasjes, maar veel lukte er niet. Tot nu toe had ze enkel geleerd om vissen te vangen, en dat ging wel zo-zo, maar dat was het ook. Men had haar echter wel op het hart gedrukt dat ze een uitstekende vechter was. Natuurlijk wist ze dat zelf ook wel. Ze had een subliem gevecht geleverd bij de slag om heatherfields... Ok, ze had bloed aan haar poten hangen, maar het was enkel omdat die andere er tussenin was gesprongen. Men moest maar niet zo riskant zijn. De massieve apprentice wreef even over haar litteken heen, eentje die recht over haar linkeroog liep. Gelukkig was haar oog niet geschaad in het gevecht. Ze mocht haarzelf geluk wensen... Al snel staakte ze haar actie bij het horen van stemmen en de geur van bloed. Even wipte haar oortjes op, de haren op haar staart prikkelde. Ze werd er ongemakkelijk van, het deed haar iets denken aan... Well, het gevecht. Zonder er verder bij na te denken wurmde ze zich een weg door het dikke gras en struikgewas heen... Om al snel een horrortafereel te ontdekken. Butterstar, stikkende op de grond. Wel meteen werden haar ogen wat groter, haar poten trilden even van angst en woede. WIe had dit gedaan? Wie durfde dit te doen? Toen ze dan ook de woorden van een clangenoot al snel oppikte, krulde ze even haar lip naar boven op. Woede borrelde op in haar borstkas en woest schoot ze naar voren. Met een luid en boos gegrom probeerde de grijze kattin zich op Roseburn te gooien. Hoe kon ze? Hoe kon ze haar clan zo verraden? "Verrader!" schreeuwde ze uit terwijl ze haar klauwen probeerde te gebruiken om de ander aan te vallen. Het maakte haar niet uit waar, zolang ze maar neer ging. Hoe jong Honeypaw ook was, ze was zo loyaal als maar kon en dat was zeker te merken aan de woede in haar acties en manier van spreken.

Het was grappig en tegelijkertijd ook sadistisch te noemen hoe alles in zijn leven in één keer om kon slaan. Van positief naar negatief, van negatief weer terug naar positief. Hij dacht dat hij zijn leven weer op de rails had gekregen door zijn nestje te krijgen, dacht dat hij wel klaar was voor een relatie en dat hij en Puppysnarl wel iets op konden bouwen. Maar net als alles goed leek te gaan, net als hij dacht dat hij eindelijk uit die diepe put was gekomen, gebeurde er weer iets waardoor dat omsloeg. Waardoor de twijfels weer toe sloegen, waardoor hij zijn vertrouwen in zijn Clanmates begon te verliezen. Hij probeerde zich eroverheen te zetten terwijl hij gechoqueerd van Butterstar naar Roseburn keek, maar dat was geen gemakkelijke opgave. Toen schoten zijn instincten hem weer te binnen en wist hij ook alweer wat hij wilde doen, wat hij wilde betekenen voor zijn leader. Want het was nog niet haar tijd om te gaan als het aan hem lag. Als het aan hem lag, bleef zij leader totdat ze elder zou worden. En zelfs daarna mocht er voor haar nog een plekje voor haar blijven in RiverClan. Nee, hij was niet klaar om haar te zien gaan, om haar een leven te zien verliezen. Het deed hem te ernstig denken aan de broer die hij niet had kunnen redden, aan Breakingpoint die opeens zijn leven had verloren. Zijn poten zetten zich met kracht om en woest stootte hij met zijn schouder nog eens extra tegen Roseburn aan, hiermee hopend dat hij haar ver uit de buurt van zijn leader kon drijven. “Houd haar op afstand,” snauwde hij naar de katten die zich al eerder om haar ontfermd hadden. Zijn blik gleed naar Warhound en Whitepaw, die hun best deden hun leader te helpen. Butterpact plaatste zich aan de andere kant van zijn leader en probeerde haar blauwe ogen te vangen met zijn gele kijkers. “Nog niet, Butterstar,” grauwde hij. “Je hebt verdomme nog een heel nestje van me die je hun warriornaam moet geven. Nog niet.” En met die woorden boog hij zich naar voren, zette zijn tanden stevig op de draad en probeerde ook hij erdoorheen te bijten.

Ondanks dat ze deze ochtend vol goede moed was opgestaan om een kleine jachtronde te houden en zich hopelijk aan te sluiten bij een patrouille, leek haar die onbezorgdheid vandaag niet gegund te zijn. Nog voor ze een prooi had kunnen vangen op het nieuw geclaimde gebied van de Clan was een andere geur haar neus binnen gedrongen, de bekende geur van meerdere RiverClan katten. Zou er iets aan de hand zijn, of kruiste ze gewoonweg het pad van een andere RiverClan patrouille? Misschien moest ze toch even een kijkje gaan nemen, gewoon, voor de zekerheid. Wie weet kon ze haar weg wel samen met hen vervolgen.

Lunarpaw versnelde haar pas, en zodra ze de oorsprong van de RiverClan geuren naderde merkte ze al snel een andere geur op, de geur van bloed. De enige affiniteit die ze hier mee had waren de gewonde krijgers die het kamp binnen strompelde, maar verder had ze nog nooit bloed geroken. Zodra ze dan ook op de plaats van bestemming aankwam werden haar blauwe kijkers groot van de schrik. Het leek wel een nachtmerrie. Het eerste was ze opmerkte was enkele katten die elkaar naar de keel vlogen, waarna haar blik vervolgens landde op Butterstar met een kabel om haar nek die leek te happen naar adem. Het was allemaal even te veel om te verwerken. De jonge RiverClan apprentice stond aan de grond genageld terwijl enkele RiverClanners een gevlekte Clangenoot aanvlogen. Haar hart leek ieder moment uit haar ribbenkast te kunnen bonzen, en even voelde het alsof zij het was wiens luchtwegen afgeknepen werden door de kabel. Hoe graag ze ook naar voren had willen duiken om hun leider te hulp te schieten, ze kreeg geen beweging in haar poten. Bevroren van angst en met een versnelde ademhaling staarde ze naar het tafereel, nooit verwacht zoiets ooit met haar eigen ogen te hoeven zien.

Hij had net een hunting patrol gevormd die met hem mee zouden gaan om te jagen op de Heatherfields. Hun nieuwe gebied dat ze van WindClan geleend hadden. Stormwind liep voor op toen zijn oog viel op een groepje katten verderop. Met snelle passen liep de kater hun kant op. Hij vind nog net de laatste woorden van Roseburn. "Hou die smerige clanverrader op afstand!" brulde de kater woest terwijl hij dichterbij kwam. De kater stormde richting Roseburn en beukte haar, in de hoop haar weg te krijgen bij Warhound. Hij nam enkele momenten om te kijken hoe de val in elkaar zat. "Graaf dat stuk hout verder uit, we moeten de draad losser krijgen." zei hij toen resoluut tegen de aanwezige katten. Hij zou zich wel bemoeien met Roseburn. Zijn gouden ogen schoten haar kant op. "Jij bent van mij, denk maar niet dat je hier zomaar mee weg komt."

Hij stond nog wat verloren midden in het kamp. Hij zou moeten weten wat hij moest doen, maar het was heel erg wennen. Misschien wist iedereen wel direct wat ze moesten doen wanneer ze warrior werden, maar zo was Ice niet. Hij was onzeker over of hij dit allemaal wel al aan kon. Ook al hadden Butterstar en Panthergrowl vertrouwen in hem, hij was nog jong. In zijn kop was hij nog lang niet volwassen. Toch werd er van hem verwacht dat hij zich nu wel zo gedroeg, in ieder geval zijn taken uitvoerde zoals dat elke warrior betaamde. Dat ging hem wel lukken, dat kon hij. Als ze hem maar niet te moeilijke dingen vroegen, want dan raakte hij in de stress. Dan wist hij het even allemaal niet meer. Misschien moest hij weer terug naar de plek gaan, de plek waardoor hij warrior geworden was. De heatherfields waren de reden van zijn warriorschap en hij wist niet zeker of hij daar nu zo blij mee was. Juist met het gene, het vechten, waar hij zo’n hekel aan had. Had hij zijn warriornaam ontvangen. Misschien ook wel daarom, omdat hij bewezen had dat hij het wel kon. Al vond hij zelf van niet. Hij zuchtte even en stond op. Butterstar was op pad en ergens wilde hij wel weten waar zijn tante heen was, misschien wel naar de heatherfields, dan had hij twee vliegen in een klap. Dus verliet hij het kamp en volgde haar geur. Die regelrecht naar de heatherfields ging.
Er waren meer verse geuren die kant op, waardoor zijn helderblauwe ogen iets wat vragend werden. Wat was daar toch allemaal aan de poot. Hij versnelde zijn pas toch iets, omdat hij het niet helemaal vertrouwde. Toen hij allemaal stemmen hoorde zette hij het op een rennen. Butterstar had een val om haar nek en zijn hartslag schoot in zijn keel. “Tante!” Riep hij terwijl hij zag hoe ze haar ogen dicht deed. Snel bekeek hij de situatie en rende door naar het stokje waar meerdere katten aan het graven waren. Het moest los, dat moest gewoon. Hij groef zijn poten in het zand bij het stokje waar de anderen ook bezig waren en toen schoot het stokje los. Hijgend kwam hij overeind en keek omhoog. Papa help….

I'll know my name
as it's called again

Ze werdt opnieuw teruggestuurd. De aarde hard en koud onder haar vacht. Er waren meerdere om haar heen gekomen maar namen kon ze niet vaststellen op het moment. Haar longen kregen geen adem terwijl katten over elkaar schreeuwde. Het figuur van Roseburn staarde haar aan voor het verdween uit haar zicht. De smaak van bloed maakte haar ziek maar ze kon het ook niet meer ophoesten.

Haar wonden genazen niet besefte ze zich met een shock. De snaar om haar nek zorgde er voor dat Starclan haar niet kon genezen. Ze zou sterven op dezelfde manier zoals Crookedstar gestorven was, ver voor haar bewind. Tranen liepen ondertussen vrij over haar wangen. Ze wou ze bedanken, de katten om haar heen die zonder dat ze het wisten al met een lijk aan het werk waren, de katten die zo van haar hielden..

De snaar schoot los, waar ze opgelucht adem hoorde te halen bleef het stil. Haar ogen draaide zich alweer in diens kassen haar lichaam kwam schockerig tot einde haar derde leven verliezende. Niet meer in staat om te vechten voor haar bewustzijn ondanks de vrijheid van de druk om haar nek.

De grote leader van Riverclan. Gebroken in een plas van haar eigen bloed. Was dit het einde, het einde van Butterstar?

Er gebeurde veel tegelijkertijd. Er kwamen katten van alle kanten op en plots werd ze uitgemaakt tot clanverrader. Nee, dat was niet wat ze was. Ze kreeg eeb klap in haar gezicht, een stoot in haar maag. Ze was geen clanverrader, ze wilde de clan juist beter maken. Haar modder kwam ondertussen los. Ze gromde hard, niemand wist wat ze hier deden. Ze lieten het monster los. Haar nagels boorden zich in de grond terwijl ze de genadeloze klappen opving zonder om te vallen. Haar blik gleed naar de stok, die losgeraakt was door een pas benoemde warrior en nu gevaarlijk dichtbij haar lag. Een plan vormde zich in haar kop, slim dat ze was. Ze pakte het ding op in een vloeiende beweging, waarna ze naar voren schoot om deze in haar moeders keel te steken. Echter sprong er een andere kat voor. Een kat die niet geraakt had moeten worden maar het was zijn eigen schuld. Hard duwde de queen door. Als het niet haar moeder was, dan maar iemand die haar wilde beschermen met zijn leven. En zijn leven geven was wat Whirlpool zou doen.
Powerplay toegestaan! Telefoonpost

Hij liet een gefrustreerde grom horen. Verdomme. Dit ding kreeg hij niet losgetrokken. Gelukkig kwamen er steeds meer RverClanners aan die Roseburn wel bezig wisten te houden. Waaronder ook Icecream, de jonge warrior, die gelukkig onder alle drukte de stok los lukte te krijgen. Whirlpool keek zijn neefje dankbaar aan voor hij zijn moeder bezorgd aankeek. "Butterstar..." Probeerde hij voorzichtig. Hij had de leider een lik over haar kop gegeven. Alles komt goed. Hij wist niet hoeveel levens ze had verloren. Maar ze was er nog. Ze was zwak. Maar ze was er nog.
Plots keek hij op toen de gevlekte vacht van zijn zusje in zijn ooghoek bewoog. En gelijk draaide de bruine kater zich om. Nee. Dit kon hij niet weer toestaan. Gelijk sprong de warrior voor de neus van zijn moeder. Langs hem kwam je echt niet. Hij zou haar is wat leren. Hij zou haar tegen de grond drukken en zelf de woorden tegen haar zeggen. Zij was verbannen en-

Plots kreeg hij geen adem. De kater stribbelde tegen de onbeschrijfbare pijn in zijn strot. De jonge kater hapte naar adem voor hij neerviel. Maar de druk bleef. Ze drukte de stok verder in zijn keel. Wanhopig probeerde hij nog weg te krabbelen. Zijn geschreeuw gedempt door het gorgelende geluid terwijl het bloed door zijn mond ontsnapte. Langzaamaan ging de pijn weg. Ademen kon hij niet meer. Deed hij niet meer. Het licht in zijn ogen ging weg. En zo was Whirlpool.

De calico kater hielt van al dit onrust en ongeluk in de lucht, maar hij moest toegeven dat hij Butterstar liever levend zag als dood. Zowel voor zijn eigen welzijn als misschien wat meer persoonlijke redenen. Hij wist dat zijn voormalig mentor een grote bijdrage was aan het feit dat hij nog altijd met de geur van Riverclan in zijn pels rondliep, in plaats van op rogue gebied. Maar stiekem was hij ook wel gehecht geraakt aan de harde maar rechtvaardige kattin. Ze leek te weten wat hij in zich had en speelde niet mee met zijn constante spel om andere uit de tent te lokken. En ergens was ze het dichtste wat hij had voor een vriend. Hoewel hij dit nooit hardop zou zeggen tegen de flamepoint, zelf zeer bewust van hoe zielig dit klonk, was hij in deze situatie wel overtuigt om te helpen haar los te krijgen, de roggelende geluiden van de leader negerend. Hij was dan ook al goed begonnen met graven toen er een bekende op het speelveld kwam. Roseburn. Moeder van zijn kittens, of in ieder geval zo claimde hij dit. Bij haar woorden lachte hij hol en humorloos, terwijl hij bleef graven en trekken aan het hout. Het deed hem ook enorm weinig toen mevrouw de apprentice sloeg die ondertussen was komen aanwandelden om te helpen. Hij liet zijn zilverblauwe ogen omhoog glijden in die van de ander. "Probeer het maar lieverd, maar zoals je ziet heb ik mijn kant al gekozen. En daar heb ik het leven als een rogue, als een vals beschuldigde moordenaar voor over. Ik geef geen Foxdung om Riverclan, maar genoeg om Butterstar om haar niet zo te laten gaan" Zijn woorden werden soms onderbroken door scherpe ademhalingen, aangezien hij zijn volle gewicht inzette om dit stomme hout eruit te krijgen.

Bloed leek riverclanners te lokken op dezelfde manier als dat het deed bij kraaien. En toen gebeurde er meer. Zo veel meer dat het moeilijk bij te houden was. Zo veel meer dat hij niet eens moeite ervoor deed om het te volgen. Waarom zou hij ook? Zijn aandacht bleef bij het graven en het redden van zijn mentor. Dat was veel nuttiger dan vechten, en blijkbaar verliezen, van Roseburn of gewoon staan schreeuwen. Toegegeven leek Butterstar ook redelijk veel dood te gaan in de tussentijd, maar goed, wie telde nog? Uiteindelijk kwam het houtje los door de hulp van de rest, waardoor hij zich meteen naar de leader wade en zich naar haar wegzette om haar te ondersteunen. Hij pakte de snaar rond haar strot en trok het losser, iets wat nu pas kon nu de druk van het touw was. "Waag het niet om hier nog meer te sterven, duif. Je bent beter dan dit" En er was nog genoeg aan deze situatie die enkel Butterstar zelfs kon behandelen.

_{Coyotepaw was nog niet op Heatherfields geweest. Sinds het gevecht kwam ze überhaupt niet meer vaak het territory in, maar focuste zich juist op haar training en dat leverde zeker wel resultaat op. Ze wist nu bijna alle basiskruiden uit haar hoofd, wist ze te vinden in het territory én wist op welke wijze gebruikt moesten worden. Chivysniff had haar nu opgedragen om op Heatherfields te gaan kijken of daar nog interessante kruiden te vinden waren. Omdat Chivysniff nog steeds gewond was aan haar nek kon zij niet veel bewegen, wat betekende dat Coyo nu een soort van alles moest doen. Dus ook naar Heatherfields gaan. Ze wist nog niet precies wat ze daar zou treffen, maar gezien het al bijna Greenleaf was, zou er vast een hoop interessante dingen te vinden zijn.

Ze rook bloed. Coyo stond stil, waarna ze gealarmeerd om zich heen keek. Bloed! Dat betekende nooit wat goeds. Ze ademde de misselijkmakende geur diep in, waarna ze de kant oprende waar de geur vandaan kwam. Ze rende zo hard ze kon, zo hard dat haar longen geen zuurstof meer wilde toelaten. Maar dit was een noodgeval, ze moest zo snel mogelijk zijn. Het duurde niet lang voor ze katten zag staan. Ruziënde katten, wanhopige katten. Het boeide haar niet zoveel wie er allemaal om de gewonde heen stonden. Ze kon niet meteen zien wie er gewond was, maar ze rook veel bloed en ze wist meteen al dat het ernstig was. "Laat me er langs!" blafte ze boos tegen een paar bekvechtende katten, waarna ze zich ruw tussen de menigte door heen wrong. Roseburn stond voor haar, samen met Whirlpool, waar ze niet langs kon. Ze deinsde geschrokken achteruit toen de Queen plotsklaps een stok in Whirlpool's strot duwde. "Roseburn! Verdomme!" schreeuwde ze woedend. Waarna ze zich naar Whirlpool haastte. Ze drukte haar oor tegen zijn borstkas, maar ze kon hem niet meer redden. Whirlpool was al aan het jagen met Starclan. Ze ademde zwaar uit, waarna ze zich richtte op Roseburn. "Ben je nou helemaal ge-" Daar, achter Roseburn, zag ze een ander lichaam, die verstikt in haar eigen bloed levenloos lag. "Nee..." Coyo snelde naar haar moeder, die daar dood op de grond lag. Ze voelde met haar poot voorzichtig bij de nek. Waarom genas het niet? Het hoorde toch te genezen? Paniek welde in haar op. Ze wilde haar moeder niet kwijtraken, absoluut niet. "Iemand, ren zo snel mogelijk naar het kamp en haal voor mij spinnenrag, goudsbloem, smeerwortel en licht Chivysniff in! Snel!" schreeuwde ze, hopende dat iemand haar zou horen. Zou dit niet snel gebeuren, zou ze Butterstar mogelijk niet meer kunnen redden.

Tag: is heel boos tegen Roseburn, heeft Whirlpool dood gezien en beveelt nu iemand spinnenrag, goudsbloem en smeerwortel te halen en Chivysniff in te lichten van Butterstar's 'dood'.}

Hij wende zijn blik weer van de hemel af toen hij opeens beweging zag vlak bij zijn kop. Roseburn raapte de stok op. Wat was ze daarmee van plan? Voordat hij besefte wat ze deed probeerde ze de stok in Butterstar haar keel te duwen, maar Whirlpool stond er voor. Zijn helderblauwe ogen kregen een verbouwereerde glans. Was het gevecht bij de Heatherfields niet genoeg, waren er niet al genoeg doden gevallen. Wat deed Roseburn… Toen hoorde hij ineens een schreeuw. Coyotepaw was op het toneel verschenen en haastte zich naar Whirlpool. Hij kon zich even niet bewegen, zijn poten leken aan de grond vastgezogen. Zijn oudtante verloor het ene leven naar het andere en zijn grote nicht probeerde haar te vermoorden, maar nu had ze haar eigen halfbroer vermoord. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen en kwam weer bij zijn positieven toen Coyotepaw begon te roepen dat iemand naar het kamp moest. “Ik ga wel.” Miauwde hij, voordat hij het op een lopen zetten. Weg van de horror die zich afspeelde op de Heatherfields. Was het gebied dit echt allemaal waard? Van hem mocht WindClan dat verdoemde gebied weer hebben, maar dat zou hij nooit hardop zeggen. Hij zou zijn loyaliteit nooit breken.
Hij rende regelrecht de Medicine cat’s den in. “Chivysniff Butterstar is gewond. Ze verlies levens… Het is echt heel erg. Coyotepaw is bij haar. Zou je als het lukt mijn geurspoor kunnen volgen? Dan ga ik zo snel mogelijk terug met spinnenrag, goudsbloem en smeerwortel.” Dreunde hij de kruiden op die Coyotepaw gevraagd had. Hij wist welke het waren, hij was vaak genoeg ziek geweest en had altijd opgelet. Hij wist dat Chivysniff nog steeds gewond was, dus hoopte hij niet dat ze het erg vond dat hij meteen doorliep naar de kruidenvoorraad. Hij wist wat hij moest hebben, deze kruiden had hij vaker gezien. Hij bond spinnenrag om het takje van de smeerwortel en pakte het samen met de goudsbloem zachtjes in zijn bek. Toen rende hij met alles het kamp weer uit en bedacht toen pas dat hij eigenlijk in zijn haast niet had opgelet. Was Chivysniff eigenlijk wel in haar nest of ergens anders in de den geweest? Het was te laat om nog terug te gaan, dus rende hij door. Echt soms was hij best een mousebrain, maar hij had geen tijd om daar verder bij stil te staan. Hij rende terug naar waar Butterstar in de val gelopen was. Voorzichtig legde hij de kruiden voor Coyotepaw neer. “Ik heb het Coyotepaw.” Miauwde hij nog steeds hijgend van het rennen.

[Ik heb het nu zo gedaan, ik hoop dat het zo oké is c: ]

Tag: Coyotepaw

Ze lag in haar nest. De voorraad was weer bijgevuld en hoewel newleaf niet echt doorbrak hadden ze nu nieuwe kruiden door het nieuwe Riverclan gebied. Haar staart lag over haar neus heen. Er zat een knikje in, maar door de dikke vacht was dat bijna niet zichtbaar. Een gebroken staart was het minste van haar zorgen. De clan had haar nodig en de wonde wilde niet goed helen. Voor haar zelf nam ze rust, ook al voelde ze zich maar een halve kat. De rang niet meer waardig. Coyotepaw werd beter in het vak. Ze was geen geboren Medicine cat, maar dat was Chivysniff ook niet. Alles behalve. Snelle pootstappen richting haar hol deden haar oren bewegen. Icepaw... nee Icecram. Ze herkende zijn tred. “Chivysniff Butterstar is gewond. Ze verliest levens… Het is echt heel erg. Coyotepaw is bij haar. Zou je als het lukt mijn geurspoor kunnen volgen? Dan ga ik zo snel mogelijk terug met spinnenrag, goudsbloem en smeerwortel.” Ze hief haar kop op. Zwaartekracht trok onzichtbaar aan haar lichaam, maar ze was gealarmeerd. De jonge warrior glipte even snel als hij gekomen was haar den weer uit. Chivysniff hees zich overeind, haar hart hamerde in haar borstkas en ze voelde adrenaline door haar lichaam stromen. Zo snel haar poten haar konden dragen hinkte ze zijn geurspoor achterna. Haar gevoelige neus pikte uiteindelijk ook de geur van bloed op. Het hoge gras week uiteen. Chivy's blauwe blik werd groter. Ze hield haar adem even in terwijl ze alles probeerde te verwerken. Iets dat leek op een snaar lag gekruld op de grond en het liep naar een houtje dat... Ijs vormde rond haar ledematen. Was dat Whirlpool? Ze zag Warhound over iemand gebogen staan en hinkte naar hem toe. Butterstar lag aan zijn voeten in een poel van haar eigen bloed. Haar hersenen werden bewolkt. Was dit een val van Windclan? Gingen ze nu ook al haar leider vermoorden? Ze keek om zich heen. "Coyotepaw?", mauwde ze met een zware stem. Ze wilde weten wat haar apprentice van plan was. Wat ze had meegevraagd aan Icecream waren goede kruiden. Ergens in haar bewolkte blik kwam een lichtje van trots.

Ze kon wel uit haar eigen vel springen. Haar poten voelden heet aan, ze kon de ander wel vermoorden... En daar was ze capabel toe. Kort krulde de jongedame haar lip op in een lelijk gegrauw. Dit was verschrikkelijk, afschuwelijk. Hoe kon deze verrader hier nog zijn? Ze hoopte zo erg dat Butterstar ok was... En dat dit.. Dit monster een lesje kon krijgen. Een paar van haar klappen waren immers raak gewist en grommend maakte ze zichzelf groter. Hoe dan ook gebeurde er veel, teveel voor een jonge poes om volledig te beseffen wat er gebeurde. Maar het gebeurde... En voor even was het stil in haar kop. Het lichaam die neerviel kwam als in een vage flashback van eerder op haar netvlies. Doden, doden, er waren zoveel doden en er kwamen meer. Woede borrelde op in haar borstkas, in haar volledige lijf. Ze kon de ander wel kielhalen, van kant maken... Net zoals ze met die waardeloze windclanner had gedaan. Verrader, verrader, ... Trillende duwde ze haar nagels in de grond en onderdrukte ze de urge om de ander niet aan te vliegen... Ze wist wat er de vorige keer was gebeurd en het was niet haar plaats om het lot van de ander te beslissen, hoe erg ze ook wilde.

Onderwerp: Re: This view is breathtaking