Not to disappear

Haar poten hadden haar hier al eens eerder gedragen, naar deze koude poel waarin de sterren normaal zo helder weerspiegeld werden. Toen had haar vader haar terug getrokken naar de werkelijkheid, nu had ze haar uiterste best gedaan om niet gevolgd te worden en hem meer zorgen aan te doen. Er was iets dat haar hier telkens terug trok, dat aan haar knaagde om weer met haar poten door het water te waden. Hoe heet de dag ook was geweest, de poel leek altijd ijskoud. Een Riverclanner zou troost in zwemmen vinden, voor haar was het water aan haar tenen en de reflectie van de sterren al genoeg. Deze plek deed haar denken aan de bergen, waar ze was opgegroeid. Ook daar was een poel waarin de nachtelijke vuurvliegjes aan de hemel zo helder te zien waren, waar ze toen ook gedwaald had. Het was altijd haar vader die haar terug moest halen, het was altijd haar moeder die ze tussen die fonkelende puntjes in de nachtelijke hemel zocht. Vandaag zou zij niet gevonden worden, en vandaag zou ze de sterren ook niet vinden. Met een getergde blik keek ze naar het stille oppervlak, waar nu niets behalve duisternis in te vinden was; de wolken hadden haar het zicht nog verder ontnomen. Oh, ze had het ook moeten weten, oh ze had het al eerder aan moeten voelen. De nacht bracht haar nachtblindheid, enkel de wanneer de maan en de sterren schenen kon ze nog een beetje zien, maar zonder dat licht was ze zo verdwaald. Eerder was de hemel nog helder geweest, ze trok er alleen opuit wanneer ze zeker wist dat het helder was. Alleen nu leek Starclan te huiveren, want uit het niets was de hele hemel zwart getrokken. Paniek en angst grepen haar naar het hart terwijl alles uit slechts heel vage vormen begon te bestaan. "P-pap? Help!" bracht ze paniekerig uit, maar het bleef griezelig stil. Huiverend dook ze in een en verborg haar kop onder haar poten, te bang om deze weg in het duister alleen te bewandelen. Oh, waarom die wolken?

& Voor nu alleen Lethal & Zahida!

Nu zij en Lethal wat closer naar elkaar groeiden, was het vanzelfsprekend dat ze er ook samen op uit zouden trekken. Vannacht hadden ze plannen gemaakt om een wat romantisch en afgelegen plekje uit te zoeken zodat ze geen last zouden hebben van pottenkijkers. Echter bleek dat nog langer zoeken dan verwacht, wat dan toch wel weer een lichte moodkiller was. Angstig geroep maakte duidelijk dat ze nog steeds niet alleen waren. Met een schuine blik op de she-cat naast haar focuste Za zich op het geluid. Het was overduidelijk een kat, eentje in paniek ook. Hoewel het eerdere plan tussen de twee BloodClanners naar Zahida's mening toch wel leuker geweest was, konden ze moeilijk zo'n zielig katje alleen in paniek laten, toch? Met een lichte grijns en opgetrokken wenkbrauw richting Lethal stapte ze op het zielige lammetje af, die verdwaald om zich heen liep te turen waarna ze opeens haar kop verstopte. Wat was dat nou voor geks? Had dat ding echt 0 ballen? Muisstil sloop Za dichterbij waarna ze zich plots tegen de ander drukte en die een geruststellende lik over haar oor gaf. "Ach en wee, wat een problemen! Wat is er poes, ben je de weg kwijt?"

Haar ademhaling ging steeds sneller, totdat het het enige geluid leek te zijn dat haar oren vulde. Vaker wanneer ze in de paniek schoot begon ze te hyperventileren, een gebruik dat noch praktisch noch logisch was. Zachtjes jammerend probeerde ze zichzelf tot rust te brengen. Drie tellen in, 6 tellen uit, drie tellen in... De onverwachte aanraking van een vreemdeling liet haar een kreet uitslaan. Een haast rustellende lik werd over haar pluizige oor gegeven, wat een akelige huivering door haar lichaam liet gaan. De poes sprong in de lucht, verwoed met haar kop schuddend om haar belager in vizier te krijgen, maar waar ze in haar rust allicht de gevlekte gestalte had kunnen onderscheiden, zorgde haar paniekerige bewegingen er enkel voor dat duisternis haar blikveld vulde. "Ach en wee, wat een problemen! Wat is er poes, ben je de weg kwijt?" Mistpaw haar oren lagen in haar nek en haar lichaam had ze onderdanig tegen de grond gedrukt. "I-ik, " ze hapte piepend naar lucht, nu al op de rand van een paniek aanval. Waarom waren haar woorden zo zoet? Haar aanrakingen zo troostend? En toch rook ze naar rot, verderf... Naar bloed. Oh Starclan, dit was een bloodclanner. En ze was niet alleen. “He-he, rustig maar Mistpaw,” die stem liet tranen in haar bewolkte ogen schieten, omdat het herkenning in haar opbracht. "Sweetheart, Sweetheart, ik-" hakkelde ze door, de opluchting droop van haar stem af. Door haar nachtblindheid zag ze niet eens de halsband die om haar nek hing, de brandwonden die haar gezicht hadden verminkt. Mistpaw haar hele leven bestond uit het vertrouwde kamp en de weinige delen van het territorium die haar veilig en bekend voor kwamen. Hier was alles haar onbekend, en al dat onbekend was bracht de schichtige Mistpaw angst aan. Behalve zij, behalve Sweetheart. Die was haar bekend, die zou haar komen redden, niet? Naïef gooide ze zich dan ook tegen de pluizige kat aan, bescherming zoekend in haar aanraking. “Als deze lieve kind de weg kwijt is kunnen wij haar wel terug naar huis ‘begeleiden’ toch, Zahida?” in haar opluchting had ze de rode vlaggen voor lief genomen. Alleen, nu ze zich zo dicht bij de vacht van de enorme poes bevond, walmde de geur van Bloodclan haar gevoelige neus in. Geschrokken deed ze een stap achteruit, angst in haar wazige ogen. "Bloodclan," huiverde ze. "M-maar, S-s-Sweetheart," stamelde ze, zichzelf vervloekend om het feit dat ze niet kon spreken, niet kon vechten, niet kon vluchten. "I-ik wil alleen naar huis, het spijt me,"

Met Lethal aan haar zijde liepen ze naar het jammerende katje toe, een katje dat de andere member leek te herkennen. Het was nog altijd gek voor Za, dat Lethal uit een clan kwam, immers had zij dat leven nooit gekend en dit was de eerste keer dat ze wat closer groeide naar iemand die wél zo'n verleden had. Het idee was wennen maar veel merkte ze er niet van, dit was de eerste keer dat ze werkelijk zag dat Lethal praatte over haar vorige clanleven. Ze versmalde lichtjes haar ogen, maar deed al snel lol op uit de reactie van het poesje dat blijkbaar Mistpaw heette. Toen deze opsprong door haar plotse aanraking was het leuk, dan. De pure angst en het happen naar lucht was minder grappig. Het was pathetic. Wie liet zo'n onbekwaam kind nou weer alleen aan hun mercy over? Lethal's oude clannaam werd herhaald door het katje. Sweetheart, sweetheart... Wat een naam ook. Ironisch. Zahida keek toe hoe Mistpaw zich tegen haar vlam aangooide, het was raar om aan te zien. Wat een dom wicht. Die duidelijk nog niet geleerd had hoe de wereld in elkaar stak. Gevaarlijk was dat, voor je het wist kwam je katten tegen als hen en dan was het gedaan. Maar zij zouden het ding wel een lesje leren. Zahida was geen monster. Ze was geen breinloze BloodClanner die als sadist voor de lol anderen pijn deed. Ze was wel opgegroeid met deze katten though, en had hierdoor geen goed gevoel voor goed en kwaad. Naïeve katten moesten geholpen worden en dat was wat zij nu aan het doen was. In deze wereld kon je niemand vertrouwen en moest je sterk genoeg zijn om voor jezelf op te komen. Mistpaw hier was dat duidelijk niet en dus zou ze daarvoor boeten. Alleen sterken overleeften, dat was er altijd al bij haar ingestampt en ook keer op keer was het weer bewezen. Dat was het leven en het was, in haar kapotte beschadigde brein, haar taak als moeder om dit erin te stampen bij iedereen die dit nog niet wist. "Ga naar huis dan, kind," miauwde ze met duidelijke uitdaging in d'r stem. Laat maar is zien wat je hebt. Vecht jezelf vrij.

"Ga naar huis dan, kind,"  werd haar kant op gesnauwd. Mistpaw draaide haar kop met een ruk naar de bron van het geluid, maar kon enkel twee glimmende groene ogen en een vage schim van kleuren herkennen. Ze wilde haar zeggen dat ze dat niet kon, dat de weg haar onbekend was hier en alles zo, zo donker was. Alleen haar keel werd dicht geknepen van angst, waardoor de woorden op haar tong snel vervlogen waren. De poes slikte en wilde wegkomen van Sweetheart, wiens geur lang zo zoet niet meer was. "Hey he, niet weg kruipen jij.. Blijf veilig bij tante Sweetheart zitten," Mistpaw huiverde toen ze plots zo ruw weer teruggetrokken werd, maar stribbelde niet tegen. "Sorry, sorry, ik-"stamelde ze, niet begrijpend waarom ze opeens zo vreemd deed, waarom haar stem plots zo koud leek. Waarom Bloodclan? Wel, daar werd haar een antwoord bij voorgelegd. De enorme poes sprak, maar er was niets verwelkomends meer terug te vinden in haar stem, niets warm meer in de manier waarop ze zo strak haar staart om de windclan apprentice heen sloeg. Mistpaw haar oortjes lagen diep in haar nek en haar poten trilden lichtelijk van angst, als een geslagen puppy - niet in staat om ook maar iets terug te doen. Ze luisterde naar alles dat haar verteld werd, over hoe haar pleegmoeder dit Sweetheart had aangedaan. De woorden kwamen amper binnen, omdat het luide kloppen van haar hart alles leek te overstemmen. Ze snapte het niet, ze snapte niets van deze situatie en dit gruwelijke verhaal. De poes hield zich stil, immers, als ze enkel zou knikken en mee zou werken, dan zou het goed komen, toch? Dan zou Sweetheart haar wel naar huis brengen, toch? Toch? "Ze duwde me in de struiken die branden. Kijk naar me kind, kijk naar de wonden die me lijf versieren." ruw werd haar kop vastgegrepen en Mistpaw snakte naar adem, tranen welden op in haar ogen toen ze de nagels van Sweetheart diep in haar kin voelde boren. Kleine druppeltjes rood bloed liepen van de wond af, maar Mistpaw bleef waar ze was. "I-ik, ik, ik kan niet zien," bracht ze wanhopig uit. De nacht maakte haar blind, nog meer dan dat ze overdag al was. Een jammerend geluidje steeg op uit haar keel. "Sweetheart, a-alsjeblieft, je doet me pijn," kwam er klein uit en ze durfde eindelijk een beetje weg te schuifelen van de greep van de ander, want die nagels deden pijn en ondanks dat ze zich wanhopig vast wilde blijven houden aan het feit dat Sweetheart goed was en bij haar hoorde, begon een stemmetje in haar oor te zingen dat de waarheid anders was. "Dit is allemaal de schuld van Oceanstar. Bloodclan heeft me een kans gegeven om te overleven. Shark, de ex-leader, heeft me gered want Oceanstar liet me achter om te sterven." haar stiefmoeder? Haar oude leader..? Maar hoe? Als deze woorden haar niet al genoeg angst aan joegen, was het wel de manier waarop de enorme poes het zei; haar stem was kouder dan de guurste winter nacht. "Weet je zeker dat je terug wilt naar 'huis'?" Haar ademhaling kwam steeds sneller naar buiten en Mistpaw moest alle moeite doen om niet over te schieten op hyperventileren, wat haar wel vaker gebeurde wanneer ze een paniekaanval had. "Alsjeblieft, Sweetheart, het spijt me zo. Mijn stiefmoeder-" wanhopig zocht ze naar woorden om te spreken, maar kon de leidraad van haar verhaal niet meer oppakken. "... Ik heb nergens anders om heen te gaan,"

Het katje was doodsbang, duidelijk te zien en ruiken aan de angstgeur die de Windclan geur van zogenoemde Mistpaw sierde. Het werd toen plots duidelijk dat ze een blinde kat aan hun poten hadden. Kort versmalde Za haar ogen. God, een blinde, daar was toch ook geen uitdaging aan? Katje pesten was leuk, onweerbaar katje pesten was laag. Met strakke ogen hield ze Lethal in de gaten, om te kijken of die nog iets van morele code had om te stoppen met haar plagerijtjes. Blijkbaar niet, en Zahida haalde mentaal haar schouders op. Prima, dan niet. Dan waren ze vanavond maar twee lage Bloodclanners zonder eer. Alsof ze daar al niet om bekend stonden bij de boskatjes. Geen regels, geen structuur, geen eer. Ach krijg toch wat. Zahida wist wie ze was en hoefde geen verantwoording af te leggen, bij niemand niet. "Ach schat als je geen plek hebt om thuis te noemen ben je altijd welkom bij ons," suste Zahida met een grijnsje. Eerlijk? Mistpaw hier zo vermoord worden de eerste seconde dat ze het Elite kamp in kwam. Ze was blind en dus niks waard. Misschien nog als moederpoes maar in een blinde kat zaten slechte genen dus daarvoor zou ze vast ook niet heel geliefd zijn.
- sorry voor de ontzettend late post ;w;