Ravens (Olive x Silver pt. 4)

De stiekeme buiten-kampse overnachting was nu ongeveer een week geleden. Olivepaw had Silver daarna nog een paar keer gesproken maar beiden waren erg druk geweest met hun training. Nu had hij eindelijk een vrij dagje en hij hoopte haar weer een keer écht te kunnen zien. Het was laat in de middag, dus waarschijnlijk zou de witte kattin binnenkort wel komen opdagen. Hijzelf zat een stukje van de ingang van het Apprentice den vandaan. Op die manier zou ze hem meteen kunnen zien als ze daarheen wilde gaan.

  De kattin pakte de muis op die ze daarnet had gevangen en trippelde weer terug naar het kamp. Het was warmer geworden de laatste paar dagen en de prooien kwamen langzaam weer tevoorschijn. Silver, die al veel beter kon jagen dan ze kon vechten, maakte hier graag gebruik van, om zo haar Clan te dienen. Als het vechten uiteindelijk toch niets wordt, kan ik altijd blijven jagen, dacht ze met een zucht. Ze diende de Clan dan misschien wel, maar weten hoe je moet vechten is ook belangrijk. Ze herinnerde de woorden weer van Rascal, die had gezegd dat vechten wordt overschat. Misschien was dat ook wel zo, ze kon zich al best goed redden toen ze een schijngevecht deed samen met Olivepaw.
  Olivepaw. Zodra ze weer aan hem dacht verscheen er een glimlachje rond haar lippen. Een paar nachten terug had ze samen met hem buiten het kamp geslapen. Hij had daar bekend dat hij haar leuk vond, maar Silver kon die gevoelens helaas niet terug keren voor hem. Tenminste, nog niet. Ze voelde wel dat ze hem steeds leuker begon te vinden, maar ze wilde niet te snel gaan.
  Zodra ze het kamp binnenliep gleden haar blauwe ogen het kamp door. Al snel zag ze de zwarte kater zitten. Ze glimlachte naar hem en aarzelde even. Ze zou de prooi op de stapel kunnen leggen, maar die was al best goed gevuld met de vangst van de afgelopen paar dagen. En misschien had hij ook wel honger.
  Silverpaw trippelde naar hem toe en liet de muis voor zijn pootjes vallen. 'Zin om samen die muis te delen?' vroeg ze met een glimlach.

En daar was ze dan. Ze kwam duidelijk terug van de jacht en had een muis tussen haar kaken. Toen kreeg ze hem door en glimlachte. Olivepaw grijnsde terug en zag dat ze de muis meenam toen ze naar hem toe kwam. Hij was een beetje zenuwachtig: hij was bang dat hij misschien iets te ver was gegaan in dingen aan haar toegeven bij hun vorige ontmoeting. Toen ze hem bereikt had, raakte hij even haar schouder aan met zijn wang. Toen vroeg de kattin of hij de prooi misschien wilde delen. Nou, daar ging hij natuurlijk geen nee tegen zegen. "Maar natuurlijk... Heel erg bedankt" miauwde hij beleefd, misschien een beetje té.

  De glimlach verdween niet toen hij zijn wang tegen haar schouder aan drukte. Het kon namelijk toch ook iets zijn wat hele goede vrienden deden? Ze vond het in ieder geval niet erg, zelfs wel fijn, eigenlijk.
  'Maar natuurlijk... Heel erg bedankt,' miauwde Olive beleefd op haar aanbod.
  Silver keek hem even aan en grinnikte. 'Nou, geen dank hoor. Het is je gegund,' miauwde ze op dezelfde beleefde toon. Ze ging naast hem op de grond liggen, haar staart netjes tegen haar lijf leggende, en nam een hap uit de muis. Het smaakte zo veel beter dan de magere dingen van de afgelopen paar weken. Ze was blij dat ze hem samen met Olive mocht delen.

  Olivepaw boog zijn kop en nam ook een hapje van de heerlijke muis. Silver kon zien dat hij ervan genoot.
  'Hmm... Hoe gaat het trainen?' Miauwde hij, terwijl hij zelf ook ging liggen.
  Silver had nog een hap muis in haar bekje dus kauwde ze even snel en slikte het door. 'Gaat goed, hoor,' antwoordde ze toen. 'Maar ik kan nog wel weer een extra training van jou gebruiken,' miauwde ze met een grijnsje. Die had immers al veel geholpen en ze vond het ook leuk om samen met hem te trainen. Om überhaupt samen dingen te kunnen doen met hem. Maar eerst deze muis opeten, dacht ze en ze nam nog een hap.

Ze wilde wel nog steeds zijn hulp bij het trainen, en Olive glimlachte trots. Ze stelde het dus zeker op prijs dat hij haar hielp. "Uiteraard, ik blijf je helpen zolang je wilt" Beloofde hij. HIj wist dat hij niet meteen een apprentice zou krijgen wanneer hij Warrior werd, daarom was hij blij dat hij al ervaring op kon doen vóórdat het zover was. En daarbij: elke kans die hij kreeg om met Silverpaw te zijn greep hij maar al te graag aan.

  Ze zag de trotse glimlach bij Olivepaw toen ze zei dat ze nog wel training van hem wilde hebben. 'Uiteraard, ik blijf je helpen zolang je wilt,' beloofde hij.
  'Mooi zo,' purde Silver met een zachte glimlach. Ze was blij dat hij haar wilde helpen. Door die extra training zou ze heus wel snel Warrior kunnen worden. 'Je zal een goede mentor worden, dat weet ik nu al,' complimenteerde ze hem. Zijn Apprentice zou vast en zeker veel gaan leren. Maar hij moest waarschijnlijk nog wel even Warrior zijn voor een tijdje voordat hij zijn eerste Apprentice zou krijgen. Maar ze zou heus en zeker een goed woordje doen bij Thornstar als het zover was. Ze wist niet of ze zelf wel een goede mentor zou zijn, maar dat was een zaak voor een andere keer. Olivepaw had er veel meer kans op, en ook veel eerder.

Hij grijnsde toen ze zij dat hij een goede mentor zou zijn: het was een fijn compliment en eentje waarvan hij ten zeerste hoopte dat het waar zou zijn. Olivepaw keek haar blij aan en vervolgde: "En ik weet bijna zeker dat jou training binnen twee moons voorbij zal zijn. Als ik zie hoe jij, bijna zonder ervaring, tegen mij vocht... Ja, dat word wel wat" Miauwde hij lovend.

  'En ik weet bijna zeker dat jou training binnen twee moons voorbij zal zijn. Als ik zie hoe jij, bijna zonder ervaring, tegen mij vocht... Ja, dat word wel wat,' miauwde de kater lovend.
  Silver grinnikte wat en duwde hem zachtjes tegen zijn schouder. 'Nou, dat zal wel meevallen hoor,' antwoordde ze. 'In ieder geval denk ik dat ik niet te overhaast mijn Apprentice tijd wil afmaken, ook al word ik dan nóg later Warrior. Maar beter een goede Warrior zijn dan al eerder en een slechte,' miauwde ze. Ze vond het wel jammer, natuurlijk, maar ze vond het nog belangrijker om goed de Clan te kunnen dienen en dat kan ze niet als ze geen goede Warrior zou zijn.
  'Dat betekent helaas wel dat we voor een tijdje niet meer in dezelfde Den slapen,' miauwde ze met een kleine schouderophaal. Dat vond ze ook weer jammer. En ze dacht dat Olive dat nog meer zou vinden, aangezien hij al echt gevoelens voor haar had.
  Nu ze er zo over dacht... Ze vond het toch wel jammer om hem te missen in de Apprentice Den. Misschien voelde ze dan toch wat meer voor de kater als dat ze eerst dacht..?

[justify]Natuurlijk was ze bescheiden, en hij grinnikte toen ze hem een kleine duw tegen zijn schouder gaf. Toen maakte ze een goed punt, iets waar Olive zelf ook al een paar dagen mee zat: ze zouden nu een tijd gescheiden moeten slapen en hun rangverschil zou drastisch verschillende roosters met zich meebrengen. Maar toch gaf het feit dat Silver dit ook jammer vond hem een klein beetje hoop. "Ja... ik zal jou, en anderen natuurlijk, wel missen." miauwde hij met nog steeds een kleine glimlach.

  'Ja... ik zal jou, en anderen natuurlijk, wel missen,' miauwde Olivepaw met een kleine glimlach.
  Silverpaw knikte. 'Maar we kunnen nog steeds dingen gaan doen samen,' zei ze met een hoopvolle glimlach. Ze wist dat beide hun roosters er druk uit zouden zien, ook als zij weer binnenkort weer een nieuwe mentor zou krijgen. Maar ze zouden heus wel af en toe wat rust kunnen hebben, toch? Silver wilde daar in ieder geval wel ruimte voor vrij maken.
  'En over een paar maantjes kom ik ook gezellig in de Warriors Den,' glimlachte ze naar hem. 'Of misschien kunnen we weer het kamp uit? Naar die ene plek.' Ze had haar stem wat zachter gemaakt, zodat nieuwsgierige oren het niet zouden horen. Ze wilde niet graag dat andere er van af wisten. Wie weet in wat voor problemen ze zouden kunnen komen. En ze wilde hun plekje stiekem ook wel geheim houden. Het had toch iets speciaals gehad, zo samen met de zwarte kater onder de sterrenhemel slapen.