{Tallstar} Soul and heart is where I will start

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Voorzichtig, heel voorzichtig ontglipte er een waterig gespin uit de keel van de jonge apprentice toen ze een kopje van haar vader kreeg. Ondanks dat ze zo boos was net, was ze nog steeds wel gek op hem. Problemen daargelaten, want Pepper kon niet heel lang boos zijn. Toen haar vader haar hyparkiet herhaalde, klonk het toch alsof er iets fouts mee was, maar Pepper kon er haar poot niet op leggen en besloot het maar zo te laten. Daar ging het nu niet om namelijk, want haar vader kwam met allerlei dingen die belangrijk klonken. Met grote ogen keek de kattin omhoog naar de kater toen deze vertelde dat er, in fact, geen goede Shadowclanners waren. Voorzichtig hield ze haar kopje scheef. "Maar.. wanneer ben je dan een goede kat?" besloot ze te vragen. "Ben jij een goede kat?" kwam er nog vertwijfelder achteraan. Dan had ze in ieder geval een voorbeeld en als we filosofisch werden, dan gingen we ook all the way. Ze begon vervolgens opnieuw zachtjes te knorren bij het horen van wat haar vader over Waspsting zei. "Dan moet je haar op haar neus slaan, want dan wordt ze wel weer lief. Hij is toch al plat," miauwde ze met een ondeugende ondertoon.}

Oh help, hij had zijn eigen graf gegraven. Terwijl zijn poten luid protesteerden besloot Pepper dat het filosofisch gesprek hier niet eindigde. Onvoorzien, maar niet per se onwelkom. Bovendien was dit nog te doen qua antwoorden. "Ik probeer een goede kat te zijn," Antwoordde hij simpel op vraag twee, er niet verder op in gaande. Vraag een was toch veel interessanter. "Een goede kat is lief voor andere katten, behandeld ze met compassie, geduld en liefde en waardeert de verschillen die katten onderling hebben," Mauwde hij rustig, "Verder zijn ze loyaal, liegen en bedriegen ze niet en staan ze klaar om te helpen," Kortom: het was niet moeilijk. "Het is eigenlijk best moeilijk,"

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Vol aandacht luisterde Pepper naar haar vader terwijl ze met hem meeliep. De beschrijving van een goede kat zijn klonk nog best heel erg ingewikkeld. Het begin van een frons kwam dan ook tevoorschijn op het gelaat van de jonge apprentice terwijl ze haar hoofdje langzaam scheef begon te houden. "Dat klinkt nog best wel moeilijk.." miauwde de apprentice zachtjes met een knikje, "maar ik ga mijn best doen een goede kat te zijn," beloofde ze haar vader vervolgens met een lichte knik. "Is Acorndust een goede kat? Want ik was in gesprek met een Thunderclanner en hij viel ineens uit een boom," cue diepe frons, "hij luisterde me af."}

Ze leek hem in ieder geval te snappen, wat al heel wat was na zo'n dag die ze beiden gehad hadden. Toen ze aangaf haar best te zullen doen glimlachte hij dan ook. Zeker was dat Tall liever haar als goede kat dan als goed clanlid zag. Goede katten kon je van op aan, goede clanleden konden je in een hartslag verraden. Haar volgende vraag bracht hem aan het lachen. "Acorn doet ook zijn best," Hij grinnikte, Acorn was waarschijnlijk een betere kat dan hij. "Hij zorgt juist heel goed voor je, dat heb ik hem ook gevraagd," En het was maar al te goed om te horen dat de deputy zijn taak ook serieus nam. Al was het misschien iets té serieus.

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Nu-uh-uh-uh. Dit ging haar vader niet goed praten. Verbouwereerd, al dit keer niet op een boze manier, staarde de jonge apprentice haar vader aan, haar oren opnieuw naar achter draaiend terwijl ze naar hem keek. "Papa! Hij viel uit een boom! Midden in een gesprek!" miauwde ze verontwaardigd, "Uit. Een. Boom!" De nadruk moest toch nog wel eventjes gelegd worden. Dit waren ernstige zaken hier! Ze viel echter plotseling stil. "Jij hebt dit van hem gevraagd?" miauwde ze, met een suspicious eye narrow. Ho, hold your horses. Was dit haar papa's schulD?}

Hij had moeten weten dat dit probleem gewoon de introductie was van de zoveelste keer dat Pepper hem vroeg met Acorn te gaan praten. Tall rolde geamuseerd met zijn ogen, en schoot in de lach toen ze er zo dramatisch over deed. "Das beter dan uit het niets." Probeerde hij nog, al maakte zijn grinnik het er allemaal niet beter op. "En nee, ik heb hem niet specifiek gevraagd de bomen te gebruiken om je te stalken," Lachte hij bij haar blik. "Alleen dat ie goed voor je moest zorgen," Want tsja, hij was er niet constant en zou bovendien sowieso eerder sterven dan Acorn want die gast had het eeuwige leven en Tall was onhandig, dus het was slim de steadiest cat te vragen voor de kleine te zorgen. Ace was een drama geweest bijvoorbeeld.

Pepper viel even in stilte toen haar vader verbeterde dat het beter was dan uit het niets. Ja oke, daar had hij op zich een punt want dat zou super creepy zijn maar alsnog! Het ging hier om haar vrijheid! Ze wilde zo graag alles ontdekken en doen en zoveel mogelijk katten ontmoeten maar dat ging lastig als ze continu over haar schouder moest kijken. "Je.. kan het hem ontvragen?" probeerde de jonge flamepoint apprentice hoopvol. Dat was niet zo moeilijk! "Ik weet zeker dat jouw mentor dat nooit gedaan heeft overigens!" voegde ze eraan toe. En indien wel, dan kwam er vast een leuk verhaaltje bij.

Bij haar volkomen niet normale woord grinnikte de kater. Dit was niet wat hij ging doen en dat wist ze waarschijnlijk maar al te goed, maar het was leuk dat ze probeerde. "Ehm," Mauwde hij even alsof hij nadacht, maar lachte toen. "Nee," Want nope, Acorn deed blijkbaar zijn taak, Tall kon tevreden zijn. "En jawel mijn mentor was net zo erg als niet erger," Antwoordde hij de kat met een serieuze blik, even terugdenkend aan Innerstar. Hij vond haar geweldig, maar wow, wat een Stalin soms.

Pepperpaw trok een lichte pruillip toen haar vader opmerkte dat hij het Acorndust niet ging ontvragen. Helaas, het was leuk geprobeerd maar voor nu zat ze dus vast aan haar mentor stalker. Het was niet anders dan. Gelukkig was er weinig tijd om hierover de peinzen want haar vader begon, als succesvolle afleiding waarschijnlijk, te praten over zijn eigen mentor. Dit had meteen Pepperpaw's aandacht beetgegrepen, want overtreffende trap was altijd interessant. "Hoezo? Wie was je mentor dan?" vroeg ze met grote ogen.

Het had gewerkt. Een glimlach verscheen op zijn gezicht toen de kater dit merkte en hij grinnikte. Natuurlijk wilde ze weten hoe het was geweest en wie het was geweest. En even keek hij ook zelf enthousiast terug op die tijd, toen iedereen jaloers was geweest omdat de deputy zijn mentor was geweest. "Ik had Innerghost, later Innerstar als mentor," Mauwde hij zacht, al ging hij er niet van uit dat ze die kat kende. Erg eigenlijk, haar dood leefde nog zo in Shadowclan, maar voor de kittens van nu speelde het compleet niet.

Pepperpaw was altijd geïnteresseerd in de wereld om haar heen, ontzettend leergierig en immer nieuwsgierig. Zo ook nu toen haar papa haar wilde vertellen over zijn voormalige mentor. Ze zoog even volledig onder de indruk lucht naar binnen bij zijn woorden. Wow! Langzaam hield Pepperpaw haar hoofdje een tikkeltje scheef terwijl ze nadacht. "Innerstar.. was de clanleader voor jou toch?" vroeg ze voorzichtig, of had er nog eentje tussen gezeten? Pep wist het niet met zekerheid te zeggen. Voorzichtig begonnen er lichtjes in haar oogjes te twinkelen. "Word ik ook later clanleader omdat ik de deputy als mentor heb?" vroeg ze vervolgens. Maar zo snel als ze het zei, schudde ze haar kop, de gedachte wegzettend. Wat zei ze nou, ze was halfclan.

Ze leek in ieder geval onder de indruk te zijn van zijn antwoord, wat wel weer beviel. Aan de andere kant wist ze nog steeds niet zeker wie het was. Maar dat kon hij haar moeilijk kwalijk nemen. In plaats daarvan glimlachte de kater, en knikte. Ondertussen een gaap onderdrukkend. Gelukkig voor hem begeleide Wuppie hem door het gesprek door vragen te stellen. "Wie weet," Mauwde hij, al werd het meer een soort van 'weeeet' omdat de gaap nu wel tevoorschijn kwam. "Maar dat zal dan zijn omdat je epic bent, niet omdat Acorndust je getraind heeft," Dat zou was zijn, wow.

Clanleader worden leek haar stiekem wel wat. Dan kon zij beslissen hoe en wat en hoefde niemand haar meer te vertellen hoe alles werkte. Dan kon Acorndust uit een boom vallen wat hij wilde, maar dan kon ze hem gewoon wegsturen. Haar staart krulde al iets hoger op van de gedachte, Pepperstar. Maar de feestvreugde en het gedroom werd al snel gedempt door de stempel halfclan. Er waren zat betere kandidaten. Wat verrukt keek ze op toen haar vader echter de optie open liet en een voorzichtige grijns verscheen er op haar lippen. Misschien was halfclan enkel een state of mind inderdaad.. "Wie weet," snorde ze als reactie, waarna ze hem een zacht kopje gaf. Iets vrolijker dan voorheen huppelde de jonge apprentice door.

Blijkbaar hielp zijn korte reactie op de logische droom om leider te worden - hij had er maar van af gezien te vertellen hoe stom de baan eigenlijk was. Pepper zag er in ieder geval een heel stuk vrolijker uit, waardoor hij maar verbaasd achter haar aan liep, ondertussen nog eens gapend. Dit was makkelijker dan hij had gedacht, ze had een flinke steekvlam, maar dat was ook alles. Het werd geen bosbrand if you get what he means. Tenminste, nog niet.

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Voor een tijdje bleef het stil en Pepper liet deze voor eventjes hangen. Ze wilde haar gedachten weer iets op een rijtje krijgen. Ze had nooit nagedacht over het halfclan schap dat het een mindset was. Tegelijkertijd moest ze loyaal zijn, maar had haar vader gezegd dat elke clan goede katten kende. Dan was het geen probleem dat ze graag met andere clans kletste toch? "Acorndust heeft me gezegd dat ik altijd moet wegrennen voor Bloodclanners, klopt dat?" miauwde Pepperpaw wat afwezig terwijl ze met Tallstar meeliep. Nu ze toch 1 op 1 aan het praten waren...}

Deze poes. Het ene moment was het stil, had hij na een hectisch gesprek weer een makkelijk leven, en zag de toekomst er rooskleurig uit. Het andere wist ze een ander politiek gevoelig onderwerp aan te snijden waar hij en zijn deputy niet altijd even gelijk over dachten. Vandaar dat Tall kort stil was maar uiteindelijk besloot Acorn hierin te volgen. Hij had geen zin in een ontvoerde Pepper. "Op dit moment in je leven wel," Mauwde hij dus ook, "We hebben een slechte band met Bloodclan en het zou ze maar al te goed uitkomen de dochter van de leader te ontvoeren," Het is wat hij zou doen als hij Bloodclanleider was waarschijnlijk. Het zou ze een tactische voorsprong geven waar de kater weinig tegenin zou kunnen brengen.

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepperpaw hield een kritische blik in haar ogen terwijl ze naar haar vader keek. Ze wilde nu graag weten hoe het zat met Bloodclan en waarom ze zou bang zou moeten zijn voor deze clan. In haar ogen was het nog altijd goed gegaan en deed iedereen om haar heen maar overdreven. Maar of ze daar gelijk in had? Ze had geen idee. Pepperpaw vond het antwoord van haar vader dan ook maar weinig bevredigend en bleef even kort stil om zijn woorden te overwegen. Of nou ja, om iets te bedenken om er tegenin te werpen. “Maar waarom hebben we een slechte band met Bloodclan?” vroeg ze na een korte stilte, “Kunnen we geen vrede met ze sluiten?” Misschien dacht ze wel in zonneschijn en regenboogjes, maar dat maakte het leven zoveel leuker.}

Ze leek nog niet tevreden en hij zag al dat ze een vraag had voordat die goed en wel over haar lippen was. Bijna grinnikte hij, want soms deed ze hem toch aan zichzelf denken. Op andere momenten was ze dan weer zo als Tinder dat hij zich afvroeg of ze niet gewoon een kleine kloon was. Al met al verwarring alom, al kon hij wel een antwoord bedenken op de vraag dus lag de focus daar maar op. "Nou, Bloodclan doet niet zo aardig wanneer wij aardig doen," Mauwde hij met een schouderophaal. En op zo'n moment was zelfs Tall te trots om dan eeuwig aardig te blijven.

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepper liep mee met een bedenkelijke blik, haar staart op standje halfstok aangezien ze zich nog niet zo zeker voelde over haar zaak. Ze draaide haar gevlamde oortjes in de richting van haar vader, in stilte zijn woorden overwegend. Ze woog ze af, fronste en zuchtte vervolgens diep. "Het zou zoveel makkelijker zijn als we allemaal lief tegen elkaar waren.." mompelde ze, "dan kon ik ook gewoon langs bij Windclan.."}

De poes keek niet al te vrolijk over zijn reactie, maar aan de andere kant kon Tall er niet zoveel aan veranderen. Het leven was zoals het was, en tuurlijk hij kon zijn best doen het zo leuk mogelijk te maken, maar dat hield in dat er bepaalde restricties waren waar zelfs hij niet aan ging tornen. "Geloof me, zo denk ik er ook over," Mauwde hij met een waterige glimlach, voor hij zijn weg het kamp in baande en de poes een kopje tegen haar hoofd gaf. "Ik heb nu dingen met Acorn te bespreken," Mauwde hij, met een verontschuldiging in zijn ogen, "Maar daarna kunnen we verder praten oke?" En met die woorden draaide hij zich om, nog eens omkijkend, voor hij in de richting van de leidersden liep. Let's talk.