Taking a break. [FINISHED]

Het gevecht had diepe sporen nagelaten. Niet per se fysiek, want ze had in principe niet gevochten, maar wel mentaal. Ze had de apprentice met wie ze het goed kon vinden vlak voor haar ogen zien sterven. Ze had gezien hoe haar Clan helemaal gek was geworden en dacht alles met geweld op te lossen. Ze had gezien hoe Butterstar naar de doden en gewonden had gekeken, maar vervolgens nog geen halt had geroepen tot het gevecht. Ze had gezien hoe de gevechten zelfs na Littlepaw’s dood gewoon door waren gegaan, alsof er niets was gebeurd. Hij was nog zo jong om te sterven. Hij was nog zo jong om te gaan. Maar toch was het gebeurd en joeg hij daar nu ergens boven samen met StarClan, waar geen Clanrivaliteiten hun uit elkaar hielden. In StarClan was iedereen één, als ze de verhalen mocht geloven. Ze slikte. Ze vertrouwde haar Clan niet meer. Als je immers zo kon blijven doorvechten na zo veel leed, dan had je geen hart, wel dan? Blizzardpaw zocht dan ook veel momenten op om even uit het kamp te gaan, om even alleen te kunnen zijn met haar gedachten. Ze hield WindClan niets kwalijk; zij hadden zich enkel verdedigd. Routnose, een medicine cat van een andere Clan, had Butterpact geholpen zodat hij de aanval had overleefd. En toch was haar eigen leader doorgegaan met vechten, toch had ze geen stopsein geroepen. En dat, samen met de dood van Littlepaw, zorgde voor een diepe kloof in haar vertrouwen naar haar Clan toe. Ze zouden nooit meer met elkaar kunnen praten. Blizzardpaw zou hem nooit meer kunnen beloven dat hij geen druppel bloed door haar toedoen zou verliezen en ze zou hem nooit kunnen doen laten geloven dat er geen oorlog meer zou woeden tussen hun Clans. Ze slikte. Dat was aan het einde van de rit toch maar een leugen geweest, dat bleek wel. Verslagen ging liep ze het territorium in waar ze nog nooit eerder geweest was, maar die haar ver uit de buurt van haar Clan dreef. Ze ging zitten haar schouders gebogen en een afwezige, triestige blik in haar blauwe ogen. Ze dacht niet dat ze haar Clan ooit nog kon vertrouwen, niet na wat er gebeurd was. En op de één of andere manier moest ze een reden vinden om ze weer opnieuw te leren vertrouwen, hoe moeilijk dat dan ook was.

Blizzardpaw keek verward op toen ze de bekende ShadowClan geur rook. Even ging haar hart sneller kloppen en dacht ze de geur van Branchpaw te herkennen, maar toen ze haar bek verder opende en tegelijkertijd over haar schouder keek, zag ze dat het ten eerste een she-cat was en ten tweede iemand die nog maar net uit de nursery gekomen moest zijn. Een jonge apprentice nog maar, net ietsje jonger dan Blizzardpaw zelf was. Blizzardpaw het het gevoel alsof heel de oorlog haar in één klap een stuk volwassener had gemaakt. Ze kon zich niet meer herinneren dat ze echt vrolijk was geweest sinds de periode na de oorlog. En eigenlijk was er ook niets meer om vrolijk over te zijn. De Clan waar ze dagelijks haar tijd spendeerde, was niet meer de Clan waar ze zich veilig voelde en waar ze op wilde groeien. Voor nu ging ze nog met random trainingen van andere mentoren mee, maar binnenkort zou ze een vaste mentor krijgen. Haar pels prikkelde ongemakkelijk bij het idee dat dat Crowdusk was, de tom die meerdere WindClanners tegelijkertijd had proberen te vermoorden. Ze dacht niet dat ze ook maar iets van hem zou aannemen. Ze slikte. Misschien was het beter als ze er niet te veel over na ging denken. “Geen zorgen,” sprak ze op een te kalme manier uit. “Ik zal je niks doen.” Ze richtte zich weer terug naar voren en snoof. “StarClan weet hoe boos ik ben op mijn Clan voor dat onnodige gevecht,” murmelde ze. Ze wees met haar staart op een uitnodigende manier op de plek naast haar zodat de ShadowClan apprentice kon gaan zitten als ze dat wilde. “Ik neem aan dat je het één en ander mee hebt gekregen over de oorlog tussen WindClan en RiverClan?” ShadowClan had er immers voor gezorgd dat Stallionheart WindClan uiteindelijk terug had laten trekken. Iets wat hij al véél eerder had moeten doen. Dan had Littlepaw misschien nu nog wel geleefd.

Blizzardpaw gaf een simpel knikje en wilde het eigenlijk daarbij laten, maar begon nu toch te twijfelen. Ze had niemand in haar Clan waar ze over kon praten en als ze het met één Clan goed kon vinden, dan was het wel met ShadowClan. Branchpaw zat immers in dezelfde Clan als deze flame point en dus was het niet ongebruikelijk dat deze apprentice ook aardig kon zijn. Het was triest, maar op dit moment zag ze zichzelf eerder vriendschappen en vertrouwensbanden opbouwen met katten buiten haar Clan dan in haar Clan. Ze kon gewoon niet geloven dat haar Clanmates het lef hadden gehad om anderen te vermoorden, dat Bútterstar het in zich had gehad om iemand te vermoorden terwijl zij juist het goede voorbeeld moest geven. En ja, WindClan had ook fouten gemaakt. De eerste dode was aan de kant van RiverClan gevallen, maar wiens schuld was dat? Ze zuchtte. “Het gevecht tussen RiverClan en WindClan,” sprak ze. “RiverClan wilde de Heatherfields van WindClan hebben en mijn Clan heeft ze dus uitgedaagd. Er zijn doden aan beide kanten gevallen.” Ze kon zich nog de krachtige emotie herinneren toen ze Littlepaw daar roerloos had zien liggen. Ze had hem zelfs naar StarClan zien gaan. Icepaw had haar vervolgens in de steek gelaten en om die reden praatte zij niet langer tegen hem. Waarom zou ze iemand helpen die haar toch in de steek liet, die niet eens moeite deed om zich over Littlepaw te ontfermen? Ze had eerst nog respect voor hem gehad omdat hij de apprentices langs hun kant voor gek had verklaard om mee te doen aan het gevecht, maar daarna, op het moment dat ze de steun het meeste nodig had, verdween hij misschien was hij wel de Avatar, wie weet?. “Ik dacht dat ShadowClan dat wel wist,” zei ze met een vreemde blik in haar ogen. “Jullie zijn er immers tussengekomen.”

Blizzardpaw werd met een ruk uit haar miserabele gedachten getrokken toen ze de gechoqueerde uitdrukking zag van de ShadowClan apprentice. Ze fronste kort. Was het wel zo slim om de apprentice verder te informeren? Het leek er niet echt op dat ze de waarheid aankon. Blizzardpaw probeerde zich voor te stellen hoe het geweest zou zijn als deze apprentice in het strijdveld zelf had gestaan, waar haar vrienden dapper vochten om rivalen van een Clan te doden. Ze zag er nu niet echt uit alsof ze zelf bereid was om te moorden, maar Blizzardpaw’s Clanmates hadden dat toch wel gedaan. Het was door één van haar denmates geweest dat Littlepaw dood was, dat hij zich bij StarClan had gevoegd. En Blizzardpaw wist niet of ze het ooit in haar binnenste zou vinden om haar te vergeven. Ze besloot na een poosje dat ze het toch maar ging vertellen. Dan was het maar hard, maar de oorlog tussen WindClan en RiverClan had aangetoond dat het leven gewoon hard was. En daar moesten ze zich maar aan aanpassen, ook deze onschuldig lijkende apprentice. “Littlepaw,” zei ze. “En nog een paar, maar ik zou zo niet weten wie.” Ze was zo opgeslokt geweest door de dood van Littlepaw dat alles daarna langs haar heen was gegaan. Als dat niet zo was geweest, had ze Branchpaw heus wel gezien. En misschien was het maar goed dat ze elkaar niet gezien hadden die dag. Blizzardpaw dacht niet dat ze haar emoties tegenover hem had kunnen verhullen als hij in haar buurt was geweest, bereid zijnde om haar te troosten. Hoewel… Butterstar kon haar toch niet verantwoordelijk houden, want ze was zelf een verrader door zich te verlagen naar het niveau waar ze zich naar verlaagd had. Eén of meer verraders binnen RiverClan maakte dan toch niet meer uit, wel dan? Ze keek terug naar de ShadowClanner. “ShadowClan heeft de oorlog tussen WindClan en RiverClan gestopt door met de WindClan deputy te praten,” zei ze op een rustige toon tegen de apprentice, hoewel haar emoties vanbinnen alle kanten op gingen. “Als ShadowClan er niet was geweest, dan…” Tja, daar wilde ze verder niet over nadenken.

Blizzardpaw was zo erg in haar eigen miserie verzonken dat ze niet in de gaten had dat Pepperpaw naast haar helemaal stond te trillen. En ze had ook geen reden gehad om dat te controleren. ShadowClan’s rol in hun gevecht was miniem geweest en enkel nuttig geweest om het gevecht te beëindigen. Ze hadden niet voorkomen dat Littlepaw stierf en ze hadden ook niet kunnen voorkomen dat haar Clanmates veranderd waren in een stelletje moordenaars. Voor Blizzardpaw’s gevoel bleef alles dus hetzelfde, of ze het verhaal nu vertelde aan de ShadowClanner of niet. En ergens was dat jammer, want de ShadowClanner had zo onschuldig geleken. Blizzardpaw keek verward naar opzij toen ze zich dat kleine detail herinnerde. Ze bewoog met haar oortjes toen ze zag dat de kat naast haar op het punt stond om in tranen uit te barsten. Blizzardpaw begreep het niet. Had ze een sterk empathisch vermogen en had ze zo’n medelijden met Blizzardpaw dat het haar te veel werd? Of was het iets anders dat de RiverClanner hier miste? Maar voordat Blizzardpaw het aan haar kon vragen, riep ze opeens iets uit en was ze weg. Even keek de RiverClanner haar verstomd na, maar daarna schudde ze haar kopje en sprong ze omhoog. En even wilde ze de ShadowClanner volgen. Ze had geen idee of ze naar RiverClan of WindClan territorium wilde rennen, maar ze had een sterk vermoeden dat het het laatste was. En als ze daar naartoe ging, dan wilde Blizzardpaw meegaan. Ze wilde de Clan zien waar haar goede vriend ooit deel van uitmaakte, waar ze hem aan de grens had leren kennen. Maar het was al te laat, de kat was al weg. En terwijl de leegte haar opnieuw opvulde en de het gevoel van hoop met een ijzeren vuist leek te verpulveren, zakte Blizzardpaw weer mismoedig op de grond neer. Deze keer was zij het die moeite had met haar tranen te bedwingen.