Nothing burns like the cold.

Bearclaw ogen waren veel gewend om in het donker te leven maar de nacht was dit keer zo duister dat zelfs hij amper door het gitzwarte nacht kon kijken. Normaal schenen de sterren prachtig in de openhemel wanneer hij de op de heides liep om de nachtpatrouille te lopen maar ditmaal leken de sterren zich te verstoppen onder de dikke bepakte donkere wolken die leken dat ze elk moment een noodweer los konden laten barsten. Toch, hoe eng de wolken ook er nu uit zagen, liep Bearclaw niet terug naar het kamp om daar veilig en droog te gaan liggen schuilen mocht het straks werkelijk losbarsten. Inplaats van dat hij dus zal terugkeren liep de bruine tom koppig door, dwars door het onbekende gebied heen dat tijden geleden platgebrand was door het vuur. Gelukkig gebruikte de warrior nog wel zijn verstand om zijn tempo wat te verzachten mocht hij straks een rots over het hoofd zien door de duisternis en zijn voorpoten breken. Bearclaw knipperde met zijn ogen toen zijn poten uiteindelijk het gebied aanraakte waar vroeger een hele andere clan geleefd had. Nu was het niks meer dan dorland dat zwart gekleurd was van het as. Toen de bruine tom zijn poten neerzette in het as voelde hij een laagje stof omhoog vliegen die zijn neus kriebelde met een stoffige, branderige, oude geur. De Tunneler snoof door de gore lucht, schudde kort zijn kop, en liep toen maar veder- tot hij plots een eindje veder op een beweging in zijn ooghoek spotte. Meteen reageerde Bearclaw er op door zijn gespierde lichaam er naar toe te draaien en zijn kille kalme stem over de doodse stilte heen te laten dreunen. “Wie’s daar.”

_{Er stond een harde wind, en er stonden donkere, dreigende wolken aan de lucht. Het voelde alsof er ieder moment een heftige storm kon uitbarsten. Condor zat naast het sterrenmeer dat voor het eerst dat ze hier kwam compleet zonder sterren was. Haar oortjes waren naar achteren geduwd. Het leven had haar opeens zoveel tegenslagen gegeven dat ze niet goed wist hoe ze ermee om moest gaan. Ze tikte met haar poot op het water, waardoor er een kringetje ontstond die zich steeds verder en groter uitbreidde. Een huivering liep over haar rug toen het koude water door haar vacht heen drong en haar huid aanraakte. Haar blik schoot op toen ze pootstappen hoorde, waarna ze snel overeind kwam en haar haren dreigend opzette. Echter herkende ze de stem die de vragende woorden uitsprak. "Condorflower," vertelde ze dan ook waarna ze weer ging zitten, waarbij ze dit keer een paar slokken uit het water nam. Het proefde anders dan normaal water. Misschien door de dood en verderf die erom heen hing.}

Zijn kille stem doorboorde de stilte. In zijn ooghoeken had hij een beweging gezien dat zich naar voren bewogen had maar toen hij zich omdraaide leek de schim die hij gezien had in de duisternis zich weer naar achteren bewogen had. De bruine tom hief zijn kop en strekte zich naar voren op zijn voorpoten. Door de donkere nacht en dicht bewolkte wolken kon hij amper zien dat de gene die zich bewogen had een kat was, zelfs een clangenoot van hem was. Pas toen een stem terug antwoordde op zijn harde vraag duwde hij zijn oren gespitst naar voren. Condorflower. De she-cat die hij zeker niet lang geleden 'ontmoet' had bij de outlock rock. Een emotieloze lijn trok zich over zijn lippen toen de tom enkele stappen richting de ander neerzette. Zijn poten raakte bijna het water aan dat zich hier opgehoopt had als een kleine meer. Bearclaw schrok kort van het koude water dat zijn pootkussentje vochtig maakte en stapte direct weer naar achteren. Het water dat nu voor hem lag zag er rookkleurig uit terwijl het rimpelde door de wind. De bruine warrior hief zijn kop weer op zodat hij de blauwe ogen van Condor aan de overkant kon zien. Weer bleef hij stil waardoor het hem opviel dat er water op de grond spatte. Bearclaw kneep zijn groen bruine ogen samen en staarde naar de zilvergrijze she-cat die vanaf haar poten tot haar flank ongeveer zeiknat bleek te zijn. De tom hief zijn ene wenkbrauw op waar een diepe litteken overheen liep voor hij zich een weg baande naar de ander. "Waarom ben je nat." Mauwde hij, het moest een rustige vraag voorstellen maar door zijn stem leek alles wel een commando. Bearclaw stapte nogmaals dichter bij en duwde kort zijn poot tegen haar natte vacht aan die ijskoud aanvoelde. "Koud."

_{Het koude water was intens, maar niets wat Condorflower niet aankon. Ze zette er een stapje in, en vervolgens nog één. Ze kon niet zeggen dat het goed voelde, maar daarvoor deed ze het dan ook niet. Ze deed het om zich te realiseren dat zij hier nog was, en om zichzelf te bewijzen dat ze sterk was. Goede redenen waren het misschien niet, maar ze waren goed genoeg voor haar en daar ging het om. Ze hoorde Bearclaw die naar haar toe kwam lopen, waarbij ze haar blauwe ogen van het water naar de warrior op sloeg. Ze draaide zich om om uit het meertje te stappen, waardoor nu ook haar achterpoten het ijskoude water raakten. Bearclaw vroeg haar waarom ze nat was, en opnieuw schrok ze van de manier waarop hij dit deed. Ze vroeg zich af of anderen, die hem al langer goed kende, hieraan wenden of dat het altijd een apart punt van hem was. Voordat ze antwoord kon geven, was de kater al bij haar, en drukte hij zijn poot tegen haar vacht. De warmte die van zijn lichaam afstraalde, zo in tegenstelling met zijn koude woorden, was zeker niet onwelkom. Ze keek hem aan; moest hiervoor een beetje omhoog kijken. "Ik wilde even het water in." beantwoordde ze zijn eerdere vraag. "Normaal kom ik hier voor de sterren, maar die zijn er vandaag niet," vertelde ze toen met een lichte zucht.}

Ze schrok van zijn stem waarop de tom deels zijn oren naar achter vouwde. Hij bedoelde het niet altijd slecht hoor, al kwam dat dus wel vaak zo over. Hij was oprecht een beetje bezorgd waarom de mooie she-cat zich in het water gewaagd had terwijl de hemel verhuld was in een gitzwarte duisternis. De wind dat over de as gevulde bodem heen gleed trok kort aan zijn lange pels, de vacht op zijn ruggengraat prikkelde van de plotse kou. Waarom leek Condorflower het een goed plan om met deze kou een duik te nemen? Er klopte iets niet en hij vermoedde dat het kwam door haar pas overleden moeder. De tom knipperde met zijn groen bruine ogen en luisterde naar de mooi gestreepte zilveren she-cat die hem vertelde dat ze normaliteit voor de sterren kwam. Bearclaw keek in het water dat vlakbij zijn poten lag. De donkergrijze wolken die zich in de lucht gevestigd hadden weerkaatste op het stille water dat weer zachtjes rimpelde door de wind. De tom ging zitten, al wel met sterk aangespannen schouders. Hij voelde zich altijd verantwoordelijk om sterk over te komen, om altijd klaar te staan om zichzelf en andere te redden mocht de monster dat zich verstopt had in de duisternis tevoorschijn komen. De Windclan warrior bleef kijken in het water tot plots een klein wit puntje zich liet onthullen. Bearclaw keek op. Zijn oren wiebelend terwijl hij naar de lucht keek. Daar, tussen de dikke stormachtige wolken, was een ster koppig tussen de wolken door gekomen en scheen nu prachtig door de donkere nacht heen. De bruine Tunneler keek naar Condor, twijfelde even, maar duwde toch uiteindelijk haar kin zachtjes naar boven toe met zijn staart. “Daar.” Sprak hij. Zacht dit keer.

_{Ze voelde de kou nu wel doortrekken. Ze hield zichzelf in, wilde niet rillen waar de sterke kater bij was. Had het gevoel dat ze indruk moest maken met hem, en dat ging niet als ze zwak was. Plots voelde ze zijn staart onder haar kin, en met vragende ogen keek ze naar hem op, maar hij duwde haar kop lichtjes nog wat verder omhoog, tot haar blik viel op één prachtige, stralende ster, ondanks dit donkere weer. Het zorgde ervoor dat hun omgeving met het kleinste beetje wit licht oplichtte. Ze glimlachte om het feit dat de kater haar dit had laten zien. Haar ogen vulden zich toen langzaam maar zeker met tranen, tot er ééntje op de grond viel. "Denk je.." begon ze, haar stem zachter en breekbaarder dan ze bedoelt had, waardoor ze kort slikte en zich herpakte. "Denk je dat mijn moeder daar is?" vroeg ze hem toen, waarna ze haar ogen van de mooie ster afhaalde en deze op hem richtte.}

Een ster had zich uit de klauwen van de wolken geworsteld en scheen nu fel waardoor de she-cat naast hem zacht oplichtte. Haar grijze pels was zoals die van de maan.. prachtig. De tom had getwijfeld om haar aan te raken, haar de ster te laten zien die hem opgevallen was, maar toen hij het eenmaal gedaan had had hij er zeker geen spijt van. Een glimlach kroop op de lippen van Condorflower toen ze eenmaal doorhad wat zijn bedoeling was. Haar blauwe ogen gleden naar boven en ze bekeek de ster die nu scheen. Kort was hij blij met de sfeer die tussen hun inhing maar al gauw brak de she-cat zijn zelfvertrouwen door tweeën toen haar mooie ogen begonnen te tranen. Verbaasd keek hij naar Condor en zwiepte met zijn staart. Had hij soms iets verkeerd gedaan? Bearclaw wou net vragen wat er aan de hand was toen Condor haar bekje alweer opende. ”Denk je.." Ze kaapte kort af. De tom duwde zichzelf wat meer naar de ander toe om haar wat steun aan te bieden. Hij hoorde hoe haar stem brak en hoewel Bearclaw totaal geen emotionele kat was en nul interesse had in de gevoelens van andere, voelde hij zich hier anders bij. De tranen die vanuit de ooghoeken van Condor op de grond druppelde maakte hem van slag. "Denk je dat mijn moeder daar is?" Bearclaw keek op naar de ster die nog altijd scheen in de bewolkte lucht en toen weer terug naar Condor die hem al op haar beurt aankeek. “Ik denk het niet, ik weet het zeker.” Sprak hij. “De zielen van onze voorouders zullen altijd neerkijken vanuit de sterren terwijl hun liefde altijd in onze hart gedragen word.” De tom keek naar haar borstkas waar haar hart hoorde te kloppen. “Ook die van jouw moeder.”

_{Kort slikte ze toen hij zei dat hij dacht van niet. Ze schrok van zijn woorden, maar al gauw vervolgde hij dat hij het zeker wist, en een beverige adem waarvan ze niet wist dat ze die vastgehouden had, verliet haar bek. Ze duwde zich dichter tegen die kater aan, die al wat dichter naar haar toegeschoven was toen de tranen in haar ogen verschenen waren. Ze drukte haar kop onder zijn kin waarna ze kort haar ogen sloot. "En mijn vader?" vroeg ze toen, ietsje zachter. Het was geen geheim dat haar vader.. Anders was geweest. Hij was altijd al anders geweest sinds zijn jeugd, had ze gehoord van haar moeder. Voor Condorflower's imago was het misschien nadelig dat ze de pels van haar vader droeg, maar zij vond het geweldig. Want hij was gestorven toen ze nog zo jong was, het enige wat ze nog van hem had als herinnering, was zijn vacht. Later, als zij kinderen kreeg, zou ze alleen kinderen met haar vacht willen hebben.}

Bearclaw knipperde langzaam met zijn groen bruine ogen toen hij zijn woorden uitgesproken had. Hij had naar de plek gekeken waar de hart van Condor hoorde te zitten en vertelde de prachtig zilveren she-cat dat haar moeders liefde daar altijd zal zijn. Condorflower liet een beverig zucht klinken en kroop toen zonder waarschuwing tegen hem aan. Een beetje geschrokken van haar actie verstijfde hij en keek hij met een doodse blik naar voren. Een tinteling liep over zijn rug door haar warmte en slikkend probeerde hij zichzelf te kalmeren. Toen ze ook nog eens haar kopje onder zijn harige kin duwde begon zijn hart sneller te kloppen. Kort was de warrior bang dat de ander het zou merken dat zijn pompende orgaan een race begonnen was. Toch, hoe erg hij zich verzetten wou zoals hij altijd deed bij zulk soort situatie’s, vond hij het toch wel een beetje aangenaam.. De tom die vaak overkwam als een agressieve emotieloze tom gaf een onhandige lik over de oor van de mooie she-cat die de maan in haar pels droeg. Hij bedoelde het goed en liefkozend maar dit was de eerste keer voor de bruine beer, het kwam erg houterig over. "En mijn vader?" Vroeg ze toen. Bearclaw duwde zijn dikke wenkbrauwen samen. “Waarom zou hij niet in Starclan zijn.” Vroeg hij met een diepe lage stem. Hij kende haar vader niet als de beste, had hij ooit wat gedaan wat tegen Starclan was? Naja, hijzelf kon ook niet echt oordelen tenslotte was Bearclaw zelf ook echt geen heilige.

_{Haar oortjes spitsten zich toen ze hoorde hoe hard zijn hart tekeer ging. Het zou een glimlach op haar lippen gebracht hebben als de situatie niet zo grimmig geweest was. Ze kreeg een lik over haar kop heen en opnieuw kon ze een zucht niet onderdrukken. Ze voelde zich alleen, maar.. Hij maakte het ietsje beter door hier met haar te zitten. Hij beantwoordde haar vraag op een manier die haar goed deed. Hij had gelijk. Waarom zou haar vader niet in StarClan zijn? Zij kon hier geen antwoord op vinden. Immers wist zij niet genoeg van hem af om daar een oordeel over te vellen, hoe erg ze dat ook vond. Dus knikte ze op zijn woorden. "Geen idee," beantwoordde ze toen maar eerlijk. "Dankjewel dat je naar me wilt luisteren.." murmelde ze toen, waarbij ze haar ogen afsloeg van de ene, felle ster, neer naar haar poten.}

De plotse spitsende oren van Condorflower vertelde de gespierde bruine Windclanner dat ze zijn tekeer gaande hart kon horen bonzen vanuit zijn borst. Een beetje ongemakkelijk schraapte hij zijn keel om het geluid te dempen en focuste zich toen snel op iets anders om te kalmeren. Het was niks voor hem om zo van slag te zijn om een situatie zoals deze, Bearclaw was namelijk maar al te goed om zichzelf te beheersen maar als hij al nu al maar een blik waagde in de stralende blauwe ogen van Condor kon hij zijn zelfverzekerde sterke karakter wel vergeten. Hoe kon iemand, waar hij zo weinig mee had, nu al zoveel met hem doen? In ieder geval was hij maar al te blij dat hij samen met Owlbate deze deal gesloten had. Ze was van hem. Zijn eigendom. Hij had de prachtigste bruid gekregen die hij wensen kon, een gift van Starclan kon je het wel noemen. Zou ze het eigen al weten? Dat zij nu tot hem behoorde? Hij betwijfelde of Owlbate haar ingelegd had dat ze was weggeven aan een ander zonder dat ze daarbij iets van wist. Agh. Het zal wel. De she-cat had geen keus, een ding was zeker en dat was dat zij nu van hem was. De blik van de tom gleed weer naar die she-cat toe die haar ogen van de felle ster afhield en nu op haar poten richtte. . "Dankjewel dat je naar me wilt luisteren.." Bearclaw gaf een knik op haar woorden. Nog kort wou hij wat terug zeggen maar dat was niet iets voor hem, daarbij besloot hij maar zijn kaken op elkaar te houden en de stilte weer de overhand te nemen.

Onderwerp: Re: Nothing burns like the cold.