{Littlepaw} A little the same

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepperpaw moest zeggen dat dit gebied haar toch een beetje bleef trekken. Het had iets mysterieus, met alle vernieling. Ook leek het alsof geen enkel levend wezen zich hier durfde op te houden. Ondanks dat het volgens Acorndust al een hele tijd leeg had gestaan, had nog niemand het als zijn thuis geclaimed. Waardoor kwam dat? Pepperpaw vroeg het zich af. Dit keer had ze echter besloten om haar verkenningstocht iets verder uit te spreiden, tot in de diepte van het gebied. Voorzichtig krabbelde ze af en toe over een boomstam, signalen achter latende hoe ze moest lopen als ze verdwaalde of als de as haar geurspoor verzwolg. Dat was toch veiliger. Vol verbijstering staarde ze op dit moment echter voor zich uit, kijkend naar het meer wat zich voor haar uitstrekte. Niemand had haar ooit verteld dat hier een groot meer was!

{Eerste post Littlepaw}}

Mocht ze hier eigenlijk zijn? Littlepaw wist het niet zeker - maar dat maakte het alleen maar spannender. Haar turquoise ogen waren wijd opengesperd in enthousiasme; haar pootjes maakten amper lawaai op de donkere, assige grond. Het was stil, bijna doods, in dit verlaten gebied. De lijken van de bomen wierpen angstaanjagende schaduwen op het verder lege tafereel. Wat was heir gebeurd? Het was bijna alsof Starclan hier met hen meeliep, op de grens van Dark forest. Alsof elk moment haar poten de grond niet meer zouden raken en haar vacht met sterren bezaaid zou worden. De calico was echter niet bang. In tegendeel zelfs. Adrenaline gierde door haar lijf, maar dat maakte het leuker. Eigenlijk vond ze het zelfs niet meer zo erg dat Coyotepaw druk medicine cat dingen aan het doen was en dus niet meekon - al zou ze volgende keer wel met haar vriendin willen komen. Dingen delen was leuk, maar de extra spanning van alleen te zijn gaf het ook wel nog spannender.. Plots kwam Littlepaw tot stilstand; haar snuitje viel bijna open van verbazing. Vlak voor haar neusje strekte zich een groot meer uit; de lucht werd erin weerspiegeld. Het was stil, kalm, helemaal anders dan de rivier die ze gewend was of het kleine meertje met de waterlelies. Dit was enorm, groter dan ze voor mogelijk had geacht. De Riverclanner hoefde niet twee keer na te denken alvorens ze zich vooruit stortte en met een grote plons het meer in sprong. Verfrissing! Ze ging volledig kopje onder maar kwam al snel weer boven, vrolijk peddelend. De Shadowclanner die niet veel verder van de rand stond en die ze misschien per ongeluk zelfs nat gespat had, had ze volledig niet opgemerkt.

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepper's bekje hing iets open terwijl ze keek naar het eindeloze sterrendeken weerspiegeld in het water. Ze was zo geabsorbeerd door het prachtige aangezicht voor haar, dat ze in eerste instantie helemaal niet door had dat er een apprentice in haar buurt was. Daar moest ze echt aan gaan werken, want ze wilde niet een keer doodgemaakt worden door een gevaarlijke Bloodclanner, als ze echt zo gevaarlijk waren als Acorndust haar vertelde althans. Dit keer was het echter een één of andere idioot die het water in wilde duiken. Pepperpaw gilde geschrokken toen ze een plens over zich heen kreeg. Ze schudde haar pels uit en legde haar oren plat in haar nek. "Hey pas 'ns op!" miauwde Pepper met platgelegde oren.}

De verontwaardigde mauw van een andere kat deed de jonge poes schrikken. Ze draaide zich om zodat ze met haar snuitje naar de kant wees en keek op met een geschrokken maar nog steeds even vrolijke turquoise blik. Een Shadowclanner, een paar maan jonger dan haar sinds ze niet bekend voorkwam, stond met doorweekte pels aan de rand van het meer. Oeps. "Sorry!", mauwde ze naar de crèmekleurige kattin met geamuseerde stem. "Kom erbij, het water is héérlijk!", vervolgde ze toen. Dat water alleen iets was dat vooral door Riverclanners leuk gevonden werd, kwam niet echt in haar op - tenslotte was ze ook van Shadowclanbloed!

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepperpaw gaf haar pels een aantal vlugge likken, maar het nare natte gevoel bleef hetzelfde. De apprentice drukte haar oren eventjes plat in haar nek en huiverde. Bah bah bah. Met een licht wantrouwen keek ze dan ook naar de andere kat. De vissige lucht die van de kattin afkwam verried al vlug waar ze vandaan kwam. Het was een Riverclanner. Het zou ook eens niet. "Nee dank je!" reageerde Pepperpaw geschrokken op de woorden van de Riverclanner, haar oren plat gelegd. Ze zette een paar stappen achteruit om haar woorden kracht bij te zetten, en om te voorkomen dat de Riverclanner haar plots het water in zou trekken ofzo.}

Littlepaw haalde haar schouders dan maar op en dook weer onder water, waarop er opnieuw rippelingen verschenen in het voorheen zo kalme wateroppervlak. Een eindje verder kwam ze weer boven. De calico zwom terug naar de kant tot op het punt waar het net diep genoeg was om te staan. "En hoe is het met Shadowclan?", vroeg ze, proberend een praatje te beginnen, maar ergens ook nieuwsgierig naar het antwoord. Hoewel ze loyaal was aan Riverclan, zou Shadowclan haar altijd nauw aan het hart liggen.

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepperpaw hield de kattin heel nauw in de gaten. Ze wilde niet nog een keer een koude douche krijgen. Het was niet de bedoeling dat ze weer in de medicine cat den terecht kwam immers. Ze was gek op Bloodpaw en Acefray, maar ze ging er liever langs zonder continu te hoesten. "Het gaat goed met Shadowclan! Heel erg goed," reageerde Pepper, al wilde ze er niet heel veel meer over kwijt. Ook had ze er nog niet heel erg veel behoefte aan om te weten hoe het met Riverclan was. Ze hadden immers Windclan aangevallen. "Wat is je naam? Mijn naam is Pepperpaw," miauwde Pepper dan ook maar, het onderwerp een zwiep gevend.}

De kattin reageerde dat het heel erg goed ging met Shadowclan, waarop Littlepaw opgetogen glimlachte. Het was goed om dat te horen. De Shadowclanner stelde zich voor als Pepperpaw. "Ik ben Littlepaw!", antwoordde de calico daarop. "Je kent mijn broer Settlepdaw vast wel!", vervolgde ze. Stiekem vroeg ze zich ook af hoe het met hem ging; maar na zijn reactie de laatste keer dat ze hem zag, deed ze liever alsof ze er niet om gaf. Hij leek immers ook niet meer om haar te geven.

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepperpaw spitste haar oortjes nieuwsgierig terwijl de driekleurige Riverclan apprentice tegen haar begon te praten. Haar hart sloeg een slag over toen de kattin zich voorstelde. Dat was.. "Jij bent de zus van-" begon Pepperpaw fluisterend, maar Littlepaw sprak er al overheen. Pepperpaw sperde haar ogen wat open. "Ja, Settledpaw heeft over je verteld," stamelde ze, verbijsterd. Wat was dit nou weer voor eng toeval? "Settledpaw en ik delen dezelfde mentor." Pepperpaw was duidelijk nog een beetje uit haar doen, niet goed wetende hoe ze moest reageren op de kattin.}

Haar grijns werd iets groter toen bleek dat Pepperpaw al over haar gehoord had. Oh, dus haar broertje was haar nog niet vergeten? Dat was leuk om te horen. Blijkbaar deelden ze dezelfde mentor. "Wat heb je zoal gehoord over me dan?", vroeg ze nieuwsgierig, wel benieuwd wat Settled zoal over haar had lopen vertellen. Goede dingen? Of dat ze een monster was die veel liever rondzwom in het water dan rondliep in de schaduwen van het dennenbos?

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepperpaw voelde zich wat in het nauw gedreven door Littlepaw's woorden. Alsof ze Settledpaw's geheimen vertelde aan zijn zusje. Maar zoveel geks had Settledpaw toch niet gezegd? Pepper draaide haar gescheurde oortje wat naar achteren en keek toen toch maar weer naar Littlepaw. Het was dat hij gezegd had dat ze broer en zus waren, want ze leken totaal niet op elkaar. "Dat je naar Riverclan was gegaan en dat hij blij was dat je oké was, want hij bleef maar aan je denken," miauwde Pepperpaw twijfelend, wegkijkend. Ze kon moeilijk zeggen dat Settled niks gezegd had toch? Over dat hun vader ze wilde stelen en dat Littlepaw leugens geloofd zou hebben was dan ook weer wat heavy om te vertellen.}

De calico hield haar hoofdje lichtjes scheef bij dat antwoord. Het was niet helemaal wat ze verwacht had - ergens had ze eerder gedacht dat settled achter haar rug haar voor vanalles zou uitmaken. Misschien was het gemeen om zo laag van hem te denken, maar zoals bleek uit hun laatste ontmoeting kende ze hem amper nog. Dat maakte haar wel verdrietig, maar wat doe je eraan? Haar keus was niet meer terug te draaien. "Dat idee had ik niet toen ik hem laatst zag, hij leek nogal boos op me...", antwoordde ze lichtjes pruilend na een korte stilte, haar turquoize ogen de ander doordringend aankijkend - niet omdat ze dacht dat Pepperpaw loog, maar omdat ze er het fijne van wou weten. Dacht Settledpaw er dan echt zo anders over dan zijn houding deed uitschijnen?

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepperpaw draaide beide oren wat verward haar nek in bij het horen van de woorden van Littlepaw. Huh? Settledpaw boos? Pepperpaw schudde haar kop wat, zoekend naar woorden. Wat moest ze hier dan op zeggen? NAar haar idee was Settledpaw helemaal niet boos geweest. "H-hij klonk niet boos," stamelde de flamepoint wat verward. "Hij was naar het gevecht van Riverclan en Windclan met Acorndust en hij leek best wel bezorgd over je-" Pepperpaw klapte haar kaken weer op elkaar. Was dat misschien teveel informatie?}

Littlepaw hield haar hoofdje lichtjes scheef bij het horen van deze nieuwe informatie. Settledpaw was bij het gevecht? En hij was bezorgd over haar? Wauw, ergens had ze het niet verwacht. Het maakte haar echter heel blij, en een warme glimlach gleed over haar snuitje. "Ik wist het wel!", mauwde ze triomfantelijk. Het was allemaal alleen maar een front geweest! "Misschien wil hij gewoon tonen dat hij loyaal is aan Shadowclan zoals ik wil tonen dat ik nu loyaal ben aan Riverclan.", vervolgde ze, nadenkend, met haar voorpootje rondjes draaiend in het water.

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Voor een moment keek Pepperpaw gespannen toe naar de driekleurige kattin voor haar, wachtende op een reactie en smekende dat ze niet teveel of te weinig had gezegd. Hopelijk gooide Settledpaw haar niet weer over de grens terug naar Windclan. Pepperpaw draaide een oortje naar achteren bij de triomfantelijke toon die naar voren kwam in de woorden van de kattin. Misschien had ze toch iets goed gedaan? Haar volgende woorden maakte dat Pepperpaw wat knikte. "Hij is echt super hard aan het trainen voor Shadowclan," beaamde Pepperpaw, waarna ze peinzend naar Littlepaw keek. "Littlepaw? Was het.. moeilijk om naar Riverclan te gaan?" Op zich een normale vraag, maar voor Pepper zat hier zoveel meer achter. Haar toon was dan ook breekbaar, zacht. Ergens zou Littlepaw toch begrijpen hoe zij zich voelde.. toch?}

Littlepaw knikte instemmend toen Pepperpaw vertelde dat haar broer hard aan het trainen was voor Shadowclan. Ja, zij ook, maar dan voor Riverclan. Haar uitdrukking werd iets serieuzer bij de volgende vraag van de jongere apprentice. Even dacht ze na, waarna ze naar de kant waadde en het water uitkwam. Op een afstandje van de ander schudde ze haar vacht uit, waarna ze weer dichterbij kwam met vochtige vacht die in pieken uiteen stond. Heel serieus zag ze er niet uit. Naast Pepperpaw zette ze zich neer. "Naar Riverclan gaan was gemakkelijk. De gemakkelijkste keuze in mijn leven.", antwoordde de calico uiteindelijk, licht glimlachend als ze terugdacht naar dat moment. Het was een impuls geweest, waarin ze naar Butterstar was gestapt en gevraagd had of ze naar Riverclan mocht. Nooit had ze verwacht dat dat effectief zou mogen - maar het had haar zo blij gemaakt en maakte haar nog steeds elke dag dat ze in het riverclancamp wakker mocht worden intens gelukkig. "Maar dat neemt niet weg dat ik Shadowclan wel mis.", mauwde ze iets later, na een lichte aarzeling. Moest ze dat wel zeggen? Zou het geen twijfels werpen op haar loyaliteit?

Pepperpaw trok even een vies gezicht toen Littlepaw haar pels uitschudde in haar buurt en enkele waterspetters op haar voetjes terecht kwamen. Iew. Maar ze bleef wel nieuwsgierig de driekleurige apprentice gadeslaan, afwachtend naar haar antwoord. Haar oren draaiden zich wat naar achteren bij de woorden die hierop volgden. Makkelijkste keuze huh?.. Voor Pepper was het alles behalve eenvoudig geweeet. Ze twijfelde nog elke dag of ze de juiste keuze had gemaakt, zich afvragend hoe haar leven in Windflan geweest zou zijn. Maar terug kon ze niet. "Oh.." reageerde Pepper dan ook. Ze voelde zich vreemd teleurgesteld, nerveus zelfs. Maar ze spitste haar oren bij Littlepaw's volgende woorden. "Is dat slecht?" vroeg Pepperpaw, heel voorzichtig.

Littlepaw haalde haar schouders op bij die vraag. Was dat erg? Wist zij veel. Dat vroeg ze zich ook elke dag af. Maar het was wat het was, en de apprentice was ergens ook van mening dat dat moest kunnen. Ze snapte niet zo goed waarom ze elkaar moesten haten. Tuurlijk, de competitie was goed; maar kon dat geen vriendelijke competitie zijn? Zoals wanneer ze een spelletje capture the flag speelden en ze het andere team ook met vriendelijke scheldwoorden uitmaakten? Daarom hoefden ze elkaar niet meteen te haten. "Soms vraag ik me heus wel af of ik beter bij Shadowclan gebleven was.", antwoordde ze na een korte stilte, haar toon voorzichtig en nadenkend - twee woorden die normaal niet echt bij de kattin pasten. "Maar dan herinner ik me weer hoe blij ik in Riverclan ben" En deed het er dan echt nog toe? Misschien was ze in Shadowclan ook gelukkig geweest - dat zou niemand haar kunnen zeggen. Maar Littlepaw had haar eigen keuze gemaakt, ze was Riverclan nu, en ze was gelukkig. En was dat niet het belangrijkste?

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepperpaw luisterde in doodse stilte naar de driekleurige ex Shadowclanner, hopende om een antwoord te vinden op haar eigen vragen in Littlepaw's ervaringen. Maar Littlepaw leek het ook niet zo heel erg goed te weten. Ze echode immers Pepperpaw's vraag, dat ze zich soms afvroeg of ze beter in Shadowclan had kunnen blijven. Pepperpaw draaide haar oren wat naar achteren en staarde voor zich uit. Als Littlepaw het al niet wist.. En Littlepaw was al zoveel ouder. Pepper slikte nerveus, niet goed wetende wat ze nog kon vragen aan de kattin. Maar toen zei Littlepaw nog dat ze zich dan bedacht hoe blij ze was in Riverclan. Hierop spitste Pepperpaw haar oortjes, in stilte hierover peinzend. "Dus je hebt geen spijt? Mis je.. mis je je familie niet?" Misschien was het egoïstisch om dit te vragen. Pepperpaw staarde naar haar eigen poten, Littlepaw niet eens aankijkende bij de vraag.}

Jonge jonge, wat een moeilijke vragen allemaal. Het leek wel alsof ze haar hele levensverhaal moest uitleggen voor de poes. Vanwaar die nieuwsgierigheid? Littlepaw was echter niet echt het type om gefrustreerd en onbeleefd te worden. Ze richtte haar blik omhoog, naar de helderblauwe lucht. "Tuurlijk mis ik mijn familie, heel veel zelfs.", antwoordde ze. "Mijn siblings.. Ik had zo graag gewild dat ze met me mee kwamen, naar Riverclan. Nu heb ik hen blijkbaar pijn gedaan." Haar stem was stilletjes; de blik naar omhoog was er ook om ervoor te zorgen dat geen tranen naar beneden konden rollen. Ze zou niet huilen, ze was sterk, ze was trots, ze was blij met haar beslissing. Maar de wat-als vragen bleven natuurlijk altijd rondtollen. "Maar hier heb ik mijn vader, mijn grootmoeder en ooms en tantes en neven en nichten. Ik heb meer familie in Riverclan dan in Shadowclan. Mijn vader wou tenminste een vader zijn, mijn moeder gaf ons gewoon weg.", antwoordde ze, al was ze niet geheel zeker over de nummers. In Shadowclan had ze ook veel familie, ooms en tantes en neven en nichten; maar dat voelde veel minder als familie, niet in het minste omdat haar moeder hen zelfs nooit had laten weten dat ze hun moeder was. En nu was Winddancer dood en Outrage leefde nog. Littlepaw slikte even en keek de point voor haar weer aan. Ze moest de focus van haar af krijgen, want ze werd te zwak, te week, te dicht bij huilen. "Vanwaar de nieuwsgierigheid?", vroeg de calico daarom ook, haar stem rasperiger dan normaal.