You can't cross the sea merely by standing and staring at the water

De jonge kater was al eens in het oude Skyclan territorium gekomen. Toen was hij een Shadowclanner tegengekomen en hadden ze eigenlijk wel een diepgaand gesprek gehad, om daarna de sfeer weer wat luchtiger te hebben gemaakt in jacht naar een geest. Toch, dat was in de Desolate Woods geweest en hadden ze alleen een gekke boomstronk gevonden die van veraf op een kat leek. Maar een keer tussen die zwartgeblakerde bomen en assige grond stopte hem niet. Hij had wat rondgevraagd en over deze plek gehoord. Starlake. Daar kon je, volgens een paar andere katten, in de nacht de sterren gereflecteerd zien. Nu was het geen nacht, tenminste, nog niet. Ardentpaw had wel tips gekregen hoe hij het kamp uit kon sluipen in de nacht van een oudere apprentice, maar echt gedaan had hij het nog niet. Misschien was het het feit dat hij niet wist welke gevaren er zich allemaal schuilhielden in het donker, of omdat hij er nog geen behoefte naar had gehad, maar waarschijnlijk gewoon het feit dat hij zijn dagen zo vol gooide met dingen om te doen dat hij 's nachts gewoon wilde slapen. Toch, vandaag had hij het wat rustiger aan gedaan en het werd nu hij hier was al weer redelijk dicht naar zonsondergang. De tabby moest nog steeds beslissen of hij wel wilde blijven tot nachtval of niet. Hij wilde zeker eerst rondkijken en hij wist ook niet hoe lang dat zou duren. Misschien zou het dan wel nacht zijn eer hij klaar was. Die beslissing liet hij dus nog even achterwege en begon het meertje rond te lopen. Ardentpaw vond het nu nog niets bijzonders aan, gewoon een plas water in de natuur, maar van hoe hij de beschrijving had gehoord, moest het vast mooi zijn wanneer de sterren aan de hemel stonden.


Tigergaze eerst

Ardentpaw had nog niet veel kunnen rondkijken toen hij opschrok van een geluid achter hem. Meteen draaide hij zich om en stond oog in oog met een andere kat. Het was een kater, ouder als hem en waarschijnlijk een warrior. Maar het was niet iemand die hij kende. Gelukkig maar! Anders zou hij waarschijnlijk zo mee terug worden gesleurd naar zijn kamp. Het leek de jonge kater immers niet dat een clan wilde dat hun apprentices na donker nog buiten waren. Maar het was dus iemand uit een andere clan, toch wist hij niet welke. Eigenlijk had hij ook helemaal niet verwacht hier iemand te zien. Ardentpaw realiseerde zich dan ook dat hij nu al een kort poosje naar de ander aan het staren was. Oh, dat was een beetje ongemakkelijk. Misschien moest hij iets zeggen? "Uh, hoi," Het kwam er een beetje lam uit dankzij zijn nog steeds aanwezige verbazing. "Ik ben Ardentpaw," miauwde hij er gauw achteruit. Dan konden ze toch tenminste een beetje een normaal gesprek voeren. Tenminste, als de ander zich ook zou voorstellen.

Uh...Was de kater nou boos dat hij hier was. Hij leek niet erg vrolijk, zeker niet toen hij hem begroette. Dat toomde zijn enthousiasme wat hij eerder had gevoeld, en wat al wat minder was door de schok, nog meer in. Moest hij weg gaan? Mocht hij blijven? Niets werd duidelijk en het maakte hem een beetje onzeker. Dat was raar om te voelen, want normaal was hij altijd zeker van zijn zaak, hoe ondoordacht dan ook. Maar toen stelde de kater zich voor als Tigergaze van Windclan en zakte dat gevoel weer een beetje weg. Huh, weer Windclan. Hij leek ze tegenwoordig wel overal tegen te komen, zelfs als hij redelijk ver weg van clangebied was gaan zoeken naar een interessante plek. Gelukkig leek Tigergaze, net als zijn clangenoten, wel een gesprek aan te willen gaan. "Uhm, wat doe jij hier als ik dat mag vragen?" vroeg hij voorzichtig. Niet iedereen vond het immers leuk om een wildvreemde zomaar te vertellen waarom ze een bepaalde keuze hadden gemaakt.