De knappe witte kattin had al een lange tijd haar lichaam zo ver van het kamp verwijderd. Immers was ze al tijden niet helemaal lekker in haar vel, haar ledematen voelden zwaar en ergens vroeg ze zich af of ze iets onder de leden had. Ze was niet serieus aangelegd, dat was een ding dat de meeste van haar clangenoten waarschijnlijk ook al wel hadden opgemerkt waardoor de Warrior zich ook geen zorgen maakte. Het zou wel weer over waaien, daar had ze alle vertrouwen in. Jewelgleam was dan ook vast besloten het beste er uit te halen, en dit betekende dan ook dat ze zonder na te denken was gaan jagen. Ook al was ze sneller vermoeid, een goede jacht zou eten betekenen voor de zwakkere van de Clan. Haar blauwe ogen sprankelden terwijl ze voorzichtig haar wat mollige lichaam vooruit bewoog. Op zoek naar een bekend spoor van prooi. De enige geur die haar mond deed wateren was dat van een spitsmuis, verstopt op de grond. Waardoor ze voorzichtig haar poten optilde, zodat de trillingen van haar pootstappen het onderkruipsel niet konden bereiken. De zon scheen helder op haar sneeuwwitte vacht, waardoor het lastig was verborgen te blijven voor enig ander kat of dier. Enkel in Leafbare kon het nog wel eens gunstig uitpakken, zeker met de koude sneeuw die haar vacht verborg. Liggen en jagen in het koude, natte spul was echter geen pretje. Toch was de jeugdige kattin zich ervan bewust dat het altijd slechter kon. Deze Leafbare had in haar ogen niet al te veel levens gekost en daarbij was ze er niet een om zich zorgen te maken. Natuurlijk hield ze van haar Clan, wilde ze er voor hen klaarstaan maar haar gedrag bleef zorgeloos. Het had geen nut om bezorgd te zijn over het leven, als ze het toch niet kon veranderen. Starclan zou altijd over hen waken en ze was niet bang om zich tussen de schitterende Warriors in Zilverpelt te bevinden. Ooit zou haar tijd komen en dat betekende dat ze zich erbij neer moest leggen.

Ze was via het territorium van Thunderclan langzamerhand afgedwaald in de richting van de Fourtrees en het territorium van Windclan. Hoewel ze geen grote vijandigheid voelde jegens de andere Clan wist ze wel dat ze binnenkort om moest keren en weer terug moest lopen in de richting van haar eigen Clan. Het zonnetje scheen fel op haar vacht terwijl ze vrolijk, bijna huppelend in de richting van de grens stapte om toch nog even kort te genieten van de brandende zon die in dit licht begroeide gebied, op haar witte vacht brandde. Zacht snorde ze terwijl ze ontspannen haar ogen tot spleetjes kneep en haar lichaam rustig liet zakken. Dit was het leven van een wilde kat zoals het hoorde te zijn. In ieder geval in haar ogen. Hoe anderen dit zagen ging haar ergens ook niets aan. Haar blauwe ogen stonden vredig en ontspannen totdat een steek door haar licht gezwollen buik haar op deed keken. Wat was dat? Was de muis die ze had gevangen vergiftigd geweest? Ze had niets vreemds geroken, voorzichtig draaide ze haar neus in de richting van haar buik waarna ze er zachtjes aan snuffelde. De krampen deden haar behoorlijke zeer, ze was echter te ver van het Thunderclan territorium en kamp verwijderd om naar Mistgaze of Rousebell toe te komen. Onhandig rees ze zich overeind terwijl ze twijfelend een stap op het verboden gebied zette. Ze had niet zoveel keuze, wat er ook mis was, het was ernstig genoeg om haar te doen kreunen. Ze had hulp nodig, en als het door een vergiftigde prooi kwam dan zouden de andere Clans het ook willen weten. Kreunend en zwaar ademend sleepte de prachtige witte kattin zich voort. Totdat ze in de buurt van de geheime tunnels, ineen zakt. Krijsend van de pijn laat ze zich op haar flank vallen. Haar ogen rollen zich iets in haar oogkassen waarna ze kort het bewustzijn lijkt te verliezen. Het word zwart voor haar ogen.

Voordat ze zich voorbereid heeft op wat er gaat komen, veranderd het zwarte gat in twee onbekende gezichten. Twee katten, een torbie kater met groene ogen die ze vaag herkend als de Windclan Deputy en een knappe slanke kattin waarvan ze de naam niet weet. Voorzichtig en onhandig, met haar oren angstig in haar nek gedrukt probeert ze overeind te komen. Jewelgleam is natuurlijk de Warrior Code nog niet vergeten. Echter zijn de steken die nog door haar buik heen komen te heftig. Hijgend, doet ze een poging haar excuses aan te bieden. "S...So..," Haar stem klinkt zwak, waarschijnlijk van de eerste pijnlijke krijs die haar stembanden kort beschadigden. Haar mond is droog, en de pijn doet tranen in haar ogen verschijnen. Haar staart zwiept Jewelgleam gespannen heen en weer terwijl ze haar ogen gepijnigd dichtknijpt. Hulpeloos staart ze de twee Windclanners aan.

Het was niet alsof ze echt dom was; Jewelgleam was gewoon niet een kattin die gevaren direct herkende en zo ook niet te tekens van een zwangerschap. De mogelijkheid daarvan was niet eens in de witte kattin opgekomen. Alles dat slecht was, of lastig zou wel over waaien; tenminste dat was altijd de insteek van de knappe kattin geweest. Ze was speels, niet serieus en ondeugend aangelegd. De pijn zou wel weer verdwijnen, net zoals de steken die haar kort het bewustzijn door de pijn hadden doen verliezen. Het was wellicht ernstig, maar ze leefde nog en zou zo wel weer overeind komen. Zolang de pijn zou stoppen, haar lichaam voelde zwaar aan. Haar ademhaling zat hoog, alsof ze naar zuurstof moest happen. Ze was toch niet in het water gevallen. Wat deed ze hier op Windclan gebied? Ergens wist ze zich vaag te herinneren dat ze in al haar onschuld had genoten van het zonnetje in de buurt van de grens totdat haar lichaam vreemd was gaan doen en het donker voor haar ogen was geworden. Haar heldere blauwe ogen wisten vaag het gedaante van de Deputy van Windclan te onderscheiden en ietwat schuldbewust probeerde ze een woord over haar lippen te persen. Ze behoorde hier helemaal niet te zijn, het was niet haar thuis. Moeizaam deed ze een poging om haar excuses aan te bieden. Ze was niet in staat om te gaan vechten of te ontsnappen. Ze herkende de kattin die achter hem aan liep, vaag. Echter kon ze niet direct op de naam komen van de prachtige flamepoint achtige poes. ”Hallo?” Vroeg hij zacht terwijl hij met een voorpoot tegen haar aan drukte. Ze gilde het nog net niet uit van de pijn, terwijl ze ineen kromp. Auw… auw…auw.. Had die kater dan helemaal geen hersenen? Haar blauwe ogen traanden terwijl ze haar kaken op elkaar klemde en haar ademhaling onder controle probeerde te houden. ”Jewelgleam,” Klonk een zoete stem verward, haar blauwe ogen gleden naar de bekende kattin waarvan de naam op het puntje van haar tong lag. Shatteredice, de kattin die ze wel eens bij de grenzen had gesproken. Ze was zachtaardig, warm en vriendelijk. Vast een geweldige moeder als ze er ooit een zou worden. De kattin schoot naar voren toe terwijl ze haar voorzichtiger dan de gevlekte kater onderzocht. ”Ze is aan het bevallen Stallionheart,” sprak ze bezorgd. Haar blauwe ogen sperde de witte kattin wagenwijd open terwijl ze moeizaam iets overeind probeerde te komen. Ze kon niet bevallen, het was vast en zeker een leugen. Ze had de bosjes niet zo vaak gezien! Haar oren drukte ze verward in haar nek terwijl ze naar haar buik keek. ”Het doet zeer,” Mauwde ze moedeloos terwijl de tranen achter haar ogen prikten en ze haar oren beduusd liet hangen. De kattin stak haar kopje omhoog, wellicht om te zoeken naar haar clangenoten. Ze wilde Mistgaze, de bekende Medicine Cat zien, die had vast een andere diagnose. Want zwanger kon ze niet zijn. Flashback was de enige kater die ze een keer had gezien, en daarmee was dat ook gebeurd. Verder bleef ze uit de buurt van het mannelijk schoon. Ze was onschuldig, en kon niet goed een relatie aan gaan met andere katten. Ze was anders. Wellicht dat haar lichaam wel gewoon helemaal anders was, dan kon ze ook niet zwanger zijn. “Ze is alleen.. En we zijn van beide kanten te ver weg van het kamp.” Mauwde de knappe kattin naar de gevlekte, bekende kater. Verward staarde ze hen aan, wat had dat nu weer te maken met deze situatie? Ze hoefde het kamp van Windclan niet te zien. Haar blauwe ogen kneep ze samen terwijl ze zich weer op haar flank liet vallen en zacht kermde. Als dit een bevalling was, dan zou ze haar eigen poot opeten. Ze had niet door dat de twee Windclanners kort overlegd hadden voordat ze haar naar een onbekende tunnel brachten. Verborgen voor roofdieren.

Ze had ergens willen tegenstribbelen maar vertrouwde de bekende kattin op haar woord. Als ze inderdaad aan het bevallen was, iets dat zeer onwaarschijnlijk was; dan moest ze de kittens veilig houden. Haar lichaam leek zich te verkrampen voordat ze een ijselijke kreet uitsloeg en de eerste kitten naar een, twee, nee drie keer persen geboren werd. Een kater die de oranje vacht droeg van haar eigen vader, Firestar. Haar blauwe ogen gleden over hem heen naar de lange velden die buiten de tunnel te zien waren. ”Gorsekit,” Mauwde ze zacht terwijl ze met grote ogen naar de kitten keek en onhandig een lik over zijn neus gaf om het vliesje verder te verwijderen en hem een kans tot leven te geven. Angstig en verward keek ze de twee katten aan, hoe! Hoe was ze hier terecht gekomen, hoe had ze ooit een zoon kunnen baren! Er was maar een mogelijkheid, ze waren halfclan. Ze kon toch geen halfclanners, ruikende naar Windclan met zich mee nemen. Op laten groeien met een aparte moeder die bijna zelf af en toe een kitten leek! Zonder vader om trots op te zijn. Haar blauwe ogen kneep ze weer samen van de pijn toen een tweede kitten op weg leek te zijn. Kreunend spande ze haar buikspieren samen terwijl ze hijgend adem haalde. Haar ogen sloten zich terwijl een tweede kitten geboren werd. Dit keer een poesje, met een prachtige gevlekte vacht. Alsof vlammetjes, alleen dan in een bruine kleur aan haar witte vacht likten. Vlam, warmte, veiligheid. Ergens wellicht ook vernoemd naar haar vader die het vuur was. ”Burningkit,” Mauwde ze zacht terwijl ze haar eerste dochtertje over haar kop likte en zacht snorde, iets dat bijna automatisch en instinctief kwam. Haar lichaam leek zwaar te zijn, alsof ze ineens tientallen Moons ouder was geworden. Dat enkel en alleen door kittens te baren. Ze hoopte dat het hier bij zou blijven ,twee kittens zou ze nog kunnen tillen en beschermen. Al wist ze niet wat ze er mee moest, zou het de juiste keuze zijn hen bij haar te houden terwijl ze niet de moeder was die ze nodig hadden, die ze verdienden. De kans was groot dat ze hen zou vergeten, verwaarlozen in haar onschuld. De pijn werd echter heviger waardoor ze niet in staat was om er echt over na te denken. Nogmaals werd er een kitten geboren, dit keer weer een kater met een oranje vacht. ”Rubykit,” Mauwde ze zacht, terwijl ze naar de twee katers keek en zijn vacht schoon likte. Ruby, het deed haar ergens denken aan de bergen, daar waar de sterkere band tussen de Clans was begonnen. Er zat er nog een kitten aan te komen, een kleine kattin die calico vacht bezat. Een kattin die niet geheel gezond ter wereld zou komen, door een nog onbekende reden. Toch zou ze leven, net zoals haar oudere nestgenootjes. Hijgend, en kreunend werd het laatste kleine vachtbolletje op de wereld gezet. ”Heatherkit,” Naar de velden die Windclan tot voor de oorlog met Riverclan nog had gehad en naar de natuur die ze nog steeds in door haar half dichtgevallen ogen heen kon zien. De natuur die ze zouden kennen als hun territorium als ze hen hier zou laten opgroeien. Haar blik schoot naar de twee katten. ”Ik… ze zijn half Windclan.” Mauwde ze ernstig verzwakt. ”Zorg voor ze Stallionheart, Shatteredice.” Haar lichaam wilde niet meer, ze wilde enkel slapen en dit vergeten.