Biting Your Own Neck

Sinds dat hij weer een beetje over de shock van het gevecht heen gekomen was en zichzelf niet eindeloos meer de schuld gaf van de dood van Frostspots lukte het Crowfur weer om te genieten van de jacht en van het opvoeden van een apprentice. Zijn vorige trainingen waren een beetje misgelopen, maar hopelijk zou hij van Goldenpaw wél een goede warrior kunnen maken. Oceanstar had hem weer een kans gegeven en die wilde hij zeer zeker benutten. Zijn blik gleed door het kamp heen en zodra hij concludeerde dat het rustig was, rende hij snel in de richting van de uitgang van het kamp. Hij wilde heel even naar buiten gaan voordat hij Goldenpaw mee zou nemen op training. Hij was vanochtend met de ochtendpatrouille meegegaan en had daarna even geslapen. Waarschijnlijk zou hij met Goldenpaw een hele training kunnen doen, maar gelukkig hadden ze nog wel enkele moons de tijd voordat Goldenpaw klaar zou zijn om warrior te worden. Dat gaf Crowfur genoeg tijd om naast zijn training ook andere taken op te pakken die het warrior zijn van hem vereiste. En dus rende hij in de richting van the Moorland, waar hij op konijnen zou kunnen jagen. Hij was één van de betere konijnenjagers van zijn Clan en dus oefende hij er graag op. Hij merkte dat hij al meer uithoudingsvermogen en snelheid bezat dan eerst, wat een goed teken was. Zijn ogen gleden over the Moorland heen en bleven kort hangen op Condorflower. Hij zag nog net hoe ze door te sluipen een konijn wist te doden en gaf haar een knikje toen hun blikken elkaar kruisten. “Mooie vangst,” sprak hij, want een konijn besluipen en dan zo snel doden was niet simpel. Hij deed een paar stappen in haar richting en bleef vervolgens op een kleine afstand van haar staan. “Hoe gaat het met je?”

Het was misschien een verkeerde vraag van hem geweest om te stellen, maar het leek hem beter om maar door de korte pijn te gaan dan te negeren wat er was gebeurd en vrolijk tegen elkaar staan praten. Soms leek het net alsof ze hun verdriet maar weg moesten drukken, alsof het een schande was om gevoelens te tonen. Crowfur had letterlijk eens een keer aan the Small Lake staan huilen nadat het gedaan was met zijn ex, nadat ze Leopardpaw zomaar in zijn poten had geschoven en haar rug had gekeerd omdat ze per se een rang wilde hebben die ze nu nog altijd niet had gekregen. En dat moest zuur zijn, zeker nadat ze Leopardpaw tijdens de reis had gezien. Crowfur had zijn dochter expres de keuze gegeven om erachter te komen wie haar moeder was, had niet gezegd wie van de RiverClanners het was. Haar moeder had ook geen aanstalten gedaan om haar dochter beter te leren kennen, al had ze wel enkele woedende blikken op Crowfur geworpen. Ze was boos omdat hij verderging met zijn leven, boos omdat zij hem aan de kant had geduwd voor een rank die ze niet kreeg en waarschijnlijk ook niet zou krijgen. Het leek er immers op dat Butterstar en Panthergrowl de Clan nog wel een tijdje zouden leiden en hoewel RiverClan momenteel niet zijn favoriete Clan was, was Crowfur toch wel blij met dat gegeven. Hij richtte zijn ijsblauwe ogen op Condorflower en gaf een kort, rustig knikje. “Natuurlijk, maar dat wil nog niet zeggen dat je het er niet moeilijk mee mag hebben af en toe.” Hij twijfelde even kort, maar besloot dan toch maar te zeggen wat hij kwijt wilde hebben. “En je mag altijd naar me toekomen als je daar nood aan hebt. Ik… ik heb haar zien sterven.” Het was waar. Hij was doorgedraaid nadat hij Butterstar de nek van Northdrift door had zien bijten, had zijn tanden als reactie diep in de nek van de RiverClanner laten zinken. En was vervolgens in paniek uitgebarsten omdat hij zich al voorstelde hoe hij dit aan Crowcall moest uitleggen. Aan Crowcall, die niets liever wilde dan vrede. Hij slikte en richtte zijn blik weer op Condorflower. “Als ik de tijd voor je terug kon draaien en daarmee haar leven kon redden, had ik dat gedaan,” zei hij op een rustige toon. “Alleen denk ik dat het niet goed is als je je gevoelens wegstopt. Je Clan is je familie, Condorflower. Duw ze niet weg als je het moeilijk hebt, maar omarm ze juist. Al is het nog zo moeilijk.”

Crowfur had het gevoel alsof hij terugging in de tijd. Toen hij net zijn relatie verbroken had met zijn ex en hij gewoon door had moeten gaan alsof er niets gebeurd was, alsof alles nog oké was. Het was een andere situatie en hij had misschien niet echt iemand verloren, maar hij had wel anderen weggeduwd om weg te kunnen drijven in zijn eigen verdriet en woede. En dat had hem bijna een hoop vrienden gekost, maar daar was opeens Crowcall die hem weer op het rechte pad had geholpen. Crowcall, die hem stabiel hield als hij dat nodig had. Hij slikte en richtte zijn blik weer op Condorflower. Zijn woorden leken langs haar gegaan te zijn en opeens was daar verontwaardiging en een verwijt dat zo scherp klonk dat Crowfur niet anders kon dan zijn oren in zijn nek leggen. “Ik was aan het vechten met iemand,” sprak hij. “En ik kon niet meer reageren toen Butterstar haar doodde. Ik wilde mijn tegenstander net genade geven toen ik zag hoe ze Northdrift dood beet. Ik had enkel gezien hoe ze de genadeklap toediende, ik had de rest niet gevolgd. Ik kon niet meer ingrijpen, Condorflower.” Zijn herinneringen van dat chaotische gevecht kwamen weer de kop opsteken en hij boorde zijn nagels diep in de grond onder hem. “Ik kon enkel proberen de RiverClanner onder mij ook zo’n genadeklap toe te dienen, maar dat liep helemaal fout.” Hij draaide zijn kopje weg van Condorflower, want hij kon het niet langer meer aan om die verwijtende blik te zien. Hij verweet zichzelf al genoeg dat hij per ongeluk het leven van een Clanmate in gevaar had gebracht door de RiverClanner niet volledig te doden. Hij had toch nog iemand vermoord, al was dat niet met zijn eigen klauwen geweest. Het knaagde toch aan hem.