I smell the smelly smell of something that smells smelly

Wiebelend met zijn neusje was Elmo op een nieuwe plek terecht gekomen. Het rook hier vreemd, een beetje zoals modder.. maar dan vermengend met het vuilnis van een kliko bak. Toch rook het niet al te onaangenaam, de kitten was immers de twoleg place gewend waar vaak troep lag. Zo nu en dan kwam hij ook aparte, stinkende twolegs tegen die altijd tijdens de nacht rond een rode bloem leken te staan. De bloem voelde warm en fijn maar de twolegs leken het niet altijd fijn te vinden als hij kwam aanlopen. Daarnaast was de geur die rond hun lijf hingen soms te erg om in te ademen dus vermeed Elmo de laatste tijd de rare twolegs. De kitten was dus onder andere al wel gewend aan gare geurtjes, de lucht die hier hing viel op zich nog wel redelijk mee. Enkel waar hij nog niet gewend aan was waren de zuigende modderpoelen die hier waren. De kitten had getwijfeld om hier wel veder te lopen vanwege het diepe modder, maar door de verschillende katten geuren die hier sterk hingen maakte het in zijn kittenhoofd veilig. Niks afwetend dat dit wel eens een gevaarlijke plek kon zijn, immers kon Elmo gemakkelijk verdrinken in de modder of anders wel vast komen te raken en verhongeren. En als dat nog niet de kers op de taart was dan zal hij ook nog eens aangevallen kunnen zouden worden door de katten die hier leefde: De Shadowclanners namelijk.

@Tallstar ~~sorry voor de spelfouten ik ben moe~~

Hij was weer ontsnapt. Soms voelde Tall zich echt een psychische patiënt, die zijn bewakers erin probeerde te luizen en weg wilde komen wanneer ze niet keken. De bewakers waren in zijn geval alle katten met honderden meningen en weinig zin om hem een moment rust te geven. Vandaar dat hij in de richting van de grens was gelopen en daar een geur had gevolgd van iets wat hem nooit zou judgen. Een kittypet! Zijn stap was letterlijk met een hupje vanwege het enthousiasme wat hij had bij het vooruitzicht zo'n kat te spreken. Hij kende er een paar, maar man, veel te weinig naar zijn mening. Beter had deze - Waaaaaah!

Met een giga schreeuw en haar wat meteen alle kanten uit stak sprong de kater een meter de lucht in voor hij trillend neerkwam en het... schepsel, verward aankeek. "Wat ben jij?" Anders dan een pasgeboren kitten maar dan vele malen groter. Brr..

Elmo ploeterde veder in het diepe modder wat zich hier bevond, het was een raar stuk land waar hij nog nooit geweest was. Het gaf hem een sprankeltje hoop, want misschien was hier wel eens een nieuwe kans op een nieuwe huis. Hij betwijfelde wel als hier wel twolegs leefde maar de geur van kat was sterk dus er moesten hier toch wel kittypets rondlopen? De sphynx kitten stapte moeilijke veder door het soppige land tot hij met zijn pootjes zo diep zonk dat hij vastgekleefd zat. Bang sloeg zijn hart enkele slagen omhoog terwijl hij zichzelf uit de plakkerige zooi probeerde te trekken. Niks gebeurde bij elke poging die hij deed om los te raken en wanhopend begon hij te huilen. Pas toen pootstappen zijn oren vulde stopte hij met het jammerlijke gehuil. “Help!” Piepte hij. Maar de kat die naderde sloeg niet meteen in een reddingsactie, inplaats van dat sprong hij geschrokken een meter de lucht in. W-wat..? Was er soms een monster achter hem?!! Bang keek Elmo om zich heen zover het kon maar niks dat de naakt kitten kon zien waar de bruine kat van geschrokken kon zijn. Toen kwam gelukkig een stem naar boven, alleen iets wat de tom niet verwacht had. Verward keek de kitten terug. Wat hij was? ... een kitten? Een kat net zoals hem? Toch? Nu begon Elmo te twijfelen.. was hij wel een kat? Zijn huilende oogjes knipperde. “K-kunt u.. mij helpen?” Vroeg hij, neerkijkend naar zijn weggezonken poten.

Het wezen - Tall begon te bedenken dat als het een Alien was geweest, het vast wel beter voorbereid was gekomen dan dit want het leek nogal van zijn stuk gebracht - begon bijna te huilen door zijn reactie. Wat ervoor zorgde dat de kater zich schuldig voelde en uiteindelijk een stap dichterbij durfde te zetten. Toen bleek dat hij het wezen kon verstaan - en dat hem dan waarschijnlijk ook - vatte hij genoeg moed helemaal dichterbij te komen en met een vriendelijke glimlach te knikken. "Ja natuurlijk, wacht even," Mauwde hij, en liep voorzichtig op de kleine af, om hem vervolgens bij de - overdaad aan - nekvel te pakken en uit de modder te proberen trekken. Voor een niet-alien was dit een waanzinnig licht beestje. Hoopte hij.