We made a deal, remember?

Dragonpaw werd die ochtend al vroeg wakker. Hij wist dat hij geen training had met zijn mentor omdat deze hun gisteren had gezegd dat ze vandaag vrijaf hadden. En dus had hij eigenlijk niet veel te doen, buiten wat rondlopen in het territorium en kijken of hij wat taken kon vervullen voor de elders. En dat zag hij nu niet bepaald zitten. Zijn ogen keken de apprentices den door en bleven kort hangen op de apprentice die hij had gesproken toen hij nog maar een kitten was. Dat was nog geen anderhalve moon geleden, maar het leek wel al zo. Even trok hij kort met zijn oortje. Ze hadden een deal gemaakt dat ze met elkaar gingen jagen, maar tot dusver hadden ze beiden nog geen tijd gehad om zich aan die deal te houden. Misschien werd het voor Dragonpaw deze keer wel eens tijd om zichzelf aan een deal te houden? Hij haalde zijn schouders kort op, stond vervolgens recht en trippelde in de richting van de tom. Hij gaf hem een zetje met zijn poot en boog zich vervolgens over hem heen. Hij had inmiddels vernomen dat de tom Settledpaw noemde; iets wat hij niet had geweten toen hij nog maar een kitten was geweest. “Settledpaw,” bromde hij. “Herinner je onze deal nog? We zouden samen gaan jagen.” Daarna grinnikte hij, om de scherpte van zijn stem er een beetje af te nemen. “Als je dat nog steeds wilt gaan doen, dan sta je maar het beste op, haarbal.” En na nog een zetje te hebben gegeven, draaide hij zich weg en liep hij in de richting van het kamp. “Ik sta buiten op je te wachten,” bromde hij nog over zijn schouder, waarna hij zich naar de prooistapel begaf en snel een muis voor zichzelf en voor Settledpaw pakte. Ze zouden met hun tweeën dan maar extra moeite moeten doen om de prooistapel weer bij te vullen, maar Dragonpaw kon zich onmogelijk concentreren met een lege maag.

Hij wilde er eigenlijk niks over zeggen, maar aan de andere kant kon het geen kwaad om zijn verhaal met Settledpaw te delen. Dadelijk werd hij er de hele middag naar gevraagd en daar had hij ook echt geen zin in. En dan was er nog ergens dat klein deeltje in hem dat nieuwsgierig was naar de reactie van de apprentice. Maar dat deeltje was echt maar heel klein, hoor! “Ik heb Mintkit gered toen hij aan het stikken was nadat hij een steentje had door proberen te slikken,” sprak hij op een rustige manier, alsof hij het over het weer had. Hij was toen op dat moment zelf verbaasd geweest, want zelfs nadat Mintkit het steentje had uitgespuugd, was Dragonpaw bij hem gaan zitten alsof er elk moment nog iets met de kitten had kunnen gebeuren. Het deed zijn pels warm maken van schaamte als hij daar aan dacht, maar daar kon hij natuurlijk niks meer aan veranderen. “Eindelijk,” bromde hij toen Settledpaw aangaf klaar te zijn. “Ik dacht dat je het nooit zou zeggen.” En dus stond hij op, waarna hij naar de uitgang van het kamp liep, maar keek over zijn schouder toen hij hoorde dat Settledpaw hem niet volgde. De grap drong pas laat bij hem door en Dragonpaw kon het niet laten om even met zijn ogen te rollen toen Settledpaw lachte met zijn eigen grap. “Ik begin al bijna spijt te hebben dat we de deal gemaakt hebben,” gromde hij, maar hoewel zijn toon brommend klonk, was er in zijn ogen te zien dat hij de opmerking niet meende. Nee, als hij dit echt niet graag gewild had, dan had hij zich er niet aan gehouden. Zo simpel was het. En dus volgde hij Settledpaw mee naar buiten en ademde vervolgens de geur van prooi in. Hij besefte zich dat hij eigenlijk nog maar weinig training had gekregen in jagen in vergelijking met Settledpaw en dus twijfelde hij even. “Eh… Ga jij maar eerst,” zei hij op een nonchalante manier. “Als jij de prooi wegjaagt, dan kom ik beter over.” En hij probeerde Settledpaw met een gemene blik aan te kijken, maar zijn vacht prikkelde en zijn oortjes bewogen op een ongemakkelijke manier.

Dragonpaw gromde enkel en rolde er vervolgens nog eens overdreven met zijn ogen bij toen Settledpaw aangaf dat hij vast zat aan de apprentice. Ja, dat was hem inmiddels wel duidelijk geworden! Maar goed, hij had er zelf voor gekozen en bovendien was het enkel een muur dat hij opzette om te voorkomen dat hij nog eens gekwetst zou worden. Hij was er nog steeds niet helemaal van overtuigd dat ze al vrienden waren, al wees alles al wel een beetje in die richting. Hun verhouding naar elkaar toe vandaag zou het uiteindelijke oordeel moeten geven aan Dragonpaw hoe hij zich voelde over de band die ze met elkaar hadden. Het was in elk geval wel duidelijk voor hem dat hij Settledpaw al meer kon tolereren in zijn buurt dan elke andere apprentice. En dat wilde in zijn geval al behoorlijk veel zeggen. “Ja, ja, opschepper,” bromde hij, maar hij volgde Settledpaw het woud in en opende, net als de apprentice, zijn kaken zodat hij de verschillende geuren in kon drinken, precies zoals Waspsting hem dat geleerd had. Hij had er inmiddels al wel een training opzitten en dus kon hij ook al op prooi jagen. Maar zelfs daarvoor had hij de verschillende jachthoudingen al bestudeerd die de apprentices naar elkaar gedemonstreerd hadden. Hij had een goed geheugen en dus was het één en ander van de jachthouding hem wel bijgebleven, maar het effectief uitoefenen was natuurlijk andere koek. Settledpaw ving niet veel later een muis en Dragonpaw bewoog enkel kort met zijn oortjes om te laten zien dat hij toch wel wat onder de indruk was. “Mijn beurt,” gromde hij. Hij stapte naar voren, opende zijn kaken en ving gelijk nog een geur van muis op. Zijn prooi maakte zich echter niet meteen bekend en met een signaal die hij met zijn staart gaf, toonde Dragonpaw aan dat Settledpaw stil moest zijn. Vervolgens ging hij in de jachthouding zitten, ervoor zorgend dat zijn staart van de grond bleef en zijn achterpoten gestrekt zodat hij meteen kon sluipen. Hij hoorde het zachte schuifelen van pootjes over bosgrond en niet veel later zag hij een muisje naar het midden lopen, een zaadje tussen zijn voorpoten geklemd. Dragonpaw begon te sluipen zoals Waspsting hem dat had aangeleerd en toen hij dacht dat hij dichtbij genoeg was, zette hij zich af, zijn voorpoten ver naar voren gestrekt. De muis sprong over zijn poot heen, maar door zijn snelle reflexen wist hij het terug te sleuren en doodde het snel met één beet. Hmm. Niet helemaal perfect, maar hij had zijn prooi wel gevangen. Hij draaide zich om zodat hij met een nonchalante blik naar Settledpaw kon kijken, maar de glimp in zijn ogen liet weldegelijk zien dat hij blij met zichzelf was op dit punt. “Wat jij kan, kan ik ook,” zei hij uitdagend.

Dragonpaw kon een kleine grijns nauwelijks onderdrukken toen Settledpaw hem complimenteerde. Het feit dat hun leeftijden redelijk uit elkaar lagen en dat de apprentice vond dat hij goed gejaagd had, deed hem meer goed dan dat hij wilde laten blijken. Hun vangsten zouden er in elk geval voor zorgen dat minstens twee van de elders gevoed konden worden. En als het naar de kittens ging, konden er wel meerdere kittens van smullen. Ja, hij was blij met zijn vangst. Hij trok kort met zijn oortje toen Settledpaw vervolgens met een voorstel kwam. Hij had zich eerlijk gezegd nog nooit aan een kikker gewaagd en als hij de groene wezens zag, wilde hij dat eigenlijk ook niet. Ze zagen er vies en slijmerig uit en Dragonpaw wist niet of hij er klaar voor was om zoiets al te eten. Aan de andere kant wilde hij geen enkele uitdaging uit de weg gaan, niet nu hij de kans had om zichzelf te bewijzen. En dus gaf hij een snel knikje op de woorden van de apprentice. “Maar ik eet ze niet op!” zei hij snel. “Dat mag jij doen.” Of misschien zou hij een hapje nemen nadat Settledpaw ervan had gegeten. Het leek erop dat de apprentice het al wel eens had gegeten, al had Dragonpaw dat nog niet met zijn eigen ogen gezien. Hij had eigenlijk nog niemand een kikker zien eten. Kikkers werden waarschijnlijk ook pas gevangen als er echt geen andere mogelijkheid was. Dragonpaw draaide zich om en begon vervolgens in de richting van the Marshlands te lopen. “Daar heb ik mijn eerste training met Waspsting en Sequoiapaw gehad,” zei hij tegen Settledpaw, zijn blik richtend naar het donkere, vieze gedeelte van hun territorium. Hij kwam er niet echt graag, maar de uitdaging was nu eenmaal aangegaan en Dragonpaw kon nu al geen weg meer terug.

Dragonpaw keek met een vies gezicht naar Settledpaw. “Soms volg ik jouw logica echt niet, al denk ik niet dat dat iets is wat ik zal missen.” Nee, hij ging nooit van zijn leven op een kikker kauwen, zelfs niet als er geen andere prooi zou zijn. Dan zou hij wel met honger naar zijn nest gaan. Alleen al bij het idee dat hij die glibberige beesten op moest eten, zorgde toch wel voor een vage kokhalsreflex. Hij zou echter niet aan Settledpaw laten merken dat het idee hem zo vies leek dat hij het liefste zichzelf om wilde draaien en naar een ander deel van het territorium wilde gaan waar hij zich iets beter zou voelen. Hij volgde Settledpaw met nauwkeurige sprongen en trok kort met zijn oortjes toen Settledpaw zichzelf vies maakte. Dwaas. “Of misschien had ze enkel een hekel aan Sequoiapaw,” sprak hij op een luchtige toon. Nee, hij kon het sinds zijn aanvaring met haar niet echt met haar vinden en dat was er niet beter op geworden door hun trainingen met Waspsting. Hij wilde graag overal in uitblinken, maar helaas deed zij niet voor hem onder en gaf ze dikwijls de juiste antwoorden; hij was dan net te laat met antwoorden of gaf het foute antwoord. “Als mijn vacht te vies wordt, mag jij hem straks schoon likken,” gromde hij naar de apprentice, maar hij was niet van plan om zich te laten kennen en richtte zijn grijsgroene ogen op zijn doel. Alleen al het aanzicht was om van te kotsen, maar toch sloop Dragonpaw naar voren zoals Waspsting hem dat had geleerd. De modder bleef echter aan zijn poten hangen en veroorzaakte slurpende geluiden waardoor de kikker al voordat Dragonpaw kon springen gewaarschuwd werd. Echter voordat het beest helemaal weg kon springen, had Dragonpaw al een aanloop genomen en landde vol op zijn buik in de modder. De substantie vloog alle kanten op en Dragonpaw proefde de smaak van modder in zijn bek toen hij naar voren boog en hard door beet. De slijmerige huid van de kikker smaakte al even erg als de modder en snel trok Dragonpaw zich terug om vervolgens te kokhalzen. Gadverdamme, zeg!

“Jammer genoeg wel ja,” had Dragonpaw nog gebromd op de vraag van Settledpaw over Sequoiapaw voordat hij zich vol in de modder liet vallen. Het moest natuurlijk een grappig zicht zijn, maar Dragonpaw vond er eerlijk gezegd niets grappigs aan. Hij hing onder de modder, had het nu opeens wel heel erg koud en die vunzige smaak van de kikker zorgde er keer op keer voor dat hij het liefste wilde kotsen. Hij hield het echter zo goed mogelijk binnen zodat hij Settledpaw niet nog een excuus zou geven om hem uit te lachen. Het interesseerde hem eerlijk gezegd niet dat Settledpaw vond dat hij geen echte ShadowClanner was omdat hij niet van modder hield. Hij kon zich trouwens ook niet voorstellen dat iedereen in hun Clan van modder hield. En wat maakte iemand nu een echte ShadowClanner? Hij had meerdere roddels gehoord. Dat zij de koudste katten waren van de vier Clans, dat zij alleen maar gierig waren en ambitieus om meer territorium te krijgen, dat ze enkel gevechten uitlokten waarvan ze wisten dat het in hun voordeel zou zijn. Naar zijn weten waren er andere Clans zoals WindClan en RiverClan die gevochten hadden, precies om de reden waar ShadowClan zogenaamd verantwoordelijk voor werd gehouden. Natuurlijk moest hij er ook rekening mee houden dat het nog altijd elders waren die dat soort verhalen te ronde deden gaan en dat die heus wel eens aan durfden te dikken, wat in strijd was met de realiteit. “Je hoeft me ook niet uit te leggen hoe jij het had gedaan,” zei hij op een norse manier. “Ik doe dit namelijk nooit meer opnieuw!” En toen Settledpaw hem expres onder spatte met modder keek Dragonpaw hem in eerste instantie woedend aan. Daarna gleed er een geniepige glimlach om zijn lippen, rende hij naar de tabby toe en beukte hem vervolgens met al zijn kracht opzij. “Jij houdt van modder? Dan zal je modder krijgen!” En met een kreet stortte hij zich op de apprentice, ervoor zorgend dat hij lekker veel modder met zich meenam in zijn sprong.