mep mep

  'Ugh.' Hij kon het niet tegenhouden. Hij keek toe hoe een paar jonge Kittypet katjes dachten dat ze heel wat waren. Ze sprongen op elkaar, klommen over elkaar heen, maakte gekke brul geluidjes waar het effect van de brul erg teniet werd gedaan doordat ze nog hoge kinder stemmetjes hadden. Marvel rolde met zijn ogen. Het waren Kittypets. Kittypets konden niet vechten. Ze waren zacht en dom. Ze wisten niets van het harde leven buiten die tweebeen nesten.
  Marvel had er genoeg van. Hij had wel wat beters te doen dan kijken hoe deze slappe katjes dachten dat ze de hele wereld aankonden. Hij stond op en draaide zich om, en kwam oog in oog te staan met een zwart witte kattin.
  'Ah... Hallo...?' hij maakte de zin vragend, doelend op dat zij haar naam aan hem zou vertellen.

- Lola

Lola maakte weer een ronde door haar territorium. Het was gek dat ze alles alleen moest doen en haar familie er maar van profiteerde. Ze jaagden dan tenminste nog redelijk voor hun zelf, maar toch moest zij dat óók nog eens doen. Ze begon het langzamerhand zat te worden, maar er was een klein deel in haar dat niet op haar familie op wou geven. Al werd dat gevoel wel steeds kleiner. Daarom was het misschien ook bitterzoet dat ze gestopt was de jonge kittypets, van de twolegs die aan haar territorium grensten, te bekijken. Ze waren vrolijk aan het spelen, iets wat zij vroeger ook zo vaak had gedaan. Maar nu niet meer. Nu leek ze alleen nog maar ruzie te kunnen krijgen met familie. Dat gaven de krassen en wonden die haar half-tante haar had gegeven wel aan. En toch sloofde ze zich nog uit, want ze was niet zelfzuchtig. De gedachte van haar half-tante leek de Bloodclan geur naar haar neus terug te brengen. Of toch niet. Dat was een verse geur. Alert liet ze haar ogen langs het gebied glijden, waar ze vielen op een jonge kater. Om te bevestigen dat de geur ook echt van hem kwam ging ze wat dichterbij. Ja onmiskenbaar dat hij Bloodclan was. Maar wat haar meer boeide was hoe hij naar de kittens aan het kijken was, met een blik alsof hij ze neer wilde slaan alleen omdat ze aan het spelen waren. Dat zou ze niet toe laten. Als er iets was wat ze van haar vader had meegekregen was het wel zijn zwak voor kittens en kittypet of niet, ze zou ze beschermen. Net toen ze hem wilde aanspreken, draide hij zich om en begroette haar op een of andere vragende manier. Lola had wel door dat hij haar naam wilde, maar ze had geen zin haarzelf bekend te gaan maken bij de Bloodclan. Zelfs haar tante had haar naam niet meegekregen. Al lag dat dan ook wel een beetje aan het feit dat ze haar had aangevallen en je midden in een gevecht niet ineens namen ging uitwisselen. "Hallo," miauwde ze op een ietwat kille toon. "Je bent een beetje ver van huis, niet. Je zult vast ook wel kittens kunnen bekijken in dat stinkende hol," Misschien was het niet slim om zo een Bloodclanner uit te dagen net nadat ze er een tegen was gekomen in een minder dan vriendelijke ontmoeting. Het was dan niet zo zeer dat ze bang was, maar ze kon maar zoveel gevechten aangaan in een bepaalde periode totdat haar lichaam er ten onder aan ging. Ze richtte nu dan ook haar blauwe ogen op de kater, in zoektocht voor enige emotie op zijn gezicht of in zijn reactie. Emotie die kon aanduiden dat ze haarzelf klaar moest maken voor een gevecht of niet.

  'Hallo,' miauwde de kattin op een ietwat kille toon. 'Je bent een beetje ver van huis, niet. Je zult vast ook wel kittens kunnen bekijken in dat stinkende hol.'
  Okay. Dan geen naam. Marvel zuchtte even en ging weer zitten. Deze zwart-witte kattin was niet erg vriendelijk ingesteld. Maar dat was hij zelf ook niet, moest hij toegeven.  'Hm. Misschien,' mauwde hij kalm. 'Ik kwam echter deze kittens tegen. Terwijl ik aan het wandelen was.' Hij knipperde even met zijn ogen, maar meer om te laten zien dat hij niet bijzonder onder de indruk was door haar houding. Toch bleef hij goed opletten, mocht er onverwachts toch iets gebeuren.

Wat had dat nou weer te maken met het feit dat hij hier was. Dit was haar territorium en ze hoefde er niemand van zijn soort op. ”dat legt nog steeds niet uit wat je op mijn territorium doet.” vertelde ze hem, zijn ongeïnteresseerde houding negerend. Dat hij dom genoeg was om arrogant oop haar territorium te komen en te doen alsof er niets loos was, dat zou alleen maar zijn probleem zijn. ”voor zover ik weet is Bloodclan namelijk een heel eind hier vandaan. Dus waarom hoepel je niet op?” haar stem had nu een kleineerende toon aangenomen voor de jonge kater voor haar. Ze was minstens twee keer zo oud als hem, hij was een kitten vergleken met haar. Bovendien had hij er ook het verstand van een. Een bedreigin? Misschien. Ze wist niet hoe Bloodclan hun katten opleidde. Bang voor her mormel voor haar? Zeker niet.

  'Dat legt nog steeds niet uit wat je op mijn territorium doet,' vertelde de kattin. 'Voor zover ik weet is Bloodclan namelijk een heel eind hier vandaan. Dus waarom hoepel je niet op?'
  Marvel kon een grijnsje niet onderdrukken. Dit beloofde interessant te worden. 'Hoepel? Ik kan helemaal niet hoepelen,' reageerde hij. Hij had ooit wel een keer een tweebeen met een groot rond ding bezig zien zijn. Toevallig hoorde hij toen ook door een Kittypet dat zo'n ding een hoepel heette. En nu gebruikte deze kattin dat woord ook nog is! Het kan niet gekker worden, dacht hij geamuseerd.

Natuurlijk kon hij dat niet. De zwart-witte kattin onderdrukte een zucht en rolde haar blauwe ogen. Dit zou nog eens irritant kunnen worden. Ze had het al niet op Bloodclanners en dan was dit er nog eens een die dacht dat hij grappig was. Yea right, misschien zou hij het ook wel grappig vinden als ze hem haar klauwen liet zien. "Nou dan donder je op, ren je weg, voor mijn part," bromde ze. Lola schoot hem een strakke ongeamuseerde blik. Vroeger zou ze hier misschien om hebben gelachen, maar dat was vroeger. Nu was ze ouder en slimmer, niet meer zo naïef om niet te kunnen zien wat iemands bedoeling was. Nou leek deze kater niet te jagen of wat dan ook, maar meer hier te zijn voor zijn lol. Toch, haar territorium was geen speelgebied voor heel Bloodclan en dus wilde ze hem weg hebben. "En je bent heus niet zo grappig als je denk, het komt eerder dom over. Maar misschien ben je dat ook," Schoot ze naar hem toe. Hij leek zeker dom, denken dat ieder gebied hier maar voor hem was om doorheen te wandelen.

  'Nou dan donder je op, ren je weg, voor mijn part,' bromde de kattin, waarna ze hem een ongeamuseerde blik schoot. 'En je bent heus niet zo grappig als je denkt, het komt eerder dom over. Maar misschien ben je dat ook,' schoot ze hem toe.
  Marvel glimlachte naar haar. 'Misschien ben jij wel degene die dom overkomt, als je niet over zo'n simpel grapje kan lachen,' mauwde hij en haalde licht zijn schouders op. Hij kon er toch ook niets aan doen dat ze geen humor had. Het was dan ook wel een flauw grapje geweest, maar nog steeds. 'Je hebt dan best wel een groot territorium, niet? Voor maar één kat. Of leef je in een groep?' vroeg hij.

Lachen om zijn grap, dan moest hij echt op zijn kop zijn gevallen. Het was niet grappig geweest en dat het van hem kwam maakte het alleen nog maar irritanter. Dan dacht hij haar ook nog eens dom te noemen. Nou, Lola durfde te wedden dat, tussen hen twee, zij zeker de slimste was. Haar oren schoten ook omhoog toen hij een opmerking maakte dat haar territorium te groot was voor een kat. Ze keek hem wantrouwend aan. Als hij iets, maar dan ook iets zou proberen dan zou hij met een paar goede wonden naar huis hinkelen. Ze ging haar territorium niet verliezen aan die stinkclan. "Misschien vind ik het feit dat het van jou komt niet grappig," miauwde ze ijzig terug. Bloodclan had haar moeder vermoord en dat was iets wat haar altijd was bijgebleven. Ze was ook nog maar een kitten geweest toen het donkere aspect van een moordenaar dan aan haar was geintroduceerd en ze haar moeder in bloed bedekt op de grond had zien liggen. Toen was ze weggerend, haar familie kwijt geraakt om ze later weer te vinden en om dan nog later weer een hoop ruzie met ze te krijgen. "En ja ik woon met meerdere katten hier, al is het aan puur mij nagelaten," miauwde ze scherp. Ze was zeker vriendelijker voor indringers op het territorium dan haar vader was geweest. Deze kater zou waarschijnlijk niet levend weg zijn gekomen dan.

  'Misschien vind ik het feit dat het van jou komt niet grappig,' miauwde ze ijzig terug.
  Marvel haalde daarop alleen maar zijn schouders op. 'Your loss,' was zijn antwoord.
  'En ja ik woon met meerdere katten hier, al is het aan puur mij nagelaten,' miauwde ze scherp als antwoord op zijn vraag.
  De rode kater knikte een paar maal. 'Nou, misschien moet je het aan die kant wat meer laten ruiken dat het jouw territorium is,' mauwde hij terwijl hij met zijn staart in de richting wees waar hij eerder vandaan was gekomen. 'Je ruikt nauwelijks meer iets.' Hij zei dit puur alleen omdat het een feit was, want hij had haar geur ook nauwelijks geroken toen hij langs kwam. Hij dacht dus maar dat het een oude geur was geweest. Niet dat hij zich had aangepast als hij wist dat hij het territorium van een andere kat binnen wandelde, maar toch.

Een grom borrelde op in haar keel en ze zwiepte geïrriteerd met haar staart. Wie dacht hij wel niet dat hij was? Dacht hij, omdat hij Bloodclan was, superieur te zijn en alles maar te mogen? Dan zou ze hem even wakker moeten schudden. Hij dacht het beter te weten, terwijl hij hier niet eens leefde. "Misschien, als je je kop zou gebruiken, zie je dat ik dat aan het doen was. Natuurlijk begrijp jij als halfgare kittypet ook niet dat sommigen katten bij twolegs uit de buurt willen blijven en deze grens dus weinig katten ziet." siste ze naar hem toe. Hij dacht leuk te zijn, niet? Nou dat kon Lola ook doen. "En als je jezelf niet gauw wat nederiger gaat gedragen zorg ik daar wel voor," beloofde ze hem. Er was niets om tussen de regeltjes door te lezen, gewoon een goede, oude bedreiging die zei 'Ga van mijn territorium af of ik klauw je open'. Eens kijken hoe deze kleuter daar op zou reageren.