Once upon a December

De zwart-witte kattin kwam hier veel te vaak dan haar eigenlijk lief was. Ze voelde zich voor een vage reden altijd aangetrokken naar de twoleg place. Niet dat ze een kittypet wilde worden, bij lange na niet. Die zachte katjes mochten lekker in hun twoleg dens blijven van haar. Nee, het was meer de herinneringen die ze aan deze plek had, goed en slecht, jong en oud. Die kwamen altijd terug als ze hier kwam. Die ene keer dat ze een twoleg kitten was tegengekomen die heel er dom leek toenertijd, al was die mening nu niet veranderd, of dat ze haar vader de eerste keer kwam opzoeken nadat hij zich bij de Elite had gevoegd. De Elite was eigenlijk gewoon een belachelijke naam, want er was niets elite aan die groep katten. Maar dat zou ze niet in hun gezicht gaan zeggen, zeker niet na de laatste keer dat ze hier was geweest. Toen had ze dus haar half-tante ontmoet en was dat toch niet een bundeltje vol zonneschijn. Ze had toen flink wat krassen opgelopen, maar die waren nu al weer geheeld, gelukkig. Misschien was het dan ook niet zo slim om hier terug te komen, maar ze was nooit erg doordachtzaam geweest. Daarbij was Lola er zeker van dat ze haar mannetje wel kon staan zolang ze haar mond niet te erg voorbij sprak. Ze stond nu toch meer op de grens dan bij het centrum van de twolegplace. Ze verwachte dus niet al te veel vijandige katten die haar zouden vragen wat ze hier deed in het beste geval en verwonden in het slechtste.


+Amare

Normaal gezien kwam ze hier nooit. Deze plek bracht teveel herinneringen in haar op. Shark die haar schouder open reet, Draco die haar aan het lijntje hield en vervolgens vreemd ging. Lang was dit teveel voor haar, maar nu was ze ouder, sterker. Zoiets zou haar niet snel meer overkomen. Haar kop hier weer laten zien was eerder een manier om iets aan zichzelf te bewijzen, dan gewoon een betekenisloos wandelingetje. Wat ze zou doen als ze iemand tegenkwam wist ze dan ook niet zo goed. Maar die vraag zou snel beantwoord worden. Ze kreeg namelijk een andere kat in het vizier, een poes zo te zien. "Hallo." mauwde ze zonder haar aan te kijken.

Blijkbaar leek het lot te vinden dat ze dan toch iemand moest ontmoeten. Echter merkte Lola gelijk op dat de zwart-witte kattin voor haar geen Kitypet of Bloodclanner was. Gelukkig maar, want ze stond vast niet erg hoog op het lijstje van katten die hier thuishoorden. Echter leek de kattin wat nerveus te zijn. "Uh, hey." Het was een beetje ongemakkelijk, iemand die je groette maar je niet aankeek terwijl je ze niet kende. Logischer wijze wist ze wel dat dit een Rogue moest zijn, maar ze kende toch echt niet iedereen in het niemandsland, zoals zij het graag noemde. "You know, een gesprek gaat beter als je de ander aankijkt. Ik ben Lola, trouwens." Tja, ze kon het niet helpen om een wat bijdehandte opmerking te maken. Zij was immers niet degene die de ander aan had gesproken, dus dit was llemaal maar een beetje apart.

Die opmerking had ze niet verwacht. Maar het zorgde er wel voor dat Amares blik die van de poes ontmoette. Iets in de she-cat overdonderde haar, hoewel dat ook haar brutaliteit kon zijn. "Sorry dan." mauwde ze wat afgevlakt. Dit was toch wel haar meest stroeve gesprek tot nu toe. En dat terwijl ze het zelf was gestart. Om haar ongemak wat te verbergen mauwde ze maar: "Ik ben Amare." maar de vraag naar de ander haar naam werd niet gesteld.