Icecrystal liep langs de rivier, opzoek naar een prooi. Vis, konijn, het maakte niet uit. Meschien wel allebei, het was namelijk voor op de prooistapel. Ze had de neiging om in het water te springen. Ze was de laatste tijd nogal humeurig. Verdrietig, boos, chagirijnig. Ze wist niet waarom kwam het doordat ze geen vrienden had? Of had ze die wel? Ze wist het allemaal niet meer. vrienden of niet ze moest veder met jagen. Toch bleef de vraag in haar hoofd rond spooken. Vrienden...... Ze had ze niet, nooit gehad. Waarom niet eigelijk, was er wat mis met haar? Was ze lelijk. Zelfs de kittens hadden vrienden! Ze was ook echt totaal NIET hecht met haar broertjes en zusjes. Had ze die uberhaupt wel? Ze wist het gewoon niet. Alleen....... Daar dacht ze de hele tijd aan. Ze had de neiging om in het water te springen tijdens een strom! icecrystal keek naar het water, als ze er nu in zo springen had het geen nut. Nouja, ze dee het toch maar. Gewoon om eventjes af te koelen.... Icecrystal nam een sprongetje het water in. Een schok ging door haar heen. Ze was onder water, alles was stil. Ze dee haar ogen voor zichtig open. Ze zag langzaam lucht belletjes opstijgen naar het oppervlakte, van de sprong die ze had gemaakt. De wereld stond even stil.... De rust dringende langzaam tot haar door. Het werd steeds donkerde, het licht verdween langzaam. Alle bezorgde gedachtes waren weg, in een keer. Ze dacht aan niks. langzaam blaaste icecrystal uit. De lucht belletjes vlogen naar boven. Maar ze kon ze niet zoals ze bij het begin had kunnen zien, knappen aan de oppervlakte. nee het was nu nog donkerder. Er vloog een vis aan haar voorbij, nog een en nog een. Langzaam werdt het een hele school. Ze probeerde ze niet eens te vangen. Haar pootjes raakte langzaam de bodem. Het zand steeg op, en landde weer. Het was nu echt donker......... Wacht eens! Opeens drong het tot haar door dat ze lucht nodig had! Ze moest ademen, leven! Dit zou haar dood worden. haar lichaam had de neiging om te ademen. Een grote hap lucht te nemen. Maar als ze dat nu dee zou ze stikken! Niet nadenken, zwemmen! Zei een stem in haar hoofd. Ze zwom keisnel naar boven. Ze stak haar hoofd boven water uit, en nam een grote hap lucht. Ze zwom naar de kant en klom er met moeite op. Hijgend lag ze daar. Om hulp roepen had geen zin, ze had ten eerste geen vrienden. En ze was veel te moe. Hoelang was ze nou onderwater gebleven? De reis naar benden duurdde veel langer dan naarboven, maar dat was om dat ze heel snel naar boven zwom en heel erg langzaam naar benenden. Ze was een riverclan kat dus zwemmen kon ze goed. Ze had meer honger dan ooit en alle vragen begonnen terug te keren. Geen vrienden die haar nu zouden kunnen helpen. Nee, niemand. Ze was alleen. Eigelijk kon ze aan niks anders denken dan aan het woord alleen. En aan geen vrienden. Ze probeerde te staan, dat lukte niet. In haar gedachten stond ze wel recht op. Ze merkte ook nioet dat dat haar gedachten was. Ze schudde haar hoofd eens flink. En besloot dat ze maar moest slapen. Het zonnetje scheen dus........
Daar was ze weer, onder water. De zelfde kou, de zelfde lucht belletjes. Ze ging steeds dieper en dieper onder water. Ze raakte de bodem en het zelfde drong weer tot haar door. Ze kon geen adem meer halen.... Ze begon naar boven te zwemmen, er leek geen einde aan te komen. Ze bleef zwemmen maar het werd niet lichter. Niet een sprankeltje. Er waren ook geen vissen, dat maaktte het nog saaier. het rustige moment veranderde opnieuw in een paniek aanval. Ze bleef zwemmen en zwemmen maar er kwam geen einde aan. Ja een beetje ligt! De oppervlakte was in zicht. Ze was er bijna, ze redde het! Ze was boven, aan wal. Ze schudde zich uit en renden naar het kamp. Om te vertellen wat er was gebeurd. Ze had geen vrienden, maar ze kon het wel aan de leider vertellen ofzo. Ze renden het kamp binnen. raar genoeg geen kat tegen gekomen. Er was in het kamp ook niemand. De leider niet, niemand niet. De kittens..... Ze waren er ook niet meer. "Hallo..... Is daar iemand? HALLO!!!!!!!" Opeens stond de groep achter haar. De groep wou niet luisteren naar haar verhaal.... Nee ze waren tegen haar. De leider stapte op haar af en sprong..........
Icerystal scrok wakker. Ze lag nog steeds naast het water, langzaam stond ze op. Gelukkig, staan lukte. Ze begon te lopen en even later had dribelde ze vrolijk veder. Nouja, vrolijk was ze niet echt. Ze wist ook niet echt of ze dat wel kon zijn..... Ze schudde allen nare gedachten weg, en ging op zoek naar en prooi. In de verte hoorde ze een konijn, was het een konijn? Ze rook eens goed en ze had de geur te pakken. Aha, konijn! Dat is okey. Ze renden er opaf en sprong op puur geluk. En geluk had ze ze beet hem dood en keek naar boven. "Eindelijk prooi, bedankt...." Momeplde ze. Ze bedankte de starclan voor de prooi. Dat dee ze meestal als ze ee prooi ving. Ze pakte hem op en bracht hem naar het kamp.
Toen ze daar aankwam liep ze gelijk naar de prooistapel en legde hem daar neer. Zelf pakte ze een heerlijke vis. Ze at hem tevreden op en ging weer terug naar het bos. Ze zag omzich heen allemaal katten. Maar niet alleen. De meesten hadden vrienden. Ze zag er niet echt een zonder vrienden. Ze liep het kamp uit, opweg naar de rivier. Meschien dat ze nog een vis vond. Of een anderen kat, waar ze gezellig mee kon praaten. Of samen konden jagen..... Maar nee, daar had ze al zo vaak opgehoopt en nog nooit! Is ze iemand tegen gekomen. Opeens hoordde ze iemand neurienen. Ze luisterde goed en zag een kat. Ze volgden de kat evenbtjes enb sprong toen voor zijn neus. "Hallo! Wie ben jij?" Zei ze nieuwschierig....
(Ik had inspiratie, vadaar zo lang. En ik wordt nog van de riverclan alleen hij eageert maar niet om mijn naam te klueren.)
Onderwerp: Feel the rhythm of life~ 
wo 16 feb 2011 - 19:59