'LET ME IN, LET ME IN' [Dewpaw]

Haast verontschuldigend keek hij naar de grijs-witte kattin aan. Ze zat aan de overkant van het water. Een ijselijke stilte bepaalde de sfeer. Sinds hij hier was hadden ze nog maar bijzonder weinig woorden gewisseld. Over het algemeen hadden ze elkaar wel gesproke ja. Dwarfpaw was hier ook al wel weer best een tijdje. Maar ze spraken wat hem betrof te weinig. Of in ieder geval, niet zo veel als je zou verwachten van familie. Met Ardentpaw had ze wel opgetrokken, dat wist hij. Want, van tijd tot tijd volgde hij haar. Dat deed hij op enige afstand natuurlijk. Om zo te kunnen achterhalen wat haar bezig hield. Het frustreerde hem mateloos dat Ardentpaw de aandacht kreeg waar hij zo hard om vroeg. En dat terwijl Ardent uit een geheel andere Clan kwam. Maar hij wilde zijn halfzusje er niet voor veroordelen. Ze zal wel een goede reden hebben voor haar gedrag, dat moest wel. Wellicht had hij iets fout gedaan? Of misschien kwam het door dat Wolfsnout hem hier pas zo laat achtergelaten had, toen hij eigenlijk al bijna geen kitten meer was. Voorzichtig zetten Dwarfpaw een paar passen in haar richting. “Dewpaw?” Vroeg hij, het klonk onzeker. En dat was hij ook. “Ben je boos op me?” Vervolgde hij, al even kleintjes. Zijn goudgele ogen op de kattin gericht. Hij wist niet zeker wat ze zou gaan zeggen. Maar hij had zomaar het gevoel dat ze niet veel goede woorden voor hem over had.

c:

Toen hij vroeg of ze boos op hem was haalde Dewpaw slechts haar schouders op. Om vervolgens op te staan en alle stappen die hij richting haar gezet had opnieuw te zetten, zodat het meertje hen opnieuw scheidde. Dwarfpaw durfde die stappen niet opnieuw te nemen, bang dat ze dan al helemaal weg zou lopen. Hij keek op toen hij voelde dat de kattin haar blik op hem gericht had. De blik die hij ontmoette deed hem enigszins pijn. Het was zo afstandelijk. En dat terwijl hij nu juist voor haar klaar wilde staan. Het maakte hem onzeker en onrustig. "Misschien." Klonk het. Hij zuchtte. Geheel onbewust van haar motieven voor dit gedrag was hij niet. Hij was op een compleet ongewenst moment in haar leven gekomen. Al na dat er geaccepteerd was geen familie meer te hebben. Dat er waarschijnlijk niemand van eigen bloed meer voor je klaar zou staan. En pas na dat moment, toen iedereen net weer was gewend aan de huidige situatie, werd hij hier afgeleverd door Wolfsnout. Uiteraard was dat niet zijn eigen keuze geweest. Maar hij was er wel, een fysiek  aandenken aan iets waar geen van hen nog aan wilde terug denken. En dus was hij een blok aan het been. Iets waartegen je je mening over de acties van Wolfsnout kon uiten. Dwarfpaw richtte zijn blik op het water. “Het spijt me… als ik de keuze had gehad, dan had ik Wolfsnout mij hier niet op deze manier laten afzetten.” Zei hij zachtjes Tja… als hij de keuze had gehad was hij waarschijnlijk bij de Shadowclan gebleven. Daar zaten al zijn vrienden tenslotte. Alles wat vertrouwd voor hem was. Maar zo was het niet gelopen. En nu zou hij zich hieraan moeten zien aan te passen. “Ik hoop gewoon dat je me niet blijft ontlopen.” Vervolgde hij. Dwarfpaw wist niet goed hoe hij het moest brengen. Niet alleen wilde hij dat Dewpaw voor zijn hulp zou openstaan, maar wederzijds had hij haar ook hard nodig. Anders zou zijn eerste maand bij de Windclan maar een eenzaam avontuur worden.

Dwarfpaw zei dat het hem speet en dat hij zich niet op deze manier had willen laten afzetten. Als de keuze bij hem had gelegen dan had hij uiteraard rekening gehouden met zijn halfzusje. Echter wilde Dewpaw daar niets van weten. Hij kreeg een vuile blik toegeworpen gevolgd bij een zacht gebrom. Dat kon uiteraard niet veel goeds betekenen. Dwarfpaw zetten zelfs enkele stappen achteruit, ondanks dat er al een geheel meer aan water aanwezig was om hen te scheiden. "Nee als je de keuze had was je in shadowclan gebleven, maar nu dat Wolfsnout je hier gedropt heeft doe je helemaal niks. Lafaard. Je had gewoon bij die kikkervreters moeten blijven." Deze woorden kwamen harder bij hem binnen dan hij zelf wilde toegeven. Ze waren volkomen onterecht. Als hij het voor het kiezen had zou hij hoe dan ook bij zijn familie willen blijven, ongeacht in welke Clan dat zou zijn. Dat ze nu vooralsnog deels gescheiden waren was aan Wolfsnout te danken. Toch durfde Dwarfpaw niet tegen de kattin in te gaan. Waarschijnlijk zou dat het toch alleen maar erger maken. “Ik hoop gewoon dat je me niet blijft ontlopen.” In een poging haar te bedaren. Echter leverde dit slechts een zeer averechts effect op. Dewpaw stond op en liep op hem af. Hij keek haar met grote ogen aan. Ze had haar nagels uit hun hulzen geklapt… Een gemixt gevoel van zowel woedde als ontzetting bekroop hem. Hoe kon ze?! Hij was toch haar familie? Zou ze hem echt pijn doen als het er op aan zou komen? Was hun band dan echt zo zwak en nietszeggend voor haar? "Ik probeer je te ontlopen maar je komt telkens terug als de smerige hoop schimmel die je bent." Siste Dewpaw naar hem. Om zich vervolgens om te draaien en van hem weg te lopen. Enkele seconde bleef Dwarfpaw doodstil staan. Zijn haren recht overeind, blik nog altijd vol verwarring en ongeloof. Toen hij eenmaal weer in beweging kwam ging het gepaard met een behoorlijk tempo. Binnen no time had hij Dewpaw ingehaald. En met een soepele beweging wendde hij zich tot haar om zo haar weg te versperren. “Je stelt je aan!” Siste hij kwaad. “Ik heb je nooit wat aangedaan. Integendeel, ik ben hier degene die het beste met je voor probeert te hebben. En toch behandel je me als kraaienpoep omdat ik niet in jouw perfecte familie plaatje pas!” Vervolgde hij al even nijdig. Alleen maar omdat hij op het verkeerde moment was binnen gestapt. Omdat het prinsesje Dewpaw op het moment niet uitkwam. Och wat moest het toch moeilijk zijn voor haar. Had ze zich ooit wel eens in hem verplaatst?! Dwarfpaw had net zo goed te maken met de chaos die Wolfsnout veroorzaakt had. Om er vervolgens ook nog eens de volledige schuld voor te krijgen....  

Zijn actie maakte Dewpaw natuurlijk alleen nog maar kwader. Ze gromde nogmaals naar hem, deze keer luider. Ondanks al deze signalen bleef Dwarfpaw staan, er van overtuigd zijnde dat Dewpaw hem nodig had. "Dat is helemaal niet waar!" Zei ze op zijn woorden. Om hem vervolgens een klap tegen zijn schouder te verkopen. Daarop liet Dwarfpaw een diep verontwaardigd gemiauw horen. Het zat tussen woede en angst in, maar was alles behalve vriendelijk. "Laat me gewoon met rust!" Riep Dewpaw naar hem. Waarna hij een ruige duw tegen zijn schouder kreeg. Het werkte, de zwartwitte kater struikelde enkele stappen opzij. Hij keek haar recht in de ogen aan met een ijzige blik. Prima. Als ze het dan zo wilde spelen. Als ze dan echt niets om zijn hulp gaf. “Zoals je wenst.” Zei Dwarfpaw, zonder enige verdere vorm van emotie in zijn stem. En met die woorden droop hij af. Voorlopig zou ze hem wel kunnen vergeten. Dwarfpaw zou hij in ieder geval een tijdje niet meer opzoeken. Wat hij losliet liet hij ook echt los. Wat hij niet vreesde deerde hem niet. En alles waar hij niet om gaf kon hem maar beter mijden.