A new place

Het aanbod dat ze kreeg verbaasde haar lichtjes. Ze had nog niet echt de kans gehad met haar mentor om op de vlakte te jagen en ergens leek het haar wel leuk om een keer te doen. "Ik wil wel mee gaan jagen." Sprak ze resoluut met een knik. Wat kon er nou misgaan behalve dat ze waarschijnlijk wat prooi zou verspillen. "Ik ben alleen nog niet heel goed in jagen." Voegde ze er wel aantoe, maar ze hoopte dat dit Shadefeather niet af zou schrikken. Dit was misschien voorlopig haar enige kans om dit uit te proberen, dus wilde ze het graag aannemen.

'Ik wil wel mee gaan jagen,' sprak de Apprentice resoluut, wat hem een vrolijk gevoel gaf. Ze had er zin in. Hij nu nog meer. Jagen vond hij leuk, maar samen jagen vond hij geweldig. Zeker als hij Apprentices nog iets bij kon brengen. 'Ik ben alleen nog niet heel goed in jagen,' voegde Mintpaw er aan toe.
Shadefeather keek even om en lachte hartelijk. 'Dat geeft niks, Mintpaw. Daar zijn we een Clan voor. Ik zal je wel helpen,' miauwde hij met een glimlach. 'Kom op, de konijnen zullen zich niet vrijwillig aan je overgeven.' En met die woorden trippelde hij met een vlot tempo de vlakte op.
'Altijd je ogen, oren en neus goed open houden. Dus ook je bekje, zodat je wat beter kan ruiken,' gaf Shadefeather al gelijk als advies. 'Zodra je een spoor opvangt moet je het zeggen.'

Ze gingen een konijn vangen! Of nouja als ze er een konden vinden tenminste, want dat was de eerste stap natuurlijk. Ze hield haar bek dan ook iets open en hield haar zintuigen op scherp in de hoop een teken van een konijn op te vangen. Ze wist wat de geur van een konijn was, dat had ze al vaak genoeg geroken, maar ze had er nog nooit een echt weten te vangen. Ze bleef stil bij de uitleg van de warrior, maar knikte wel, dat ze had gehoord wat hij gezegd had. Ze merkte een beweging op in haar ooghoeken en zag al snel twee oren boven het gras uitkomen. "Daar," Sprak ze zachtjes teriwjl ze haar oren in de richting van het konijn draaide. Ze wilde het dier tenslotte niet laten schrikken, maar wilde ook geen actie ondernemen voor Shadefeather er iets over gezegd had.

Shadefeather zag haar knikken en wist dat ze het begreep. Ze zag er immers niet twijfelend uit. Dus dat was goed. Natuurlijk hield hij ook al zijn zintuigen op scherp, maar toch was het Mintpaw die het konijn als eerste was opgemerkt. Knap hoor! Hij keek in de richting en zag daar inderdaad twee oren boven het gras uit steken. Gelijk dook hij in sluiphouding en liep naar haar toe.
'Goed gedaan.' Ze verdiende wel een complimentje. 'Wil jij hem proberen te pakken?' vroeg hij fluisterend. Hij vond het een beetje lullig om het eerste konijn zelf te pakken, terwijl ze hier ook waren om Mintpaw wat bij te brengen. 'Probeer heel stilletjes om hem af te sluipen en als je dichtbij genoeg ben een grote sprong maken. Maar bereid je wel voor dat je achter hem aan zult moeten rennen. Wees voorbereid op scherpe bochten.' Hij hoopte dat zijn tips haar niet ontmoedigde maar hij had er wel vertrouwen in dat het goed zou komen. Als niet dit konijn het zal worden dan wel de volgende.

Ze mocht proberen om het konijn te vangen, dat zou heel wat zijn als het haar ging lukken, maar ze was er vrij zeker van dat dit niet het geval ging zijn. Hoe moest ze namelijk weten welke kant het konijn op zou duiken als het eenmaal ging rennen. "Ik kan een poging doen." Sprak ze dan ook. Ze hoopte maar dat de warrior op zou letten en zou helpen als het haar niet ging lukken. Ze zakte in een sluiphouding en probeerde zo dichtbij het konijn als mogelijk te komen voor het het op een rennen zou gaan zetten. Ze was nog een paar staartlengtes ervan weg toen het konijn haar leek op te merken en het op een lopen begon te zetten. Ze sprong omhoog en probeerde zoveel mogelijk vaart te zetten, terwijl ze het konijn probeerde te volgen. Het konijn besloot alleen plots van richting te veranderen, dus moest ze zelf ook de draai zien te maken, maar het konijn had hiermee al wat afstand weten te winnen op haar. Hoe deden anderen dit?

Mintpaw zou een poging doen, wat al heel goed was. Shadefeather sloop achter haar aan, maar gaf haar voldoende ruimte. Hij was hier ervaren in en hij kon goed sluipen, dus hij wist dat hij niet opeens het konijn af zou schrikken. Toch had het konijn de Apprentice al van een paar staartlengtes opgemerkt, en Mintpaw sprong er op af. Shadefeather kwam wat overeind zodat hij de achtervolging goed kon volgen. Het ging goed, tot het konijn van richting veranderde. Daar had hij een grote voorsprong mee gewonnen.
In je eentje op konijnen jagen was zoiezo al niet ideaal, maar soms lukte het wel. Maar meestal was met z'n tweeën jagen toch het beste. Je kon het konijn één kant op jagen zodat de andere het kon onderscheppen. Daar was het nu te laat voor, en hij besloot het de tweede keer op die manier aan te pakken. Maar eerst maar is kijken of het Mintpaw toch nog zou lukken.

Ze probeerde nog wat extra vaart te zetten, maar veel dichterbij kwam ze niet. Het konijn besloot toen ook nog eens een hol in te duiken, maar ze was nog niet van plan om zo snel op te geven. Ze zou niet voor niets een tunneler worden ooit toch? Ze dook dan ook achter het konijn aan het hol in, in de hoop het dier te kunnen achtervolgen, maar al snel kwam ze erachter dat het hol toch te krap voor haar was en moest ze weer achteruit teruggaan. Eenmaal terug boven de grond zocht ze met haar blik naar Shadefeather. Ze hoopte dat ze de kater niet al te veel teleurgesteld had door het konijn niet te vangen.

De achtervolging was in volle gang. Shadefeather trippelde er achterna, alles goed in de gaten houdend. Helaas haalde Mintpaw het konijn niet meer in en het dook zijn hol in. Shadefeather had het dan opgegeven, maar tot zijn grote schrik ging de Apprentice er achter aan. Ze dook zomaar het diepe, donkere, enge, krappe hol in! Hij snelde vooruit, bijna in paniek voor haar, toen de kleine poes weer tevoorschijn kwam. Hij haalde opgelucht adem.
'Oh StarClan, je bent nog heel,' miauwde hij opgelucht toen hij tot stilstand kwam. 'Dat je zomaar dat hol in gaat joh.' Toen herinnerde hij dat ze opgeleid werd als Tunneler, wat het toen logischer maakte. Maar toch, hij was flink geschrokken door haar actie. 'Maar het geeft niet, van dat konijn. We proberen het nog een keer, samen. Meestal jagen we toch met z'n tweeën, oops,' lachte hij en hij draaide zich al om om op zoek te gaan naar een volgend spoor.

Ze schudde haar vacht uit, hopende zo wat van het zand eruit te krijgen dat eraan was gaan zitten door de tunnel. Ze merkte de opgeluchte toon op die de warrior had en wist even niet waarom tot ze besefte dat de ander mogelijk niet gewend was dat iemand een konijn de tunnel in zou volgen. "Ah, sorry." Miauwde ze dan ook. "Ik dacht dat ik wel in de tunnel kon volgen." Maar het was vrij krap geweest, ook al had ze het mogelijk wel kunnen volgen als ze iets meer moeite gedaan had. "Maar een ander konijn proberen te vangen is misschien een beter idee." Dan hoefde ze ook niet de moeite te doen om het dier weer helemaal mee terug naar het oppervlak te moeten nemen.

Mintpaw bood haar excuses aan maar Shadefeather schudde even snel met zijn kop. 'Het is okay, ik ben het gewoon niet gewend om zomaar katten te zien verdwijnen in de grond,' miauwde hij met een grinnik, maar hij was blij dat ze weer bovengronds was.
'Maar een ander konijn proberen te vangen is misschien een beter idee.' De kater knikte. Hij wilde liever niet de tunnels in om dat ene konijn achterna te jagen. Veel te krap, veel te donker.
'We zullen het als volgt doen, de een jaagt het konijn op naar de ander, zodat die hem kan onderscheppen. Wat wil je liever doen?' vroeg hij de Apprentice terwijl hij nog steeds zijn omgeving rond snuffelde.

Dat leek haar wel een goed idee dat de ene het konijn naar de ander zou jagen, maar dan was het nu de vraag welke van de twee zij zelf wilde doen. Jagen kon leuk zijn, maar Shadefeather was daar waarschijnlijk beter in, dus misschien was het beter om de kater dat te laten doen. "Ik ga he konijn wel onderscheppen." Sprak ze dan ook, terwijl ze de kater aankeek. Zou hij dit goed vinden om te doen of had hij het liever andersom? Ze had net al achter een konijn aan zitten rennen, dus het leek haar beter om het te onderscheppen deze keer, want rennen ging al niet zo goed de vorige keer.

'Ik ga het konijn wel onderscheppen,' sprak ze. Shadefeather glimlachte. 'Okidoki.' Hij trippelde al op de plaats, als het ware zijn poten op warmend. Achter een konijn aanrennen is natuurlijk een hele sport. 'Ik probeer het konijn tegen de zon in te jagen, dan heb je denk ik het meeste kans om het te onderscheppen. Blijf me wel in de gaten houden,' miauwde hij. Hij knikte daarna en trippelde van haar vandaan, op zoek naar een konijn.
Hij had het geluk er al snel eentje gevonden te hebben. Hij dook in zijn sluiphouding en sloop op het dier af. Hij stopte op een paar staartlengtes afstand en maakte zich klaar op de sprong. Die sprong hij, helaas mis, maar wel klaar om er achteraan te sprinten. En zo begon de wedstrijd.

Ze liet haar lichaam zakken en hield haar ogen op het konijn, maar ondertussen ook op Shadefeather. Ze moest beide in de gaten houden. Kort liet ze haar blik naar de zon gaan en knikte, ze zou hier goed moeten zitten. Ze zag hoe Shadefeather een poging deed om op het konijn af te springen, maar het miste. Toch zette hij de achtervolging in. Ze hield haarzelf laag, zodat het konijn haar witte vacht hopelijk niet zou kunnen zien en wachtte tot het bij haar in de buurt zou zijn, dan zou ze de sprong kunnen maken en het hopelijk kunnen pakken.

Het geluid van roffelende poten vulde zijn oren. Hij kneep zijn ogen een beetje dicht, want het stof dat het konijn opstoof was natuurlijk niet zo prettig. Maar hij rende er zo snel als hij kon achteraan. Hij keek even snel om zich heen om te zien waar Mintpaw zat. Die had hij gelukkig al snel gevonden, dus met een paar extra grote sprongen sneed hij de pas af van het konijn, om het vervolgens richting Mintpaw te jagen. Nu maar hopen dat ze het te pakken kon krijgen.

Misschien was haar witte vacht hierin niet het meest handige om te hebben, maar ze moest het ermee doen. Wat kon ze tenslotte anders? Ze kon moeilijk elk stuk prooi wegjagen omdat haar vacht niet de juiste kleur had. Ze hield Shadefeather en het konijn goed in de gaten en zag dan ook hoe de kater het konijn de pas af sneed en het in haar richting stuurde. Voorzichtig verzamelde ze haar poten onder haar, proberende niet te veel lawaai te maken en zette zich toen af zodra het konijn dichtbij genoeg was. Haar klauwen sloeg ze in het konijn en snel volgde de beet naar de nek. Het spartelde nog even onder haar, maar lag toen volledig stil.

Shade keek af en toe naar de witte vacht van de jonge poes, maar bleef ook geconcentreerd naar het konijn kijken. Hij moest het direct naar Mintpaw sturen. En ook al had de Apprentice een witte vacht, ze was goed in zichzelf verstoppen. Het konijn had in ieder geval niks door en toen was het te laat voor het beestje. De Apprentice sloeg haar poten om het dier heen en beet hem dood. Shadefeather trippelde nog een stukje door vanuit zijn volle snelheid en keerde toen weer terug naar Mintpaw. Een vrolijke lach speelde op zijn gezicht. 'Goed gedaan, Mintpaw!' complimenteerde hij haar. 'Dat is weer een mooie vangst voor op de prooistapel. Als je wil kunnen we nog wat doorjagen, of deze gelijk terugbrengen?'

Het was gelukkig niet een van de grotere konijnen geweest, want anders kon ze wel eens serieus in de problemen zijn gekomen, maar nu was het dan toch echt gelukt. Ze liet haar blik over het konijn gaan toen Shadefeather terug kwam lopen en wat zei. Hij complimenteerde haar en gaf de optie om door te blijven jagen of om dit konijn gelijk terug te brengen. Als ze eerlijk was, dan ging ze liever terug naar het kamp, want ze merkte dat ze al een aardige tijd bezig was. "Ik denk dat teruggaan beter is." Hopelijk dacht Shadefeather er hetzelfde over, maar dat kon ze niet echt raden zo snel.

Wat haar keuze zou zijn, het maakte hem niet zoveel uit. Hij zou het helemaal prima vinden om Mintpaw nog wat meer te leren over het jagen op konijnen, maar als ze terug wilde was dat natuurlijk ook helemaal goed. Hij zou zelf toch nog weer gaan jagen, later die dag. Dus toen Mintpaw aangaf dat ze terug wilde gaan knikte hij, een glimlach speelde rond zijn lippen. 'Dat is helemaal goed,' miauwde hij voordat hij het konijn oppakte en weer richting het kamp liep. Toen bedacht hij zich iets en liet het konijn weer vallen. 'Wil jij het anders dragen? Jij bent immers degene die het gevangen heeft,' stelde hij voor met een glimlach. Hij zou niet met alle eer willen strijken.

Het was beter om terug te gaan, dat leek haar tenminste, maar als de warrior een ander idee had, dan zou ze daarin meegaan. Gelukkig leek hij het goed te vinden en vroeg zelfs of ze het konijn terug naar het kamp wilde dragen. Haar ogen werden wat groter en ze liet haar blik naar het konijn gaan. De prooi was groot, maar ze zou haar best doen om het te dragen. "Natuurlijk wil ik het dragen." Sprak ze en stapte naar voren toe om haar kaken om het dier heen te klemmen en het omhoog te tillen. Ze hoopte maar dat het niet al te veel over de grond zou slepen op de terugweg.

Genietend van haar blik grinnikte de kater zachtjes. Aw, wat schattig. Hij knikte haar bemoedigend toe en hoorde gelukkig aan dat ze de prooi wilde dragen. Hij keek even toe hoe ze het dier oppakte en knikte goedkeurend voor hij zich naar het kamp omdraaide. Hij liep op een rustig tempo. Dat mocht ook wel na die achtervolging. Een beetje je krachten sparen was goed. Daarbij, Mintpaw kon ook niet snel aangezien ze dat konijn droeg, dat best groot voor haar was. Hij was blij dat hij haar had kunnen laten zien hoe het jagen was op de vlakte, misschien dat ze dat leuker zou vinden dan Tunneler. Maar hey, Tunnelers waren ook nodig en het was ook zeker niet dat hij Moorrunners beter vond. Het is ook altijd goed om van beide een beetje te kunnen, dus hij was blij dat hij Mintpaw hierbij heeft kunnen helpen met kennismaken van deze manier van jagen. 'Je mentor zal vast trots op je zijn,' mauwde hij lovend naar de poes.