Reflecting stars

Ze had gehoord over een meer in oud Skyclan gebied waar je de sterren in zou kunnen zien 's nachts en dat wilde ze dan ook wel eens zelf zien. Misschien dat ze dat ook zou kunnen in Windclan gebied bij de small lake, maar dit was toch anders. Het was tenslotte buiten Windclangebied en dat maakte het beter. Ze merkte alleen wel dat ze nog wat aan de vroege kant was, want de zon hing nog in de lucht en het was nog maar net gaan schemeren toen ze aankwam bij het meer. Ze stapte dichter naar het water toe en dronk er wat water van voor ze ging zitten, met haar blik op de lucht gericht, hopende dat het snel donker zou worden.

[Open]

  Silverpaw trippelde door het gure landschap. Dit moest het oude SkyClan gebied zijn, besefte ze terwijl ze er rond liep. Het was de eerste keer dat ze hier was en eerlijk gezegd vond ze het een beetje eng. Dit was totaal geen vrolijke omgeving zoals het ThunderClan territorium. Ze zuchtte even en keek om haar heen. Een eindje verderop zag ze een witte vacht die sterk afstak tegen de donkere grond. Nieuwsgierig trippelde ze op de andere kat af. Eenmaal aangekomen zag ze een groot meer. De kleine kattin zat er naast.
  'Hallo,' begroette ze haar terwijl ze wat dichterbij kwam. Ze was blij toen ze de WindClan geur rook. In ieder geval was het een Clankat. 'Ik ben Silverpaw,' stelde ze zichzelf voor met een kleine glimlach.

Haar aandacht werd weggetrokken van het meer toen ze een stem hoorde. Ze draaide haar kop om te zien wie het was en merkte de Thunderclangeur al op. In ieder geval was het geen rogue en geen riverclanner, dus dat was goed. "Ik ben Mintpaw," Stelde ze haarzelf voor aan de apprentice. "Ben je ook hier gekomen voor het meer?" Het was nog niet donker, dus de sterren waren nog lang niet zichtbaar, maar ze had het geduld ervoor om erop te wachten.

  'Ik ben Mintpaw,' stelde de andere kattin haarzelf voor. 'Ben je ook hier gekomen voor het meer?'
  Silver ging naast haar zitten en keek naar het meer. 'Niet echt, eigenlijk,' gaf ze toe. 'Er was toch iets bijzonders met dit meer?' vroeg ze en ze keek weer naar Mintpaw. Ze had wel vaag iets gehoord over een meer in oud SkyClan territorium, maar dat was een tijd geleden geweest. Het moest waarschijnlijk wel iets bijzonders zijn, anders zou Mintpaw er toch niet naartoe gegaan zijn?

Het oude Skyclan territorium was ooit vergaan in een brand had ze begrepen, maar het feit dat dit meer er nog steeds was, vond ze juist zo speciaal er aan. Ook al had ze er alleen nog maar verhalen over gehoord, dus het was afwachten of ze ook klopten of niet. "Ik heb er ook alleen maar verhalen over gehoord en wil graag weten of het waar is." Tenslotte was dit haar eerste keer hier. "Volgens de verhalen reflecteerd dit meer de sterren en kun je Silverpelt erin zien." Dat hoopte ze tenminste anders was ze hier misschien nog voor niks gekomen.

  'Ik heb er ook alleen maar verhalen over gehoord en ik wil graag weten of het waar is,' zei Mintpaw. 'Volgens de verhalen reflecteerd dit meer de sterren en kun je Silverpelt erin zien.'
  Silver spitste haar oortjes even. Dat vond ze wel interessant. De Silverpelt had ze nog niet zo vaak gezien, want ze was meestal gewoon aan het slapen 's nachts. Maar af en toe, terwijl ze nog laat wakker was, kon ze stukken van de Silverpelt zien vanuit het kamp. Dat vond ze altijd wel heel mooi. Ze vroeg zich af of het net zou mooi zou zijn gereflecteerd in het meer dan als je de lucht in kijkt.
  'Dat zal vast heel mooi zijn,' miauwde ze. 'Mag ik samen met je wachten?' Zij begreep ook wel dat het nacht moest zijn om de sterren te kunnen zien, en het duurde nog even voordat het er donker genoeg voor was.

Ze wist niet of het de andere apprentice ook zou interesseren. Tenslotte zou ze een tijdje met haar moeten blijven wachten hier als ze de sterren zou willen zien. Toch vroeg de apprentice of ze samen met haar mocht wachten en ze knikte dan ook. "Het kan nog wel even duren." Voegde ze er wel aan toe. Als de ander niet zo lang wilde wachten, dan vond ze het niet erg. Ze was hier tenslotte ook alleen gekomen, dus alleen kijken was haar bedoeling al geweest. Ze wist dat haar moeder in Starclan was en ze had geen idee wie haar vader was, maar het was niet anders. Ze had ermee leren leven en ze had genoeg andere familie.

  Tot haar genoegen knikte de ander. 'Het kan nog wel even duren,' voegde ze er wel aan toe.
  Silver glimlachte en haalde haar schouders op. 'Dat is oké,' mauwde ze en ze ging wat comfortabeler zitten. Ze keek naar de zon, die nu al prachtige kleuren veroorzaakte in de lucht. 'Die kleuren zijn bijna net zo mooi als de Silverpelt,' mauwde ze zacht. Ze wilde de stilte om hen heen niet verstoren. 'Niet dat ik de Silverpelt ooit helemaal heb gezien, maar wat ik er van heb gezien is ook super mooi.'

Schemering was zeker een mooi moment. Tenslotte kreeg de lucht dan vaak ineens veel kleuren. "De kleuren zijn inderdaad mooi." Sprak ze dan ook, haar blik op de lucht gericht. "Toch blijven de sterren het mooist." Daar leek de andere het ook mee eens te zijn. Tenminste wat ze zo had opgevat van de apprentice. Ergens wilde ze vragen of de ander iemand in Starclan had die ze kende, maar die vraag leek haar wat te persoonlijk.

  'De kleuren zijn inderdaad mooi,' sprak Mintpaw terwijl ze naar de lucht keek. 'Toch blijven de sterren het mooist.'
  Silver knikte. 'Ja, klopt. Ze schitteren zo mooi, en heel de lucht is er mee bedekt,' miauwde ze met een glimlach. 'Tussen de bomen door kan je het nooit allemaal helemaal goed zien, dus ik kijk hier wel naar uit,' zei ze. 'Dat is in WindClan territorium wel anders, toch?' Daar waren namelijk nauwelijks bomen te bekennen. Zelf vond ze dat niet prettig, ze wilde graag beschutting hebben, maar een nadeel was wel dat je niet de hele lucht kon bekijken 's nachts.

Het was inderdaad ook open op Windclangebied, waardoor de sterren altijd wel zichtbaar waren tenzij het bewolkt was natuurlijk. "Windclan is inderdaad open, waardoor sterren goed te zien zijn." Ze was dan ook een stuk blijer geweest toen ze eindelijk het kamp uit kon omdat ze apprentice was en de open vlaktes op kon gaan. Toch was ze een tunneler apprentice geworden en waren de tunnels ook zeker interessant, maar de andere clans wisten daar niet vanaf, dus kon ze alleen dingen zeggen over wat er boven de grond was.

  'Windclan is inderdaad open, waardoor sterren goed te zien zijn.'
  Silver knikte. Dat idee had ze inderdaad al. 'Ja, dat zal vast wel heel mooi zijn,' miauwde ze. 'Maar ik hou niet zo van open vlaktes. Geef mij maar veel beschutting,' grinnikte ze zachtjes. Omringd zijn door bomen en groene struiken met allemaal verschillende soorten planten vond ze ook veel mooier dan dat kale landschap van WindClan. Zeker als ze de Blooming Woods meetelde. Die waren echt prachtig.

Ze wilde niet weten hoe het was om constant onder bomen te leven. Ze werd dan wel opgeleid als een tunneler, maar wanneer ze er behoefte aan had kon ze gewoon naar de open vlaktes gaan. "Het lijkt mij juist niet fijn om onder bomen te leven. Dat voelt zo opgesloten." Niet dat ze er een was om echt veel te rennen, maar voor kleine stukjes was het toch wel fijn om te doen. Windclangebied was voor haar dan ook zeker een van de mooiste, maar andere clans dachten daar natuurlijk anders over.

  'Het lijkt mij juist niet fijn om onder bomen te leven. Dat voelt zo opgesloten,' zei de Apprentice.
  Silver haalde haar schouders op. 'Ik vind het niet fijn om zo open en bloot rond te lopen. Iedereen kan je zien, iedereen kan je aanvallen. Met beschutting kan je iemand nog makkelijk besluipen en je hebt veel verstop plekjes,' miauwde ze. 'En je hebt natuurlijk de bomen die je daarvoor ook kan gebruiken.' Ze was maar wat blij dat ze niet op de open vlaktes van WindClan leefde. Nu was ze er natuurlijk ook niet aan gewend maar ze wist niet of ze er ooit aan zou kunnen wennen.

Als ze zich echt wilden verbergen voor iets konden ze de tunnels gebruiken, maar dat wisten de andere clans niet en ze kon er ook niks over zeggen. "Je leert er wel mee omgaan." Antwoordde ze dan ook maar. Tenslotte wist ze zelf ook wel dat ze open waren en dat het gevaarlijk kon zijn, maar het voelde toch veel fijner dan al die bomen. "En we kunnen snelheid juist goed gebruiken zonder over wortels te struikelen." Ze zou er niet aan moeten denken om in een bos te rennen.

  'Je leert er wel mee omgaan,' antwoordde de Apprentice.
  Hm. Misschien, ja, dacht Silver met een zacht zuchtje.
  'En we kunnen snelheid juist goed gebruiken zonder over wortels te struikelen.'
  Ze moest even grinniken om die opmerking. Toen ze net een Apprentice was struikelde ze regelmatig over wortels die je niet goed kon zien. Maar daar was ze nu ook aan gewend en bij de meeste paadjes in het bos wist ze wel waar de wortels zaten en waar niet. 'Daar leer je ook wel mee omgaan,' herhaalde ze Mintpaws woorden als antwoord. 'Wortels verplaatsen ook niet zomaar. Voor je het weet stap je in een nieuw konijnenhol in dat gebied van jou,' miauwde ze.

Het was misschien waar dat je ook aan de wortels zou wennen, maar ze zouden toch altijd in de weg zitten en je afremmen als je er overheen moest. Hollen van konijnen waren er inderdaad, maar toch was er vaak genoeg aan de grond te zien waar er een was. "Over wortels heen gaan remt je af." Sprak ze rustig. "En als je goed op let zie je konijnenhollen wel aankomen." Tenslotte dat deed zij en ze ging er vanuit dat anderen dat ook deden.

  'Over wortels heen gaan remt je af,' sprak ze rustig. 'En als je goed op let zie je konijnenhollen wel aankomen.'
  Silver keek haar van opzij aan en wiebelde met haar oortjes. 'Als je de afstanden goed inschat zal het je niet afremmen,' wierp Silver tegen. Wat wist Mintpaw nou van rennen door de bossen? Silver had er geen moeite mee in ieder geval en het remde haar ook niet echt af. Natuurlijk zou je harder kunnen rennen op de hoogvlakte, maar als je er aan was gewend en gewoon naar de grond keek kwam het heus wel goed. 'En wortels zie je ook gewoon aankomen. Nog wel meer dan konijnenholen denk ik, want die zitten verscholen door het gras. Net een soort valkuil.'

Het was haar al wel duidelijk dat ze het hier waarschijnlijk niet over eens zouden worden. Ze had ook niet veel zin om hier over door te gaan, dus richtte ze haar blik weer op de lucht, welke nu toch steeds meer aan het verkleuren was. Het zou niet lang meer duren voor het echt donker werd en de sterren zouden komen. "Ik denk dat we het daar niet over eens gaan zijn." Sprak ze nog wel naar de andere apprentice en daarmee hoopte ze dat het klaar was. Ze had geen zin om daar verder over door te gaan en de sfeer te verpesten.