Hij had geen idee hoe de tijd verstreek momenteel of hoeveel tijd er überhaupt verstreken was sinds hij in de den was gebracht. Alles werd waziger met elk moment dat hij wakker was en voor zijn gevoel sliep hij ook meer dan dat hij wakker was. Toch sliep hij onrustig door de koorts die hij duidelijk had. Door het onrustige slapen schoot er weer pijn door zijn lichaam heen bij elke beweging en hij wist niet hoelang hij dit nog vol zou houden. Hij was nu dan wel wakker, maar alles leek een waas voor zich te hebben en zich focussen lukte ook niet echt. Een pijnlijke zucht verliet zijn bek, terwijl hij zijn ogen weer sloot. Het was bijna teveel moeite om ze open te houden.

[Open]

Hij kon de pootstappen van iemand horen die dichter naar hem toe kwam. Toch deed hij nog niet de moeite om zijn ogen te openen. Zijn oogleden voelden tenslotte ontzettend zwaar aan en eigenlijk was het misschien beter om ze niet te openen. Voorzichtig nam hij de geuren om hem heen in zich op, maar erop focussen om elke te onderscheiden kostte bijna te veel moeite. Hij zou het dus toch maar op zicht moeten proberen. Langzaam opende hij zijn ogen, maar zijn zicht was nog steeds wazig. Toch waren er niet veel katten die gevlekt waren in Windclan en dit patroon leek die van Stallionheart te zijn. Hij kon alleen niet veel doen om de deputy te begroeten.

Ze was in rouw, ze was moe, ze was hongerig en bovenalles niet toe aan dergelijke onzin. De poes had zich moeizaam haar nest uitgehezen, wat deze laatste paar dagen na de dood van Oceanstar en Panthersoul niet vaak meer was gebeurd. Het verdriet deed pijn, drukte op haar borst en schouders en maakte de kleinste taken ondraagbaar. Toch, toch wilde ze hier bij zijn. Voor haar was het namelijk geen geheim meer wie nu de titel van deputy zou dragen, want het was Starclan zelf die het haar ingefluisterd had. Owlbate had een plekje in haar hart, gezien zij degene was geweest die hem op de wereld had gezet en zij ook evengoed degene was die de wreedheden van zijn vader onder ogen was gekomen. Een ding wist ze zeker, Owlbate zou niet zijn vaders duisternis mee dragen, en daarom wist ze dat ze het teken van Starclan duidelijk geïnterpreteerd had. De poes sjokte naar de open plek, voor de rest geen blikken of woorden delend met menig kat. Zachtjes joelde ze de naam van de jonge kater mee, al was de warmte in haar ogen oprecht. Het was toen echter dat er weer onheil uitbarstte. Routnose haar haartjes schoten geërgerd overeind, prikkelbaar door het verdriet en het slaap tekort dat ze de laatste paar dagen had opgebouwd. Juist nu, nu het boven alles belangrijk was om één geheel te zijn en vertrouwen te vinden in je naasten, moesten er weer katten zijn die alles in twijfel trokken. De jonge poes die absoluut niet de puf had op discussies aan te gaan wilde zich omkeren, maar toen Owlbate zo duidelijk in twijfel werd getrokken en daarmee ook haar woord en dat van Starclan, schraapte ze toch haar keel. "Ik draag nu al meerdere moons mijn rang als volwaardig medicine cat en geloof me, nog altijd twijfel ook ik aan bepaalde zaken. Maar omens van Starclan zijn niet slechts een paar bloemetjes die dansen in de wind of het vreemde gekraak van bomen, Moonvision; Starclan heeft mij toegesproken in een teken waarvan zelfs ik met zekerheid kan zeggen dat ik het goed geïnterpreteerd hebt. Als jullie twijfels hebben aan de woorden van onze voorvaderen of aan mij, zijn jullie altijd welkom om met mij en Lizardpath te spreken of zelf af te dalen naar de Moonstone en daar een poging te doen om met de sterren te spreken. Ik garandeer je dat je in de Mothermouth slechts stilte zult vinden, er is een reden dat Starclan enkel met de Medicine cats spreekt die getrained zijn om dergelijke omens te lezen. Ik vraag jullie om mijn woord hiervoor te nemen, of Owlbate een kans te geven voordat jullie gif gaan spuwen. In deze tijd hebben we elkaar meer dan alles nodig. Ik kan alleen maar gokken naar de redenen van Starclan's besluit, die delen ze zelfs niet met mij. Maar allicht is jong bloed, een kat met een gezonde, open visie juist hetgeen dat Windclan nu nodig heeft. En als ik een ding zeker weet, is het dat onze voorvaderen, die al generaties lang op ons neer kijken en over ons hoeden, niet snel fouten maken," meer wilde ze niet zeggen, haar nest riep haar en de rest mochten in hun sop gaar koken. De poes stapte enkel nog kort naar Owlbate, feliciteerde hem met een geforceerde glimlach en wallen onder haar ogen en sprak zachte woorden toe. "Ik geloof in je en als je steun of advies nodig hebt, ben je meer dan welkom," en met die woorden keerde ze terug naar haar nest.

In een haast vredige stilte bleef hij naast Panthersoul zitten. Boven hen jaagden de wolken langs de hemel maar hier in de Medicine Den stond de tijd stil voor zijn gevoel. Hij boog zijn kop en sloot zijn ogen totdat hij wat naast zich hoorde, het geruis van een paar bladeren. Het was geen kat geweest, enkel de wind. Zijn blik ging terug naar Panthersoul die daar lag te creperen in een mosnest. Dat had de bengaal niet verdiend. "Je hebt zo dapper gevochten Panthersoul. WindClan eert je moed en dapperheid" miauwde hij zacht. Vele katten had hij
al geprezen maar Panthersoul was zo snel mogelijk naar de Medicine Den gebracht, de wond zat hem nog altijd niet helemaal lekker. Hij hoopte dat het de bengaal niet fataal zou worden. Met zijn blik op de bengaal had hij niet door dat Routnose ook was binnengekomen. Toen ze tegen de kater zei dat ze pijnstillers had merkte hij haar pas echt op. Hij gaf haar een dun glimlachje terug en keek naar hoe zijn oud Apprentice de kater onderzocht en hem behandelde. Haar blik ging naar Panthersoul en zonder een woord uit te spreken wist hij wat haar houding betekende, Panthersoul zou het waarschijnlijk niet gaan halen als hij niet snel opknapte.

Ergens wist hij zelf wel dat het niet beter werd en alleen maar slechter was gegaan. Toch wilde hij ergens vasthouden aan het beetje leven dat hij nog had, maar het werd steeds lastiger met elke ademteug die hij nam leek het harder te worden. Een maar al te bekende geur brak door de waas heen die zich constant in zijn hoofd leek te vormen en ergens gaf het hem alleen maar een schuldgevoel. Hij voelde zich schuldig dat hij Routnose dit aandeed, terwijl hij wist dat hij er niet veel aan had kunnen doen. Het papaverzaadje dat voor zijn neus werd neergelegd likte hij met moeite op. Het zou helpen tegen de pijn, dat wist hij, maar veel meer zou het niet doen. Het zou hem verder alleen maar duffer maken. Toch kon hij het niet helpen dat zijn gezicht pijnlijk vertrok toen Routnose de wond controleerde. Door de waas kon hij misschien niet alles volgen dat er gezegd werd, maar toch leek hij te kunnen voelen wat voor een sfeer er hing en dat het niet best was. Toch kende hij zijn lichaam beter als geen ander en hij wist dat het niet veel meer nodig zou hebben om volledig op te geven.

Wel vaker had ze moeten missen, waren haar katten afgenomen die ze nog zo lang om zich heen zou willen hebben. Maar dit was een nieuw soort pijn, het feit dat ze hem zo moest zien lijden en dat ze niets kon doen. Haar gedachten waren meer dan eens afgedwaald naar de voorraad doodsbessen die ze diep in de den verstopt had. Zou dat niet menselijker zijn? Oh hem uit zijn lijden te verlossen en pijnloos naar Starclan te laten gaan? Toch kon ze het niet, omdat er die kleine, kleine hoop was dat hij beter zou worden. Er was een kans, niet? Er was altijd een kans, Panthersoul was sterk. haar vriend moest blijven leven. En toch, als ze hem zo zag liggen, stak het door haar borst en voelde het alsof ademen moeilijk werd. "Je hebt zo dapper gevochten Panthersoul. WindClan eert je moed en dapperheid" ze klemde haar kaken op elkaar en zette haar poten steviger op de grond, haar blik nog altijd van Stallionheart afgewend. Het verdriet en de vermoeidheid die haar zo teisterden maakte ook plaats voor iets anders, woede. Of eerder frustratie, zou een beter passend woord zijn. Frustratie omdat dit alles zo nutteloos was, omdat het voorkomen had kunnen en moeten zijn. Het was niet de schuld van Stallionheart, en dat wist ook zij wel, maar oh, hoeveel makkelijker was het om één schuldige aan te wijzen en die uit te kaffen, dan kon ze dit verdriet makkelijker verwerken. Toch wist de poes wel beter dan dat. Droevig stapte ze naar Panthersoul toe en ging heel zachtjes naast hem liggen, voorzichtig om zijn nek niet aan te raken. "Shht, slaap nu maar Panther, spaar je krachten," murmelde ze zachtjes en begon ritmisch zijn kop te likken.

Er leek zelfs even geen reactie meer te komen vanuit Panthersoul totdat die zijn tong uitstak en het papaverzaadje oplikte. Zijn ogen knepen zich samen in droefheid, dit werd niet meer beter. Wat ongemakkelijk bleef hij nog even zitten en hij keek naar hoe Routnose naast de Warrior ging liggen en zijn kop begon te wassen. Op dit moment voelde de kater zich zo nutteloos, wat kon hij doen? Routnose was bij Panthersoul en zij zou als geen ander weten wat de bengaal nodig had of juist niet. Stilletjes stond hij op en hij keek naar zijn vriendin die daar zo verloren naast de bengaal bleef liggen. "Wil je dat ik blijf?" miauwde hij vragend. Als hij Routnose kon ondersteunen zou hij dat direct doen maar nu wist hij niet zo goed wat hij moest doen, en dat terwijl hij dat de laatste tijd zoveel beter leek te kunnen aanvoelen. Deze momenten waren het moeilijkste en dan kon je het het beste vragen.

Nu dat hij het paperzaadje op had merkte hij dat hij langzaam aan het wegzakken was. Eigenlijk wilde hij nog wakker blijven, want ergens was hij bang dat als hij in slaap viel hij mogelijk niet meer wakker zou worden. Maar iets zei hem dat het nu nog niet zover was en dat het voor nu nog veilig was om te slapen. Toch leek hij zoveel te missen met elke keer dat hij sliep. Hij had tenslotte niet eens meer door wat er allemaal gaande was en hoeveel tijd er voorbij was gegaan ondertussen sinds het gevecht en of er al weer wat gebeurd was. Hij liet zich dan ook gaan en viel langzaam maar zeker in slaap.