Fighting a losing battle

Steeds meer begon hij te beseffen dat hij de strijd aan het verliezen was. Dat hij eigenlijk ook niet meer de puf had om door te zetten. De laatste paar dagen, tenminste hij dacht dat het dagen waren, had hij ook niks weten te eten, alleen wat kunnen drinken. Maar zelfs dat was hem nu te veel. Hij was meer dan klaar om het op te geven, maar het kleine beetje hoop en het feit dat hij Oceanstar niet achter kon laten hadden hem nog in leven gehouden. Hij wist alleen dat het nu tijd was. Zijn lichaam was op en hijzelf ook. Klaar met de strijd die hij overduidelijk niet meer kon winnen. Hij opende zijn ogen dan ook nog een keer, maar zoals het de laatste dagen al was geweest was het nog steeds wazig, focussen was moeilijk. Hij sloot zijn ogen dan ook weer en haalde nog een keer adem, voor hij zijn laatste uitblies. Eindelijk verlost van de pijn die zijn wond hem had gegeven en hopelijk zouden ze het hem vergeven dat hij had opgegeven.

[Panthersoul is dood, dit gebeurd op hetzelfde moment dat Oceanstar dood gaat]

Het geschreeuw dat vanuit de medicine cats den kwam liet haar opkijken. Het was wel vaker dat men zat te schreeuwen in dat hol. Maar deze keer was er een vage toongreep naar een naam die bekend lag. DE vader van de kitten die Abyss had gebaard. Een kitten die eigenlijk van Ocean en haar was. Even zwiepte de rossige kattin met haar staart, om vervolgens richting de den te lopen en met een stevige tred het hol te betreden. Rosefield lag naast hem, het dode lichaam van Panthersoul. Even staarde de kattin naar de twee, voordat ze dichter kwam en haar mond opende. "Hij is dood Rosefield," mompelde ze kalm tegen de poes aan die helemaal van slag was. Er was geen reden om zo te reageren, er was geen nut in. Ze hadden werk te doen. Natuurlijk mocht men rouwen om hun geliefden, maar dat kwam met de tijd. Voor nu moesten ze gewoon verder. "Ik zal Stallionheart inlichten," klonk er akelig kalm van de poes af. Dit raakte haar niet... Om heel eerlijk te zijn raakte bijna niks haar. Ze was koud geworden, koud en leeg. Dit was nutteloos. Ze konden maar beter andere dingen doen dan hier zitten.

Rustig had hij zich zitten wassen in het zonnetje. Alles leek een beetje beter te gaan dan eerst maar toch was hij nog altijd op zijn hoede. Voor je het wist was er weer iets aan de hand wat dan volledig uit de klauwen kon lopen maar toch was hij voorzichtig optimistisch. Oceanstar leek te herstellen van de oorlog en hoewel het zwaar was om genoeg prooien te vangen ging het wel oké. Hij gaf net een laatste lik over zijn borst toen hij Burnetbliss zag die uit de Medicine Den verscheen. Hij draaide even met zijn oren. Hij had eerder vandaag Tigergaze, Routnose en Oceanstar zien vertrekken voor een wandeling maar nu Panthersoul zo langzamerhand aftakelde was hij toch wel alert op katten die uit de Medicine Den kwamen. De blik die in de ogen van Burnetbliss stond vertelde hem genoeg. Hij liep snel naar de Den waar hij een huilende Rosefield aantrof en ... En een overleden Panthersoul. Stil liep hij naar Rosefield toe en ging hij naast haar zitten. "Hij heeft rust. Hij jaagt met StarClan. Moge StarClan het pad van deze Warrior verlichten" miauwde hij zacht. Hoe moest hij dit aan Routnose uitleggen als ze terug kwam? Hij wist hoe gehecht de Medicine Cat was aan Panthersoul maar hij wist ook hoe slecht het was gegaan met de Warrior sinds hij terug was gekomen van het slagveld met RiverClan. Toch had hij al verwacht dat de Warrior zich snel bij StarClan zou voegen maar hij had gehoopt dat het anders was gelopen. Triest staarde hij naar de bengaalse kater die nu tussen de sterren moest jagen, even keek hij opzij naar Rosefield en legde toen troostend zijn staart om haar heen. Al was het niet veel wat hij kon doen, voor zijn Clangenoten kon hij er altijd zijn op wat voor manier dan ook.

Haar blauwe ogen waren net twee geopende kraantjes. Hoewel de twee katten nooit officieel samen waren geweest waren ze de laatste tijd dichter naar elkaar toe gegroeid. Ze hadden een leuke tijd samen gehad en wie wist had de toekomst hen wel samengedreven. Nu was die droom uit elkaar gevallen omdat de bengaal tom zijn laatste adem veel te vroeg uitgeblazen had. Nog kort had de grijze ragdoll gehoopt dat hij gewoon in slaap gevallen was en dat haar smekende woorden hem zouden gaan wekken maar dat was enkel een domme naïeve verwachting. Het was Burnetbliss die haar kort uit haar huil bui trok. Met natte wangen van de tranen keek ze naar de flame-point she-cat waarna ze een dikke brok weg slikte na haar woorden. Hij was dood.. Echt. Ze was te laat geweest om hem het nieuws te vertellen. Het nieuws dat hij vader zou worden. Voor Rosefield iets zeggen kon was de young warrior weggelopen om de deputy te halen, die niet veel later de den in liep. Ze keek de gevlekte tom aan voor ze bedroefd haar kopje in de vacht van Panther drukte. De langharige she-cat hield trillend adem toen Stallionheart zijn staart troostend op haar legde en kort gaf ze hem een dankbare blik voor de tranen weer zachtjes over haar grijze wangen begonnen te lopen. "Hij.." Ze duwde zich overeind waardoor ze naast de deputy zat. "Hij zal vader worden.. I-ik.. Ik heb de kans niet eens gehad om het hem te vertellen. I-ik ik.. i-" Ze kon niet veder spreken. Haar stem zat klem geklemd in dichtgeknepen keel van verdriet.

Al snel had ze de aandacht van Stallion kunnen vangen toen ze de den uit was gelopen. Mooi zo. Een zware, lichte zucht gleed van haar lippen af terwijl ze zich terug draaide naar de opening van de den. "Ik ga jagen," kwam er kalm van de jonge poes af. ookal was het weer zwaar, er was genoeg om te doen. En ze had eigenlijk helemaal geen zin om tijd te verspillen aan dit. Een kat was gestorven, whatever, het gebeurde constant. Meer en meer eigenlijk. Straks was windclan dood... Maar zij zou het slimme pad nemen. Snel draaide ze zich en sprintte ze weg. Er was genoeg te doen, dat zou die deputy ook moeten weten... En in de plaats van staren naar een lijk zou hij beter wat werk verzetten. Idiots.

- Topic uit