[Ceremonie] After the dark

Onderwerp: [Ceremonie] After the dark zo 9 jun 2019 - 13:08

_{”Weet je wel zeker dat ik dit kan?”

Haar eigen huiverige woorden en de reactie van Skyteller echoden nog na in haar eigen hoofdje. Ze zou vandaag een ceremonie houden voor de Tribe. Ook een leerproces, ook iets wat ze in een (hopelijk) hele verre toekomst in haar eentje moest doen. Ze hadden alles van tevoren doorgesproken, elke combinatie van mentor en to-be, elk nieuwtje en hoe ze het zware nieuws van het overlijden van Wisp zou moeten brengen. Shroud kon nou niet echt bepaald zeggen dat ze zich er klaar voor voelde, maar ze voelde zich in ieder geval alweer een klein beetje meer voorbereid. Dat telde ook voor iets.

De zandkleurige kattin zette zich af en landde bijna geruisloos op één van de hoge rotsen van de Cave of Rushing Water. Netjes, al dan wel een beetje stram van de zenuwen, ging ze zitten en krulde ze haar staart om haar voetjes heen. Zo konden haar tribegenoten niet zien dat ze misschien toch wel een klein beetje beefde. “Willen alle katten van de Tribe zich verzamelen voor een belangrijke mededeling!" liet ze haar stem door de grot schallen. Haar eigen geluid echode haar tegemoet, een vreemde gewaarwording. Stijlzwijgend keek de kattin naar hoe de katten van de tribe, haar tribegenoten zich verzamelden onder de rots, haar aankijkend, wachtende op wat zij ging zeggen. Alle ogen op haar maakten haar ongemakkelijk, het nieuws wat ze moest brengen was ongemakkelijk, maar er was ook hoop.

“Ten eerste is, zoals jullie allemaal weten, Wisp of Fading Light een paar zonsondergangen geleden teruggebracht naar ons door Coyote who Stole the Fire, Brindleleaf en Mouse Hiding in Tall Grass,” voor een moment viel Shroud kort stil, terugdenkende aan witte kattin, meer rood dan wit van het bloed, een verschrikkelijk aangezicht. “Het is duidelijk dat ze om het leven is gebracht door een kat, maar de geuren waren al te erg weggespoeld door de sneeuw om hem te identificeren. Wees dus allemaal waaks buiten de grot, wie weet wat voor kat daar buiten rondloopt.” Haar blik verduisterde kort. Ze weigerde de gedachte dat iemand van de Tribe zoiets aangericht had een plek te geven.

Op naar nieuws wat haar beter lag, nieuws wat haar binnenste liet opzwellen van trots, een emotie die ze niet kon verbergen. “Gelukkig is er ook beter nieuws,” miauwde ze, met een zachte glimlach op haar lippen, “drie jonge katten hebben heel lang gewacht op hun benoeming van to-be’s, Turtle Hiding in Shell, Wren Gliding on Morning Breeze en Rumble before the Storm Comes,” deze namen kon ze wel dromen, “kom naar voren.” Het was bijna een vreemde droom dat zij hen zou benoemen. Niet dat ze de mentoren alleen had gekozen, maar ze hoopte dat ze tevreden zouden zijn. Ten eerste keek ze naar Turtle, haar zachte zoontje. “Turtle Hiding in Shell, jij zal trainen als een prey hunter. Brindleleaf, je bent van ver gekomen met veel kennis, ik weet zeker dat jij al deze kennis aan Turtle kan overbrengen als zijn mentor.” Ze knikte de kattin en de kleine, nieuwe to-be toe, stiekem intens trots, waarna ze haar aandacht op haar enigste dochtertje vestigde. “Wren Gliding on Morning Breeze, jij zal trainen als een Cave Guard. Star that Twinkles at Night, ik benoem jou als haar mentor en verwacht dat je al je kennis aan haar zal overbrengen.” Ze knikte met een glimlach naar het tweetal, waarna haar blik viel op Rumble, haar laatste zoon, degene die oh zo boos was geweest dat ze een healer to-be was geworden. Hopelijk zou het feit dat ze hem hoogst persoonlijk to-be maakte het wel enigszins goed maken. “Rumble before the Storm, jij zal trainen als een Cave Guard. Coyote Who Stole the Fire,” ze draaide haar blik naar de bruin met witte kater, “ik vertrouw erop dat jij Rumble alles zal bijbrengen wat je weet als zijn mentor.” Ook deze twee katten gaf ze kort de tijd om elkaar te vinden in de menigte.

Maar dit waren niet de enige mentoren en to-be’s die ze bij elkaar moest brengen. Er waren nog twee to-be's wiens training gestagneerd was. Hoog tijd om daar een verandering in te brengen. “Squirrel that climbs tall trees,” miauwde ze, de kleine rosse kattin naar voren roepend, “jij zal je training verder afmaken onder Mole burrowing in Soil. Mole, ik verwacht dat je al je kennis over zal brengen op Squirrel.” Ook een andere jonge kattin moest een nieuwe mentor krijgen. "Mouse hiding in Tall Grass, jij zal je training afmaken onder Dawn of the Rising Sun. Dawn, ook van jou weet ik zeker dat je Mouse alles zal leren wat je weet."

Ze knikte naar het stel, waarna ze eventjes kort na ging of ze nu alles had gehad. Maar nee, er was nog zeker ook nog goed nieuws. “Verder zijn River that runs Downhill en Thunder that Breaks the Silence de trotse ouders geworden van drie kittens,” Shroud verslikte zich bijna in het woord trots, aangezien Thunder wel meer kinderen had rondspringen van andere moeders, “dus we verwelkomen Foal dashing through meadows, Silver lining around cloud en Dew of the early morning binnen onze tribe. Opdat ze op mogen groeien tot waardige tribegenoten.”

Er resteerde nog één ding. “Tot slot hebben jullie vast en zeker wel gemerkt dat er een clankat tijdelijk in ons midden verblijft. Barksound van Windclan is vanuit clangebied naar de bergen getrokken en ik vertrouw erop dat jullie hem de gastvrijheid zullen tonen waar wij als Tribe trots op zijn.” Met deze mededeling was haar taak gedaan. Shroud boog haar kop om aan te geven dat ze niks meer te zeggen had en sprong van de rots af. Ze voelde zich enigszins licht in haar hoofd en ze had wel eens steviger op haar voetjes gestaan, maar ze had het gered.

Too long, didn’t read:
- Wisp is binnengebracht nadat ze vermoord is door een onbekende kat
- Turtle is prey hunter to-be geworden, mentor: Brindleleaf
- Wren is cave guard to-be geworden, mentor: Star
- Rumble is cave guard to-be geworden, mentor: Coyote
- Squirrel heeft een nieuwe cave guard mentor gekregen, mentor: Mole
- Mouse heeft een nieuwe prey hunter mentor gekregen, mentor: Dawn
- River en Thunder hebben drie kittens gekregen, Foal, Silver en Dew.}

Mole hief haar brede, platte kop wat verbijsterd toen een stem een oproep door de cave liet gaan. Het was Skyteller niet, maar zijn nieuwe apprentice Shroud of Fallen Stars. Blijkbaar moest die deze taak ook een keer uitvoeren. Ergens vroeg Mole zich af of het enkel voor training was of dat de healer ergens anders met zijn kop zat. Maar goed, dat was niet aan haar om in twijfel te trekken. De kattin kwam overeind en liep in de richting van de groep katten die zich ondertussen al verzameld had. De gezette kattin boog haar hoofd lichtjes bij het eerste nieuws. Het was een verlies voor de tribe geweest dat Wisp dood gegaan was, maar het leven ging door en zo ook de ceremonie. De drie kittens van Shroud kregen hun mentoren, om vervolgens als een to-be door het leven te gaan. Misschien dat de kattin daarom wel de ceremonie deed.

Mole spitste haar korte oren echter verbaasd toen vervolgens haar naam genoemd werd. Huh? Een to-be? En ook nog een dochter van Wisp? De kattin slikte wat. Daar kwam de emotionele bagage oh hemel. Toch stapte de kattin naar voren, haar gezicht redelijk emotieloos. Nu kwam het volgende probleem, een neus aanraken als je zelf nauwelijks een neus had. Mole boog zich echter wel naar voren. Squirrel mocht zelf proberen of ze haar neus tegen de hare duwde, Mole had nu haar best gedaan. "Ik zal je zoveel mogelijk leren," miauwde de kattin.

All the shine of a thousand spotlights. All the stars we steal from the nightsky will never be enough, never be enough.

Een misselijkmakend gevoel in haar onderbuik liet haar duizelen toen Shroud de tribe bijeen riep voor een mededeling. Natuurlijk sprak ze over de dood van Wisp, het arme dier. Star probeerde er niet te veel over na te denken wie het had gedaan, maar het was in elk geval een kat geweest. Een gedachte die haar keer op keer kippenvel gaf. Echter zou het niet alleen een trieste ceremonie zijn. Er waren nieuwe To-be's om getraind te worden en Star glimlachte zacht toen ze benoemd werd als de mentor van Wren Gliding on Morning Breeze. Een tikkeltje onhandig duwde ze haar platte neus tegen die van haar to-be, om zich vervolgens weer bij de menigte te voegen, waar ze rustig de rest van de ceremonie uitzat. Aan het einde van de hele rit zocht ze de calico op. "We beginnen morgenochtend vroeg, ik zal je wakker komen maken," mauwde ze met haar dromerige stem en knikte de to-be toe.

THANKS

De maan die hij had moeten wachten sinds dat zijn moeder de healer to-be geworden was. Ergens had hij graag zo snel mogelijk een to-be geworden, zodat hij de tribe kon helpen, maar dat was geen optie geweest. Nu was het dan ook zijn moeder die hem een to-be maakte en dat gaf hem een dubbel gevoel. Hij had eigenlijk gewild dat ze hier naast hem had gestaan om hem een to-be te zien worden, maar dat was duidelijk geen optie. Shroud gaf hem Brindleleaf als mentor en hij stapte naar voren om haar neus aan te raken. Hij had gehoord dat ze van de clans was, maar al een tijdje bij de tribe hoorde nu. De rest van de ceremonie ging snel voorbij, hij wilde eigenlijk meteen Rumble en Wren opzoeken, maar wist niet goed of hij niet eerst op Brindleleaf moest wachten voor hij dat zou doen.

De mededeling vooraf aan de ceremonie deed haar terug denken aan het dode lichaam van Wisp die in het kamp had gelegen. Het liefste had ze de poes hier nog levend gezien, maar het had niet zo mogen zijn. Er was ook beter nieuws, want er waren kittens die to-be's mochten worden. Met een kleine glimlach keek ze toe hoe de drie kittens hun eigen mentoren kregen. Ze luisterde verder naar de ceremonie tot ze haar naam gesproken hoorde worden. Ze kreeg zelf een to-be toegewezen die een mentor moest. Ze stapte op Mouse af en drukte haar neus tegen de jonge poes aan. "Ik zal je alles leren dat ik weet." Sprak ze de poes toe. Ze wist dat Mouse een van degene was geweest die Wisp gevonden hadden en ze had geen idee hoe de poes zich eronder voelde, dus misschien dat ze daar ook nog aan zouden moeten werken.

Het was enkele dagen na de eerste keer dat ze uit de Cavern was geweest om te gaan jagen met haar moeder en Coyote. Echter was ze daar niet aan toe gekomen. Voordat ze een poging had kunnen doen, hadden ze een vreselijke geur geroken. Die van bloed en Wisp. Haar oranje ogen stonden kalm en bedenkelijk terwijl ze op een afstandje van de meeste anderen plaats nam. Haar oren drukte ze in haar nek terwijl ze een tikkeltje verstijfd luisterde naar de woorden van Shroud. Ze had ergens gehoopt dat dit alles een nare droom was geweest en had haar moeder nu meer dan ooit nodig. Toch werd ze niet als To-be van de knappe kattin benoemd maar kreeg ze een ander die de taak van Moon over zou nemen. Dawn of the Rising Sun. Een knappe kattin die geen moeite had om haar te vinden. Ondanks het feit dat ze zich redelijk eenzaam en verborgen had opgezet. "Ik zal je alles leren dat ik weet." Mauwde de ander nadat ze kort een neus tegen die van haar had gedrukt. Mouse glimlachte waterig waarna ze enkel knikte. Geen woord wist ze over haar lippen te persen. Het leek allemaal niet meer zo belangrijk. Ze slikte moeizaam voordat ze zich omdraaide in de richting van de den waar ze nog niet eens zo lang sliep. Toch wachtte ze even, een tikkeltje aarzelend. Wellicht dat Dawn nog wat met haar te bespreken had.

:hearts: Isa

De jonge she-cat was niet meer zichzelf geweest sinds de onverwachte dood van haar moeder. Het was veel te veel voor zo'n jonge kat om mee te maken. Toch zou ze er wel overheen komen. De tribe was als een familie voor haar. En enkele oudere katten hadden haar een beetje onder hun hoede genomen. Ze had helemaal niet meer aan haar training gedacht maar was toch blij toen ze eindelijk een nieuwe mentor kreeg. Hard werken om je verdriet te vergeten is beter dan niks te doen hebben. Haar mentor werd Mole. Een redelijk jonge cave guard met een grappig hoofd. Als ze niet zo down was geweest had ze een leuke opmerking gemaakt maar ze raakte nu gewoon haar neus aan en knikte beleefd, ietwat afstandelijk. "Ik zal je zoveel mogelijk leren." Miauwde ze. "Komt goed." Reageerde Squirrel met een flauw glimlachje. Hopelijk kon ze door haar training haar verdriet een beetje vergeten.
Mole

De stem van mama echode door de grot. Wat was dat, een bijeenkomst? Was vandaag dan nu eindelijk de dag? Dat ze to-be werd, dat ze zou gaan mogen trainen, dat ze mocht gaan en staan waar ze wilde? Wren wist niet hoe snel ze naar het midden van de grot moest komen. Ze zag haar moeder op een hoge rots zitten en haar pootjes trilden van anticipatie toen ze zich tussen haar broers nestelde. Maar er kwam geen melding van dat ze to-be zou worden. Eerst werd het nieuws van Wisp herhaald. Zucht, óúd nieuws. Natuurlijk maakte het het niet minder verschrikkelijk wat er met de poes was gebeurd en de spanning bleef in de grot hangen. Maar ze wilde het weten, ze moest to-be worden. Anders werd ze knettergek!
En toen kwam de melding van goed nieuws. Wrens blauwe oogjes werden groter en ze staarde haar moeder strak aan. En toen hoorde ze haar naam vallen, samen met die van haar broers. Ze wisselde een blik met Turtle en Rumble, een brede glimlach op haar gezicht, haar ogen fonkelend van anticipatie. Dit was de béste dag van haar leven!! Ze stapte naar voren en ze keek met trotste ogen naar haar moeder. Toch leek er weinig emotie in haar moeder te zijn. Ze noemde bijna als een machine hun namen op. Eerst kreeg Turtle een mentor en ze keek toe hoe hij Brindleleaf begroette. Het was bijna zo ver…
En toen werd haar naam genoemd. Eindelijk! Wren keek met glimmende ogen naar haar moeder. Nog even was ze zenuwachtig. Was nou als ze prey hunter werd in plaats van cave guard? Gelukkig werden haar zorgen snel in de doofpot gestuurd, want ze werd cave guard! Haar moeder had geluisterd! Ze wist hoe graag ze dat wilde worden. Vrolijk huppelde ze naar voren toen ze haar kersverse mentor Star begroette. Ze deelden een onhandige botsing tussen neuzen. ‘Ik beloof dat ik heel erg mijn best ga doen!’ fluisterde ze opgewonden, waarna ze weer terug liep naar haar broers, waarna ze de rest van de ceremonie aankeek. Ze maakte nog een opmerking over een vreemde clankat, wathever. Maar daarna kwam Star naar haar toe. Ze knikte enthousiast dat ze morgenochtend zouden beginnen. ‘Ik heb er héél veel zin in!’ miauwde ze enthousiast. Een lach ging van oor tot oor.
Daarna keerde ze terug naar haar broers. ‘Ein-de-lijk!’ miauwde ze dramatisch, maar het plezier en extase was overweldigend in de kleine calico. ‘We zijn to-be!’ gierde ze vrolijk, waarna ze vrolijk een kopje gaf aan Rumble en vervolgens Turtle.

^{Tag: Star, Rumble & Turtle}

Ze had als een statige healer op de rots moeten zitten, maar ze gloeide wel van trots opdat haar kinderen to-be's werden. Hopelijk werd het gemis dan minder zwaar, ook al miste ze haar kinderen ontzettend. Na kort eventjes om zich heen gekeken te hebben, besloot ze toch maar naar Rumble, Turtle en Wren heen te lopen. Misschien was het ook wel egoïstisch om zo ongemakkelijk te doen. Ze voelde zich zo ontzettend schuldig naar haar kinderen dat ze niet goed wist hoe ze ze moest benaderen, en zich schuldig aan haar tribe als ze ze juist wel benaderde want ze mocht niemand voortrekken. Sterker nog, healers mochten niet eens kits, maar ja, ze had ze al. Toch zette ze een warme glimlach op terwijl ze naar het drietal toe liep. Dit nam niet weg dat het hun moment was en dat ze ontzettend trots op ze was. "Ik hoop dat ik jullie een beetje leuke mentoren gegeven heb om het goed te maken dat ik er de laatste moon niet kon zijn," miauwde ze, op een licht grappende toon. "Ik ben ontzettend trots op jullie en weet zeker dat jullie het super gaan doen."

TAG: Turtle, Wren en Rumble.

Brindleleaf:

Ze stond op toen de woorden van Shroud door de Cave klonken. Het was nog niet zo heel lang dat ze de taken als prey hunter weer had opgepakt en het irriteerde haar dat ze nooit meer zo zou kunnen jagen als ze eerder gedaan had. Wanneer haar lichaam meewerkte en ze was warmgelopen dan kon ze jagen, maar ze haalde dus lang niet meer zo veel prooi binnen als ze in haar jonge jaren en de eerste tijd bij de tribe had gedaan. Ze deed haar best en volgens Skyteller was dat genoeg, maar ze was er nog steeds niet helemaal gerust op. Ze wilde meer kunnen doen, maar dat ging niet meer, tenminste niet op de manier die ze verwachtte. Er verscheen verdriet in haar goudgele ogen toen Shroud begon met de dood van Wisp. Ze had de kattin als haar vriendin gezien en de moord op haar had haar veel verdriet gedaan. Toen ging Shroud over op de to-be’s en knipperde ze verrast. Haar naam werd genoemd. Wacht wat? Ze voelde haar hart tegen haar borstkas timmeren. Ze had nooit verwacht dat ze haar genoeg zouden gaan vertrouwen om een to-be onder haar hoede te nemen en dan ook nog een zoontje van Shroud zelf. Iets wat verdwaasd kwam ze overeind en probeerde zich te herstellen van de verrassing die over haar heen was gegleden. Al werd dat al snel opgevolgd door dankbaarheid, dankbaarheid voor deze kans. Zo kon ze zich een stuk nuttiger maken en kreeg ze weer een doel. Turtle kwam naar haar toe en drukte zijn neus tegen de hare. Ze glimlachte warm naar de jonge kater. Toen viel de naam van Barksound en opnieuw flitste er pijn door haar blik, die ze snel weer verdoezelde. Nu niet. “Maak eerst maar een lekker nest in de to-be’s den. Morgen gaan we op tijd naar buiten voor je eerste training.” Miauwde ze vriendelijk tegen hem. Daarna zag ze hem naar zijn broer en zus kijken, waar hun moeder op dat moment ook heen liep. Een hartelijke zachte lach verliet haar lippen. “Toe maar, aarzel nooit over wat je gevoel je ingeeft.” Ze knikte hem toe dat hij kon gaan, voordat haar blik haar eigen dochter zocht. Mouse had vandaag ook een nieuwe mentor gekregen. Ze zag haar zich omdraaien in de richting van de den. “Mouse wacht!” Riep ze toen ze naar haar dochter toe trippelde.

Tag: Turtle en daarna Mouse

Rumble:

Hij was chagrijnig en opgelucht tegelijkertijd. Hij wist zeker dat ze nu to-be gingen worden, dat moest gewoon. Hij was chagrijnig omdat het Orchid was die hun nu moest begeleiden naar hun benoeming en opgelucht dat hij hopelijk eindelijk met zijn training moest beginnen. Het was gek hoe die emoties elkaar konden vergezellen. Wren nestelde zich tussen hen in. Haar warme vacht kalmeerde hem, waardoor hij zijn emotiestorm in zijn kop wist te temperen. Er ontstond een grijns rond zijn lippen en zijn okergele ogen begonnen enthousiast te fonkelen. Ja, het was zo ver! Alleen toen vond zijn blik die van zijn moeder en kwam de donderwolk terug boven zijn kop. Ze wist ook serieus alles te verpesten, had Skyteller hun benoeming niet kunnen doen? Waarom moest zij dat nu weer perse doen en nog even extra benadrukken wat haar rang en de afstand naar hun toe daardoor was. Ze werden naar voren geroepen en met toch iets wat zware poten luisterde hij. Eerst kregen Turtle en Wren een mentor en hij keek op naar Shroud. Deed ze hem expres als laatste? Toen noemde ze ook zijn naam en koppelde hem aan Coyote, een cave guard. Dat was tenminste iets als ze hem nu een prey hunter als mentor had gegeven was hij geflipt. Een enthousiaste rimpeling trok door zijn lijf toen hij naar de kater liep en zijn neus tegen die van hem aandrukte. Daarna kwam Wren alweer aan stuiteren. “Hé joh stuiterende haarbal.” Grinnikte hij. Wren wist hem altijd op te vrolijken. In wat voor bui hij ook was. En wat voor bui hij had daar was hij zelf op het moment ook niet zo zeker van, het was een beetje grijs gebied eigenlijk. Het kon nog alle kanten op. Hij spon zacht toen ze hem een kopje gaf, maar daarna kwam hun moeder hun kant op. Ooh, dat meende ze niet… Ze begon te praten en hij keek haar aan, in zijn blik was te zien dat hij nog steeds kwaad was. “Zo makkelijk gaat dat niet ma.” Bromde hij boos. “Ik ben niet om te kopen.” Hij snoof toen ze zei dat ze trots op ze was en wende zijn blik af. Dan ook nog op zijn gevoel in proberen te spelen, maar nee hij ging daar echt niet aan toegeven. Nooit niet…

Tag: Wren, Turtle, Coyote & Shroud

De stem van Shroud galmde door de grot zoals hij dat in de toekomst nog vaak zou doen. De Healer to-be had plaatsgenomen op een van de hoge rotsen en daar ze nu alsof het altijd al zo was geweest. Ze hoorde er precies thuis, Day zag het. Het was tragisch dat de eerste ceremonie die ze gaf moest beginnen met het treurige nieuws van de dood van Wisp of Fading Light. Er viel even een beladen stilte in de grot. Maar na de dood ging het leven van anderen verder, en zo ook de ceremonie, en de sfeer in de grot klaarde op toen Shroud haar drie kittens naar voren riep. Een van hen kreeg Star that Twinkles at Night als mentor toegewezen en Day zond een trotse glimlach naar zijn oud-to-be, die de kennis die ze van hem had gekregen nu door zou geven aan de volgende generatie. Het was bijna een beetje alsof hij een kleinkind kreeg. Zou Star haar eerste training ook aan Wren doorgeven? Iets zei Day dat de jonge lapjeskat het wachten op een steen niet zou waarderen. Misschien zou Star wel meer medeleven in haar hart hebben dan haar oud-mentor en een ander plan trekken.

Zijn blik werd naar Shroud getrokken, die naar haar kittens toe was gelopen, en hij glimlachte. Een eerste stap werd gezet. Rumble's reactie leek echter niet bijzonder positief. Day kon de woorden die hij zei niet verstaan van deze afstand, maar de lichaamstaal van de jonge kater zei genoeg. Misschien... kon hij zelf ook nog eens met Rumble gaan praten. Soms kon een beetje invloed van buitenaf wel helpen.

Tag: Star & indirect Shroud & kittens

Hij wachtte tot Brindleleaf hem had verteld wat ze zouden doen en dat hij kon gaan. Hij knikte kort nog naar haar en draaide zich toen om naar zijn broer en zus en hun moeder die nu ook dichterbij kwam. Hij kreeg al snel een kopje van Wren, wat een glimlach op zijn gezicht bracht en hij gaf haar een kopje terug. "We zijn eindelijk to-be's." Bevestigde hij. Zijn blik ging naar Shroud toen hun moeder tegen hun begon te spreken. Hij was blij met de mentor die ze hem had gegeven en dat ze nu to-be's waren, alleen voor hij daar iets over kon zeggen begon Rumble al. Het was duidelijk dat zijn broer nog steeds niet blij was met hun moeder. Zelf was hij ook teleurgesteld geweest en had hij niet geweten wat nu te moeten doen, gezien ze niet zomaar meer voor alles naar Shroud toe zouden kunnen gaan, maar echt boos was hij nooit geweest. "We zijn wel de enige die kunnen zeggen dat onze moeder onze mentoren heeft gegeven." Het was niet hetzelfde als dat ze naast hun had gestaan, maar het was beter dan niets als je het hem vroeg. Toch kon hij de boosheid van Rumble wel begrijpen.

Wren grinnikte toen Rumble haar een haarbal noemde. Van hem kon ze het wel hebben. Hij plaagde haar altijd. Maar hij leek blij en dat was alles wat telde. Ze konden nu gaan en staan waar ze wilden met zijn drieën. Ze zouden zoveel leuke avonturen beleven! Ze kreeg nog een kopje van Turtle en ze spinde vrolijk. Een brede glimlach sierde haar gezicht toen Turtle sprak toen ze to-be waren. Het was zo onwerkelijk dat het nu echt zo was. Wren kon haar geluk niet op. Eindelijk was het zo ver, eindelijk mochten ze trainen om de beste katten te worden die de Tribe ooit hadden gekend. Rumble en zij zouden geduchte Cave Guards worden, zij aan zij vechtend om arenden en valken af te vechten. Geen kat zou ooit nog meegenomen worden zo lang zij leefden! En Turtle zou de beste prey hunter worden die ooit was geweest, meer prooi binnen halend dan de rest van de Tribe bij elkaar. En met mama als hun healer, kon niemand hun familie nog stoppen!
En daar kwam ze dan aan. Wren keek trots naar haar moeder. Ze miauwde dat ze hoopte dat ze hen goede mentors had gegeven. Haar blik ging naar Star, de poes die haar vanaf nu zou trainen. Ze knikte instemmend en een brede glimlach stond op haar gezicht. Mama was trots op hun. Op hun allemaal! Wren voelde zich warm worden van binnen, totdat haar broer roet in het eten strooide.
‘Rumble!’ mauwde ze verontwaardigd naar haar broer. Hoe kon hij nog steeds zo over mama praten. Ze deed zo haar best. Ze kon er ook niets aan doen dat ze was gekozen. Ze had nog gezegd dat ze het niet wilde. En ze werd healer! De coolste rang in heel de tribe. Waarom deed Rumble nog steeds zo dom. Turtle probeerde het nog goed te praten. Ze keek haar andere broer dankbaar aan en knikte instemmend, waarna ze voorzichtig haar neusje tegen Rumbles schouder drukte. ‘Wij zijn gewoon specialer dan de rest,’ miauwde ze zachtjes. Haar blauwe oogjes stonden verward toen ze haar moeder weer aankeek. Dat klopte, toch? Oh ze wilde zo graag dat ze allemaal weer normaal met elkaar om konden gaan, zoals het vroeger was. Maar stiekem wist ze ook wel dat het nooit meer zoals vroeger zou worden.

Onderwerp: Re: [Ceremonie] After the dark