Freeze the arrow in the air

Hij was een vos tegengekomen. Nieuws voor als hij naar terug naar het kamp ging. Ook had de cyperse kater even voet gezet op de Heatherfields, maar daar durfde hij nog niet echt te gaan zonder een clangenoot. Zijn zintuigen hadden hem daar naar toe gedreven door de geur van konijn en muis. Dat laatste begroef hij nu met dor gras en grond. De bodem voelde nog koud aan, het was een goede koeling, maar echt new-leaf kon je het zo ook niet noemen. Appleseed stapte met een stevige tred door. Hij volgde zijn neus naar het volgende stukje prooi. Toen het gebied drastisch veranderde hield hij halt. Er was een glooiende helling naar beneden en toen hij omhoog keek zag hij de vier grote eiken. Het was een lang, maar nodige wandeling geweest en misschien dat Starclan hem hier wel wat prooi zou willen geven. Toen hij echter nog maar een poot op de helling had gezet klonk er een stem. "Kom dichterbij en ik zweer het je, ik klauw je ogen eruit." De kater deed absoluut niet wat de poes hem vertelde. Hij stapte uit de struik. Graag wilde hij zien waar de tegenstander zich bevond, al had hij geen zin om zijn klauwen uit te klappen. Een mooie Windclanpoes kwam in zijn blikveld. Onder zijn gestreepte vacht moest hij even blozen, niet alleen omdat ze bloedmooi was, maar ook omdat hij duidelijk van haar territorium kwam. Zijn donkere stem klonk rustig. "Dat zie ik en ik twijfel er ook zeker niet aan." Hij deed nog een paar stapjes naar haar toe, tot hij een goed stukje gras vond om op te gaan zitten. Zijn houding was kalm, maar zijn gehavende oren stonden alert. Hij wilde liever niet dat zijn hart eruit gerukt werd op deze mooie dag.

Appleseed kreeg niet veel gesprek-stof mee. Hij knipperde even langzaam met zijn ogen en knikte. Ja inderdaad goed dat hij het inzag. Liever had hij niet zijn ogen aan de klauwen van de poes. Hij vroeg zich af hoe oud ze was. Ze leek nog een apprentice, met haar smalle gezichtje en fluffy haar, maar tegenwoordig kon alles. De donkerbruine kater zwaaide even met zijn lange staart. "De naam is Appleseed." Hij vroeg zich ook af of ze ook op het gevecht was geweest. Vast wel, het leek een vitale kattin, nodig in elk soort gevecht.

Misschien was hij wel helemaal geen normale Riverclanner? Hij voelde geen echte haat tegen hen. Natuurlijk was hij katten verloren omdat Windclanners simpel weg hen hadden vermoord, maar... dat was toch het gevolg van een gevecht. Iedereen was gekomen met het idee, ik kan sterven vandaag. Hij ook. De cyperse kater bleef op zijn plaats zitten. Het was een vrij grote poes, maar hij stak er met kop en schouders bovenuit. Daarbij wou hij helemaal geen indruk maken. Zijn groene blik ging even naar de grote eiken bomen. "Shikraspirit is een mooie naam, is het een vogel dat eerste?" Hij probeerde geen vrienden te zijn, maar wel eerlijk te blijven. "Kijk Shikra, ik kan je niet vragen om ons te vergeven, net zoals jij dat niet van mij kan vragen. Als jij niet wat nuttigs gaat doen kunnen we onze krachten bundelen op de heilige grond en gaan jagen." Nogmaals, hij wilde geen vrienden zijn, maar hier zijn tijd verdoen vond hij ook maar stom. Dan ging hij liever terug naar zijn territorium. Appleseed wiebelde met zijn oortjes. "Jij mag het meenemen dan," besloot hij.

De donkere cyperse kater snoof eventjes. Waarom kwam ze naar deze heilige grond als ze toch moeilijk ging doen? Hij trok zijn lip een beetje op in minachting en wikkelde zijn lange staart rond zijn poten. Ze waren groot en hij kon zo haar kop tegen de grond drukken zonder moeite te doen. Alleen zag de kattin dat niet, ze was zo in de waan van haar eigen ijdel en kunnen dat ze blind werd voor alles wat om haar heen gebeurde. Hij schudde zijn kop. "Nee inderdaad, Heatherfields is van ons en dat zal ook wel zo een tijdje blijven. Nieuwe apprentices worden al getraind om op konijnen en hazen te jagen, dus dat praatje over dat we te sloom zijn mogen jullie al snel vergeten." Hij klonk nog steeds kalm, maar ze moest niet sollen met hem. Ja ze waren goed in het vissen en zouden dat ook blijven, maar elke kat kon zich aanpassen. Hij had al een haas of twee gevangen met maar een beetje moeite. Om daar nu zo over te lopen pronken snapte hij niet. En als ze niet de krachten wou bundelen, dan was dat haar probleem. Hij siste zachtjes. "Oké, gezien je toch niet wilt jagen en jij een schande aandoet aan deze heilige grond, zal ik nu vertrekken," mauwde hij. Zijn staart werd dikker, omdat hij wist dat hij zich nu moest omdraaien. Oh wee hij dan plots klauwen in zijn rug voelde. Appleseed begon zijn tocht terug naar boven. Ja hij was een gemanierde kater, vooral met zijn woorden, maar toch was het zijn roekeloze mannelijkheid die ervoor koos om via Riverclan gebied naar huis te gaan. Dat dat stelletje onbenul maar ging verhongeren.