And through these crazy times

Het gebrek aan prooi en de wanhoop die dat met zich meebracht, hadden ervoor gezorgd dat Blizzard die ochtend vroeg uit haar nest was gekomen. Ze had een hele nacht liggen draaien, denkend aan alle elders die nog gevoed moesten worden en het feit dat er een paar katten waren die letterlijk met honger naar bed moesten vannacht. Zij had geluk: zij was een apprentice en dus werd ze sowieso wel gevoed, al moest ze haar prooi vaak delen met anderen. Maar dat vond ze niet erg. Ze vond het fijn als ze er voor haar Clanmates kon zijn. En het was dan ook dat doel voor ogen dat haar uit haar nest had gehaald. Blizzard kwam overeind, trippelde naar de uitgang van hun kamp en zette het pas op een rennen toen ze er zeker van was dat niemand haar gehoord had. Butterstar zou het vast niet goedkeuren als een jonge apprentice zo op zichzelf door het territory rende, maar ze wilde íets doen. Ze kon niet stil zitten en toekijken terwijl sommigen van haar Clanmates het moesten ontgelden dat prooi zo schaars was. De frisse wind zorgde ervoor dat ze kippenvel kreeg en dus dwong Blizzard haar poten om zich nog steviger van de grond te zetten zodat ze het nog sneller warm zou krijgen. Die tactiek hielp, maar zorgde ervoor dat ze niet veel later met zwoegende flanken stand moest houden. Ze probeerde zich te concentreren op prooi, maar het gieren van adrenaline door haar aderen zorgde ervoor dat ze voor een moment enkel het gonzen van het bloed in haar hoofd hoorde. Toen dat voorbij was, merkte ze op dat het woud er maar stilletjes bij lag. Geen prooi te bekennen. Ze onderdrukte een teleurgestelde zucht, al had ze ook wel niet anders verwacht. Het tweede wat ze opmerkte, was dat ze zich weer in de richting van Fourtrees bevond. Even twijfelde ze. Haar originele doel was om met zo veel mogelijk prooi terug te keren naar haar Clan zodat ze haar Clanmates kon verrassen, maar dat kon wel heel even wachten, toch? Ze wilde wel eens zien hoe Fourtrees erbij lag als de zon zijn hoogste punt nog niet had bereikt. En dus rende ze in de richting die ze nu al wel redelijk goed kende. Ze keek verrast op toen ze een ShadowClanapprentice tegenkwam; ook hij leek geïnteresseerd te zijn in de eiken. Blizzard hield eerst heel even haar afstand, maar de situatie voelde niet slecht aan en dus besloot ze om zich voor te stellen. “Hé!” begroette ze hem op vrolijke toon. “Kon je ook niet slapen?” vroeg ze hem. Ze vertelde hem maar niets over het gebrek aan prooi binnen RiverClan. Dat waren zijn zaken niet.

Blizzard had duidelijk niet verwacht dat ze een sneer zou krijgen. Haar oren zakten automatisch in haar nek en haar blik gleed naar de grond, naar haar poten. Ze merkte op dat ze haar poten zenuwachtig een tikkeltje had opgeschoven zodat ze dichter bij elkaar stonden en ze daardoor een verslagen houding aannam. Niet echt een houding die een apprentice zou aannemen die iets terug zou weten te zeggen. Maar Blizzard koos liever voor kalmte en redenering dan dat ze terug snauwde en dus liet ze het maar over haar kant gaan. “Oh,” mompelde ze, half en half verwachtend dat hij nu weg zou gaan. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen en ze voelde zich stom omdat er een brok in haar keel kwam. Wat had ze dan verwacht? Dat elke apprentice aardig zou zijn tegen haar? Ze had ergens wel gedacht dat de meeste apprentices zo nieuwsgierig zouden zijn dat ze elkaar beter wilden leren kennen en dat het feit dat ze van een andere Clan waren dat nog eens sterker maakte omdat ze juist om dat feit nieuwsgierig werden, maar het leek erop dat ze het mis had. Ze wilde zich net verontschuldigen en weer weggaan toen er plotseling een excuus van zijn kant kwam. Deze keer durfde ze wel weer op te kijken en onderdrukte een zucht van opluchting toen ze duidelijk een oprechte blik in zijn ogen zag. “Maakt niks uit,” zei ze terug en even durfde ze het aan om voorzichtig naar hem te glimlachen. Hij behield een afstand tussen hun en Blizzard was gewillig om die te respecteren, dus ging ze in plaats van hem dichter te benaderen op haar kont zitten en sloeg haar staart netjes over haar voorpoten. “Als ik niet mag weten wat je hier komt doen, mag ik dan in elk geval wel je naam weten?” vroeg ze voorzichtig aan hem, bang zijnde dat haar hernieuwde nieuwsgierig weer zou uitlokken naar een sneer langs zijn kant. En dus wendde ze haar blauwe ogen ook snel af en weer naar haar poten, bang zijnde dat ze te veel van haar ontzetting zou laten merken als hij naar haar zou snauwen.

Blizzardpaw trok kort met haar oortje toen hij zijn naam niet direct zei, maar in plaats daarvan zijn blik door het woud liet gaan. Alsof hij op iets zat te wachten. Was hij soms bang dat hij amok zou krijgen met zijn Clanmates als hij haar zijn naam zou vertellen? Blizzardpaw had nog niet echt over de gevolgen nagedacht als haar Clanmates haar hier zouden vinden, pratend met een ShadowClanner. Ze dacht niet dat ze veel fout deed. Het was gewoon een vriendelijk gesprek en aangezien ze zich op heilig terrein bevonden waar geen enkel stukje territoria tot één van de Clans behoorde, was het nog meer terecht dat ze hier gewoon met elkaar aan het praten waren in plaats van vijandig te zijn. Blizzardpaw voelde er sowieso geen nood voor om vijandig te zijn naar iemand anders als deze zijn poten gewoon netjes op zijn eigen territorium hield. En als hij dat niet deed, verkoos ze nog altijd om hem met woorden weg te jagen in plaats van hem aan te vallen. De apprentice zei uiteindelijk zijn naam en een glimlachje speelde om Blizzardpaw’s lippen. Misschien was hij eindelijk tot realisatie gekomen dat het geen probleem was dat ze hier met elkaar spraken. “Past wel bij je,” complimenteerde ze hem, doelend op zijn vachtkleur. “Ik ben Blizzardpaw,” sprak ze met trots in haar stem toen Branchpaw haar naam vroeg. Ze vond het een mooie naam; het paste goed bij haar ogen, alleen wel minder bij haar karakter. Het paste dan wel weer bij de temperatuur van de rivier waar haar Clan naar vernoemd was. “Dus, Branchpaw,” begon ze op vriendelijke toon, aangezien ze nu wel het idee had dat ze hem iets jovialer mocht benaderen nu hij niet opnieuw naar haar had gesnauwd en zelfs een poging had gedaan om het gesprek voort te zetten. “Hoe bevalt het leven als apprentice je? En in ShadowClan over het algemeen?” Zou het heel anders zijn dan in RiverClan? Ze had een tour gehad met haar eerste mentor en hij had haar uitleg gegeven, maar de informatie die ze kon verkrijgen van iemand die effectief in de Clan woonde, was nog altijd beter dan de gebrekkige informatie die ze van haar mentor kreeg.

Er brak een glimlach door op haar snoet toen Branchpaw enthousiast begon te praten over zijn leven in ShadowClan. Hij reageerde al heel anders dan de andere ShadowClanner die ze een week terug had ontmoet. Ze vond het leuk om te zien hoe enthousiast hij was over zijn trainingen, ook al kon ze zich er weinig bij voorstellen. Al zeker bij de nachttraining niet. ’s Nachts sliep ze gewoon, hoewel het haar ook wel interessant leek om ’s nachts een door het territorium te trekken. Ze zou het voor kunnen stellen aan de nieuwe mentor die Butterstar binnen de kortste keren waarschijnlijk voor haar ging aanduiden. Of waren nachttrainingen enkel specialiteiten van ShadowClan? Hè, dat zou wel flauw zijn. Ze zou gerust een nacht slaap op willen geven om enkel vergezeld door het maanlicht en de het licht van de sterren haar territorium ’s nachts een beetje beter te leren kennen. Misschien een uitstapje naar Fourtrees doen. De enige kans die ze nu zou hebben om Fourtrees in het donker te zien, was als de maan hoog aan de hemel stond en het weer tijd was voor een Gathering. Ze keek hem gefascineerd aan toen hij verder vertelde over hoe het met ShadowClan ging. Het leek erop dat ze binnen hun Clan niks te klagen hadden, maar dat had zij ook niet. Sure, ze kenden nu wat mindere tijden, maar dat was geen reden om het per se slecht te hebben of het slecht te ervaren. Pessimisme zou niet echt verandering brengen in de situatie en dus bleef Blizzardpaw liever positief. “Voor RiverClan is de vorst ook altijd wel leuk,” zei ze met een grijns. “Als het echt flink gevroren heeft, kunnen we altijd spelletjes spelen op de bevroren rivier.” Hoewel je dat natuurlijk wel voorzichtig moest aanpakken. Als je er doorheen zakte, kon je het behoorlijk koud krijgen. Ze gaf een knikje toen hij zijn vraag stelde. “Ik moet nog een vaste mentor krijgen,” sprak ze. “Mijn huidige mentor is onverwachts ziek geworden, dus ik pik nu het één en ander op van mentors van andere apprentices.” Haar oren zakten even kort in haar nek toen ze het over haar zieke mentor had, maar algauw keek ze hem weer met een glimlach aan. “Het is redelijk interessant om de verschillende werkwijzen van andere katten te ontdekken, maar ik zal toch wel blij zijn als ik eindelijk een vaste mentor krijg. Dat is veel gemakkelijker en er bestaat dan ook een vaster ritme in mijn trainingen. Nu is het maar meedoen met hetgeen wat de andere apprentices aan het doen zijn.” Wat ook niet per se een nadeel was, maar je snapte wel wat ze bedoelde, toch?

Blizzardpaw giechelde toen Branchpaw zijn opmerking maakte over haar Clan. Misschien zouden sommige katten van haar Clan zich nu beledigd voelen, maar zo was zij absoluut niet. Ze had immers heus wel in de gaten dat de ShadowClanner het niet vervelend bedoelde. En misschien was het ook wel een beetje gek van hun om op bevroren oppervlakten van rivieren te spelen, maar het doodde in elk geval een hoop tijd en het leidde hun af van de vreselijke kou als ze hoge snelheden konden bereiken. Blizzardpaw was nog niet lang genoeg apprentice om het al zelf ondervonden te hebben, maar ze had verhalen gehoord van elders en aangezien zij al veel meer moons leefden dan zijzelf ging ze ervanuit dat het waar was wat ze zeiden. Al had een van de Queens haar verteld dat ze soms wel moest oppassen met wat ze moest geloven; de elders vonden het wel eens leuk om hun verhalen flink aan te dikken. “En jullie dan,” giechelde. “Onze elders beweren dat jullie kikkers eten als er echt geen andere optie meer is van prooi om uit te kiezen.” Hij gaf aan dat hij ook van mentor was gewisseld tijdens zijn training, waardoor Blizzardpaw zich al iets meer begrepen voelde. Vervolgens vroeg hij naar wat de RiverClanners leerden en even dacht ze na. Er was niets mis met een beetje traininginformatie weggeven, wel dan? Waarschijnlijk kon hij er toch niet veel mee. “Vissen,” zei ze dan ook als eerste. “En zoals jullie waarschijnlijk doen ook vecht- en jachttraining. En er wordt ons aangeleerd hoe we kunnen zwemmen.” Ze vermoedde dat ShadowClan dat dan weer niet leerde, maar wat zou hun specialiteit zijn? “En hebben jullie zo iets speciaals voor jullie training?” vroeg ze nieuwsgierig aan hem. Nu zij een paar dingen had gedeeld, wilde hij dat ook wel doen, toch?

Ze grinnikte toen hij toegaf dat ze inderdaad kikkers aten. Bah! Alhoewel, ze zou het eigenlijk best wel eens graag willen proberen. Het klonk best vies als hij het zo zei, maar misschien viel de smaak nog wel mee. Ze ging hem echter niet vragen of ze samen eens op kikkers konden jagen of dat hij eens een kikker voor haar meenam; ze wist goed genoeg dat de warrior code dat niet toe zou laten. Bovendien hadden ze op dit ogenblik alle prooi zelf nodig die ze konden vangen en dat zou bij ShadowClan waarschijnlijk niet anders zijn. Gelukkig begon newleaf zich aan te kondigen en zou het daarna een stuk makkelijker zijn om prooi te vangen. Ze keek op toen Branchpaw begon te vertellen over zijn Clan en hoewel hij dat best wel op een manier kon dat het haar interesse wekte en dat het intimiderend over kon komen, moest ze toch wel giechelen toen hij dat laatste zei. “Oh ja, de gevaarlijkste Clan uit het woud dat kikkers eet.” Ze keek hem plagend aan. “En dat van die koude harten geloof ik ook niet echt. Zo koudbloedig kom je nu ook weer niet over.” Ze wist dat dat echter wel eens kon veranderen als ze ooit voor hun borders zouden moeten vechten en zij tegenover hem zou staan in een gevecht. Alleen de gedachte al zorgde voor een lichte huivering in haar binnenste. Nee, Blizzardpaw was absoluut geen voorstander van vechten. Ze nam aan dat dat bij Branchpaw wel anders lag. Ze had gehoord van haar elders dat ShadowClanners van alle Clans juist het meeste uit waren op vechten, maar als ze hier zo tegenover Branchpaw stond en naar hem luisterde, kon ze dat eerlijk gezegd maar amper geloven. “Het sluipen door de schaduwen klinkt wel cool,” zei ze op een oprechte toon tegen hem. “Daar zou ik met mijn pels waarschijnlijk wel wat moeite mee hebben.” Ze grijnsde terwijl ze naar haar egaal witte pels gebaarde. Nee, dat zou niks worden met haar, zelfs al zou het in de schaduwen zijn.

“Ik geloof het meteen,” zei ze met een grijns tegen hem. Nee, hoewel hij van ShadowClan was, geloofde Blizzardpaw niet dat hij in een gevecht echt meedogenloos zou zijn. Ze was dan ook niet altijd direct aangedaan van het soort verhalen dat zei dat ShadowClan vanwege de koude winden die over hun hart waaiden koud en kil waren geworden. Ze had nog geen enkele Gathering meegemaakt, maar als ze Branchpaw hier zo voor zich zag, dacht ze niet dat ze ook maar iets te vrezen had. Sowieso zou zij minder snel aangevallen worden dan een agressieve kat omdat zij alles met woorden op probeerde te lossen en niet met klauwen. Ze zag er het nut niet van in om de grond vies te maken met haar bloed of dat van een ander puur omwille van het feit dat ze er ergens niet over eens waren. Ze keek op toen Branchpaw zijn opmerking maakte over haar vacht, gevolgd door een tactiek die ze kon gebruiken als ze haar tegenstander wilde verrassen. Nou ja, tactiek… “Je vergeet dat ik mijn tegenstander dan ook niet kan zien,” zei ze met een grijns tegen hem. “Bovendien is er maar een limiet aan hoe lang ik onder water zou kunnen blijven. Als mijn tegenstander heel lang zijn omgeving zou scannen, zou het wel eens vervelend uit kunnen draaien voor me.” Ze lachte. “Dus nee, dan ben ik liever waardeloos met mijn witte vacht in de schaduwen,” zei ze plagend tegen hem. Een ander zou misschien geïrriteerd of beledigd zijn door hoe hij dat had verwoord, maar Blizzardpaw was zo niet. Ze was eigenlijk van weinig dingen echt snel beledigd. Waarom zou ze ook? Ze wist toch dat het niet gemeen bedoeld was. “Maar als ik je tactieken zo hoor, ben je eigenlijk best wel een sluwe tegenstander. Misschien moet ik toch maar oppassen, meedogenloze Shadowapprentice,” zei ze met een grijns tegen hem, gevolgd door een zachte snor. Ja, ze mocht hem wel.

“Volgens mijn elders niet,” zei ze met een lach. “Lang geleden was het juist heel voornaam om te kunnen zwemmen. Zo werd de oversteek van de RiverClanborder naar de ThunderClanborder gemakkelijk gemaakt zodat we een verrassingsaanval konden plegen op ThunderClan in verband met de Sunningrocks.” Wanneer dat voor de laatste keer nog eens gedaan was, was voor haar een vraag. Sunningrocks was al zo lang als zij leefde van ThunderClan en als ze de verhalen mocht geloven, was het ook al een tijdje niet meer door RiverClan geprobeerd om de Sunningrocks weer te claimen. Voor Blizzardpaw was het niet echt een gemis; er waren zat andere plekken waar zij haar vacht kon verwarmen. Maar enkele senior warriors en elders konden er nog steeds een beetje zuur over zijn. Het liet Blizzardpaw koud. Als een gevecht vermeden kon worden door ThunderClan de Sunningrocks te laten behouden, dan was dat voor haar de enige optie. Over andere territoria waar zij over beschikte konden ze nog altijd speculeren, maar dat zou ze dan wel weer zien. Branchpaw gaf nog een opmerking over het sluw zijn en ze rolde met haar ogen toen hij het had over de giftige beet van een ShadowClanner. “Ik denk dat je jezelf dadelijk echt nog begint te geloven.” En plagerig hief ze zich op haar achterpoten zodat ze zich naar haar volledige lengte richtte en sloeg vervolgens met een slap pootje in zijn richting, haar klauwen uit hun hulzen gestoken, maar natuurlijk veel te ver van Branchpaw af om hem effectief te kunnen raken. Haar klauwen waren best lang en scherp ondanks dat zij ze nauwelijks gebruikte. Ze wist dat ze een formidabele tegenstander zou kunnen zijn als ze wat meer aandacht besteedde aan haar gevechtstraining en wat meer vechtlustig was aangelegd, maar dat was ze jammer genoeg voor de vechtersbazen binnen en buiten haar Clan niet. “Niet dat ik er bang voor zou zijn, maar ik hoop het nooit mee te maken.” Ze haalde haar schouders op. “Voor mij klinkt al dat vechten als een nutteloos iets. Je kunt beter iets met woorden oplossen dan met klauwen. Dat verspilt minder waardevol bloed, lijkt me.”

Natuurlijk viel Brachpaw nauwelijks om door de beuk tegen zijn schouder. Blizzardpaw had er dan ook niet zo veel gemeende kracht achter gezet als een kat in haar positie normaal gezien zou doen. Het was dan ook maar een speelgevecht. Ze rolde met haar ogen toen Settledpaw zijn woorden sprak, maar concentreerde zich vervolgens wel op zijn volgende actie. Hij leek voor de tactiek te kiezen om haar te pletten met zijn grootte en zijn gewicht, maar gelukkig was de witte she-cat daar al wel op voorbereid. Met een snelle beweging zakte ze door haar poten en rolde snel weg, voorkomend dat hij haar ook daadwerkelijk zou raken. Het was een instinctieve actie geweest, maar wel eentje die haar negatief nadeel in een positief voordeel kon veranderen als ze zich nu had bevonden in een echt gevecht. Met een snelle beweging rolde ze terug in zijn richting nadat ze zich ervan had verzekerd dat hij neergekomen was en niet opnieuw zou springen en trapte vervolgens met haar achterpoten in de richting van zijn voorpoten. Misschien kon ze hem niet omver beuken met haar schouder, maar zou hij op deze manier wel zijn evenwicht verliezen en op zijn schouder vallen.