Umbrella [KITTENBIRTH + DEATH]

Mudpuddle had gedacht dat het nog even zou duren. Daarom was ze nu ook bij Lilypool. Ze zakte op de grond. Als het nu moest, dan moest het écht nu. Het was niet te stoppen. Toch wilde ze dat het later was, dat ze weer sterker was geworden, dat ze genoeg te eten had de hele tijd. Want nu voelde ze zich zwak. Ze voelde zich zwak en wist niet of ze dit aan kon. Kon ze dit wel?

You have my heart
We'll never be worlds apart
Maybe in magazines
But you'll still be my star

De weëen werden heftiger en heftiger, en ze wist dat ze dit moest volhouden, ze moest volhouden, voor de kittens die nu geboren werden, voor Otterbrook, voor de Clan, maar het lukte niet, het lukte niet en waarom was hier niemand? Waarom was ze hier alleen? Ze kon dit niet alleen! De Lilypool leek opeens donker te zijn en de geur van de waterlelies overweldigend en verstikkend. Ze was hier alleen. Als er iets gebeurde zou niemand weten wát er precies gebeurd was, als ze hier stierf zou niemand haar kittens vinden. Wanhoop nam haar gedachten over.

Baby, 'cause in the dark
You can't see shiny cars
And that's when you need me there
With you I'll always share

Haar eerste kitten werd geboren. Een she-cat, rook ze, en ze wist dat ze namen met Otterbrook had afgesproken en eigenlijk moest ze het niet doen en wie was die schaduw die nu over haar heen stond?, maar toch deed ze het. "Butterflykit", wist ze uit te brengen. Vernoemd naar haar moeder, maar ook naar de wanhoop die ze nu voelde.

Because

Opeens was ze niet meer bij Lilypool, was ze niet meer aan het bevallen. Ze was terug in haar kittentijd, en met een schok herkende ze het moment.

"Mudkit, kan ik even met je praten?" Ze keek op van het mosballetje waarmee ze aan het spelen was. De she-cat die tegen haar praatte was haar pleegmoeder, hoewel ze dat op dat moment nog niet wist. Ze was haar eigen kittens verloren en had de taak van het zorgen voor Mudkit op zich genomen.

"Ja mama!" Mudkit duwde het mosballetje weg en liep naar haar de kat toe die ze als haar moeder zag. De kat die nu zo verdrietig leek. Waarom? Had ze iets verkeerds gedaan? Had ze haar teleurgesteld?

"Het is beter dat we dit even onder vier ogen bespreken..."

When the sun shines, we'll shine together
Told you I'd be here forever
Said I'll always be a friend
Took an oath I'ma stick it out 'til the end

Mudpuddle schrok op, weer terug bij Lilypool, voordat ze bijna meteen weer in een volgende flashback zakte. Van haar apprenticetijd, deze keer.

"Mudpaw! Mudpaw!" Ze was net apprentice geworden, en het was het beste moment van haar leven. Met tranen in haar ogen liep ze naar haar mentor toe. Was haar moeder trots op haar? Was haar vader trots op haar? Zagen ze dit?

Trots sprong ze op een klein rotsblok, vergetend dat het had geregend en alles glad was. Ondersteboven landde ze in een modderpoel en ze hoorde de katten lachen en het was niet goed ze zou nooit goed genoeg zijn.

"Alles ok?" Met tranen in haar ogen, van verdriet deze keer, keek Mudpaw op. Een kat die waarschijnlijk even groot als haar was maar nu gigantisch leek, staarde haar aan in bezorgdheid. "Heb je ergens pijn?"

"Dank je", wist ze uit te brengen, maar ze wilde zoveel meer zeggen. Dank je dat je er bent. Dank je dat je het gelach hebt weggejaagd.

"Ik ben Pebblepaw", stelde de ander zich voor. "En ik zal je vriend zijn. En ik zal er altijd voor je zijn." Pebblepaw had haar geen keuze gegeven: ze was nu haar vriendin, of ze het nou wilde of niet.

Now that it's raining more than ever
Know that we'll still have each other
You can stand under my umbrella
You can stand under my umbrella

Mudpuddle stootte een geluid uit dat een lach moest voorstellen maar eigenlijk meer een snik was. Dat was de gebeurtenis waar ze naar vernoemd was, en het was waar ze haar eerste vriendin maakte. Pebble was net voor de reis gestorven, maar ze wist dat als ze dit niet overleefde, ze Pebble zou zien, en dat maakte het goed. Want ze wilde Pebble zó graag zien, zou alles willen doen om met haar te kunnen praten, hier, op dit moment.

These fancy things, will never come in between
You're part of my entity, here for infinity
When the war has took its part
When the world has dealt its cards
If the hand is hard, together we'll mend your heart

Weer werd ze een flashback ingestuurd. Waarom gebeurde dit? Ging ze zich daadwerkelijk bij StarClan voegen?

Ze was in de bergen. Dat wist ze omdat het koud was en aan de witte sneeuw op de rode vacht voor haar. "Moesten we echt hier naartoe om dit te bespreken?", vroeg ze verlegen. Waarom moesten ze precies naar deze hoge top toe om iets belangrijks te bespreken? Kon dat niet gewoon in de warme Cave?

"Ja, dat moet. Ik wil niet dat iemand ons afluistert." Het was niet dat ze Otterbrook niet vertrouwde, maar wat als één van hun viel, of nog erger: beide? Wie zou dan de Clan inlichten? Niemand wist dat ze hier waren.

"Wat wil je dan vertellen?" Ze had een vermoeden, maar ze wilde het zo graag uit zijn mond horen... Dan was het echt en ze wilde zo graag dat dit echt was maar was dit wel echt?

Because

Instinctief wist ze dat dit de laatste flashback was. Ze wist ook dat de tweede kitten er aan zat te komen. En ze had een vermoeden... Nee, daar wilde ze niet aan denken. Dat mocht niet gebeuren. Dat mocht nooit gebeuren. Ze wilde ze niet teleurstellen.

When the sun shines, we'll shine together
Told you I'd be here forever
Said I'll always be a friend
Took an oath I'ma stick it out 'til the end

De kitten werd bijna geboren nu, maar deze was zoveel groter dan de eerste... Kon ze dit? Kon ze dit, voor haar vrienden, voor Otterbrook, haar kittens, haar Clan? Het antwoord lag op het puntje van haar tong en ze wilde het weten maar ook weer niet want wat als het geen goed ding was?

Now that it's raining more than ever
Know that we'll still have each other
You can stand under my umbrella
You can stand under my umbrella

Ze wist het antwoord. Ze wilde het niet weten, maar ze wist het. De schaduw van een kat die over haar heen stond viel nog steeds over haar, blokkeerde de zon en maakte alles donker. Was het Otter? Ze wist het niet, maar ze hoopte dat het hem was.

It's raining
Oh baby, it's raining
You can always come here to me
Come here to me

"Otter", wist ze uit te brengen tussen twee ademteugen, "Otter, ik weet niet of je me kan horen maar ik houd van je. Ik zal altijd van je houden." Misschien was het wishful thinking, maar ze hoopte dat Otter het kon horen, waar hij ook was.

It's raining
Oh baby, it's raining
You can always come here to me
Come here to me

De tweede kitten was nu geboren, maar ze had geen adem meer over om haar een naam te geven. Ze wist dat het zou gebeuren: als StarClan het zo wilde, zou ze het accepteren. Maar ergens wilde ze protesteren. Ze wilde niet dat haar kittens zonder moeder op zouden groeien!

It's raining
Oh baby, it's raining
You can always come here to me
Come here to me

Ze wist dat het nu dichtbij was. Ze zou sterven, haar kittens zouden zonder moeder opgroeien. Maar ze hadden Otterbrook. Ze hadden een vader. Ze zou nooit vergeten worden zolang hij er was en zij haar nagedachtenis over zouden dragen, generatie op generatie op generatie. Otterbrook zou de tweede kitten een naam mogen geven, zou wijs kiezen, en haar kittens zouden haar in leven houden zolang ze leefden, misschien net letterlijk, maar wel in gedachten en in hart.

It's raining
Oh baby, it's raining
You can always come here to me

Het was goed zo, besloot ze. Ze zou haar ouders ontmoeten. Ze zou haar siblings ontmoeten. Ze zou Pebble weer zien, en Nightstream, en alle andere katten uit haar jeugd die nu bij StarClan waren. Ze zou op een plek komen zonder rivaliteit, zonder gevechten, zonder honger. Op dat moment accepteerde ze het volledig...

Come here to me

... en blies ze haar laatste adem uit.


TAG: Een max van 5 random RiverClan katten (één daarvan is de schaduw die over haar heen staat), Otterbrook, Butterflykit, Mudkit, Puppysnarl

Geen postvolgorde!

Puppysnarl word pleegmoeder. Have fun annoying her.

Pebblepaw/Pebble ? is een NPC

Er was eens... een kleine rode kitten, geboren bij het water en met de geur van waterlelies  in haar neus. Ze was jong, waarschijnlijk een beetje te vroeg geboren, en zou later uitgroeien tot een prachtige she-cat, maar dat maakte nu nog niet uit. Het was koud hier, niet warm, zoals in de buik van haar moeder, en dus bewoog ze naar de dichtstbijzijnde warmte toe, die langzaamaan koud werd. De kitten, die nu Butterflykit genoemd was, liet een hoge piep uit. Misschien had door dat er net iets vreselijks was gebeurd, misschien had ze gewoon dorst, maar haar leven was nu begonnen. Opdat ze altijd naar de verdwenen warmte mocht streven, opdat ze een groot warrior zou worden, net zoals haar moeder dat was geweest.