Hope.

Een ongemakkelijk gevoel bevond zich al een tijdje in het kleine lijfje van Blizzardpaw telkens als ze aan de spanning tussen RiverClan en WindClan dacht. Een gevecht zou onherroepelijk volgen als het zo verder zou gaan en Blizzardpaw wist niet of ze er klaar voor was. Ze dacht niet dat ze kon vechten als dat zou moeten. Maar ze moest wel. Als Butterstar of Panthergrowl haar uitkoos om mee te vechten, dan had ze geen andere keus, evenals WindClan het kamp aan zou vallen. Maar dat zouden ze niet doen, toch? Ze waren te ernstig verzwakt door de vorige aanval van de vossen, toch? Blizzardpaw rolde ongemakkelijk met haar schouders. Ze wilde er niet al te veel over nadenken. Ze wilde er niet over nadenken dat Littlepaw, de apprentice die ze had ontmoet bij the Gorge, aanwezig zou zijn en dat ze gedwongen waren om hun Clanloyaliteiten te tonen aan hun leaders als het op een gevecht uit zou draaien. Misschien was dit wel de reden waarom er gewaarschuwd werd voor Clanvriendschappen, maar dat kon Blizzardpaw niets schelen. Ze zou gewoon niet vechten. Ze zou… Met een kreun liet ze zich naar de grond zakken terwijl haar maag pijnlijk begon te trekken. Al die zorgen zorgden ervoor dat ze zich ziek voelde. Misschien was dit wel het teken dat ze moest stoppen met nadenken en gewoon zien wat er ging gebeuren. Haar blik gleed naar de waterlelies die weer langzaam in bloei begonnen te komen. Zouden WindClan en RiverClan weer net zo langzaam naar elkaar openbloeien als de waterlelies dat deden? In dat geval zou er tenminste nog hoop zijn. En terwijl Blizzardpaw daar lag, met haar oren in haar nek gevouwen, voelde ze weer pijn door haar maag gaan bij de gedachte dat ze Littlepaw pijn moest doen, enkel omdat de Clans hun haat voor elkaar niet konden verkroppen. En om wat? Om wat stomme territoria.

Blizzardpaw had pas in de gaten dat iemand naast haar was komen liggen toen ze plotseling een pels langs de hare voelde strijken. Ze draaide haar kopje zodat ze kon zien wie er naast haar lag en herkende de warrior als Mudpuddle. Even wist ze niet of ze haar gedachten kon delen met de she-cat, maar haar woorden klonken zo oprecht en bezorgd dat Blizzardpaw een sprankeltje hoop voelde. Misschien was er toch iémand die naar haar wilde luisteren, iemand die het al even belachelijk vond dat ze met elkaar moesten vechten. Maar zoals altijd ging de loyaliteit aan de Clan voor en zou het ook om die en om die reden alleen zijn dat katten zoals zij zich in het gevecht moesten gooien. Er was geen enkele manier om het te omzeilen en Blizzardpaw kon alleen maar hopen dat als het zo drastisch zou worden, als ze echt daadwerkelijk met elkaar moesten gaan vechten, dat ze niet tegenover een kat kwam te staan waar ze een goede band mee had. “Ik weet niet…” Ze hapte naar adem en ze slikte daarna, geen idee hebbend hoe ze moest beginnen. “Ik weet niet of het een goed idee is als RiverClan met WindClan zou vechten.” Ze keek Mudpuddle aan met een triestige blik in haar ogen. “Soms vraag ik me af of we van al dat vechten écht beter worden, of we écht de doelen bereiken die we willen hebben zonder dat iemand daar onnodig voor moet sterven.” Was het niet respectvol van haar als ze zo sprak over haar Clan? Ze had geen idee, dat zou ze dan nu wel van Mudpuddle moeten horen.

Het had Blizzardpaw eerst nog wel een goed idee geleken om zo te spreken over haar Clan, maar nu begon ze toch een beetje te twijfelen. Mudpuddle was immers al veel langer in de Clan dan haar en was opgegroeid met het idee dat ze hun borders met tand en klauw moesten verdedigen. Blizzardpaw had dat vanaf jongs af aan al niet leuk gevonden, maar het kon er natuurlijk ook wel uit gedrild worden door een bepaalde gebeurtenis. Misschien door een gevecht dat ooit had plaatsgevonden en waar iemand een dierbare had verloren waardoor hij of zij nu vond dat vechten met tanden en klauwen de enige oplossing was om weer vrede te vinden binnen de Clans. Maar toen Mudpuddle antwoord gaf, leek dat niet het geval te zijn. Blizzardpaw’s hart zwol van trots toen ze hoorde dat de warrior er hetzelfde over dacht en dat zij ook zo haar vragen leek te stellen bij de “oplossingen” die de Clanleaders leken te hebben voor hun problemen. Problemen die ze zelf veroorzaakten door van een mug een olifant te maken terwijl daar nog geen enkele aanleiding toe was. “Natuurlijk is er die wel!” antwoordde ze verhit. Nog net op tijd besefte ze zich dat ze tegen een warrior bezig was en even zakten haar oren beschaamd in haar nek. Ze kuchte en ging vervolgens op een zachtere, vriendelijkere toon door: “Waarom zouden we vechten als we er ook gewoon over kunnen praten? Door te vechten dring je een bepaald standpunt aan iemand op en zijn ze minder geneigd om naar je te luisteren, juist omdat ze zich bedreigd voelen. Maar als ze er gewoon over zouden praten, dan is er ruimte voor discussie en is de ander ook meer geneigd om te luisteren naar wat een ander bedoelt.” Ze hoopte dat ze het goed verwoord had, maar dat was in ieder geval hoe zij erover dacht.

Blizzardpaw was eerlijk gezegd opgelucht dat ze iemand gevonden had met wie ze het over dit soort onderwerpen kon hebben zonder dat ze afgesnauwd zou worden of met de nek aangekeken zou worden omwille van de mening die ze gaf. Ze wist dat haar mening niet populair was. Als warrior zijnde zwoer je dat je je leven zou geven voor je Clan, maar Blizzardpaw zag daar het nut niet van in. Ze zou haar leven niet willen geven voor haar Clan als het om een simpel meningsverschil ging. Als katten van BloodClan probeerden hun Clan te verdrijven, dan zou het een heel andere betekenis hebben en zou ze het wel doen. Dat was waar ze voor zwoer, niet voor nutteloze gevechten tussen katten die eigenlijk ook bevriend konden zijn. Ze dacht niet dat ze ooit met een BloodClanner bevriend kon zijn, niet na de moorden die zij begaan hadden. Blizzardpaw draaide haar kopje en luisterde naar wat Mudpuddle te zeggen had. Het klonk logisch, maar ergens vond de she-cat het nog steeds geen reden om tot vechten over te gaan. “Misschien zouden ze die katten die zonder reden anderen uitdagen dan een ferme straf moeten geven,” murmelde ze, maar ze wist zelf hoe onlogisch dat klonk, hoe tegenstrijdig dat was met door welke normen en waarden de katten binnen haar Clan opgroeiden. “Het is niet simpel, maar ik ben blij dat er tenminste één kat is die er ook zo over denkt.” En met een glimlach keek ze naar de tabby.