Monty Python

De jonge kitten keek de nursery rond in zoektocht naar een rustige kitten. Ze moest meer met haar leeftijdsgenootjes om gaan, maar dat was een hele uitdaging. Ze was altijd bang dat ze iets verkeerd zou doen of iets verkeerds zou zeggen en dat belemmerde haar sociale interactie toch wel. Oudere katten waren dan ook niet makkelijker om mee te praten, aangezien ze die alleen maar tegenkwam wanneer ze uit te nursery kwam en blijkbaar waren ze niet zo gesteld op dat idee. Ze was dan ook pas een moon oud, maar in het kamp kon ze makkelijker een rustig plekje opzoeken dan hier met alle stoeiende kittens. Ze was dan ook een beetje een buitenbeentje. De nieuwsgierigheid die de meesten hadden was bij haar onderdrukt door haar voorzichtigheid en ze observeerde meer dan dat ze speelde, maar dat was meer weer het stukje sociale angst waar ze haarzelf nu overheen probeerde te zetten. En dus ging haar zoektocht naar iemand die rustig was verder. Daar lag wel een kitten die rustig leek, maar was hij dat ook? Weifelend bleef ze nog even in haar eigen nest liggen voordat ze toch een besluit nam. Met onzekere pasjes liep ze op hem af. "Uh hallo," Haar begroeting was alles behalve luid, maar ze deed tenminste een poging om nog een vriendje te maken. "Ik ben Soundkit, en jij?" Zou hij reageren of zou hij haar wegsturen. Misschien wilde hij wel helemaal geen gezelschap en leek hij daarom rustig. Of misschien zou hij gewoon gelijk beslissen dat hij haar niet leuk vond en niet met haar wilde praten.


Pythonkit first

Pythonkit was niet de sociaalste kitten, een feit dat niet geholpen werd door het feit dat hij met zijn blindheid nooit meekon met hun drukke spelletjes. Op zich kon hem dat niet zo veel schelen, al moest zelfs hij toegeven dat het soms eenzaam werd, in zijn nest, luisterend naar hun spelletjes vanop een afstandje. Het was iets dat hem had doen leren dat dingen niet meteen verdwenen wanneer hij hen niet kon voelen, wat er daarop weer voor gezorgd had dat hij comfortabeler werd met zijn nest uitkomen en rondlopen. Desondanks bleef hij vaak in zijn nest. Het was simpeler en hij had niet de behoefte om met anderen om te gaan. Plots hoorde hij zachte pootstapjes zin richting uitkomen, vergezeld van een geur die hij niet herkende. Een stil stemmetje begroette hem en stelde zich voor als Soundkit. Pythonkit knipperde even en draaide zijn kopje lichtjes haar richting uit, zijn mistige blauwe oogjes strak voor zich uit blijven staren. "Ik ben Pythonkit.", antwoordde hij, zijn stem neutraal.

Ze zag hoe de ander zijn kopje richting haar toe draaide, maar haar niet echt aankeek. Was dat een teken dat hij haar niet leuk vond? Maar toen ze beter keek zag ze dat zijn oogjes er een beetje raar uitzagen. Onge...Onge...Wat was dat woord ook al weer? Ongefocust! Ze wilde hem er over vragen, maar ze durfde het niet echt. Straks was er niets mis met hem en dan zou zij de rare zijn. Toch, hij stelde zich voor als Pythonkit. Oh, dat was een stoere naam. Maar, uh, wat moest ze nu zeggen. Helemaal op haar gemak was ze zeker niet. "Leuk om je te ontmoeten." Denk ik, voegde Soundkit er mentaal aan toe. "Hou jij ook van rust?" Besloot ze te vragen, misschien als een ijsbreker, maar vooral om een ongemakkelijke stilte te voorkomen. Ze voelde zich al ongemakkelijk genoeg, heel erg bedankt. Nog meer van dat gevoel had ze niet nodig want het was geen leuk gevoel.

Pythonkit maakte enkel een confirmerend geluidje op haar tweede vraag. Ja, hij hield van de rust, maar vooral van de stilte. Het was veel makkelijker om je te concentreren als je oren niet gebombardeerd werden met geluid. In zo'n situaties vond hij het moeilijk te weten wat er aan het gebeuren was, wie wat aan het zeggen was en vanwaar alle geluiden kwamen. Nee, dan had hij liever maar een paar geluiden tegelijk. Het maakte het leven veel simpeler.

Oh-oh. Hij was dus niet zo'n grote prater en zij ook niet. Toch, hij had wel ingestemd dat hij inderdaad van rust hield en zich dus waarschijnlijk niet veel in de grote en luide groepen met spelende kittens voegde. Zou hij dan wel veel vriendjes hebben, in tegenstelling to haar. Of misschien had hij er ook maar weinig. "Ik ook. Ik hou er niet van om in een grote groep kittens te zijn. Veel te veel die over elkaar heen willen praten en als ze spelen zijn ze vaak ruw." begon ze dus maar, een beetje ongemakkelijk, maar ze wilde wel een gesprek aanhouden met Pythonkit. Ze hadden immers iets gemeen, dus misschien nog wel meer. Misschien konden ze zelfs wel vriendjes worden. Al wist ze niet helemaal of ze dat wel wilde, want zijn ogen maakte haar toch wel ongemakkelijk. Ze waren best wel een beetje eng, eigenlijk. Maar ze wilder er nog steeds niets over zeggen, want dat leek onbeleefd.

Soundkit nam het woord, wat Pythonkit eigenlijk helemaal niet erg vond; in tegendeel. Hij luisterde veel liever naar iemand anders die aan het praten was dan dat hij zelf moest spreken. Laat haar maar praten, dus. Ze vertelde dat ze er ook niet zo van hield om in een grote groep kittens te zijn, omdat ze over elkaar heen praatten of omdat ze te ruw zijn. De blinde kitten knikte wat afwezig. "Inderdaad.", mompelde hij als antwoord, zijn blik niet in de richting van de kattin gekeerd al waren zijn oren wel gespitst. Als ze tegen hem sprak, ging de tijd sneller voorbij dan wanneer hij alleen maar kon luisteren naar de geluiden in de verte.

Oh, ze kreeg nog steeds niet veel van een antwoord. Hield hij dan ook niet zo van praten? Toch, ze was wel een beetje blij en misschien ook teleurgesteld dat hij zijn blik niet op haar had gericht. Blij, want ze vond die ongefocuste ogen toch wel een beetje eng. Teleurgesteld, want ze dacht dat hij niet naar haar wilde kijken, alsof ze niet belangrijk was. Maar hij spitste wel zijn oortjes, alsof hij wilde dat ze verder zou gaan met praten. Dat was raar. Toch zei ze er niets van, want ze wilde graag vriendjes maken. "Ik ga soms ook wel eens het kamp in, om weg te komen van alle drukte hier en dan ga ik op een rustig plekje liggen," vertelde ze hem. Zou Pythonkit al wel eens in het kamp zijn geweest? "Toen was ik een keer een warrior tegengekomen...Hij was wel aardig," voegde ze er aan toe. Zou dat meer intresse wekken? Ze wist het niet, maar ze had wel iets nodig om over te praten.